Slash in the Box (2011)

Ουκ εν τω πολλώ το ευ

Όμορφα γυρισμένο (παρά τον πενιχρό του προϋπολογισμό) φιλμάκι τρόμου από το νεότατο σκηνοθέτη Nick Everhart (Chilling Visions: 5 Senses of Fear, The Penny Dreadful Picture Show). Η απόκτηση ενός μουσικού κουτιού επιφυλάσσει οδυνηρές εκπλήξεις τόσο για το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (Tyler Hollinger και Elizabeth Masucci) όσο και για τους θεατές. Επιστρατεύοντας την προηγούμενη εμπειρία του ως μοντέρ και τεχνικός ήχου, ο Everhart καταφέρνει να υποβάλει το αρμόζον κλίμα με τα απολύτως στοιχειώδη υλικά μέσα, τον ελάχιστο δυνατό διάλογο και σχεδόν ανύπαρκτο soundtrack. Η πηγή του κακού δεν είναι οπωσδήποτε και πηγή του σασπένς: ασήμαντα, συνήθως αβλαβή καθημερινά πράγματα - ένας μικρός θόρυβος μέσα στη νύχτα, μια μπάλα του μπέιζμπολ που κυλάει στα σκαλιά, το κοψοχόλιασμα της ηρωίδας απ' το ίδιο της το είδωλο στον καθρέφτη του διαδρόμου - γεννούν ένα συναίσθημα αγωνίας που εντείνεται απ' την απουσία κάθε άλλης δυσοίωνης ένδειξης. Η φρίκη καραδοκεί αθέατη στο τραπέζι μιας άψογα τακτοποιημένης κουζίνας, με μόνο προπομπό την ανατριχιαστική μέσα στην απλοϊκότητά της μελωδία του μουσικού κουτιού. Στα πεντέμισι όλα κι όλα λεπτά της διάρκειάς της, η ταινία συγκεντρώνει τα κυρίαρχα κλισέ του είδους και τα αποδομεί δικαιώνοντάς τα. Δεν λείπει ούτε το σήμα κατατεθέν των splatter (ο ντοματοπελτές) ακριβώς στη δόση που χρειάζεται. Η τελευταία σκηνή απαιτεί μάλλον γερό στομάχι, αν και στηρίζεται πιο πολύ στον αιφνιδιασμό παρά στο θέαμα αυτό καθαυτό - που περνά εξάλλου φευγαλέα απ' την οθόνη, ίσα για να προλάβει να το καταγράψει το βλέμμα του θεατή. Το Slash in the Box (λογοπαίγνιο με το Jack in the box) είναι διαθέσιμο για δωρεάν παρακολούθηση και μεταφόρτωση από το Vimeo.

Έχω Καμιά Ελπίδα, Γιατρέ μου;

Ότι το Internet έχει φάει το ψωμί σχεδόν κάθε τομέα επαγγελματικής δραστηριότητας είναι πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο (αν και όχι αναγκαστικά μεμπτό). Η δωρεάν και απεριόριστη πρόσβαστη στην πληροφορία και η διαδραστική αμεσότητα επιτρέπουν στον πάσα έναν να μεταμορφωθεί εν μια νυκτί σε παντογνώστη και πολυτεχνίτη. Εκείνοι όμως που πρέπει να επλήγησαν περισσότερο είναι οι ψυχαναλυτές και οι ψυχίατροι: γιατί να τρέχουμε στους ειδικούς όταν ένα απρόσωπο αυτί στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο (και με το αζημίωτο) για να του αδειάσουμε τα σώψυχά μας, δίχως μάλιστα να μας νοιάζει πώς θα αντικρίσουμε τον ιδιοκτήτη του την άλλη μέρα; Σε όχι σπάνιες περιπτώσεις, η διαδικτυακή επικοινωνία με αγνώστους επιτελεί λειτούργημα - αν και το όφελος είναι συνήθως μονόπλευρο: ο εξομολογούμενος καίγεται να πει τα δικά του και δεν ενδιαφέρεται ν' ακούσει τον άλλον. Αυτό όμως είναι αναμενόμενο, αφού στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό συμβαίνει και στην "πραγματική" μας καθημερινότητα (και προφανώς είναι φαινόμενο παγκόσμιο και διαχρονικό). Για όσους πάλι προτιμούν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη μοίρα αλλά δεν έχουν λεφτά για μέντιουμ, σπεύδουν σε βοήθεια οι διαδικτυακές χαρτορίχτρες (το ξεμάτιασμα μέσω smartphone ήταν απλώς θέμα χρόνου).

Το Κοράκι (The Raven, 2012)

Στο μυαλό του Edgar Allan Poe

Στις 3 Οκτωβρίου του 1849, ο συγγραφέας Edgar Allan Poe βρέθηκε να περιφέρεται ρακένδυτος στους δρόμους της Βαλτιμόρης, παραληρώντας και ανήμπορος να περιγράψει τι του είχε συμβεί. Λίγο αργότερα ξεψύχησε στο νοσοκομείο, σε ηλικία σαράντα μόλις ετών. Επισφραγίζοντας την ιδιοφυή μοναδικότητα του έργου του όσο και την αντισυμβατικότητα της ίδιας της σύντομης ζωής του, οι ανεξήγητες (ακόμα και ως σήμερα) συνθήκες του θανάτου του έδωσαν το έναυσμα σε πλήθος δημιουργών να εξερευνήσουν κάθε είδους πιθανή ή απίθανη εκδοχή: προβλήματα υγείας, εθισμών και καταχρήσεων, ερωτικές και συναδελφικές αντιζηλίες, πολιτικές πλεκτάνες, αστικούς μύθους, θεωρίες συνωμοσίας και... εξωκοσμικές παρεμβάσεις. Μονάχα μέσα στην τελευταία οκταετία - μια και ελλείψει πρωτότυπων ιδεών, η βιομηχανία του θεάματος το έχει ρίξει στα remake και τις βιογραφίες - γυρίστηκαν τρεις ταινίες με ανάλογο θέμα: The Death of Poe του Mark Redfield (2006), Twixt του Francis Ford Coppola (2011) και το περί ου ο λόγος Κοράκι από το σκηνοθέτη του V for Vendetta, James McTeigue (2012), το οποίο δανείζεται τον τίτλο του από το εμβληματικό ποίημα του Poe. Στα ίχνη του Amadeus του Milos Forman (1984), όπου η εικασία για τo επίσης πρόωρο και ανεξιχνίαστο τέλος του Mozart παίρνει τη μορφή σχεδόν καθαρόαιμου ψυχολογικού thriller, η τηλεοπτική σεναριογράφος και παραγωγός Hannah Shakespeare (καμιά συγγένεια με το Βάρδο;) και ο ηθοποιός Ben Livingston (στην πρώτη του σεναριακή απόπειρα) πλέκουν πραγματικά βιογραφικά και ιστορικά στοιχεία με ένα υποθετικό ρομάντζο και την αναπόφευκτα προβλέψιμη, αν όχι και λιγάκι αφελή ιστορία αρρωστημένης εμμονής και φονικών παιχνιδιών μυαλού, που μετατρέπουν εκβιαστικά τον καλλιτέχνη σε ήρωα και "εκτελεστή" των γεννημάτων της φαντασίας του. Ελκυστικό οπτικά και με πλοκή αρκετά συμπαγή ώστε να κρατά το ενδιαφέρον, Το Κοράκι μπορεί να μην εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις του, σώζεται όμως με το παραπάνω χάρη στην ωραία φωτογραφία (Danny Ruhlmann), τα προσεγμένα εφέ του και τη χημεία του πολυτάλαντου και πολυπράγμονα John Cusack (Μεσάνυχτα στον Κήπο του Καλού και του Κακού, Στο Μυαλό του John Malkovich) ως Poe με τους συμπρωταγωνιστές του Alice Eve (Emily Hamilton) και Luke Evans (ο οποίος κλέβει την παράσταση ως απροσδόκητα ανοιχτόμυαλος και συνεργάσιμος για τα μυθοπλαστικά στερεότυπα υπαστυνόμος Fields). Η αλήθεια βέβαια είναι πως από άποψη ερμηνείας, ο κατά κανόνα ευέλικτος Cusack δείχνει σαν να μην έχει "οικειοποιηθεί" επαρκώς το ρόλο του (ίσως επειδή - σκόπιμα, άραγε; - τον έβαλαν να παραστήσει τον Robert Downey Jr. στον Sherlock Holmes). Πάντως, το έργο στο σύνολό του είναι καλοφτιαγμένο και το δίωρο "φεύγει" αγόγγυστα (για τους φίλους του είδους τουλάχιστον).