13 Sins (2014)

Φοβού τους Δαναούς...

Καταχρεωμένος ιδιωτικός υπάλληλος (Mark Webber) χάνει τη δουλειά του λόγω υπερβάλλουσας... τιμιότητας, ενώ μάλιστα ετοιμάζεται να στεφανωθεί την έγκυο κοπέλα του (Rutina Wesley) και να αναλάβει τη φροντίδα του ιδιότροπου πατέρα του (Tom Bower) και του καθυστερημένου αδελφού του (Devon Graye) - και όχι, δεν πρόκειται για το άκρον άωτον της γκαντεμιάς στην Ελλάδα της κρίσης. Πάνω στην απελπισία του, δέχεται να λάβει μέρος σε ένα μυστηριώδες τηλεφωνικό reality που υπόσχεται να του λύσει όλα τα προβλήματα, υποβάλλοντάς τον σε μια σειρά από δοκιμασίες αυξανόμενης βιαιότητας (τα "13 αμαρτήματα" του τίτλου) αλλά και με αντίστοιχου ύψους αμοιβή. Εννοείται βέβαια πως μια τέτοια προσφορά μόνο παγίδες μπορεί να κρύβει και το "παιχνίδι" δεν αργεί να πάρει ανεξέλεγκτη τροπή... Όχι άσχημο remake της ταϊλανδέζικης ταινίας 13 Beloved (2006) από τον κοσμογυρισμένο και πολυτεχνίτη Γερμανό Daniel Stamm (A Necessary Death, Ο Τελευταίος Εξορκισμός), ο οποίος ωστόσο προτιμά να ενδώσει στον εγγυημένο εντυπωσιασμό της γρήγορης δράσης και των ειδικών εφέ, θυσιάζοντας τον εν γένει υφολογικό μινιμαλισμό και το κυρίως υπαινικτικό, ψυχολογικά φορτισμένο κλίμα του πρωτότυπου φιλμ και διασπώντας την προσοχή του θεατή με παραπλανητικά ίχνη και αδιέξοδα μονοπάτια πλοκής. Αυτή ίσως είναι και η αιτία που η τελική αποκάλυψη του απάνθρωπου, αόρατου και μαζί πανταχού παρόντος "αθλοθέτη" και των κινήτρων του χάνει ένα μέρος της δραματικότητάς της, παρ' όλο που το ίδιο το εύρημα (εμπνευσμένο από δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας) δεν παύει να αποτελεί ένα δυνατό καταγγελτικό σχόλιο για το παγκόσμιο και διαχρονικό, στις μέρες μας όμως ιδιαζόντως φλέγον ζήτημα του ελέγχου των προσωπικών δεδομένων και της χειραγώγησης των μαζών από τους φορείς εξουσίας. Η καλοκάγαθη, "παιδική" φυσιογνωμία του πρωταγωνιστή Webber (Έκρηξη στο Χρηματιστήριο, The End of Love) δεν τον βοηθά πάντα να αποδώσει τις σκοτεινές αποχρώσεις του ρόλου του, σε αντίθεση με το άκρως ευμετάβλητο πρόσωπο του Devon Graye (Το Κάλεσμα της Φύσης, The Discoverers), το οποίο πραγματικά γίνεται αγνώριστο για τις ανάγκες του δικού του χαρακτήρα. Υπέροχοι ως συνήθως οι Ron Perlman (Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Ο Ρωμαίος Αιμορραγεί) και Pruitt Taylor Vince (Ο Μισισιπής Καίγεται, Deadwood) όπως και ο φωτογενής Richard Burgi (One West Waikiki, Νοικοκυρές σε Απόγνωση), αν και η παρουσία τους δυστυχώς δεν είναι για χόρταση. Η μουσική του πεπειραμένου στο είδος Michael Wandmacher (Night Stalker, The Killing Floor) ακολουθεί ευλαβικά την πεπατημένη (με εξαίρεση δυο τρεις ενδιαφέρουσες κορυφώσεις).

Ο Λύκος κι αν Εγέρασε...

Αν και μέσα στην τελευταία πενταετία έχει έρθει κυριολεκτικά ο κόσμος ανάποδα, η νοοτροπία των ημερών δανεικής ευωχίας και κούφιου τσαμπουκά στη χώρα μας καλά κρατεί. Διότι δεν έχουν, δυστυχώς, ακόμα εκλείψει τα φυτοζωούντα απολιθώματά της, που δεν εννοούν να ξεκολλήσουν απ' τα "περασμένα μεγαλεία" (και διηγώντας τα να βαράς το κεφάλι στον τοίχο) και εξακολουθούν να θεωρούν το σύμπαν τσιφλίκι τους. Εκείνοι που έχουν κάθε δικαίωμα εις βάρος των άλλων και καμιά υποχρέωση απέναντί τους. Που δεν κόβουν καν ταχύτητα ενώ το φανάρι έχει γίνει πράσινο για τους πεζούς και κορνάρουν ανυπόμονοι στη γιαγιά με το μπαστουνάκι. Που πέφτουν να σε φάνε έτσι και τολμήσεις να εκφράσεις μια άποψη διαφορετική από του συρμού. Που τους ακούει όλη η γειτονιά όταν έχουν επισκέψεις ή μιλάνε στο κινητό. Που παρκάρουν στις θέσεις για τους ανάπηρους. Που πετούν τα σκουπίδια τους απ' το παράθυρο του αμαξιού και φτύνουν με όλη τους την άνεση στο πεζοδρόμιο ενώ περνάνε άνθρωποι από δίπλα τους. Που το έχουν σε κακό να πουν "ευχαριστώ" ή "συγνώμη". Που κλείνουν το δρόμο στο ασθενοφόρο και την πυροσβεστική επειδή δεν ανέχονται να τους προσπεράσει κανείς. Που καμαρώνουν για τη "μαγκιά" τους να εξαπατούν και να εκμεταλλεύονται. Η θλιβερή αυτή "κληρονομιά" είναι που μας δυσφημεί ως λαό, απαξιώνοντας και ποδοπατώντας κάθε έννοια σεβασμού προς το συνάνθρωπο. Δεν είναι όμως ο κανόνας - ή τουλάχιστον, αυτό θέλω (και επιμένω, ίσως αφελώς) να ελπίζω. Απλώς η αντικοινωνική τους συμπεριφορά κάνει την παρουσία τους πιο έντονα αισθητή.

True Detective (Season 1, 2014)

Ουδέν δ' ανθρώπου δεινότερον

Neo-noir τηλεοπτικό thriller βασισμένο στη συλλογή διηγημάτων The King in Yellow (1895) του Αμερικανού ζωγράφου και συγγραφέα Robert W. Chambers, από τους νεαρούς Nic Pizzolato (The Killing, Galveston) και Cary Fukunaga (Sin Nombre, Jane Eyre). Η πολυετής καταδίωξη ενός κατά συρροήν δολοφόνου που "σκηνοθετεί" τα πτώματα των ανήλικων θυμάτων του σε παράδοξες τελετουργικές πόζες φέρνει κοντά δυο αστυνομικούς με διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες και προσωπικές ιστορίες, τον "πεζό" ηδονιστή Martin Hart (Woody Harrelson) και τον καλλιεργημένο κοσμοκαλόγερο Rustin Cohle (Matthew McConaughey), σημαδεύοντας τόσο την επαγγελματική πορεία όσο και την περίπλοκη, πολυκύμαντη σχέση τους. Το αφειδώς λογοτεχνίζον σενάριο του ήδη βραβευμένου για το πρώτο του μυθιστόρημα Pizzolato και η κινηματογραφικής υφής και αισθητικής σκηνοθεσία του Fukunaga υπογραμμίζουν την ερμηνευτική δεινότητα των δυο πρωταγωνιστών (και συμπαραγωγών της σειράς), που το καταευχαριστιούνται και τους φαίνεται: η σκανδαλώδης χημεία μεταξύ τους σφραγίζει και απογειώνει το ανένδοτο bras de fer έλξης και απώθησης ανάμεσα στον κατ' επίφαση τυπικό οικογενειάρχη με την αχόρταγη αποκλίνουσα λίμπιντο και τον κυνικό ερημίτη με τη βασανισμένη ομορφιά και τις καλλιτεχνικές τάσεις, ο καθένας απ' τους οποίους αποζητά και την ίδια στιγμή αποστρέφεται το σκοτάδι αλλά και το φως που ο άλλος κρύβει στην ψυχή του. Η χλιαρή αμοιβαία ανοχή της πρώτης τους συνάντησης εξελίσσεται σε επική διελκυστίνδα παθών, ενώ οι έρευνές τους παλινδρομούν σε φαύλους κύκλους μακάβριου παραλόγου. Από τη σουρεαλιστική υπέρθεση τοπίων, προσώπων και συμβόλων στους εναρκτήριους τίτλους, την εκθαμβωτική ποίηση της φωτογραφίας (Adam Arkapaw) ακόμα και στις πιο αποτρόπαιες σκηνές και το κατανυκτικό soundtrack (T Bone Burnett) ως τις αινιγματικά επαναλαμβανόμενες λεπτομέρειες που κλείνουν το μάτι στους υποψιασμένους και στους λάτρεις των γρίφων, ο True Detective είναι το εξαίσιο τέρας που ξεβράστηκε απ' την ανόσια ένωση του Lovecraft με τον Chandler, της Έβδομης Σφραγίδας με τον Ύποπτο Κόσμο του Twin Peaks, του αρχέτυπου western με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Μοναδικό μου παράπονο (αν και μάλλον προσόν για τη σειρά) η πολύ σύντομη διάρκεια της σεζόν, που μόλις "κάθεται στο δόντι" για να παραδώσει τη σκυτάλη σε νέους (αντι)ήρωες και θεματολογία, με τον ίδιο σεναριογράφο αλλά διαφορετικό σκηνοθέτη. Τα πρώτα οχτώ επεισόδια κυκλοφορούν σε τριπλό DVD με έξτρα υλικό από την HBO.

LIVE @ ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Πικάντικα Πατατοκεφτεδάκια

Μικρές εκρήξεις εαρινών αρωμάτων

Και όμως, γίνεται. Στο σύνηθες ερώτημα εάν όποια συνταγή περιλαμβάνει άμυλο και τηγάνι είναι δυνατόν να "δέσει" χωρίς τουλάχιστον ένα αυγό, η απάντησή μου εκ πείρας δεκαετιών είναι κατηγορηματικά "ΝΑΙ". Καθότι παιδιόθεν αλλεργική στα αυγά (μεταξύ άλλων), η μαμά μου τα απέφευγε πάντα στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική της, μα όποιος δεν γνώριζε τη συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα των πιάτων της, δεν το έπαιρνε καν είδηση. Την ίδια αλλεργία εμφάνισε αργότερα και η αδελφή μου και μάλιστα σε σοβαρότερη μορφή - πράγμα που σήμανε τον ολοκληρωτικό και οριστικό εξοστρακισμό του αυγού από το οικογενειακό μας διαιτολόγιο. Εμένα πάλι, αν και ποτέ δεν με πείραξαν ιδιαίτερα τα αυγά (πέρα από σπάνια και μεμονωμένα περιστατικά δυσανεξίας), ίσως επειδή δεν τα έχω συνηθίσει στο φαγητό, η παρουσία τους δεν με ενθουσιάζει ούτε η απουσία τους με ενοχλεί. Να μην πω κιόλας ότι μερικές φορές η "αυγουλίλα" που υποτίθεται ότι ενισχύει τη νοστιμιά ενός μεζέ με απωθεί σε βαθμό... ατάκτου φυγής. Όλα βέβαια είναι θέμα κεκτημένων εμπειριών, όπως και κληρονομημένης νοοτροπίας - εξ ου και η καχύποπτη δυσπιστία πολλών θεωρούμενων δεινών μαγείρων και μαγειρισσών όταν ακούνε, για παράδειγμα, πως οι τηγανίτες και τα κέικ μπορούν να βγουν εξίσου "δεμένα", γευστικά και αφράτα με ανθρακούχο νερό και γιαούρτι αντί για αυγό.