Ούτε ιπτάμενοι, ούτε gentlemen
Νευρώδες αστυνομικό thriller του Mike Figgis (Ερωτική Καταιγίδα, Το Σκηνικό του Τρόμου) και η πρώτη ταινία που ο Βρετανός σκηνοθέτης γύρισε σε αμερικανικό έδαφος, αμέσως μετά την εμβληματικά ιδιάζουσα Επικίνδυνη Δευτέρα. Ο νεόκοπος ερευνητής των Εσωτερικών Υποθέσεων Raymond Avila (Andy Garcia) και η δυναμική συνάδελφός του, Amy Wallace (Laurie Metcalf) αναλαμβάνουν να ξεσκεπάσουν τον αδίστακτο διεφθαρμένο μπάτσο Dennis Peck (Richard Gere), ο οποίος μαζί με το νεαρό συνεργάτη του και παλιό φίλο του Avila, Van Stretch (William Baldwin), έχει αναγάγει την κατάχρηση εξουσίας σε φονική τέχνη και προσοδοφόρο επιχείρηση. Ανασφαλής και κυκλοθυμικός, εθισμένος στα ναρκωτικά και παθολογικά εξαρτημένος απ' τον Peck, ο Van έχει πειστεί ότι η γυναίκα του (Faye Grant) τον απατά - δίχως όμως να του περνά απ' το νου με ποιον - και την κακοποιεί επανειλημμένα, τρομοκρατώντας τον ανήλικο γιο τους (Elijah Wood). Όταν ο Avila τον καλεί σε απολογία και του υπόσχεται επιείκεια με τον όρο να του παραδώσει τον Peck, ξεσπά ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στον τελευταίο και τον Avila. Μπορεί άραγε να υπάρξει νικητής στην αναμέτρηση ενός απύθμενα διεστραμμένου μυαλού με τον επικίνδυνα "εύφλεκτο" και εμμονικό επίδοξο τιμωρό του; Ξεχάστε τον "ιππότη" Gere του Ιπτάμενου και Gentleman και του Pretty Woman και τον καρτερικό, μειλίχιο Garcia του Νεκροί Ξανά και του Όταν ένας Άντρας Αγαπάει μια Γυναίκα. Εδώ η μπουνιά και το σκαμπίλι πάνε σύννεφο (και προς κάθε κατεύθυνση), όπως και οι στοίβες πτώματα που αφήνει ο Peck στο πέρασμά του. Αν και στην ουσία αντιπαθέστατος, ο χαρακτήρας του Gere διαθέτει μια μαγνητική σεξουαλικότητα την οποία διοχετεύει στο ξελόγιασμα και τη χειραγώγηση τόσο των γυναικών που τον περιβάλλουν όσο και του συναισθηματικά ευάλωτου Van (όλες σχεδόν οι σκηνές του Gere με τον πολύ όμορφο Baldwin αποπνέουν ασύστολο ερωτισμό), καθώς και στις ψυχολογικές παγίδες που στήνει για τον (αναπάντεχα ευεπηρέαστο) Avila. Ένα θανάσιμο παιχνίδι πρόκλησης, παραπλάνησης και επιβολής με υφή σαδομαζοχισμού, που άξιζε να κορυφωθεί σε ένα πιο ικανοποιητικό φινάλε αντί να ξεπέφτει σε μια κομπογιαννίτικη λύση απ' το πουθενά. Πάντως ο Figgis και να το ήθελε δεν θα μπορούσε να απογοητεύσει εντελώς τους φίλους της ξεχωριστής γραφής του: στυλάτη και ατμοσφαιρική, αντιπαρέρχεται με κομψότητα τις όποιες "τρύπες" του σεναρίου (Henry Bean) και συμπληρώνεται από τη μαθηματική αρμονία της φωτογραφίας (John A. Alonzo) κι ένα ωραιότατο soundtrack (Anthony Marinelli & Brian Banks, με τη συμμετοχή του ίδιου του Figgis) - το οποίο δυστυχώς δεν κυκλοφόρησε παρά σε περιορισμένα αντίτυπα το 1991 και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
