Ο Κύκνος της Elizabeth Egloff

Στο Αγγέλων Βήμα

Paradise Hills (2019)

Εκθαμβωτικός εφιάλτης ενηλικίωσης

Από τη μόλις 29χρονη Ισπανίδα Alice Waddington (ψευδώνυμο της πρώην διαφημίστριας και φωτογράφου μόδας Irene Lago Clavero) ένα θεσπέσιο οπτικά, ζοφερό παραμύθι με απροκάλυπτες παραπομπές στο Suspiria, το Blade Runner και το Παιχνίδι της Αποπλάνησης, καθώς και στον Tim Burton και τον Guillermo del Toro. Συνδυασμός Σταχτοπούτας και Χιονάτης μέσα σε υφολογικά και δραματουργικά συμφραζόμενα που διόλου τυχαία, θυμίζουν American Horror Story (από όπου έγινε ευρύτερα γνωστή και η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Emma Roberts), το Paradise Hills από τη μια φανερώνει ξεκάθαρα τις σκηνοθετικές δυνατότητες της σχεδόν πρωτάρας Waddington (Disco Inferno) και απ' την άλλη προδίδει τη σχετική απειρία της, ιδίως στο χειρισμό της αλληγορίας ως μέσου αποδόμησης των πάσης φύσεως στερεοτύπων. Εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι χάρμα οφθαλμών, με την αρκετά ενδιαφέρουσα (αν και όχι εντελώς πρωτότυπη) κεντρική ιδέα ενός δυστοπικού παραδείσου με στοιχεία αστικών μύθων και θεωριών συνωμοσίας, τυλιγμένη σ' ένα "χρυσόχαρτο" με εκθαμβωτικά μοτίβα δανεισμένα απ' το steampunk και τον Escher, ενώ η εξωπραγματικά όμορφη Milla Jovovich (Το Πέμπτο Στοιχείο, Cirque du Soleil - Solstrom) δίνει ρέστα σε μια εφιαλτική εξομοίωση της Elizabeth Bathory, αποζημιώνοντας για την... κατά συρροήν ιεροσυλία των ταινιών (και καλά) Resident Evil. Το φιλμ παρουσιάστηκε σε δεκάδες φεστιβάλ και απέσπασε ανάμεικτες κριτικές - με τις πιο άδικα αρνητικές να προέρχονται από τους συνήθεις υπερατλαντικούς υπόπτους, οι οποίοι αδυνατούν να συλλάβουν οτιδήποτε πέρα απ' την αυστηρή κυριολεξία και τους (προσβλητικούς για τη νοημοσύνη του υπόλοιπου κόσμου) ευφημισμούς της πολιτικής ορθότητας. Βλέπεται, πάντως, ευχάριστα παρά τα επιμέρους ελαττωματάκια του και η μικρή του διάρκεια (γύρω στα 90 λεπτά) το σώζει από τον κίνδυνο του πλατειασμού. Οι ερμηνείες των Danielle Macdonald (The Valley, Με τα Μάτια Κλειστά) και Eiza Gonzalez (From Dusk Till Dawn - The Series, Fast & Furious - Hobbs & Shaw), όπως και της φωνητικής ηθοποιού Awkwafina (Η Συμμορία των 8, Weird City), βάζουν τα γυαλιά στη χαριτωμένη, πλην μάλλον υποτονική Roberts (Ακατάλληλο για Ανηλίκους, Scream Queens), στην οποία για κάποιο λόγο δεν δείχνει να "έκατσε" καλά ο συγκεκριμένος ρόλος.

Σύνθεση σε Ρε Ελάσσονα

Εκδήλωση-παρουσίαση

Deponia (2012)

Απ' τα αλώνια του σκουπιδότοπου στα σαλόνια της Ουτοπίας

Έχοντας μόλις χωρίσει από τη δυναμική του φίλη Toni (η οποία τον απειλεί με... αποκεφαλισμό έτσι και την ξαναπλησιάσει), ο έξυπνος και εφευρετικός, αλλά ανεπρόκοπος Rufus καταστρώνει σχέδια για να το σκάσει επιτέλους απ' την Deponia, τον πλανήτη τους που έχει καταντήσει μια απέραντη χωματερή (Deponie στα Γερμανικά). Όταν μια φινετσάτη κυρία, η Goal, πέφτει κυριολεκτικά απ' τον ουρανό - την εναέρια παραδεισένια πολιτεία Elysium, ένα είδος Ουτοπίας απρόσιτης στους "τριτοκοσμικούς" κατοίκους της Deponia - ο Rufus τη βλέπει σαν το ανέλπιστο διαβατήριο για τη φυγή του. Όμως τα συναισθήματά του γι' αυτήν και η αποκάλυψη μιας συνωμοσίας που κινδυνεύει να οδηγήσει σε ολέθριο διαστημικό πόλεμο, περιπλέκουν αποκαρδιωτικά τα πράγματα... Υπέροχα γραφικά και μουσική, ξεσαλωμένο χιούμορ, εξωφρενικοί γρίφοι - με το "καλημέρα σας", πρέπει να πείσουμε την ατίθαση... οδοντόβουρτσά μας να ξεκολλήσει από μια ρωγμή του πατώματος - και τσουχτερός κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός με την κάλυψη της κωμικής οικολογικής αλληγορίας, σ' ένα sui generis φουτουριστικό παιχνιδάκι που παρωδεί σουρεαλιστικά την ομηρική Ιλιάδα και την ιπποτική ποίηση του Μεσαίωνα, από την εξπέρ στα adventure, γερμανική Daedalic Entertainment. Ενώ αρχικά δεν γεμίζει και πολύ το μάτι από άποψη υπόθεσης, στην πορεία γίνεται συναρπαστικό και οριακά εθιστικό. Χάρη στην απρόσμενη διεθνή επιτυχία του, ακολούθησαν άλλοι τρεις τίτλοι (Chaos on Deponia, Goodbye Deponia και Deponia Doomsday), όπου ο εμπνευστής και δημιουργός της σειράς, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Jan Muller-Michaelis (The Whispered World, Silence) άφησε τη φαντασία (και την... καφρίλα) του να οργιάσει. Αν ο Verne έγραφε μεθυσμένος ΚΑΙ μαστουρωμένος ταυτόχρονα και τον εικονογραφούσε ένας Kevin O'Neill σε παρόμοια κατάσταση, κάτι τέτοιο θα έβγαινε. Παρά την εμφανώς γελοιογραφική του διάθεση, το steampunk ύφος των σκηνικών και των χαρακτήρων είναι χάρμα οφθαλμών με τα λαμπερά του χρώματα και τη λεπτομέρεια στο σχεδιασμό, ενώ το επικά συμφωνικό soundtrack (Thomas Hohl & Finn Seliger) μένει πραγματικά αλησμόνητο. Τα τρία πρώτα παιχνίδια/επεισόδια κυκλοφορούν (μέσω Steam) και σε ενιαία συλλεκτική έκδοση με τον τίτλο Deponia - The Complete Journey.