Προς γαρ το Τελευταίον Εκβάν #1

Από παιδάκι απεχθανόμουν τις ζαβολιές. Προτιμούσα (και προτιμώ) να χάνω τίμια και αξιοπρεπώς παρά να κερδίζω με δολιότητα. Εξάλλου, τι θα πει "κερδίζω" ή "χάνω"; Η κάθε "νίκη" ή "ήττα" στο αμείλικτο και απατηλό παιχνίδι της ζωής είναι κάτι τόσο πρόσκαιρο και μάταιο, τελικά, που δεν αξίζει καν τον κόπο να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να νιώθει "κερδισμένος" ή "χαμένος". Ακόμα και το πιο κοντινό μέλλον είναι απρόβλεπτο, όλα μπορεί να ανατραπούν μέσα σε μια στιγμή.

Inmates (2017)

Της φυλακής τα σίδερα

Μας λένε Jonathan και ξυπνάμε σ' ένα κελί, δίχως την παραμικρή ιδέα για το πώς βρεθήκαμε εκεί και με πλήρη αμνησία του πρότερου βίου μας. Ένα σημείωμα όπου, μάλιστα, κάποιος (ή κάποια) μας απευθύνει τρυφερές προσφωνήσεις, μας προτρέπει να "νιώθουμε σαν στο σπίτι μας" και συγχρόνως να μείνουμε μακριά απ' "το Γραφείο του Διευθυντή" ώσπου το μυστηριώδες αυτό άτομο να επιστρέψει. Περιέργως, η πόρτα μας είναι ξεκλείδωτη και μπορούμε άνετα να τριγυρίσουμε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της φυλακής και να εξερευνήσουμε τα υπόλοιπα κελιά, για να ανακαλύψουμε στο καθένα τους παράδοξα συνθήματα, ανησυχητικά graffiti και σύμβολα στους τοίχους, παρατημένα βιβλία, τετράδια (μεταξύ των οποίων και ένα παιδικό ημερολόγιο με χρωματιστές ζωγραφιές, συνοδευόμενο σκιαχτερά από ξύλινο αλογάκι) και χαρτάκια με αποσπάσματα ιερών γραπτών, κρυπτικές παραινέσεις και αποφθέγματα, καθώς και αντικείμενα χριστιανικής αλλά και σατανιστικής λατρείας και άφθονα κουτιά με σπίρτα, που η φλόγα τους μάλλον μας στραβώνει παρά φωτίζει την πορεία μας στο σκοτάδι. Ορισμένα κελιά έχουν μέσα ημίγυμνους νεαρούς που χτυπιούνται σαν δαιμονισμένοι, αγνοώντας μας όταν τους μιλάμε, ενώ μια γυναικεία φωνή απ' το πουθενά επαναλαμβάνει σε άτακτα διαστήματα το όνομά μας. Σύντομα αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως έχουμε παγιδευτεί σ' ένα κακό όνειρο απ' το οποίο δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε και ότι όλα όσα συναντάμε είναι η αλληγορική "μετάλλαξη" μιας ακόμα πιο εφιαλτικής πραγματικότητας... Νομίζω πως έχω μαντέψει πού το πάει ο δημιουργός του Inmates, Αρμένιος φωτογράφος και εικαστικός Davit Andreasyan, ο οποίος διαθέτει το παιχνίδι του μέσω Steam και με εκδότρια εταιρία την ολλανδική Iceberg Interactive. Και μακάρι να καταφέρω να φτάσω ως το τέλος (γιατί με το αλλοπρόσαλλο σύστημα αυτόματης αποθήκευσης - που όποτε σταματάς το παιχνίδι και μετά πας να το συνεχίσεις σε πετάει σε εντελώς τυχαίο σημείο, κατά προτίμηση άσχετο από εκεί όπου το άφησες - δεν το βλέπω). Είναι πάντως όμορφα σχεδιασμένο, ενδιαφέρον και πολύ ατμοσφαιρικό και φαντάζομαι ότι όποιος έχει το χρόνο ή την υπομονή να το παίξει μονοκοπανιά - κρατάει γύρω στο δίωρο, που με οικονομία κινήσεων γίνεται, ίσως, μιάμιση ώρα - δεν θα αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ώσπου να βρεθεί καλύτερη λύση, προτείνεται με επιφυλάξεις.

ΦantastiCon 2019

5ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το Φανταστικό

Φίδια στον Κόρφο του (2019)

Δέκα λέξεις, μια ώρα, μια ιστορία

Αν και κοσμαγάπητος στην κοινωνική του δραστηριότητα, ήταν προπέτης και η τσιγκουνιά του δεν είχε όρια. Του άρεσε να τραβάει την προσοχή με κάθε τρόπο. Είχε, έτσι, καλλιεργήσει έναν ελαφρό πλην εφετζίδικο σιγματισμό στην ομιλία του, που κατά τη γνώμη του έδινε στα λόγια του μια επίφαση βαρύτητας - στην πραγματικότητα, όμως, ακουγόταν σαν συριγμός φιδιού. Κατά τα άλλα, κανείς δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερα μεμπτό να του προσάψει.

Lemon του Alessandro Baricco

Από την ομάδα Experimento - Μπάγκειον Ίδρυμα

Scratches - Director's Cut (2006)

Συγγραφικό αδιέξοδο, σασπένς και πανδαισία Easter eggs

Με τη μεσολάβηση ενός φίλου του, ο συγγραφέας Michael Arthate μισθώνει μια βικτωριανή έπαυλη στην αγγλική κωμόπολη Ρόθμπερι, προκειμένου να απομονωθεί και να τελειώσει το δεύτερο μυθιστόρημά του. Η άφιξή του στο πανέμορφο, αλλά θλιβερά παραμελημένο κτίσμα με τα σκιαχτερά υπόγεια και τους απέραντους κήπους γίνεται η αρχή μιας συναρπαστικής, όσο και επικίνδυνης έρευνας για τη ζωή των προηγούμενων ενοίκων του και τα θανάσιμα μυστικά τους... Το Scratches κυκλοφόρησε το 2006, ενώ την επόμενη χρονιά έγινε διαθέσιμο και σε βερσιόν director's cut, με ένα επιπλέον κεφάλαιο (The Last Visit) και κρυφό εναλλακτικό τέλος. Πρόκειται για το πρώτο παιχνίδι αργεντίνικης παραγωγής στο είδος adventure με στοιχεία μεταφυσικού thriller, από τη NucleoSys (η οποία δυστυχώς διαλύθηκε τρία χρόνια αργότερα, για να δώσει τη θέση της στη Senscape - δημιουργό επίσης του σύντομου ομοειδούς Serena, που παρουσιάσαμε νωρίτερα στη στήλη), με άπειρες εσκεμμένες αναφορές σε λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα και άλλα βιντεοπαιχνίδια, καλογραμμένο σενάριο με συχνά... κοψοχολιαστικές ανατροπές και ιδιαίτερα υποβλητική ατμόσφαιρα και μουσική. Τη φωνή του στον πρωταγωνιστικό ρόλο δανείζει, μάλιστα, ο πολυπράγμων Ουαλός καλλιτέχνης Jonathan Boakes, εμπνευστής και "ψυχή" της θρυλικής σειράς Dark Fall. Τα χειριστήρια του παιχνιδιού είναι μάλλον βατά, με μόνο κακό την τάση της κάμερας να περιστρέφεται ιλιγγιωδώς κατά βούληση (αλλά στην πορεία το συνηθίζεις) και οι γρίφοι ευπρόσδεκτα ευφυείς και περίπλοκοι. Διατίθεται δωρεάν και στις δυο εκδοχές του από το Internet Archive.

Κατασκευασμένα Συμφέροντα του Jacinto Benavente

Από το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Καλλιθέας