Steam Replay 2022

Ανασκόπηση δραστηριότητας της χρονιάς που φεύγει

O tempora, o mores.

Βρε καλά μου κορίτσια (κυρίως), αλλά και καλά μου αγόρια. Γιατί δεν βάζετε τα δικά σας ωραία προσωπάκια για εικόνες προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα, μόνο μου κοτσάρετε διάφορα όχι πολύ γνωστά (ώστε προφανώς να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμα) μοντέλα και φωτογενή άτομα άλλων ειδικοτήτων από τον κόσμο της μόδας, του θεάματος ή και του αθλητισμού, αφήνοντας να εννοηθεί πως η οφθαλμοφανώς επαγγελματικά στημένη, μακιγιαρισμένη και φωτογραφημένη αυτή φάτσα/πόζα είναι η δική σας; Έλεος δηλαδή. Αν για οποιονδήποτε λόγο δεν θέλετε να δείξετε το αληθινό σας πρόσωπο, εντάξει, σεβαστό. Μην καπηλεύεστε όμως και την εξωτερική εμφάνιση άλλων. Διότι το να βάλεις (τιμητικά, υποθέτω) για εικόνα προφίλ μια προσωπικότητα γνωστή και στις πέτρες, είναι πολύ διαφορετικό απ' το να χρησιμοποιήσεις, ας πούμε, μια φωτογραφία stock που δείχνει ένα λιγότερο διάσημο, ή εντελώς άσημο μοντέλο - και ουκ ολίγοι, δυστυχώς, αφελείς ή απλώς απρόσεχτοι θα πιστέψουν αβασάνιστα ότι πράγματι απεικονίζει εσένα. Τι κερδίζεις, εσύ προσωπικά (η όποια ή ο όποιος "εσύ"), με το να δέχεσαι κομπλιμέντα που ουσιαστικά απευθύνονται σε άλλον; Πώς το ανέχεστε κιόλας όσοι το κάνετε αυτό, απορώ ειλικρινά.

Μισό Βήμα Μπροστά

Μια διάβαση πεζών, ένα φανάρι & ένα μηχανάκι: μαντέψτε τη συνέχεια.

Μισό βήμα απ' τη νησίδα στην απέναντι πλευρά της διάβασης πεζών, ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΑΝΑΡΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΑΝΑΜΜΕΝΟ. Μισό βήμα προς τα εμπρός, που αν η ακοή και τα αντανακλαστικά μου δεν το είχαν ακαριαία ανακόψει μετατρέποντάς το σε ένα βήμα προς τα πίσω, πιθανώς να μην ήμουν τώρα εδώ για να γράψω αυτή την ανάρτηση.

Αντίστροφο Ημερολόγιο Γρίφων 2022

25 μέρες - 25 αινίγματα

Δυο χρόνια μετά το πρώτο Αντίστροφο Ημερολόγιο Γρίφων (Advent Calendar, "που λέτε κι εσείς εκεί") το οποίο είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα του 2020, παρουσιάζω ένα καινούργιο παιχνίδι γρίφων με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.

The Wild Case (2021)

"Αστυνομικό" μυστήριο με επίχρισμα φαντασίας

Από την ειδικευμένη κυρίως σε παιχνίδια "κρυμμένων αντικειμένων", ανεξάρτητη ουκρανική SpecialBit Studio, ένα πολύ καλοφτιαγμένο point & click μυστηρίου και "αστυνομικής" έρευνας με ιδιαίτερα φροντισμένη ρετρό αισθητική, όμορφα σχεδιασμένες φιγούρες και σκηνικά, αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή και γρίφους ομαλά ενσωματωμένους στα δεδομένα και τη ροή της ιστορίας, οι οποίοι (για αλλαγή) δεν ζητούν να πετάξουμε τη λογική συνδυαστική μας σκέψη απ' το παράθυρο. Αν μάλιστα υπήρχε η δυνατότητα να ακούμε και τις φωνές των προσώπων αντί να διαβάζουμε μονάχα τους διαλόγους τους σε υποτίτλους, η εμπειρία θα γινόταν πιο εμβυθιστική. Κι έτσι, όμως, το The Wild Case μας ξεναγεί στο γοητευτικό, όσο και ταιριαστά σκιαχτερό σύμπαν ενός σχεδόν εγκαταλελειμμένου χωριού με ιδιάζον (για σλαβόφωνη περιοχή) καθεστώς ποτοαπαγόρευσης και του "στοιχειωμένα" παραμυθένιου δάσους που το περιβάλλει, γνωρίζοντάς μας τους συμπαθητικά ιδιόρρυθμους εναπομείναντες κατοίκους του και κατορθώνοντας να κρατήσει την προσοχή μας αμείωτη ως το τέλος. Αν και δίνει αρχικά την εντύπωση ότι πρόκειται να κινηθεί στο πλαίσιο του φανταστικού, η κατάληξη είναι μάλλον ρεαλιστική (πάντα μέσα στα όρια της μυθοπλασίας) και αποκαθιστά ικανοποιητικά τη δικαιοσύνη. Χρήσιμα ακόμα θα ήταν τα στοιχεία των συντελεστών, που για άγνωστο λόγο δεν έχουν συμπεριληφθεί στους τίτλους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (23.11.22).

Holding (2022)

Μικρό χωριό, μεγάλα μυστικά

Σ' ένα ειδυλλιακό ιρλανδικό χωριό όπου (εκ πρώτης όψεως) τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει, απ' τα θεμέλια μιας οικοδομής ξεθάβονται τυχαία δυο ανθρώπινοι σκελετοί - ενός ενήλικα και ενός μωρού. Το οικόπεδο που χτίζεται ήταν κάποτε ιδιοκτησία μιας ξεκληρισμένης πια οικογένειας, της οποίας ο γιος (Felix Brown) είχε πριν χρόνια παρατήσει την αρραβωνιαστικιά του (Siobhán McSweeney) σύξυλη στην εκκλησία την ημέρα του γάμου τους, και από τότε τα ίχνη του χάθηκαν. Στο μεταξύ εκείνη παντρεύτηκε άλλον (Gary Shelford), με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά, ενώ φροντίζει τη δύστροπη αλκοολική μητέρα της (Olwen Fouéré) και έχει και η ίδια πρόβλημα με το ποτό. Καθώς αποδεικνύεται ότι ο σκελετός του ενήλικα ανήκει σε θύμα εγκληματικής ενέργειας και συγκεκριμένα στον "λιποτάκτη" γαμπρό, οι υποψίες στρέφονται τόσο εναντίον της εγκαταλελειμμένης νύφης όσο και της παλιάς της αντιζήλου για την καρδιά του δολοφονημένου, μιας εύθραυστης και ιδιόρρυθμης κοπέλας (Charlene McKenna) που μικρή ακόμα, είχε γίνει μάρτυρας της αυτοκτονίας του πατέρα της. Αμάθητος σε τέτοιας εμβέλειας υποθέσεις, ο ντόπιος συμπαθέστατος χωροφύλακας (Conleth Hill) που κατατρύχεται από τους δικούς του δαίμονες, αναγκάζεται - εξαιρετικά απρόθυμα - να συνεργαστεί μ' έναν λιγάκι ξιπασμένο νεαρό αστυνομικό από το Δουβλίνο (Clinton Liberty), του οποίου η υπερβολική τυπολατρία και αυτοπεποίθηση δεν βοηθούν στην εξομάλυνση των σχέσεών του με τον καχύποπτα εχθρικό περίγυρο. Παράλληλα, τα πρωτοφανή γεγονότα δημιουργούν εντάσεις και προστριβές ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού, βγάζοντας στην επιφάνεια ένα ολόκληρο πλέγμα επικίνδυνων μυστικών και απωθημένων... Βασισμένη στο ομότιτλο πρώτο (2016) μυθιστόρημα μυστηρίου του πολυβραβευμένου τηλεοπτικού παρουσιαστή και οικοδεσπότη ψυχαγωγικών εκπομπών Graham Norton, η σειρά τεσσάρων σαρανταπεντάλεπτων επεισοδίων (σε σκηνοθεσία της Kathy Burke) κατορθώνει να αποδώσει αρκετά πειστικά το κλίμα και το πνεύμα του βιβλίου, εναποθέτοντας το μεγαλύτερο βάρος στις πράγματι εκπληκτικές, γεμάτες φυσικότητα ερμηνείες και εξισορροπώντας το τραγικό στοιχείο με χιούμορ που πηγάζει αβίαστα από τις καταστάσεις και τις αλληλεπιδράσεις των προσώπων. Ο τίτλος, Holding, σημαίνει "οικόπεδο" αλλά και "ομηρία" και αυτό ακριβώς καταδεικνύει: ο κάθε χαρακτήρας είναι δέσμιος μικρών ή μεγάλων μυστικών, παθών, προσωπικών δραμάτων και κληρονομημένων προκαταλήψεων, όπως επίσης και του περιβάλλοντός του, της ασφυκτικής επαρχιώτικης νοοτροπίας που προτιμά να "θάβει" παρά να αντιμετωπίζει στα ίσια ό,τι δεν τη βολεύει ή δεν τη συμφέρει. Αν και όχι ριζοσπαστικά πρωτότυπη, η σειρά βλέπεται με ενδιαφέρον και χάρη στη μικρή της διάρκεια, δεν προλαβαίνει να κουράσει πλατειάζοντας. Κυκλοφορεί σε DVD από την Amazon.

Οι Ποιητικές Υδατογραφίες της Rebecca Roberts (Mrs. Hey, 1797–1859)

Η Αγγλίδα ποιήτρια και ζωγράφος Rebecca Roberts γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και έζησε περίπου ως τα μισά του 19ου (1797–1859). Συνέγραψε και εικονογράφησε, μεταξύ άλλων, τις ιδιότυπες "ποιητικές εγκυκλοπαίδειες" φυσικής ιστορίας The Moral of Flowers και Sylvan Musings or The Spirit of the Woods (στην οποία μάλιστα συμμετείχε η Mary Wollstonecraft Shelley, που συγκέντρωσε τα βιογραφικά στοιχεία διακεκριμένων βοτανολόγων). Συνήθως υπέγραφε ως Mrs. Hey ή Mrs. William Hey (ο William Hey ήταν ο σύζυγός της, πρωτοπόρος χειρουργός και και ένας από τους 300 ιδρυτές του Royal College of Surgeons of England). Αν και σήμερα, δυστυχώς, το όνομά της σπάνια πια μνημονεύεται, τόσο η έρευνα όσο και το καλλιτεχνικό της έργο με την ποιητική διάθεση και την ντελικάτη ομορφιά του παραμένουν εντυπωσιακά για την εποχή τους, τεκμήρια απέραντης αγάπης και τρυφερότητας απέναντι στη φύση, που σιωπηλά μας συντροφεύει και μας συντηρεί.

Οι Φόνοι της Κίσσας (2022)

Λέει η κίσσα: "Ποτέ πια!"

Μαθαίνοντας ότι πάσχει από ανίατη θανατηφόρα ασθένεια, ο διάσημος συγγραφέας Alan Conway (Conleth Hill) αυτοκτονεί αφήνοντας μισό το τελευταίο του βιβλίο, με το οποίο θα έκλεινε η κοσμαγάπητη - πλην μισητή στον ίδιο - σειρά αστυνομικών του μυθιστορημάτων εποχής με ήρωα τον ιδιωτικό ερευνητή Atticus Pünd, Γερμανό αντιφρονούντα που επέζησε από κατοχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και κατέφυγε σε μια φανταστική επαρχιακή κωμόπολη της Αγγλίας. Απελπισμένος, ο εκδότης του (Michael Maloney) αναθέτει στην επιμελήτρια εκδόσεων Susan Ryeland (Lesley Manville) να ανακαλύψει μήπως υπάρχει πουθενά, έστω και σε μορφή σημειώσεων, το κομμάτι που λείπει απ' το χειρόγραφο. Κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση, καθώς η έρευνα της Susan συναντά διαρκώς εμπόδια - με πρώτο και χειρότερο την αντιπάθεια που έτρεφε για το συγγραφέα όχι μόνο ο επαγγελματικός, μα και ο κοινωνικός όσο και ο οικογενειακός του περίγυρος: στρυφνός, απότομος και μισάνθρωπος, ο Conway είχε επιπλέον τη συνήθεια να μετατρέπει άτομα του κύκλου του σε μυθιστορηματικά πρόσωπα, απροκάλυπτα και με τρόπο όχι ιδιαίτερα κολακευτικό. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα συζούσε μ' έναν νεαρό ζιγκολό (Matthew Beard), στον οποίο είχε γράψει σχεδόν όλη του την περιουσία αποκληρώνοντας την αδελφή του (Pippa Haywood), την πρώην σύζυγο (Nathalie Armin) και τον έφηβο μοναχογιό του (Nathan Clarke). Ωστόσο, ενώ ψάχνει για στοιχεία εντρυφώντας στις υποθέσεις των προηγούμενων βιβλίων του Conway, η Susan αρχίζει να υποπτεύεται πως στην πραγματικότητα, ο θάνατός του δεν ήταν αυτοκτονία και ότι ο πιθανός αυτουργός προέρχεται από το άμεσο περιβάλλον του θύματος. Η ιδέα τής γίνεται εμμονή, ώσπου ύστερα από ένα βολικό για το δράστη "ατύχημα" της παρουσιάζεται ο Atticus Pünd (Tim McMullan) αυτοπροσώπως, για να την οδηγήσει κυριολεκτικά μέσα στο μυθιστορηματικό σύμπαν του συγγραφέα και στο δαιμόνιο πολυδαίδαλο παζλ όπου κρύβεται η λύση του μυστηρίου. Εξίσου δαιμόνιος είναι, βέβαια, και ο χειρισμός της πλοκής από τον Βρετανό Anthony Horowitz (καμιά συγγένεια με τον συνεπώνυμο Αμερικανό συνάδελφό του), συγγραφέα του μυθιστορήματος Οι Φόνοι της Κίσσας (Magpie Murders) - πρώτου στη σειρά με ηρωίδα τη Susan Ryeland - και σεναριογράφο της ομότιτλης τηλεοπτικής μεταφοράς του σε έξι σαρανταπεντάλεπτα επεισόδια από τον Peter Cattaneo (Άντρες με τα Όλα τους, Γυναικεία Υπόθεση): στην ουσία, έχουμε μια σειρά βιβλίων μέσα σε μια άλλη σειρά βιβλίων, που το πρώτο της μιας αφορά (ειρωνικά) το τελευταίο της δεύτερης. Όπως στο μυθιστόρημα, έτσι και στην τηλεοπτική σειρά βρίθουν οι παρωδιακές χρήσεις των κλισέ, οι σαρδόνιες ανατροπές και τα ευφυή κλεισίματα του ματιού προς εμβληματικά, κλασικά (αστυνομικά και μη) βιβλία και ταινίες, ξεκινώντας από τον πολύσημα κρυπτικό τίτλο και με αποκορύφωμα τον "σατανικό" γρίφο του φινάλε που αποδομεί - καταδιασκεδάζοντάς το αμεταμέλητα - κάθε είδους στερεότυπη "μυθολογία" περί συγγραφικής έμπνευσης και δημιουργικής διαδικασίας γενικότερα. Πέρα απ' την ευρηματικότητα της μυθοπλαστικής βάσης, το εντυπωσιακό αποτέλεσμα επίσης οφείλεται τόσο στην ερμηνευτική άνεση και δεινότητα των ηθοποιών όσο και στις έντονες, αξιομνημόνευτες φυσιογνωμίες τους. Στον δευτερεύοντα αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του Έλληνα συντρόφου της Susan, ο πολύ καλός Αλέξανδρος Λογοθέτης.

Στα Ίχνη του Μυστηρίου (1985)

Μια all-star "ζωντανή" παρτίδα επιτραπέζιου παιχνιδιού

Όπως εμφανώς προϊδεάζει ο τίτλος, καθώς και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία όσο και στις αφίσες της, το Clue (για τη χώρα μας - πιο περιφραστικά - Στα Ίχνη του Μυστηρίου) του Jonathan Lynn (Το Ξαδελφάκι μου ο Vinny, Ο Μαφιόζος της Διπλανής Πόρτας) δανείζεται την κεντρική ιδέα και την όλη του διεκπεραίωση από το διάσημο επιτραπέζιο παιχνίδι Cluedo: έναν αστυνομικό γρίφο που ζητά απ' τους παίκτες να εντοπίσουν το δράστη μιας δολοφονίας και να τον συνδέσουν με το όπλο και τον τόπο του εγκλήματος, ανάμεσα από έξι (δηλαδή δεκαοχτώ στο σύνολό τους) αντίστοιχες επιλογές. Η αυστηρά καθορισμένη διαδρομή και οι σχηματικά τυποποιημένοι χαρακτήρες του παιχνιδιού αποτελούν αφενός έτοιμο υλικό "θεατρικής" υφής και δομής και αφετέρου ενδιαφέρουσα πρόκληση για έναν σεναριογράφο (τον ίδιο τον Lynn, σε συνεργασία με τον John Landis). Έξι άγνωστα μεταξύ τους άτομα προσκαλούνται σε δείπνο από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη, ο οποίος δεν τους αποκαλύπτει την ταυτότητα ούτε τους σκοπούς του και απαιτεί να κρατήσουν και οι ίδιοι κρυφά τα στοιχεία τους. Η ήδη αμήχανη και δυσοίωνη βραδιά δεν αργεί να πάρει αιματηρή τροπή, ενώ οι ενοχλητικές/επικίνδυνες για τα (ως τότε) "ευυπόληπτα" πρόσωπα αποκαλύψεις, τα παράδοξα γεγονότα και... τα πτώματα συσσωρεύονται. Κεφάτη και έξυπνη παρωδία των "παραδοσιακών" αστυνομικών ταινιών και των λεγόμενων μυστηρίων κλειστού χώρου, με φλεγματικό χιούμορ που παίζει ασύστολα και ταχυδακτυλουργικά με τα κλισέ του είδους, θυμίζοντας (όπως και το παρόμοιο, αρκετά μεταγενέστερό της Έγκλημα στο Gosford Park του Robert Altman) τα θεατρικά έργα του Oscar Wilde, σε συνδυασμό με τη φαρσική παράνοια μιας άλλης κλασικής αστυνομικής παρωδίας, της Πρόσκλησης σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο (1976). Πέρα απ' τις υπέροχες, σπιρτόζες ερμηνείες όλου ανεξαιρέτως του cast, ο άψογα "κουρδισμένος" ρυθμός του φιλμ οφείλεται πρωτίστως στον Βρετανό ηθοποιό, τραγουδιστή και χορευτή Tim Curry (The Rocky Horror Picture Show, Δυο Γυναίκες, Τρεις Βαλίτσες & Εγώ), ο οποίος δίνει ρέστα ως ο αινιγματικός μπάτλερ που κινεί υπογείως τα νήματα της πλοκής. Η ταινία προσφέρει άφθονες ξεκαρδιστικές στιγμές, απανωτές σκηνές ανθολογίας και τρία διαφορετικά φινάλε, υπο/αποδεικνύοντας ότι με απόλυτα λογικούς συσχετισμούς μπορεί κανείς να φτάσει σε εντελώς αντιφατικά, αλλά και εξίσου θεμιτά συμπεράσματα.

Η ομορφότερη & πιο παράδοξη εγκυκλοπαίδεια του κόσμου (1976)

Το 1976, ένας νεαρός Ιταλός καλλιτέχνης, ο μόλις 27χρονος τότε Luigi Serafini, δημιούργησε μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια φανταστικών όντων, αντικειμένων και κατασκευών, εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένη με αστείρευτη φαντασία και ευρηματικότητα από τον ίδιο, και με χειρόγραφο κείμενο σε επίσης επινοημένη γλώσσα. Σκοπός του ήταν να δώσει στους αναγνώστες την αίσθηση του δέους και του ενθουσιασμού που βιώνει ένα μικρό παιδί ανοίγοντας το πρώτο του εικονογραφημένο βιβλίο, χωρίς να ξέρει ακόμα να διαβάζει. Θεωρείται κορυφαίο επίτευγμα κρυπτογραφικής τεχνικής και χρειάστηκε τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί. Το έργο φέρει τον τίτλο Codex Serafinianus (Κώδικας του Serafini) και ενώ στην εποχή του κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, μια πρόσφατη πολυτελέστατη έκδοσή του (με την προσθήκη ενός επιπλέον κεφαλαίου) από τον οίκο Rizzoli, το ξαναφέρνει στην επικαιρότητα πάνω από 40 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση.

Πανδαιμόνιο (2000)

Περί λογοτεχνικών βραβείων & λοιπών (σύγχρονων & διαχρονικών) δαιμονίων

Στην ιδιότυπη κινηματογραφική βιογραφία Πανδαιμόνιο (Pandaemonium, 2000) του Julien Temple, ο Άγγλος ποιητής Samuel Taylor Coleridge (Linus Roache) μετατρέπεται, άθελά του, στον μεγαλύτερο λογοτεχνικό "αντίζηλο" του γείτονα και πολύ στενού του φίλου William Wordsworth (John Hannah), όταν και οι δυο βρίσκονται υποψήφιοι - μαζί με τον κοινό τους φίλο Robert Southey (Samuel West) - για το Βασιλικό Βραβείο Ποίησης, στη θέση του Sir Walter Scott που το αποποιήθηκε λόγω της αναξιοκρατίας στους πνευματικούς κύκλους της εποχής.

Αποφασισμένος να κερδίσει που να χαλάσει ο κόσμος, ξεχνώντας και φιλίες και όλα, ο Wordsworth βάζει λυτούς και δεμένους ώστε να ακυρωθεί η υποψηφιότητα του Coleridge (τον Southey προφανώς δεν τον λογάριαζε για αξιόλογο ανταγωνιστή) - ο οποίος, ως αγνός και "φευγάτος" οραματιστής αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην τέχνη του, δεν θα μπορούσε να αδιαφορεί περισσότερο για το βραβείο, ούτε υποψιάζεται καν τη δολιότητα του άλλου.

Obliqua @ Fantasy Festival 2K22

Παρουσίαση βιβλίου στο πλαίσιο του φεστιβάλ

Fantasy Festival 2K22

Ετήσιο πολιτισμικό φεστιβάλ με θεματικό αντικείμενο το Φανταστικό

Obliqua (2022)

Μυθιστόρημα

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ

Εκδόσεις: 24γράμματα
Έτος Έκδοσης: 2022
Χαρτόδετο, Μεγάλου Σχήματος (17x24)
Σελίδες: 536
Εξώφυλλο & Εικονογράφηση: Μάριον Χωρεάνθη

ISBN 978-6182-014-943

50ό Φεστιβάλ Βιβλίου - Εγκαίνια

Αφιέρωμα: Η Μικρασιατική Καταστροφή ως στοιχείο ταυτότητας στην Ελλάδα του σήμερα

50ό Φεστιβάλ Βιβλίου - II

Αφιέρωμα: Η Μικρασιατική Καταστροφή ως στοιχείο ταυτότητας στην Ελλάδα του σήμερα

50ό Φεστιβάλ Βιβλίου - I

50 χρόνια Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο

Αγώνες Πείνας a la Αθηναϊκά

Σε όσους ψήνονται για το τρέχον (με το ζόρι) trend της εντομοφαγίας, προτείνω ως γκουρμεδιά τη μικρή (κατ' ευφημισμόν - σαν καταδρομικό είναι, τρομάρα της) Τερέζα, η οποία εδώ και κάτι μέρες έχει κατασκηνώσει στην κουζίνα μου και κάθε βράδυ έχουμε ανταρτοπόλεμο. Μιλάμε για κανονικό boss fight, όπου το boss έχει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ τον αψόφιστο. Μέχρι στιγμής έχει βγάλει άχρηστα δυο κουτιά δολώματα, μια φιάλη spray και πλήθος άλλων οικολογικών και μη μεθόδων εξολόθρευσης. Με το που αντικρίζει δε παντόφλα, διακτινίζεται αστραπιαία στην κρυψώνα της, την οποία δεν καταφέρνω να εντοπίσω σε μια κουζινίτσα 2x2. Μα πού πάει και χώνεται, κοτζάμ μεγαθήριο; Εντομοφάγοι όλων των χωρών, ενωθείτε για μια αξέχαστη "ζωντανή" εμπειρία νυχτερινού stealth κυνηγιού εντός δωματίου απόδρασης στην καρδιά της αθηναϊκής ζούγκλας και συγχρόνως μια θεάρεστη πράξη. Έπαθλο, βεβαίως, η ίδια η Τερέζα - έτσι όπως την κόβω, βγάζει άνετα μόνη της μια μερίδα.

Ψηφία, Ψηφίδες, Ψήγματα (2022)

Μετα-σημαντικές αναγνώσεις

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ

Εκδόσεις: Ψηφιακή Αυτοέκδοση
Έτος Έκδοσης: 2022
Ηλεκτρονικό Βιβλίο (PDF, A4)
Σελίδες: 21
Εξώφυλλο: Μάριον Χωρεάνθη

Η Κόλαση (δυστυχώς) Είναι οι Άλλοι

Φέξε μου και γλίστρησα...

Δεν μου αρέσει να διαγράφω σχόλια ούτε διαδικτυακούς "φίλους", αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δεν γίνεται διαφορετικά. Νομίζω ότι έχω έμπρακτα αποδείξει τη διάθεσή μου για εποικοδομητικό διάλογο, ακόμα και σε περιπτώσεις διαμετρικής αντίθεσης απόψεων. Όταν όμως ο άλλος πετάγεται αίφνης μες στη μέση και πραξικοπηματικά απαιτεί να μας "επαναφέρει στην τάξη" ως μόνος κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, θεωρώντας μάλιστα ότι "έχει κάθε δικαίωμα" να μας "χαρακτηρίζει βαρύτατα" για τις καθ' όλα ψύχραιμες και εμπεριστατωμένες γλωσσολογικές/ετυμολογικές μας τοποθετήσεις, δεν έχω άλλη λύση παρά να τον απομακρύνω.

Κτήνος (2017)

Στην από κει πλευρά του καθρέφτη

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Michael Pearce (Madrugada, Rite), το Κτήνος αντλεί τη βασική έμπνευση και τη θεματολογία του από πραγματικά γεγονότα, και συγκεκριμένα τη δράση του βιαστή και δολοφόνου Edward Paisnel, επονομαζόμενου "The Beast of Jersey" (Κτήνος του Τζέρσεϊ) μεταξύ τέλους της δεκαετίας του '50 και αρχών του '70. Αρχικά, για τα εγκλήματα του Paisnel είχε κατηγορηθεί ο νορμανδικής καταγωγής αγρότης και ψαράς Alphonse Le Gastelois, του οποίου η ζωή καταστράφηκε εξαιτίας του κοινωνικού στιγματισμού του (ήταν ήσυχος, μοναχικός άνθρωπος που αγαπούσε τις βραδινές πεζοπορίες, πράγμα το οποίο τον ενοχοποίησε άδικα - βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή), παρά την οριστική του αθώωση το 1975.

Το κατά Pearce κινηματογραφικό Κτήνος αφηγείται την ιστορία της Moll Huntingdon (Jessie Buckley), μιας καταπιεσμένης κοπέλας με σκοτεινό παρελθόν, η οποία φυτοζωεί σε μια νησιωτική κωμόπολη, δουλεύοντας ως ξεναγός και ασφυκτιώντας μέσα στο οικογενειακό καθεστώς που "διοικεί" με σιδερένια πυγμή η δεσποτική μητέρα της (Geraldine James - την οποία με την πρώτη ματιά περνάς για τη Vanessa Redgrave), ενώ ο αστυνομικός Clifford (Trystan Gravelle), που ενδιαφέρεται γι' αυτήν, της εκδηλώνει μάλλον άγαρμπα τις ρομαντικές του προθέσεις.

Στην Έξοδο (2022)

Μικρό πικρό δίδαγμα ηθικό

Στην έξοδο του λαβυρίνθου
το ζήτημα δεν είναι ποιος δικαιώθηκε,
ποιος έδειξε διαπιστευτήρια υπεροχής
ή ποιος απώλεσε το προσωπείο του
στα μάτια φίλων και δικών.

Jean-Christophe (1912) & Η Μαγεμένη Ψυχή (1922)

Δυο μυθιστορήματα σταθμοί της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας

Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και μουσικολόγος Romain Rolland (1866-1944) είναι μια από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές της νεότερης Ευρώπης. Τιμήθηκε με Nobel Λογοτεχνίας το 1915 και άφησε πίσω του ανεκτίμητο λογοτεχνικό και δοκιμιακό έργο. Σχεδόν ως το τέλος της ζωής του διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον Zigmund Freud αλλά και τον Γερμανό συγγραφέα Herman Hesse, με τον οποίο μάλιστα (όπως και με τον Αυστριακό Stefan Zweig) τον συνέδεε στενή φιλία. Έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, επιχείρησε με τα γραπτά και τη φιλοσοφία του - συγκεκριμένα, με τα πολύτομα μυθιστορήματα-ποταμούς Η Μαγεμένη Ψυχή και Jean-Christophe (το δεύτερο βασισμένο εν μέρει στη βιογραφία του μουσουργού Ludwig van Beethoven, με την οποία επίσης καταπιάστηκε επισταμένως) - να καλλιεργήσει την ομόνοια και την κατανόηση μεταξύ των λαών στον απόηχο των καταστροφικών συνεπειών της παγκόσμιας σύρραξης. Ήταν γραφτό του να προλάβει και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - κοντά στα τέλη του οποίου έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή - έχοντας αφιερώσει όλη του τη ζωή στα ανθρωπιστικά, διεθνιστικά και φιλειρηνικά ιδεώδη που τον ενέπνεαν. Στην Ελλάδα, μεταφράσεις των βιβλίων του πρωτοκυκλοφόρησαν σε πανέμορφους χαρτόδετους τόμους από τις εκδόσεις Γκοβόστη.

Χωρίς Ίχνος (2018)

Μια σύγχρονη τραγωδία καθημερινών ανθρώπων

Ο μεσήλικας Gabriel Terrazoni (Xavier Boulanger) και ο νεαρός Aurelien Calbert (Nicolas Casar-Umbdenstock), ζευγάρι και ιδιοκτήτες πολυτελούς βίλας, ετοιμάζονται να την πουλήσουν στο φιλόδοξο επιχειρηματία Olivier Mauclair (Gregory Montel) πριν φύγουν για ταξίδι στην Ταϊλάνδη. Με το που εισπράττουν όμως την προκαταβολή και αποχαιρετούν τον αγοραστή, εκείνος ξαναμπαίνει κρυφά στο σπίτι με ένα δίκαννο και τους πυροβολεί και τους δυο. Μήνες αργότερα, η ατίθαση φοιτήτρια Adele (Esther Garrel), κόρη του πρώτου και ο πεισματάρης συνταξιούχος Martin (Bernard Le Coq), πατέρας του δεύτερου, αρχίζουν να τους αναζητούν - ο Martin, που πάσχει από ανίατη ασθένεια, ελπίζοντας να λύσει παλιές διαφορές με το γιο του και η Adele, της οποίας η μητέρα έχει μόλις πεθάνει, επειδή χρειάζεται την υπογραφή του πατέρα της για θέματα κληρονομιάς. Όμως στην έπαυλη των δικών τους βρίσκουν τώρα εγκατεστημένο τον Mauclair με την ψυχρή, αυταρχική σύζυγό του Solene (Lilou Fogli), που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν ιδέα για το τι απέγιναν οι πρώην κάτοικοι και επιχειρούν με κάθε τρόπο να απομακρύνουν την Adele και τον Martin, αποφεύγοντας με ύποπτη επιμονή να απαντήσουν στις ερωτήσεις τους και απειλώντας τους με καταγγελίες για καταπάτηση και παρενόχληση. Αν και εξαρχής ο Martin είναι κατηγορηματικά βέβαιος για την ενοχή των Mauclair, η Adele αποδέχεται πιο πρόθυμα τη δική τους εκδοχή των γεγονότων - ώσπου τυχαία πέφτει πάνω σε στοιχεία που τους "καίνε". Αποφασίζει λοιπόν να συνεργαστεί με τον Martin, προκειμένου να πείσουν την αστυνομία να αντιμετωπίσει την υπόθεση ως εγκληματική ενέργεια, ενώ μεταξύ τους βαθμιαία αναπτύσσεται μια ζεστή σχέση πατέρα-κόρης που αναπληρώνει την απώλεια του καθενός τους. Εμπνευσμένη από αληθινή ιστορία, η καλογυρισμένη γαλλική ταινία του μέχρι πρότινος μικρομηκά Jacques Maillot (Cold as Summer, Δεσμοί Αίματος) στηρίζεται εξίσου στις πειστικές ερμηνείες και το σφιχτό σκηνοθετικό ρυθμό, δίχως ωστόσο να γλιτώνει από κάποιες "τρύπες" πλοκής ή ένα ξώφαλτσο φλερτ με το μελόδραμα προς το τέλος. Βλέπεται πάντως πολύ άνετα και με ενδιαφέρον, παρ' όλο που ο θεατής γνωρίζει απ' τα πρώτα λεπτά τι έχει συμβεί (δεν θα του ήταν, εξάλλου, δύσκολο να το μαντέψει) και το μυστήριο κυρίως συνίσταται στο να το ανακαλύψουν και οι πρωταγωνιστές: βασική αρχή του κλασικού θεάτρου - η τραγική ειρωνεία - η οποία λειτουργεί εδώ και αξιοποιείται με αρκετή αποτελεσματικότητα.

Και όμως, Μακαριώτατε...

Αν και θέσει αλάθητος, σαν να τα μπερδέψατε λίγο με τους αιώνες και τους Παγκόσμιους Πολέμους. Δεν έγιναν "τρεις μέσα σε ΕΝΑΝ αιώνα". Ο Α' και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν στον 20ό αιώνα, και συγκεκριμένα ως τα μισά του (περίπου). Τώρα έχουμε 21o.

Εσύ Ποιος Είσαι; Εδώ Τι Είναι;

Η απίστευτη "λογική" του FB και των λοιπών συναφών μέσων: "Επειδή υποψιαστήκαμε ότι κάποιος κακόβουλος μπήκε στο σπίτι σας, για να σας προστατέψουμε σας κλειδώνουμε έξω απ' το σπίτι σας και απαιτούμε να αποδείξετε εσείς (ο παθών και θιγόμενος) ότι... το σπίτι είναι δικό σας". Όπως και των υπηρεσιών ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, οι οποίες για να βεβαιωθούν πως δεν είμαστε ένας τυχαίος hacker όταν συνδεόμαστε από διαφορετική συσκευή - που το νόημα του webmail, να πάρει η οργή, δεν είναι αυτό ακριβώς: να έχουμε πρόσβαση από οπουδήποτε; - ζητούν να τους απαντήσουμε αν... είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι ο hacker. Λες και σε περίπτωση που (χτύπα ξύλο) πέσει το κινητό μας στα χέρια ενός κλέφτη ή εκβιαστή, αυτός με ειλικρίνεια και αυταπάρνηση θα αποποιηθεί τη δική μας ταυτότητα και θα επιστρέψει συντετριμμένος το κλοπιμαίο. Τύφλα να 'χει ο Ionesco. Οι νέες μέθοδοι "προστασίας" του χρήστη πιο πολύ διακυβεύουν παρά ενισχύουν τη διαδικτυακή του ασφάλεια, αποκλείοντάς τον όλο και περισσότερο, όλο και πιο απροκάλυπτα, απ' την εποπτεία και τον έλεγχο των ίδιων του των προσωπικών στοιχείων και δεδομένων. Ουσιαστικά, μας θεωρούν κρετίνους και παντελώς άχρηστους και μας το τρίβουν διαρκώς στα μούτρα. Κι εμείς - είτε με άβουλη υπακοή, είτε από άγνοια, είτε εξ ανάγκης και νόμου - το ανεχόμαστε.

Στερνή μου Γνώση...

Ο περίφημος κυβερνητικός (για την ακρίβεια, solo πρωθυπουργικός) ισχυρισμός περί "σωστής πλευράς της ιστορίας" προδικάζει με σόλοικη αυθαιρεσία ένα μέλλον εκ των πραγμάτων αβέβαιο. Η ιστορία δεν έχει - και δεν μπορεί ούτως ή άλλως να έχει - "σωστή" και "λάθος" πλευρά, διότι τα γεγονότα δεν έχουν συναίσθημα. Κρίνονται μονάχα απ' το χρόνο, από τις μακροπρόθεσμες και ευρύτερες συνέπειές τους.

34η Έκθεση Βιβλίου - Πασαλιμάνι

3-19 Ιουνίου 2022

Ο Μαγικός Φτερωτός Μικρόκοσμος της Maria Sibylla Merian (1647-1717)

Η Maria Sibylla Merian (1647-1717) υπήρξε πρωτοπόρος μορφή της εντομολογίας, με τις έρευνές της ειδικά για τη μεταμόρφωση των πεταλούδων. Το 1699 ταξίδεψε μαζί με την κόρη της στη Νότιο Αμερική, προκειμένου να καταγράψει και να μελετήσει τα ενδημικά έντομα. Καρπός της επιστημονικής αυτής αποστολής ήταν το μνημειώδες έργο της, Metamorphosis Insectorum Surinamensium (Μεταμορφώσεις των Εντόμων του Σουρινάμ) το οποίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά και τα Ολλανδικά, ανοίγοντας πρωτόγνωρους δρόμους στο πεδίο της εντομολογίας και της επιστήμης γενικότερα. Απαράμιλλα είναι επίσης τα λεπτομερέστατα έγχρωμα σχέδιά της για τα στάδια της εξέλιξης των εντόμων που συνοδεύουν την καταγραφή, εικονογραφώντας με μαεστρία έναν ολοζώντανο μικρόκοσμο εξαίσιας ομορφιάς και ποικιλότητας.

Οι Αστρονομικοί Πίνακες της Maria Clara Eimmart (1676-1707)

Κόρη ζωγράφου, γεννημένη στη Γερμανία τον 17ο αιώνα, η πολυμαθής και πολυπράγμων Maria Clara Eimmart (1676-1707) ήταν η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε συστηματικά και επαγγελματικά με την επιστήμη της αστρονομίας. Φιλοτέχνησε επίσης εκπληκτικούς αστρονομικούς χάρτες και πίνακες, με πολύ χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό ύφος. Πέθανε νεότατη στη γέννα, ένα χρόνο μετά το γάμο της, αφήνοντας πίσω της τεράστιο έργο ανεκτίμητης αξίας και ομορφιάς.

Το Μυστήριο του κ. Pick (2019)

Αναζητώντας το "μυθιστόρημα του μυθιστορήματος"

Συμπαθέστατο όσο και απροσδόκητο γαλλικό ταινιάκι βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του David Foenkinos, το οποίο ξεδιπλώνει έναν περίπλοκο λογοτεχνικό γρίφο με φόντο τα σαλόνια της παριζιάνικης διανόησης και μια μικρή, "χαμένη στο χάρτη" επαρχιακή κωμόπολη της Βρετάνης - όπου, σε μια "Βιβλιοθήκη Απορριφθέντων Χειρογράφων", η υπερφιλόδοξη επιμελήτρια εκδόσεων Daphne Despero (Alice Isaaz) ανακαλύπτει ένα αριστουργηματικό κείμενο που πραγματεύεται τον πρόωρο, βίαιο θάνατο του Ρώσου ποιητή Pushkin, με τον τίτλο Οι Τελευταίες Ώρες μιας Ιστορίας Αγάπης και την υπογραφή του Henri Pick, ιδιοκτήτη της τοπικής πρώην πιτσαρίας (νυν κρεπερί). Έλα όμως που σύμφωνα με τη χήρα του (Josiane Stoleru), ο μακαρίτης κ. Pick (Jean-Claude Tagand) αγνοούσε παντελώς τον Pushkin και δεν... το είχε καθόλου με τη συγγραφή! Το βιβλίο, ωστόσο, κυκλοφορεί τελικά από μεγάλο εκδοτικό οίκο, σημειώνοντας σαρωτική επιτυχία. Ο μόνος που αμφιβάλλει ανοιχτά για την "πατρότητά" του είναι ο κριτικός λογοτεχνίας και παρουσιαστής βιβλιοφιλικής εκπομπής Jean-Michel Rouche (Fabrice Luchini), ο οποίος ξεκινά έναν μαραθώνιο αγώνα προκειμένου να αποδείξει το δίκιο του. Με την απρόθυμη βοήθεια της δασκάλας και βιβλιοφάγου κόρης του Pick, Josephine (Camille Cottin), που παραπαίει μεταξύ της αφοσίωσης στη μνήμη του πατέρα της και το συντριπτικό βάρος των ενδείξεων εναντίον του, εμμονικά πλέον ο Rouche κυνηγά τη λύση του μυστηρίου - το "μυθιστόρημα του μυθιστορήματος" - βλέποντας στην πορεία την επαγγελματική και προσωπική του ζωή να καταστρέφονται. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο νεαρός συγγραφέας Fred Koskas (Bastien Bouillon), που "κατά τύχη" είναι και άντρας της Daphne, δεν αφήνει τον Rouche σε χλωρό κλαρί, απαιτώντας μια "γνώμη ειδικού" για το πρώτο του βιβλίο, το παραλίγο best seller Η Μπανιέρα... Ως τη στιγμή που με τρόπο αιφνιδιαστικά ανεπιτήδευτο θα ξεσκεπαστεί η αλήθεια, ο Foenkinos διά μέσου του σκηνοθέτη και σεναριογράφου (μαζί με τη Vanessa Portal) Remi Bezancon (Η Πρώτη Μέρα της Υπόλοιπης Ζωής σου, Το Μεγάλο Ταξίδι της Zarafa), μας έχει μέσα σε κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα παραπλανήσει σε βαθμό... κακουργήματος, ταυτόχρονα κάνοντας φύλλο και φτερό εκδότες, συγγραφείς, επιμελητές εκδόσεων, τηλεοπτικές εκπομπές "τέχνης και λόγου", κοινό, μέσα ενημέρωσης, λέσχες φιλαναγνωσίας και δανειστικές βιβλιοθήκες, μ' ένα χιούμορ υπόγεια οξύ όσο και ευθύβολο, δίχως στιγμή να γίνεται κακεντρεχής ή να ξεπέφτει στο φαρσικό στοιχείο όπου - από παράδοση, κιόλας - είναι συνήθως επιρρεπείς οι Γάλλοι (όποτε δηλαδή δεν φτάνουν στο άλλο άκρο, την οριακά ακατανόητη φιλοσοφική/υπαρξιακή εμβάθυνση στα θέματά τους). Παρά το εξειδικευμένο της αντικείμενο, η ταινία δεν απευθύνεται μονάχα στους γνώστες του εκδοτικού χώρου, επανειλημμένα όμως θα τους φέρει μπροστά σε (όχι πάντα ευπρόσδεκτα) οικείες τους καταστάσεις. Το μόνο που με "χάλασε" λίγο - ελάχιστα - ήταν η ωμή, απερίφραστη αποκάλυψη στο τέλος: θα προτιμούσα ένα φινάλε πιο "φλου", πιο παιχνιδιάρικο, περισσότερο συμβατό με το καλόκαρδα πειραχτικό πνεύμα του υπόλοιπου φιλμ. Συγκινητική η συμμετοχή του κινηματογραφικού "μνημείου" Hanna Schygulla (Ο Γάμος της Maria Braun, Η Γη της Επαγγελίας) σ' έναν τιμητικό ρόλο έκπληξη.

Μυστική Αλφάβητος (2022)

Χρονικά & αφηγήσεις

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ

Εκδόσεις: Ψηφιακή Αυτοέκδοση
Έτος Έκδοσης: 2002
Ηλεκτρονικό Βιβλίο (PDF, A4)
Σελίδες: 36
Εξώφυλλο & Εικονογράφηση: Μάριον Χωρεάνθη

Περί Ελευθερίας & Λοιπών Δαιμονίων

Δικό σας.

Τα Πεφταστέρια & Άλλα Παραμύθια (1970)

Τρυφερές ιστορίες για παιδιά & όχι μόνο

Η Μαργαρίτα Δαλμάτη (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Μαρίας-Νίκης Ζωρογιαννίδη, Χαλκίδα 1921-Αθήνα 2009) ήταν μουσικός - δεξιοτέχνις του τσέμπαλο - πανεπιστημιακός (δίδασκε νεοελληνική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Παλέρμο), ποιήτρια, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και πολυγραφότατη μεταφράστρια από πολλές γλώσσες. Στον πόλεμο του '40 υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό. Είχε επίσης διατελέσει ειδική γραμματέας του αρχιεπισκόπου Κύπρου Mακαρίου του Γ' και συνέβαλε στη σύσταση του Αρχείου Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ από το 1996 έβγαζε το περιοδικό παλιάς μουσικής & ποίησης Πλατεία Αμερικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Σχολή Vignanelli Αθηνών, την οποία ίδρυσε με σκοπό τη διάδοση της παλιάς μουσικής για τσέμπαλο, δεχόταν μαθητές χωρίς χρήματα. Παρ' όλο που το 1972 απέσπασε βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών, το εντυπωσιακά πλούσιο και πρωτοφανώς πολυδιάστατο έργο της δεν της χάρισε την ανάλογη υστεροφημία. Η εξαιρετικά δυσεύρετη σήμερα συλλογή διηγημάτων της Τα Πεφταστέρια & Άλλα Παραμύθια (1970), αν και απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, στην ουσία συμπυκνώνει βαθιά ευαισθησία, στοχασμό και σοφία σε χαριτωμένες παραβολές με στοιχεία δανεισμένα απ' τη λαϊκή παράδοση, οι οποίες διαβάζονται πολύ ευχάριστα και από ενήλικες.

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος (μας;)

Οι πιο εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας ωχριούν μπροστά στα όσα ζούμε τα δυο τελευταία χρόνια. Κι εμείς οι "ορθολογιστές" που με τόση βεβαιότητα και τουπέ (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) τις χλευάζαμε, τώρα τις βλέπουμε να υλοποιούνται καθημερινά, και μάλιστα με τόκο. Και απορώ και εξίσταμαι που δεν το αναγνωρίζουν όσοι - και δυστυχώς, δεν είναι λίγοι - εξακολουθούν να υπεραμύνονται της καθεστυκυίας "τάξεως" με τέτοιο πάθος και φανατισμό: σαν να ζουν σε παράλληλο σύμπαν, όπου όλα (μα ΟΛΑ) όσα προσάπτουν στην "ανίατη βλακεία" των "psek" κάθονται και τα τρώνε οι ίδιοι στη μάπα αδιαμαρτύρητα, δίχως καν (;) να το αντιλαμβάνονται. Άλλο να μένεις σταθερός στις ιδέες σου (;) και ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο να σου κάνουν με απροκάλυπτη, αισχρή ξεδιαντροπιά το μαύρο άσπρο μπροστά στα ίδια σου τα μάτια και πεισματικά να μη θέλεις να το δεις. Αυτήν τη στιγμή, το να κατέβουν οι εξωγήινοι είναι, ειλικρινά, το τελευταίο που θα με ξάφνιαζε.