Πλίνθοι & κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι
Σ' έναν ιδανικό κόσμο, το γεγονός και μόνο ότι μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική παραγωγή αντλεί το θέμα της από κάποιο σημαντικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα έπρεπε ν' αποτελεί σχεδόν αυτονόητα εγγύηση - ή, τουλάχιστον, έναν απαράκαμπτο παράγοντα - ποιότητας. Ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης έχουν ήδη στα χέρια τους το θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο θα οικοδομήσουν το δικό τους δημιούργημα: έτοιμους χαρακτήρες, πλοκή, ως και "σκηνοθετικές οδηγίες" ενσωματωμένες στην αφήγηση. Όχι βέβαια πως ο ρόλος τους περιορίζεται στο να ακολουθήσουν τυφλά και άβουλα την πορεία που τους χάραξε ο συγγραφέας - το ζητούμενο (και η παγίδα) είναι να συμβιβάσουν το πνεύμα/γράμμα του κειμένου με το προσωπικό τους ύφος, να βρουν τη χρυσή τομή που τιμά και αναδεικνύει και τα δυο, χωρίς να θυσιάζει κανένα. Ευτυχώς, δεν λείπουν τα λαμπρά παραδείγματα παρόμοιας επιτυχημένης σύζευξης: τα αριστουργήματα του David Lean Μεγάλες Προσδοκίες, Oliver Twist, Doctor Zhivago και Το Πέρασμα στην Ινδία, η "αναρχική" Zazie στο Μετρό του Malle, ο Θάνατος στη Βενετία του Visconti, ο Barry Lyndon του Kubrick.
