Τη Βρήκαμε τη Φάμπρικα...

Αγνώστου ταυτότητος ανεπιθύμητα - και ληστρικά - μηνύματα

Μόλις προ ολίγου είχα την "τιμή" να λάβω μήνυμα από μια ΕΥΑ1 (αγνώστων λοιπών στοιχείων), η οποία συστηνόταν ως συνδρομήτρια ενός "νέου site γνωριμιών" και ήθελε να μάθει αν απευθύνεται σε... κύριο ή κυρία. Παρεμπιπτόντως, ουδεμία σχέση έχω με τον συγκεκριμένο ιστότοπο ή άλλον παρεμφερή. Δεν μπαίνω σε chat ούτε ενδιαφέρομαι για γνωριμίες. Επίσης δεν συνηθίζω να δίνω όπου να 'ναι τα τηλέφωνά μου μέσω διαδικτύου. Απ' ό,τι φαίνεται, οι ιθύνοντες του site (ή μάλλον τίποτα κακοπληρωμένα "σκλαβάκια" τους) στέλνουν μηνύματα σε τυχαία κινητά για να δουν αν θα υπάρξει ανταπόκριση. Ή από κάπου αγοράζουν λίστες με τηλέφωνα.

Ουδέν Κρυπτόν επί του Ιστού

Κανείς δεν σου φταίει π.χ. αν έχεις το ίδιο επώνυμο με το γιατρό ή τον τεχνίτη που ένας γνωστός σου ψάχνει απεγνωσμένα λόγω ανάγκης και το Google βγάζει πάνω πάνω το δικό σου Twitter. Ούτε αν δεν σκέφτηκες ποτέ πως μπορεί όσα "τιτιβίζεις" (δημοσίως) να τα δει και κάποιος που δεν θα ήθελες.

Σοκολατένια Πάθη (1988)

Καταναλωτισμός των άκρων

Κατάμαυρη σουρεαλιστική κωμωδία βασισμένη στο χαμένο θεατρικό μονόπρακτο Secrets των Michael Palin & Terry Jones (από τους θρυλικούς Monty Python), με τον άγνωστο εκτός γηραιάς Αλβιόνος Tyler Butterworth (The Darling Buds of May, Ένας Ιδανικός Σύζυγος) στο ρόλο του άπειρου και γκαφατζή υπαλλήλου σοκολατοβιομηχανίας Ian Littleton, ο οποίος άθελά του προξενεί ένα μακάβριο εργατικό ατύχημα με απρόβλεπτες παρενέργειες. Ανάμεσα στις στυγνές πιέσεις του προϊσταμένου του (Jonathan Pryce) για εμπορική εκμετάλλευση του γεγονότος, την έλξη του προς μια ωραία χημικό (Sammi Davis) και τις ακόρεστες ορέξεις της σπιτονοικοκυράς του (Vanessa Redgrave), ο Ian αναγκάζεται να επανεξετάσει τις αντιλήψεις του περί ηθικής και ταμπού και να κοιτάξει πώς θα τη βγάλει καθαρή... Το ανενδοίαστα κανιβαλιστικό (στην κυριολεξία) χιούμορ του Καταστήματος των Εγκλημάτων (1960) και η φουτουριστική δυστοπία του Νέα Υόρκη, Έτος 2022 μ.Χ. (1973) βρίσκουν το κατεξοχήν cult σημείο τομής τους σε μια φλεγματική αλληγορία του σύγχρονου καταναλωτισμού - του φαύλου κύκλου εξάρτησης από τις υλικές απολαύσεις και διευκόλυνσης του εθισμού σ' αυτές, όπου κανείς δεν είναι αμέτοχος ούτε άμοιρος ευθυνών. Την ηθελημένα άχρωμη παρουσία του Littleton σχεδόν "συνθλίβουν" ο τρομακτικά ύπουλος κ. Farris του Pryce (Carrington, Η Ερωμένη του Ανέμου) και η εκρηκτική Μαλτέζα κ. Garza της Redgrave (σε μια κεφάτη μίμηση/παρωδία της Μελίνας Μερκούρη), ενώ τη σιγοντάρει εύσχημα η χαριτωμένη Felicia της Davis (Καμιά Προσευχή για τους Πεθαμένους, Τέσσερα Δωμάτια), υπό την καθοδήγηση του ειδικευμένου σε τηλεοπτικές διασκευές κλασικής λογοτεχνίας Giles Foster (Roald Dahl's Tales of the Unexpected, Silas Marner - The Weaver of Raveloe). Δυστυχώς όμως η σκηνοθεσία δεν "αποχαλινώνεται" όσο θα σήκωνε η υπόθεση, επιμένοντας στην ασφάλεια του φαρσικού στοιχείου που μαζί με την κακογερασμένη αισθητική της δεκαετίας του '80, υπονομεύει αντί να ενισχύει τις εν τέλει εφιαλτικές προεκτάσεις του έργου. Με ένα τέτοιο θέμα στα χέρια του και ένα τόσο αβανταδόρικο cast στη διάθεσή του, ο Terry Gilliam (Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης, Brazil) π.χ. ή ακόμα και ο Martin Donovan (Διαμέρισμα Μηδέν, Ο Θάνατος Σου Πάει Πολύ) θα είχε πιθανότατα μεγαλουργήσει.