Το 2020 ήταν - είναι - δύσκολη χρονιά και μελαγχολική. Οι γιορτές φοβισμένες (και ετεροχρονισμένες, όπως το Πάσχα), το καλοκαίρι μουντό. Τα Χριστούγεννα που έρχονται κουβαλούν κιόλας μια νότα σκοτεινή, παγωμένη. Γι' αυτό και φέτος, αντί για τις καθιερωμένες ευχετήριες κάρτες, έφτιαξα κάτι διαφορετικό: ένα παιχνίδι. Έναν γρίφο με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Ο νέος γείτονας δήλωνε οινοπνευματοποιός στο επάγγελμα και ερασιτέχνης δύτης. Αν και κάπνιζε μανιωδώς, τα πνευμόνια του είχαν εξαιρετικές αντοχές. Η επιχείρησή του τροφοδοτούσε κάθε είδους μαγαζιά που χρειάζονταν ή διέθεταν αλκοόλ σε οποιαδήποτε μορφή ή σύνθεσή του. Η γυναίκα του ήταν από την Κοπεγχάγη, αλλά δεν έμοιαζε καθόλου με σειρήνα - μάλλον με φαλαινοθηρικό, παρά τους εξευγενισμένους τρόπους της.
Το χωριουδάκι Painscreek είναι ειδυλλιακά όμορφο, αλλά με μηδενικό πληθυσμό. Η νεαρή φιλόδοξη δημοσιογράφος Janet αναλαμβάνει να ερευνήσει τις αιτίες της σταδιακής του ερήμωσης, ύστερα από σειρά φονικών και εξαφανίσεων που δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ. Μια και όλοι όσοι σχετίζονταν με την υπόθεση είναι νεκροί ή αγνοούνται, η Janet πρέπει να ψάξει ολομόναχη στα εγκαταλελειμμένα σπίτια τους για στοιχεία που ίσως την οδηγήσουν στη λύση του μυστηρίου. Μήπως όμως δεν είναι τόσο μόνη όσο νομίζει; Ποια είναι η γυναικεία φιγούρα που μοιάζει να την παρακολουθεί από μακριά; Και ποιος φροντίζει να της βάζει εμπόδια κάθε φορά που πλησιάζει σε μια σημαντική ανακάλυψη; Άψογα σχεδιασμένο και οργανωμένο, υπέροχα εμβυθιστικό, με ωραία "κολλητική" μουσική και μια ιστορία καθηλωτικά πολυεπίπεδη, που σχηματίζεται βαθμιαία μέσα από γραπτά ντοκουμέντα και αντικείμενα-κλειδιά, το The Painscreek Killings της EQ Studios είναι ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα βιντεοπαιχνίδια αστυνομικού, κατά βάση, μυστηρίου (με κάποιες αμυδρές αιχμές μεταφυσικού) που έπεσαν τελευταία στα χέρια μου. Απ' τη στιγμή που θα κατανοήσεις το μηχανισμό της εξερεύνησης, τα χειριστήρια είναι πολύ απλά και θέλουν μόνο λίγη εξάσκηση. Ευχάριστα... δυσάρεστη η θεαματική έκπληξη του φινάλε, που αλλάζει δραστικά τον τόνο και την ως τότε λογική του παιχνιδιού.
"Τι σύμπτωση!" αναφωνούσαν θορυβημένες οι κομψές κυρίες που με καλά προβαρισμένη μελαγχολία κοιτούσαν τη νεκροφόρα να περνά, τη στιγμή ακριβώς που στην άλλη άκρη του λιβαδότοπου ένα καχεκτικό σκυλί γρύλιζε γοερά πάνω από το ρακένδυτο κουφάρι του αφεντικού του.
Συμβαίνει συχνά, σε ιστοσελίδες ζωοφιλικού περιεχομένου, να δημοσιεύσει κάποιος τη φωτογραφία ενός άρρωστου ή χτυπημένου ζώου, το οποίο βρήκε στο δρόμο και ο ίδιος για οποιονδήποτε λόγο δεν είναι σε θέση να φροντίσει. Μεγάλο μέρος των σχολίων κάτω από τέτοιες αναρτήσεις είναι επιθετικά προς τον "ασυνείδητο που ξέρει μόνο να φωτογραφίζει τη δυστυχία" κλπ., όχι σπάνια με χυδαίες εκφράσεις και χαρακτηρισμούς εναντίον του και σχεδόν πάντα με την επωδό "δηλαδή αν περνούσες δίπλα από τροχαίο θα το έπαιρνες φωτογραφία και δεν θα σταματούσες να βοηθήσεις;"
Γράφεις, ας πούμε, τη φράση "η πόρτα και το παράθυρο" (τυχαίο παράδειγμα). Κι ένα αυτόματο script αναγνώρισης περιεχομένου εντοπίζει τις διαδοχικές συλλαβές "και το πα" και θεωρεί ότι τις... έκλεψες από κάποιον που για οποιονδήποτε λόγο πιστεύει ότι δικαιούται να έχει π.χ. την αποκλειστική χρήση της φράσης "ο καφές και το παξιμάδι". Η οποία επίσης περιέχει τις συλλαβές "και το πα".
Αφού το φίλτατο Facebook επιθυμεί διακαώς να μάθει τι σκέφτομαι, το ευχαριστώ θερμά για την κατάργηση του βίντεο που ανέβασα πριν λίγο, λόγω αξίωσης "πνευματικών δικαιωμάτων" από κολομβιανό τηλεοπτικό κολοσσό σε τμήμα του ηχητικού μέρους του βίντεό μου. Το οποίο ηχητικό μέρος αποτελείται από εντελώς πρωτότυπο τραγούδι, με ελληνικό στίχο, γραμμένο όταν ήμουν γύρω στα 17 και ηχογραφημένο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια στο ιστορικό στούντιο PolySound, που δυστυχώς έχει πια κλείσει. Οι στίχοι του τραγουδιού περιλαμβάνονται στην ποιητική μου συλλογή Η Εξορία των Αρχαγγέλων, που κυκλοφόρησε το 2005 από τις εκδόσεις Ιωλκός. Η φωνή που ακούγεται στο βίντεο είναι η δική μου, όπως και η κιθάρα. Η μουσική είναι επίσης δική μου. Το τραγούδι, μαζί με αρκετά άλλα, διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο από το 2007, με ελεύθερη άδεια Creative Commons.
Στον πηγαιμό για την Ιθάκη
είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος
κι εσύ, ξένος στον τόπο σου
ξεχνάς τα πρόσωπα των φίλων
και παγιδεύεσαι σ' άλλων αινίγματα
και λαβυρίνθους διαδρομών
δίχως τέρμα κι επιστροφή.
Το σώμα του προϊστορικού θηρίου που προσπαθούσα να φτιάξω με την πλαστελίνη μου δεν πετύχαινε με τίποτα. Η εποχιακή αλλεργία μ' έκανε να βήχω και να φταρνίζομαι κάθε πέντε δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να μην έχω καμιά σταθερότητα στα χέρια. Το σαλόνι είχε γεμίσει μυξομάντηλα και ακανόνιστους σβόλους πλαστελίνης που είχαν εκτοξευθεί προς κάθε κατεύθυνση.
Στη διάρκεια της καραντίνας λόγω κορονοϊού αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε σε εκ των ενόντων λύσεις για το καθημερινό φαγητό, μια και δεν γινόταν να τρέχουμε όλη την ώρα για ψώνια και από την πλευρά μου, απέφυγα εκ πεποιθήσεως το delivery. Είναι τόσο εύκολο να φτιάξουμε κάτι στο σπίτι με πρώτες ύλες που πάντα βρίσκονται στα ντουλάπια μας, ώστε δεν έχει νόημα να επιβαρύνουμε κι άλλο τις συγκεκριμένες υπηρεσίες, που όλο αυτό το διάστημα δουλεύουν πυρετωδώς. Τείνουμε, δυστυχώς, να ξεχνάμε πως οι διανομείς είναι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που τρέχουν στους δρόμους απ' το πρωί ως το βράδυ, βάζοντας την υγεία τους σε κίνδυνο για να μην ξεκουνηθούμε εμείς απ' τον καναπέ μας (ή, απολύτως αυθαίρετα, το θεωρούμε εξ ορισμού υποχρέωσή τους). Ας τους δώσουμε λοιπόν το χρόνο και την ευχέρεια να εξυπηρετούν όσους έχουν πραγματικά ανάγκη και εμείς οι υπόλοιποι ας ανασκουμπωθούμε. Εξάλλου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση απ' το να τρως ένα φαγητό που έφτιαξες με τα χεράκια σου: πέρα απ' το αποτέλεσμα, η δραστηριότητα αυτή καθαυτήν της μαγειρικής είναι ενδιαφέρουσα και ευχάριστη, σαν πρόκληση παιχνιδιού κι ένα είδος επιστημονικού πειράματος μαζί.
Εμπνευσμένο από αριστουργήματα της αναγεννησιακής ζωγραφικής αλλά και τους Monty Python, το Four Last Things είναι δημιουργία του Σκοτσέζου σχεδιαστή Joe Richardson και αφηγείται τις περιπέτειες ενός τυπικού... αμαρτωλού του Μεσαίωνα, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να αποκτήσει συχωροχάρτι από την Εκκλησία. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να διαπράξει ξανά απ' την αρχή όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα - και μάλιστα όχι οπουδήποτε, αλλά αυστηρά μέσα στην περιοχή όπου έχουν δικαιοδοσία οι ιερείς της ενορίας του... Πασίγνωστοι πίνακες ζωντανεύουν με συνοδεία υπέροχης μουσικής και φλεγματικού, "βλάσφημου" χιούμορ, με ξεκαρδιστικές "μετα"-αναφορές και εσκεμμένους αναχρονισμούς. Τα "τέσσερα τελευταία πράγματα" του τίτλου (quattuor novissima στα Λατινικά) είναι τα τέσσερα τελευταία στάδια που διανύει η ψυχή στην πορεία της ζωής του ανθρώπου: Θάνατος, Κρίση, Παράδεισος και Κόλαση.
Συνεχίζοντας την άγρα μίνι (κατά προτίμηση) σειρών για ολονύκτιους μαραθώνιους ελέω καραντίνας, έπεσα πάνω σ' ένα ακόμα τηλεοπτικό thriller οχτώ επεισοδίων βασισμένο σε ιδέα του Harlan Coben (και σε παραγωγή του ίδιου, πάλι με κυρίως σεναριογράφο τον Daniel Brocklehurst). Ο λόγος για το προπέρσινο Safe, με πρωταγωνιστή τον Michael C. Hall (γνωστό και αγαπητό από το μακάβριο πλην μακρόβιο Six Feet Under και τον εμβληματικό Dexter) ως χαροκαμένο χειρουργό που σαν να μην του έφταναν τα υπόλοιπα βάσανά του, πρώτα η μεγάλη (Amy James-Kelly) και μετά η μικρή (Isabelle Allen) του κόρη εξαφανίζονται, ενώ ο παιδιόθεν κολλητός του (Marc Warren), ο οποίος, μάλιστα, τρέφει παραπάνω από φιλικά συναισθήματα γι' αυτόν, αρχίζει να συμπεριφέρεται μάλλον ύποπτα. Τα γεγονότα αυτά συμπίπτουν με την άφιξη μιας λιγόλογης νεόκοπης αστυνομικού (Hannah Arterton) που δεν φροντίζει ιδιαίτερα να γίνει αρεστή στους καινούργιους συναδέλφους της, ενώ στην αγωνιώδη του προσπάθεια να βρει τις κόρες του, ο ήρωας κάνει, ως είθισται, μαντάρα την επίσημη έρευνα, εκμεταλλευόμενος στυγνά την αφοσίωση του ερωτοχτυπημένου κολλητού και ανακαλύπτοντας έναν λαβύρινθο από σκιαχτερά αινίγματα που θα του γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα. Ο τίτλος της σειράς αναφέρεται στην περιφραγμένη κοινότητα που έχουν σχηματίσει ορισμένες οικογένειες, με σκοπό να διαφυλάξουν την ασφάλεια και την τάξη στην καθημερινότητά τους. Ως γνωστόν, όμως - και όπως δυσοίωνα αποφαίνεται ένας ιδιόρρυθμος ηλικιωμένος γείτονας (Ben Onwukwe) - κλειδώνεις, αμπαρώνεις κι ο "κλέφτης" (ή ο "μπαμπούλας") είναι μέσα... Δεν ξέρω τι έχει κάνει εδώ στη φάτσα του ο Hall και σχεδόν δεν γνωρίζεται - υποπτεύομαι Botox, το οποίο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν χρειαζόταν. Εκτός του ότι είναι ακόμα νέος άνθρωπος, ήταν πολύ γοητευτικός με τις χαρακτηριστικές γραμμές έκφρασης και τις έντονες γωνίες του προσώπου του. Οι ηθοποιοί που αλλάζουν τόσο δραστικά τη φυσιογνωμία τους δίχως να το απαιτεί κάποιος ρόλος, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξενίζουν τους θεατές και να μονοπωλούν την προσοχή με λάθος τρόπο. Τέλος πάντων. Οι αρκετά προγενέστεροι Πέντε (2016) που παρουσίασα στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση με είχαν προϊδεάσει θετικά για το Safe, το οποίο δεν θα έλεγα, βέβαια, πως με απογοήτευσε ακριβώς, αλλά στο σύνολο είναι σαν κάτι να του φταίει, κάτι να του λείπει. Παρ' ότι δίνονται (σχετικά) πειστικές λύσεις και εξηγήσεις για όλα, το φινάλε αφήνει πίσω του μια διάχυτη αίσθηση εκκρεμότητας, η οποία ίσως είναι και ηθελημένη. Οι ερμηνείες κυμαίνονται από το απλώς αξιοπρεπές ως το ελαφρώς άνω του μετρίου, με έναν ευσυνείδητα διεκπεραιωτικό Hall να εντυπωσιάζει λιγότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς (μπορεί εξαιτίας του Botox, που του έχει "παγώσει" το πρόσωπο σ' ένα μόνιμο ύφος θιγμένης απορίας). Υπέροχα, πάντως, τα τραγούδια των τίτλων στην αρχή και το τέλος κάθε επεισοδίου (Glitter & Gold και Fire αντίστοιχα), από το άλμπουμ The Attractions of Youth του νεαρού Βρετανού τραγουδοποιού Barns Courtney, πρώην μέλους της βραχύβιας ανεξάρτητης μπάντας Dive Bella Dive.
Η κεντρική ιδέα των Πέντε προοριζόταν αρχικά για υλικό βιβλίου του διακεκριμένου Αμερικανού συγγραφέα Harlan Coben, αλλά εξαιτίας των πολλών προσώπων και των περίπλοκων παράλληλων και τεμνόμενων πλοκών, δεν βρήκε τελικά το δρόμο της με μυθιστορηματική μορφή. Ευτύχησε όμως να μετατραπεί σε σενάριο τηλεοπτικής μίνι σειράς, από τον ίδιο το συγγραφέα και ένα εκλεκτό επιτελείο σεναριογράφων, με επικεφαλής τον πολυβραβευμένο Daniel Brocklehurst (Shameless, Ασφαλείς). Μια άλλοτε αχώριστη παρέα εφήβων έχει πια μεγαλώσει και σχεδόν αποξενωθεί, στοιχειωμένη απ' το τραύμα της εξαφάνισης του μικρότερου αδελφού (Alfie Bloor) ενός από τα μέλη της (Tom Cullen). Ο φερόμενος ως δράστης (Rade Serbedzija), σεσημασμένος δολοφόνος αγοριών - ένας σύγχρονος Gilles de Rais - βρίσκεται ισόβια στη φυλακή, έχοντας ομολογήσει με υπερβολική προθυμία και περιγράψει με κάθε φρικτή λεπτομέρεια το φόνο του παιδιού. Ώσπου είκοσι χρόνια αργότερα, το DNA του χαμένου Jesse εντοπίζεται σε δωμάτιο ξενοδοχείου όπου βρέθηκε νεκρή μια συνοδός πολυτελείας. Γεγονός το οποίο αναμοχλεύει καταχωνιασμένες αναμνήσεις και επικίνδυνα μυστικά, επανασυνδέοντας με τρόπο άκρως επώδυνο και επισφαλή τους υπόλοιπους τέσσερις φίλους, ο καθένας απ' τους οποίους έχει δικούς του ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν... Αντί για μια ενιαία σεζόν δέκα επεισοδίων, η αστυνομική σειρά μυστηρίου που σκηνοθέτησε ο ειδικευμένος στο είδος Mark Tonderai (Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου, Παράνοια) θα μπορούσε να χωρίζεται σε δύο των πέντε, με τα ίδια πρόσωπα να πρωταγωνιστούν σε δυο ξεχωριστές, αμυδρά αλληλένδετες ιστορίες. Γύρω στα μισά χάνει ελαφρώς η μάνα το παιδί (στην κυριολεξία), αλλά προς το τέλος η αφήγηση ξαναβρίσκει το ρυθμό της και μας αποζημιώνει με μια εκπληκτικά αναπάντεχη, απίθανη όσο και παραδόξως αληθοφανή ανατροπή. Το εικαστικό/αισθητικό μέρος - η υπέροχη φωτογραφία (Tico Poulakakis) και το ιδιαίτερα φωτογενές cast, με τον προαναφερθέντα Tom Cullen (Downton Abbey, Knightfall) και τους O-T Fagbenle (Material Girl, The Interceptor), Hannah Arterton (Atlantis, Βερσαλλίες), Martin McCreadie (The Alienist, The Angel of Darkness), Tom Brittney (Outlander, Grantchester) και Sophia La Porta (Into the Mirror, On the Edge) να λάμπουν με την ομορφιά τους στην οθόνη - αποτελεί επιπλέον δέλεαρ για να παρακολουθήσει κανείς τους Πέντε σε μια καθισιά. Διατίθεται σε κασετίνα τριών DVD από την Amazon.
Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της δεκατετράχρονης, σήμερα, Αμερικανίδας Hilde Kate Lysiak, η οποία εκδίδει την τοπική εφημερίδα Orange Street News και κατόρθωσε να γίνει το μικρότερο σε ηλικία μέλος της Εταιρίας Επαγγελματιών Δημοσιογράφων (Society of Professional Journalists), το Home Before Dark αφηγείται τον αγώνα μιας μαθήτριας του δημοτικού να πείσει τον οικογενειακό και ευρύτερο περίγυρό της για τη σοβαρότητα των δημοσιογραφικών της ερευνών, καθώς και για την αθωότητα ενός ισοβίτη (Michael Greyeyes) που καταδικάστηκε για την απαγωγή και το φόνο ενός παιδικού φίλου (Kiefer O'Reilly) του πατέρα της (Jim Sturgess), επίσης δαιμόνιου δημοσιογράφου ο οποίος έχει πέσει σε δυσμένεια εξαιτίας ιδεολογικών διαφορών με τους πρώην εργοδότες του. Η πρόωρη ωριμότητα της Hilde (Brooklynn Prince) - που για τις ανάγκες του έργου, το επίθετό της άλλαξε σε Lisko - και η ανένδοτη εμμονή της στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης τη μετατρέπουν σε αξιογέλαστο "θέαμα" για τους συμμαθητές και τους συμπολίτες της, προξενώντας συγχρόνως τη δυσφορία και τη ζήλια της μεγαλύτερης αδελφής της, Izzy (Kylie Rogers), που έχει μόλις μπει στην εφηβεία. Σε πείσμα όλων όσοι κάνουν τα πάντα για να την αποθαρρύνουν, βολεμένοι με την υποκριτική αποσιώπηση μιας αλήθειας που θα τους χαλούσε αμετάκλητα την ησυχία, η Hilde συνεχίζει ακάθεκτη το ψάξιμο - και φυσικά, όσο ψάχνει, τόσο βρίσκει... Η άψογη ερμηνεία της μικρούλας Prince (The Florida Project, Η Γκουβερνάντα) και οι δυο τρισχαριτωμένοι μπόμπιρες (Jibrail Nantambu & Deric McCabe) που την πλαισιώνουν ως... εξωτερικοί ανταποκριτές στην εφημερίδα της Hilde, είναι από τα πιο γερά "χαρτιά" της καλογυρισμένης αυτής ψευδοβιογραφίας δέκα επεισοδίων, που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτη ως το τέλος την ένταση του μυστηρίου, της αγωνίας και της δράσης. Ωστόσο, αν και η ηρωίδα είναι παιδί, δεν πρόκειται για παιδική σειρά, γι' αυτό καλό είναι οι τυχόν μικροί θεατές να μην την παρακολουθήσουν χωρίς επίβλεψη. Αξιοσημείωτη η παρουσία του διακεκριμένου τραγουδοποιού και κιθαρίστα Jim Sturgess (ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή σε ηλικία 15 ετών, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως οι φημισμένες Cloud Atlas και Βερολίνο, σ' Αγαπώ) και του μόλις δεκαοχτάχρονου βιρτουόζου πιανίστα Rio Mangini, που πέρα απ' τις υποκριτικές τους ικανότητες, έχουν επίσης την ευκαιρία να μας δώσουν "ζωντανά" δείγματα του μουσικού τους ταλέντου.
Παρθενική απόπειρα δημιουργίας βιντεοπαιχνιδιού από τον Αυστραλό εικαστικό και εικονογράφο βιβλίων Jack Martin, ιδρυτή της ανεξάρτητης Screaming Void, το Now You See είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένο στο χέρι και αποτίνει φόρο τιμής στις αγαπημένες του ταινίες τρόμου (ιδίως του Argento και του Carpenter), αλλά και σε εμβληματικά παιχνίδια ανάλογης θεματολογίας (Dark Fall, Resident Evil). Ο πρωταγωνιστής, τον οποίο ελέγχουμε σε πρώτο πρόσωπο, χάνεται σε ερημική περιοχή και καταφεύγει στο μοναδικό αγροτόσπιτο που συναντά στο δρόμο του, παρά το κακό προαίσθημα που του προξενεί. Και φυσικά, ένα τέτοιο προαίσθημα ποτέ δεν είναι να το αγνοεί κανείς... Απολαυστικά σκοτεινό και... αγχωτικό διαμαντάκι για τους φίλους του είδους, με υπέροχα ατμοσφαιρική, πρωτότυπη μουσική επένδυση από τη συμπατριώτισσα του Martin, ιδιόρρυθμη industrial καλλιτέχνιδα Roxxi Wallace (γνωστότερη ως Isserley), το Now You See έχει κάθε λόγο να καυχιέται για ένα απ' τα πιο... αιματοβαμμένα μπάνια, ένα απ' τα πιο λαβυρινθώδη υπόγεια και μια απ' τις πιο τρομακτικά αλλόκοτες εχθρικές παρουσίες που κόσμησαν ποτέ παιχνίδι απόδρασης. Θα μπορούσε μια χαρά να είναι αυτοτελές επεισόδιο από το Masters of Horror ή το Fear Itself.
Εγκλεισμός τέχνας κατεργάζεται - και τι καλύτερη απασχόληση απ' τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, που ικανοποιούν όλες τις αισθήσεις τόσο με τη διαδικασία της παρασκευής ενός φαγητού ή γλυκού, όσο και με το τελικό τους αποτέλεσμα. Γι' απόψε είπα να επιχειρήσω ένα έδεσμα με γλυκές οικογενειακές συνδηλώσεις: τις τηγανίτες, απλή μα και πολυαγαπημένη λιχουδιά, που πάντα ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους.
Και όμως, φίλτατε συνάδελφε φιλόλογε, εσείς που με τόσο ελαφριά καρδιά αποκαλέσατε "κοτσάνα" το ότι η λέξη "κλασικός" ΔΕΝ είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης: δεν θυμάμαι να συνάντησα ποτέ σε αρχαίο ελληνικό κείμενο τη λέξη "κλασικός", ούτε με τη σημερινή, ούτε με καμιά άλλη έννοια - με μια επιφύλαξη πάντοτε, αλλά αν την είχα πετύχει πουθενά, δεν θα υπήρχε περίπτωση να το έχω ξεχάσει. Η "κλασική αρχαιότητα" ονομάστηκε έτσι μεταγενέστερα, από τους Ευρωπαίους (και κυρίως τους Γάλλους) μελετητές. Στην εποχή της δεν λεγόταν "κλασική" - ήταν το παρόν, άρα δεν υπήρχε ανάγκη να ονομαστεί με κάποιον τρόπο για λόγους ιστορικής κατάταξης. Η λέξη "κλασικός" δεν είναι απευθείας παράγωγο του ελληνικού ρήματος "κλάω-κλω" - απλώς έχουν την ίδια ινδοευρωπαϊκή ρίζα (kelh, που σημαίνει "κόβω" αλλά και "καλώ"). Η φθογγική και η κάποια νοηματική ("κόψιμο"/"διαχωρισμός σε κατηγορίες") συγγένεια των λέξεων αυτών έχει προφανώς οδηγήσει σε παρετυμολογία - πιο λογικό, ωστόσο, μου φαίνεται να σχετίζεται εννοιολογικά η "κλάση" (κατάταξη) με το "καλώ" (ονομάζω) παρά με το "κόβω". Καθώς κι εσείς, φίλτατε συνάδελφε μουσικοσυνθέτη που με φανατικό πάθος νεοφώτιστου ευαγγελίζεστε την ακραιφνή παρθενογένεση της τέχνης, πολύ φοβάμαι πως είστε εκ των επιστημονικώς αποδεδειγμένων πραγμάτων υποχρεωμένος να δεχτείτε ότι το DNA ΕΙΝΑΙ μια λούπα - μια διπλή λούπα, συγκεκριμένα, όπως είχε την καλοσύνη να συμπληρώσει φίλη μαθηματικός - η οποία επαναλαμβάνεται με διαρκές copy-paste (ελληνιστί, αντιγραφή & επικόλληση) σε άπειρες παραλλαγές και συνδυασμούς. Διαφορετικά, τα παράπονά σας στον καλό Θεό και τον Dr. Mendel. Ας αφήσουμε, λοιπόν, ορισμένοι ήσυχες τις κοτσάνες και τις κοτρόνες, διότι απλώς εκτιθέμεθα.
Με αφορμή τα διάφορα "αφυπνιστικά" κατεβατά που καταφθάνουν κατά καιρούς στο inbox μου, ξεκινώντας συνήθως με ένα μελιστάλαχτο "ΞΥΠΝΑΤΕ ΠΡΟΒΑΤΑ/ΓΙΔΙΑ!!!!!!!" ή "ΦΑΤΕ ΣΑΝΟ!!!!!!!! ΜΠΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!! ΜΠΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!!" και καταλήγοντας στην ευγενική προτροπή "ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ (sic) ΣΟΥ ΠΑΤΗΜΕΝΟ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ (sic) ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ", διαπιστώνω πως τα εν λόγω ανυπόγραφα, αμφιβόλου προελεύσεως "σεντόνια" μαζεύουν εννεαψήφιες επιδοκιμασίες ("ελληνιστί" likes) και διασπείρονται πιο ραγδαία και επιθετικά κι απ' τον κορονοϊό. Ως και άτομα τα οποία δεν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία να διαβάσουν ένα άρθρο της προκοπής, ξέρουν απέξω κι ανακατωτά αυτά τα μακρυνάρια και βρίσκουν μια χαρά το χρόνο να τα προωθούν ασταμάτητα.
Με τον ωραίο ελληνικό τίτλο Μαύρη Ραψωδία της Αγάπης να αποδίδει ευφάνταστα και ατμοσφαιρικά τον πρωτότυπο ιταλικό Questa non E una Canzone d'Amore ("αυτό δεν είναι ερωτικό τραγούδι" - ειρωνικά, υπάρχουν τουλάχιστον δυο τρία ομότιτλα, αν και μεταγενέστερα ιταλικά τραγούδια), οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα συστήνουν στο αναγνωστικό κοινό της χώρας μας τον τηλεοπτικό παραγωγό και ερασιτέχνη ντετέκτιβ Carlo Monterossi, ήρωα σειράς μυθιστορημάτων του δημοσιογράφου και σεναριογράφου Alessandro Robecchi, υπεύθυνου, μεταξύ άλλων, και για την αφιερωματική βιογραφία του Γάλλου τραγουδοποιού και ακτιβιστή Manu Chao (2000). Η υπέροχη μετάφραση της Ελένης Τουλούπη αναδεικνύει τη σαρωτική ζωντάνια και τη μοχθηρά σατιρική διάθεση ενός κειμένου χειμαρρώδους αλλά και πυκνού, γραμμένου κυρίως σε χρόνο ενεστώτα, σαν σενάριο - και επίκαιρου, με τον τρόπο του, για τους απανταχού έγκλειστους λόγω κορονoϊού, καθώς (εν μέρει, τουλάχιστον) αφορά μια εκπομπή reality, η οποία συνδέεται όσο και συγχέεται άμεσα ή/και έμμεσα με την πραγματικότητα. Γεμάτες μαύρο χιούμορ, δράση και μυστήριο, οι 430 σελίδες του είναι ιδανική συντροφιά για τις ώρες της επιβεβλημένης μας μοναξιάς και απραξίας. Κυκλοφορεί στην Ελλάδα από το Μάρτιο του 2019.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Διάστιχο (28.3.20), στο πλαίσιο δράσης για την προώθηση του διαβάσματος στο σπίτι κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονoϊού.
Και ξαφνικά, βρεθήκαμε να ζούμε μια δυστοπία. Την ίδια εκείνη δυστοπία που χαζεύαμε ως τώρα στις οθόνες μας, απ' την ασφάλεια του μοντέρνου, απαλλαγμένου - έτσι νομίζαμε - από τέτοιου είδους απειλές τρόπου ζωής μας. Μέσα σε λίγες μέρες, ένα απίστευτο σενάριο για thriller επιβίωσης/τρόμου έγινε η καθημερινότητά μας. "Αδιάβαστοι" και απροετοίμαστοι, αναγκαστήκαμε να εγκλωβιστούμε στα ίδια μας τα σπίτια μέσα σε πόλεις φαντάσματα, με την ανοιξιάτικη γλύκα του ήλιου να καγχάζει έξω απ' τα παράθυρά μας.
Περιστατικό λίγο πριν τον κορονοϊό, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας. Έξω από σουπερμάρκετ γνωστής αλυσίδας σε μεγάλη και πολυσύχναστη λεωφόρο, όπου λόγω της κίνησης τα τροχοφόρα, ευτυχώς, δεν αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Ετοιμαζόμασταν μαζί με τη Βερίνα να μπούμε στο κατάστημα, όταν ακούμε πίσω μας σαματά. Γυρνάμε και τι να δούμε: ένα μηχανάκι πεσμένο κάτω, τον οδηγό όρθιο αλλά κάτασπρο σαν φάντασμα και μια κοπέλα μπρούμυτα στη μέση του δρόμου, ακίνητη. Εκεί που λέγαμε ότι πάει, έγινε το κακό, η κοπέλα σηκώνεται κρατώντας μπροστά στο πρόσωπό της ένα κινητό, όπου ήταν προφανώς απορροφημένη καθώς περνούσε απέναντι και τη χτύπησε το μηχανάκι. Δίχως να πάρει ούτε στιγμή τα μάτια της απ' την οθόνη, ξεσκονίζεται μηχανικά με το άλλο χέρι και συνεχίζει το δρόμο της, με το κινητό πάντα μπροστά της, ενώ οι πεντέξι άνθρωποι που ήμασταν εκεί, μαζί με τον πανικόβλητο οδηγό της μηχανής, πασχίζαμε ακόμα να συνέρθουμε απ' το σοκ.
Αποφασισμένος να εξιχνιάσει τη στυγερή δολοφονία του πατέρα του, έντιμου υποψήφιου δημάρχου που απειλούσε να ξεσκεπάσει τη διαφθορά των πολιτικών του αντιπάλων, ο ζωγράφος Richard Elmstat ζητά τη βοήθεια της παλιάς του φίλης Judy, πρώην αστυνομικού και νυν ιδιωτικής ερευνήτριας με πρόσβαση σε απόρρητες ηλεκτρονικές πηγές. Μια σειρά κρυφών συναντήσεων με άτομα άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενα στην υπόθεση, οδηγεί τελικά τον Richard στα αρχαία σουμεριακά μνημεία και ιερά κείμενα του Ιράν, καθώς και σε μια κυριολεκτικά απίστευτη ανακάλυψη... Εμπνευσμένο από διαδεδομένες θεωρίες συνωμοσίας αλλά και οφθαλμοφανώς από την Jane Jensen (στην οποία είναι, εξάλλου, αφιερωμένο), το Metaphobia είναι ένα συμπαθέστατο, ιδιαίτερα καλογραμμένο και καλοφτιαγμένο παιχνιδάκι της ανεξάρτητης τσεχικής Digital Mosaic, με πανέμορφη μουσική επένδυση από τον Daniel Kobylarz. Η όλη εμφάνιση και τα χειριστήρια μαρτυρούν χρήση της ίδιας μηχανής με εκείνη των Blackwell, η οποία εσκεμμένα παραπέμπει στην αισθητική των ρετρό βιντεοπαιχνιδιών της δεκαετίας του '90. Ελκυστική πλοκή και χαρακτήρες, ωραίες φωνές, έξυπνοι έως... βασανιστικοί γρίφοι, "διανοοούμενο" χιούμορ που κλείνει πονηρά το μάτι στον Gabriel Knight και ένας ταλαιπωρημένα γοητευτικός μεσήλικας πρωταγωνιστής, ο οποίος φυσιογνωμικά θυμίζει τον Mads Mikkelsen στον εμβληματικό τηλεοπτικό ρόλο του Hannibal Lecter. Είτε εκληφθεί ως κυριολεξία εντός των μυθοπλαστικών συμβάσεων του παιχνιδιού, είτε ως ευφάνταστη αλληγορία για τα κακώς κείμενα του κόσμου μας, η ανατρεπτική λύση του μυστηρίου διαπνέεται από ενδιαφέροντα, εύλογο και εξαιρετικά επίκαιρο πεσιμισμό. Κυκλοφορεί εντελώς δωρεάν μέσω Steam και προτείνεται ανεπιφύλακτα τόσο στους φίλους του είδους, όσο και στους νοσταλγούς των θρυλικών του απαρχών. Το soundtrack (που διατίθεται ξεχωριστά με συμβολικό αντίτιμο) αξίζει επίσης μια θέση στις μουσικές μας βιβλιοθήκες.
Μέχρι να ενημερωθούμε για τις εξελίξεις, ο Γερμανός συνάδελφός μας τηλεφώνησε στον πατέρα του κι έμαθε πως ο ανόητος γείτονάς τους βγήκε στα κανάλια και τους έκανε ρεζίλι με συκοφαντικές δηλώσεις εναντίον τους. Ως και φασίστες τους αποκάλεσε, μόνο και μόνο επειδή του είχαν κάνει κάποτε παρατήρηση για τα σκουπίδια που άφηνε βδομάδες ολόκληρες στο μπαλκόνι του, ώσπου οι ένοικοι των γύρω διαμερισμάτων κόντευαν να λιποθυμήσουν απ' την μπόχα.
Στην ελληνική μυθολογία, οι Καβειρικοί Ίπποι ήταν ένα ζεύγος μηχανικών αλόγων με πύρινη αναπνοή, τα οποία έφτιαξε ο θεός Ήφαιστος για να σέρνουν το άρμα των δίδυμων γιων που είχε αποκτήσει με τη νύμφη Καβειρώ, κόρη του θαλάσσιου θεού Πρωτέα. Οι Κάβειροι ήταν κακοποιοί χθόνιοι δαίμονες στους οποίους αποδίδονταν οι σεισμοί και οι πυρκαγιές, αλλά και θεότητες της θάλασσας, καθώς και προστάτες της μεταλλουργίας. Πρωτοστατούσαν στα Σαμοθράκεια (ή Καβείρια) Μυστήρια που τελούνταν προς τιμήν της Δήμητρας, της Περσεφόνης και της Εκάτης. Οι Καβειρικοί Ίπποι συγκαταλέγονται στους αυτομάτωνες, δηλαδή μηχανικές κατασκευές που κινούνται μόνες τους - κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά ρομπότ.
Το Vimeo - πλατφόρμα φιλοξενίας βίντεο η οποία ιδρύθηκε το μακρινό 2004 - ήταν κάποτε ο παράδεισος των ανεξάρτητων δημιουργών που δεν φιλοδοξούσαν να πλουτίσουν απ' το έργο τους και των εμπνευσμένων ερασιτεχνών που είχαν καεί από τις "αιματηρές" πολιτικές των συνθλιπτικά κυρίαρχων στο χώρο ανταγωνιστών του. Με μάλλον περιορισμένο κοινό και μόλις κάτι παραπάνω απ' τις στοιχειώδεις δυνατότητες μεταφόρτωσης και διανομής των βίντεο, είχε, ωστόσο, το ατού μιας ζωντανής, δραστήριας κοινότητας που δεν δίσταζε ούτε της απαγορευόταν να εκφραστεί. Μέσα σε ευχάριστο κλίμα σύμπνοιας και συνεργασίας, γόνιμης επικοινωνίας και ανταλλαγής πολύτιμων γνώσεων, γίνονταν φιλικοί διαγωνισμοί και φεστιβάλ, διοργανώνονταν ημερίδες και άλλες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο. Ήταν η γνήσια εναλλακτική, ηθικά υγιής απάντηση στην απληστία, την αυθαιρεσία και τη λαμογιά που είχαν ήδη αρχίσει να λυμαίνονται το διαδίκτυο.
Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων έδιναν συνεχώς λαβή για εξωφρενικές σπεκουλάτσιες. Μια μυστηριώδης οργάνωση θυροκολλούσε προκηρύξεις μ' ένα παράδοξο κοχλιοειδές σχήμα για λογότυπο και ο ετεροχρονισμένος ψυχαρισμός του κειμένου τους δημιουργούσε την αίσθηση πως η γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη είχε μεταφερθεί ως δια μαγείας σε περασμένες εποχές.
