Ναι, το ξέρω. Η σκιά μου κι εγώ μείναμε εδώ μέσα. Μούχλα κοντεύουμε να πιάσουμε. Η χαρά των σκόρων έχουμε καταντήσει. Το αριστοκρατικό ον (τρομάρα του) που ακούει στο όνομα (εντάξει, στο ψευδώνυμο) της αφεντιάς μου απαξιοί (και όμως, έτσι είναι σωστό να γράφεται) πλέον να πατήσει το ποδαράκι του στην "πληβεία" ζώνη των blogs... Μπα, όχι. Απλώς έπεσε πολλή δουλειά, πολλή βαρεμάρα, πολλή ενδοσκόπηση και η αναπόφευκτη φθινοπωρινή κατάθλιψη. Δεν πειράζει. Όλα θα περάσουν. Ή, τέλος πάντων, θ' αλλάξουν λιγάκι... Θ' αλλάξουν, έτσι; Να ελπίζω...;
