Δυο χρόνια μετά το πρώτο Αντίστροφο Ημερολόγιο Γρίφων (Advent Calendar, "που λέτε κι εσείς εκεί") το οποίο είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα του 2020, παρουσιάζω ένα καινούργιο παιχνίδι γρίφων με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Από την ειδικευμένη κυρίως σε παιχνίδια "κρυμμένων αντικειμένων", ανεξάρτητη ουκρανική SpecialBit Studio, ένα πολύ καλοφτιαγμένο point & click μυστηρίου και "αστυνομικής" έρευνας με ιδιαίτερα φροντισμένη ρετρό αισθητική, όμορφα σχεδιασμένες φιγούρες και σκηνικά, αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή και γρίφους ομαλά ενσωματωμένους στα δεδομένα και τη ροή της ιστορίας, οι οποίοι (για αλλαγή) δεν ζητούν να πετάξουμε τη λογική συνδυαστική μας σκέψη απ' το παράθυρο. Αν μάλιστα υπήρχε η δυνατότητα να ακούμε και τις φωνές των προσώπων αντί να διαβάζουμε μονάχα τους διαλόγους τους σε υποτίτλους, η εμπειρία θα γινόταν πιο εμβυθιστική. Κι έτσι, όμως, το The Wild Case μας ξεναγεί στο γοητευτικό, όσο και ταιριαστά σκιαχτερό σύμπαν ενός σχεδόν εγκαταλελειμμένου χωριού με ιδιάζον (για σλαβόφωνη περιοχή) καθεστώς ποτοαπαγόρευσης και του "στοιχειωμένα" παραμυθένιου δάσους που το περιβάλλει, γνωρίζοντάς μας τους συμπαθητικά ιδιόρρυθμους εναπομείναντες κατοίκους του και κατορθώνοντας να κρατήσει την προσοχή μας αμείωτη ως το τέλος. Αν και δίνει αρχικά την εντύπωση ότι πρόκειται να κινηθεί στο πλαίσιο του φανταστικού, η κατάληξη είναι μάλλον ρεαλιστική (πάντα μέσα στα όρια της μυθοπλασίας) και αποκαθιστά ικανοποιητικά τη δικαιοσύνη. Χρήσιμα ακόμα θα ήταν τα στοιχεία των συντελεστών, που για άγνωστο λόγο δεν έχουν συμπεριληφθεί στους τίτλους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (23.11.22).
Σ' ένα ειδυλλιακό ιρλανδικό χωριό όπου (εκ πρώτης όψεως) τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει, απ' τα θεμέλια μιας οικοδομής ξεθάβονται τυχαία δυο ανθρώπινοι σκελετοί - ενός ενήλικα και ενός μωρού. Το οικόπεδο που χτίζεται ήταν κάποτε ιδιοκτησία μιας ξεκληρισμένης πια οικογένειας, της οποίας ο γιος (Felix Brown) είχε πριν χρόνια παρατήσει την αρραβωνιαστικιά του (Siobhán McSweeney) σύξυλη στην εκκλησία την ημέρα του γάμου τους, και από τότε τα ίχνη του χάθηκαν. Στο μεταξύ εκείνη παντρεύτηκε άλλον (Gary Shelford), με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά, ενώ φροντίζει τη δύστροπη αλκοολική μητέρα της (Olwen Fouéré) και έχει και η ίδια πρόβλημα με το ποτό. Καθώς αποδεικνύεται ότι ο σκελετός του ενήλικα ανήκει σε θύμα εγκληματικής ενέργειας και συγκεκριμένα στον "λιποτάκτη" γαμπρό, οι υποψίες στρέφονται τόσο εναντίον της εγκαταλελειμμένης νύφης όσο και της παλιάς της αντιζήλου για την καρδιά του δολοφονημένου, μιας εύθραυστης και ιδιόρρυθμης κοπέλας (Charlene McKenna) που μικρή ακόμα, είχε γίνει μάρτυρας της αυτοκτονίας του πατέρα της. Αμάθητος σε τέτοιας εμβέλειας υποθέσεις, ο ντόπιος συμπαθέστατος χωροφύλακας (Conleth Hill) που κατατρύχεται από τους δικούς του δαίμονες, αναγκάζεται - εξαιρετικά απρόθυμα - να συνεργαστεί μ' έναν λιγάκι ξιπασμένο νεαρό αστυνομικό από το Δουβλίνο (Clinton Liberty), του οποίου η υπερβολική τυπολατρία και αυτοπεποίθηση δεν βοηθούν στην εξομάλυνση των σχέσεών του με τον καχύποπτα εχθρικό περίγυρο. Παράλληλα, τα πρωτοφανή γεγονότα δημιουργούν εντάσεις και προστριβές ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού, βγάζοντας στην επιφάνεια ένα ολόκληρο πλέγμα επικίνδυνων μυστικών και απωθημένων... Βασισμένη στο ομότιτλο πρώτο (2016) μυθιστόρημα μυστηρίου του πολυβραβευμένου τηλεοπτικού παρουσιαστή και οικοδεσπότη ψυχαγωγικών εκπομπών Graham Norton, η σειρά τεσσάρων σαρανταπεντάλεπτων επεισοδίων (σε σκηνοθεσία της Kathy Burke) κατορθώνει να αποδώσει αρκετά πειστικά το κλίμα και το πνεύμα του βιβλίου, εναποθέτοντας το μεγαλύτερο βάρος στις πράγματι εκπληκτικές, γεμάτες φυσικότητα ερμηνείες και εξισορροπώντας το τραγικό στοιχείο με χιούμορ που πηγάζει αβίαστα από τις καταστάσεις και τις αλληλεπιδράσεις των προσώπων. Ο τίτλος, Holding, σημαίνει "οικόπεδο" αλλά και "ομηρία" και αυτό ακριβώς καταδεικνύει: ο κάθε χαρακτήρας είναι δέσμιος μικρών ή μεγάλων μυστικών, παθών, προσωπικών δραμάτων και κληρονομημένων προκαταλήψεων, όπως επίσης και του περιβάλλοντός του, της ασφυκτικής επαρχιώτικης νοοτροπίας που προτιμά να "θάβει" παρά να αντιμετωπίζει στα ίσια ό,τι δεν τη βολεύει ή δεν τη συμφέρει. Αν και όχι ριζοσπαστικά πρωτότυπη, η σειρά βλέπεται με ενδιαφέρον και χάρη στη μικρή της διάρκεια, δεν προλαβαίνει να κουράσει πλατειάζοντας. Κυκλοφορεί σε DVD από την Amazon.
Η Αγγλίδα ποιήτρια και ζωγράφος Rebecca Roberts γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και έζησε περίπου ως τα μισά του 19ου (1797–1859). Συνέγραψε και εικονογράφησε, μεταξύ άλλων, τις ιδιότυπες "ποιητικές εγκυκλοπαίδειες" φυσικής ιστορίας The Moral of Flowers και Sylvan Musings or The Spirit of the Woods (στην οποία μάλιστα συμμετείχε η Mary Wollstonecraft Shelley, που συγκέντρωσε τα βιογραφικά στοιχεία διακεκριμένων βοτανολόγων). Συνήθως υπέγραφε ως Mrs. Hey ή Mrs. William Hey (ο William Hey ήταν ο σύζυγός της, πρωτοπόρος χειρουργός και και ένας από τους 300 ιδρυτές του Royal College of Surgeons of England). Αν και σήμερα, δυστυχώς, το όνομά της σπάνια πια μνημονεύεται, τόσο η έρευνα όσο και το καλλιτεχνικό της έργο με την ποιητική διάθεση και την ντελικάτη ομορφιά του παραμένουν εντυπωσιακά για την εποχή τους, τεκμήρια απέραντης αγάπης και τρυφερότητας απέναντι στη φύση, που σιωπηλά μας συντροφεύει και μας συντηρεί.
Μαθαίνοντας ότι πάσχει από ανίατη θανατηφόρα ασθένεια, ο διάσημος συγγραφέας Alan Conway (Conleth Hill) αυτοκτονεί αφήνοντας μισό το τελευταίο του βιβλίο, με το οποίο θα έκλεινε η κοσμαγάπητη - πλην μισητή στον ίδιο - σειρά αστυνομικών του μυθιστορημάτων εποχής με ήρωα τον ιδιωτικό ερευνητή Atticus Pünd, Γερμανό αντιφρονούντα που επέζησε από κατοχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και κατέφυγε σε μια φανταστική επαρχιακή κωμόπολη της Αγγλίας. Απελπισμένος, ο εκδότης του (Michael Maloney) αναθέτει στην επιμελήτρια εκδόσεων Susan Ryeland (Lesley Manville) να ανακαλύψει μήπως υπάρχει πουθενά, έστω και σε μορφή σημειώσεων, το κομμάτι που λείπει απ' το χειρόγραφο. Κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση, καθώς η έρευνα της Susan συναντά διαρκώς εμπόδια - με πρώτο και χειρότερο την αντιπάθεια που έτρεφε για το συγγραφέα όχι μόνο ο επαγγελματικός, μα και ο κοινωνικός όσο και ο οικογενειακός του περίγυρος: στρυφνός, απότομος και μισάνθρωπος, ο Conway είχε επιπλέον τη συνήθεια να μετατρέπει άτομα του κύκλου του σε μυθιστορηματικά πρόσωπα, απροκάλυπτα και με τρόπο όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα συζούσε μ' έναν νεαρό ζιγκολό (Matthew Beard), στον οποίο είχε γράψει σχεδόν όλη του την περιουσία αποκληρώνοντας την αδελφή του (Pippa Haywood), την πρώην σύζυγο (Nathalie Armin) και τον έφηβο μοναχογιό του (Nathan Clarke). Ωστόσο, ενώ ψάχνει για στοιχεία εντρυφώντας στις υποθέσεις των προηγούμενων βιβλίων του Conway, η Susan αρχίζει να υποπτεύεται πως στην πραγματικότητα, ο θάνατός του δεν ήταν αυτοκτονία και ότι ο πιθανός αυτουργός προέρχεται από το άμεσο περιβάλλον του θύματος. Η ιδέα τής γίνεται εμμονή, ώσπου ύστερα από ένα βολικό για το δράστη "ατύχημα" της παρουσιάζεται ο Atticus Pünd (Tim McMullan) αυτοπροσώπως, για να την οδηγήσει κυριολεκτικά μέσα στο μυθιστορηματικό σύμπαν του συγγραφέα και στο δαιμόνιο πολυδαίδαλο παζλ όπου κρύβεται η λύση του μυστηρίου. Εξίσου δαιμόνιος είναι, βέβαια, και ο χειρισμός της πλοκής από τον Βρετανό Anthony Horowitz (καμιά συγγένεια με τον συνεπώνυμο Αμερικανό συνάδελφό του), συγγραφέα του μυθιστορήματος Οι Φόνοι της Κίσσας (Magpie Murders) - πρώτου στη σειρά με ηρωίδα τη Susan Ryeland - και σεναριογράφο της ομότιτλης τηλεοπτικής μεταφοράς του σε έξι σαρανταπεντάλεπτα επεισόδια από τον Peter Cattaneo (Άντρες με τα Όλα τους, Γυναικεία Υπόθεση): στην ουσία, έχουμε μια σειρά βιβλίων μέσα σε μια άλλη σειρά βιβλίων, που το πρώτο της μιας αφορά (ειρωνικά) το τελευταίο της δεύτερης. Όπως στο μυθιστόρημα, έτσι και στην τηλεοπτική σειρά βρίθουν οι παρωδιακές χρήσεις των κλισέ, οι σαρδόνιες ανατροπές και τα ευφυή κλεισίματα του ματιού προς εμβληματικά, κλασικά (αστυνομικά και μη) βιβλία και ταινίες, ξεκινώντας από τον πολύσημα κρυπτικό τίτλο και με αποκορύφωμα τον "σατανικό" γρίφο του φινάλε που αποδομεί - καταδιασκεδάζοντάς το αμεταμέλητα - κάθε είδους στερεότυπη "μυθολογία" περί συγγραφικής έμπνευσης και δημιουργικής διαδικασίας γενικότερα. Πέρα απ' την ευρηματικότητα της μυθοπλαστικής βάσης, το εντυπωσιακό αποτέλεσμα επίσης οφείλεται τόσο στην ερμηνευτική άνεση και δεινότητα των ηθοποιών όσο και στις έντονες, αξιομνημόνευτες φυσιογνωμίες τους. Στον δευτερεύοντα αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του Έλληνα συντρόφου της Susan, ο πολύ καλός Αλέξανδρος Λογοθέτης.
Όπως εμφανώς προϊδεάζει ο τίτλος, καθώς και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία όσο και στις αφίσες της, το Clue (για τη χώρα μας - πιο περιφραστικά - Στα Ίχνη του Μυστηρίου) του Jonathan Lynn (Το Ξαδελφάκι μου ο Vinny, Ο Μαφιόζος της Διπλανής Πόρτας) δανείζεται την κεντρική ιδέα και την όλη του διεκπεραίωση από το διάσημο επιτραπέζιο παιχνίδι Cluedo: έναν αστυνομικό γρίφο που ζητά απ' τους παίκτες να εντοπίσουν το δράστη μιας δολοφονίας και να τον συνδέσουν με το όπλο και τον τόπο του εγκλήματος, ανάμεσα από έξι (δηλαδή δεκαοχτώ στο σύνολό τους) αντίστοιχες επιλογές. Η αυστηρά καθορισμένη διαδρομή και οι σχηματικά τυποποιημένοι χαρακτήρες του παιχνιδιού αποτελούν αφενός έτοιμο υλικό "θεατρικής" υφής και δομής και αφετέρου ενδιαφέρουσα πρόκληση για έναν σεναριογράφο (τον ίδιο τον Lynn, σε συνεργασία με τον John Landis). Έξι άγνωστα μεταξύ τους άτομα προσκαλούνται σε δείπνο από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη, ο οποίος δεν τους αποκαλύπτει την ταυτότητα ούτε τους σκοπούς του και απαιτεί να κρατήσουν και οι ίδιοι κρυφά τα στοιχεία τους. Η ήδη αμήχανη και δυσοίωνη βραδιά δεν αργεί να πάρει αιματηρή τροπή, ενώ οι ενοχλητικές/επικίνδυνες για τα (ως τότε) "ευυπόληπτα" πρόσωπα αποκαλύψεις, τα παράδοξα γεγονότα και... τα πτώματα συσσωρεύονται. Κεφάτη και έξυπνη παρωδία των "παραδοσιακών" αστυνομικών ταινιών και των λεγόμενων μυστηρίων κλειστού χώρου, με φλεγματικό χιούμορ που παίζει ασύστολα και ταχυδακτυλουργικά με τα κλισέ του είδους, θυμίζοντας (όπως και το παρόμοιο, αρκετά μεταγενέστερό της Έγκλημα στο Gosford Park του Robert Altman) τα θεατρικά έργα του Oscar Wilde, σε συνδυασμό με τη φαρσική παράνοια μιας άλλης κλασικής αστυνομικής παρωδίας, της Πρόσκλησης σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο (1976). Πέρα απ' τις υπέροχες, σπιρτόζες ερμηνείες όλου ανεξαιρέτως του cast, ο άψογα "κουρδισμένος" ρυθμός του φιλμ οφείλεται πρωτίστως στον Βρετανό ηθοποιό, τραγουδιστή και χορευτή Tim Curry (The Rocky Horror Picture Show, Δυο Γυναίκες, Τρεις Βαλίτσες & Εγώ), ο οποίος δίνει ρέστα ως ο αινιγματικός μπάτλερ που κινεί υπογείως τα νήματα της πλοκής. Η ταινία προσφέρει άφθονες ξεκαρδιστικές στιγμές, απανωτές σκηνές ανθολογίας και τρία διαφορετικά φινάλε, υπο/αποδεικνύοντας ότι με απόλυτα λογικούς συσχετισμούς μπορεί κανείς να φτάσει σε εντελώς αντιφατικά, αλλά και εξίσου θεμιτά συμπεράσματα.
