(Μ)εθ(υ)ιστικό cocktail γεύσης και χρώματος
Τη βότκα με χυμό ροδιού την αγάπησα παράφορα με την πρώτη ματιά: με συγκλόνισε το εξαίσιο, ημιδιάφανο ρουμπινί χρώμα της, σε συνδυασμό με την ουσιαστική όσο και ανάλαφρη υφή της. Απ' την πρώτη στιγμή που την αντίκρυσα, ήξερα πως έπρεπε να τη φτιάξω κι εγώ με τα χεράκια μου - κυκλοφορεί βεβαίως έτοιμη στο εμπόριο, αλλά τα βιομηχανοποιημένα ποτά με προσμείξεις άλλων συστατικών (ιδίως φρούτων και ακόμα χειρότερα, κόκκινων φρούτων) περιέχουν τόσα συντηρητικά και τεχνητές χρωστικές ή/και αρώματα, ώστε έχουν σχεδόν πάντα την τάση να μου αφήνουν μια επίγευση φαρμάκου. Ίσως γι' αυτό ευθύνεται η δική μου υπερανεπτυγμένη γεύση και όσφρηση (οι περισσότεροι αλλεργικοί αναπτύσσουμε άθελά μας ένα είδος "υπεραίσθησης" απέναντι σε ό,τι ερέθισμα σχετίζεται με τις αλλεργίες μας), αλλά σπάνια μου έτυχε να δοκιμάσω αλκοολούχο ποτό με εκχύλισμα φρούτων που να μη μου αφήσει έστω και ένα ίχνος της δυσάρεστης αυτής επίγευσης.
