Να δω τι άλλο θα σκαρφιστούν να μας ταΐσουν και να μας ποτίσουν προκειμένου να "αξιοποιήσουν" εμπορικά τα απόβλητα της βιομηχανίας τροφίμων - που πάει να πει, να βγάλουν κι απ' τη μύγα ξύγκι (ίσως και κυριολεκτικά, έτσι όπως πάει το πράγμα). Ο λόγος για τις διαφημίσεις προϊόντων με βάση το "φυσικό" κολλαγόνο και υαλουρονικό οξύ, οι οποίες τον τελευταίο καιρό έχουν κατακλύσει τα έντυπα και οπτικοακουστικά μέσα ενημέρωσης, υποσχόμενες λίγο πολύ θαύματα: θα ξανανιώσουμε, λέει, θα γιατρευτούμε απ' όλες τις αρρώστιες, θα αυξηθούν οι λειτουργίες μας στο έπακρο και ποιος μας πιάνει. Που μακάρι δηλαδή να ήταν έτσι - μακάρι η παντοτινή νιότη και υγεία να χωρούσαν σ' ένα πλαστικό μπουκάλι και να αγοράζονταν με 40-50 ευρώ απ' το φαρμακείο της γειτονιάς μας.
Λίαν απροσδόκητη, αμιγώς ντόπια ασπρόμαυρη οπτικοποίηση του κλασικού αριστουργήματος της δύσμοιρης Charlotte Bronte, της οποίας τα κοκαλάκια έστειλαν τον Keith Moon αδιάβαστο την αποφράδα εκείνη μέρα που η εν λόγω "ταινία" - πολλαπλασιάστε τα εισαγωγικά κατά βούληση - βγήκε στις αίθουσες. Μια ακόμαάκρως παράδοξη περίπτωση μυθιστορήματος με υποδειγματική δομή και συγκρότηση, που για ακατανόητους λόγους μετατράπηκε σε εξωφρενική ασυναρτησία. Εκτός και αν η αφίσα παραπλεύρως ΔΕΝ περιέχει τυπογραφικό (;) λάθος και υπεύθυνη για την πρώτη ύλη του πονήματος είναι όντως κάποια κ. "BronDEe" (sic), με αγρίως πειραματικές διαθέσεις και σαφή εθισμό στα ληγμένα. Λοιπόν, με κράχτες δυο σημαίνοντα για την εποχή ονόματα (Μάνο Κατράκη και Χριστίνα Σύλβα) στους κύριους ρόλους, άλλα δυο τρία κάπως αναγνωρίσιμα (Ηλέκτρα Παπαθανασίου, Σταύρο Χριστοφίδη, Μιχάλη Νικολόπουλο) στους δευτερεύοντες και πιθανώς το σόι ή/και τους γνωστούς του στους υπόλοιπους, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γιώργος Λόης (Οι Κατατρεγμένοι, Δεν Έχω Δρόμο να Διαβώ) αφήνει εδώ τις ευρωπαϊκές επιρροές (που λέει ο λόγος) και τα ευγενή διεθνιστικά του ιδεώδη να τον παρασύρουν σε ένα απερίγραπτο όργιο υφολογικού συγκρητισμού όσο και πραγματολογικού σουρεαλισμού. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες για να μην κάνω χαλάστρα, διότι είναι κρίμα - τέτοιου είδους σοκ μπορεί να λειτουργήσουν ως και θεραπευτικά. Πάντως όποιος δεν έχει διαβάσει το βιβλίο ή δεν γνωρίζει την υπόθεση, δεν πρόκειται να βγάλει άκρη απ' την (ανύπαρκτη) πλοκή της κατά Λόη κινηματογραφικής εκδοχής. Όσοι πάλι το έχουν διαβάσει, δεν θα τους μείνει τρίχα στο κεφάλι. Και μια και μιλάμε για τρίχες, η μόνη αληθινή πρωταγωνίστρια - που μάλιστα αδίκως στερήθηκε μια περίοπτη θέση στους τίτλους - της εγχώριας Jane Eyre είναι η κορακάτη περούκα του (και καλά) Rochester: έχει δική του ζωή αυτό το πράγμα, δεν κάθεται ποτέ σε μια μεριά και μ' έναν περίεργο τρόπο, κάνει το κρανίο του συχωρεμένου του Κατράκη (Κονσέρτο για Πολυβόλα, Ταξίδι στα Κύθηρα) να μοιάζει σαν να συρρικνώνεται βαθμηδόν (τύφλα να 'χουν ο Corman, ο Argento και ο Carpenter μαζί). Αν επείγεστε να μαζοχιστείτε για μια ώρα και κάτι που περνά κυριολεκτικά με το σταγονόμετρο ή να φτιάξετε καινούργιο συκώτι, βρείτε ένα αντίτυπο και απολαύστε το με παρέα (για ηθική συμπαράσταση) και τις ψυχοτρόπους ουσίες της αρεσκείας σας. Για τυχόν μη αναμενόμενες συνέπειες δεν ευθύνομαι.
