Η Επιστήμη της Τηγανίτας

Γλυκές & αλμυρές "αλχημείες"

Στη διάρκεια της καραντίνας λόγω κορονοϊού αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε σε εκ των ενόντων λύσεις για το καθημερινό φαγητό, μια και δεν γινόταν να τρέχουμε όλη την ώρα για ψώνια και από την πλευρά μου, απέφυγα εκ πεποιθήσεως το delivery. Είναι τόσο εύκολο να φτιάξουμε κάτι στο σπίτι με πρώτες ύλες που πάντα βρίσκονται στα ντουλάπια μας, ώστε δεν έχει νόημα να επιβαρύνουμε κι άλλο τις συγκεκριμένες υπηρεσίες, που όλο αυτό το διάστημα δουλεύουν πυρετωδώς. Τείνουμε, δυστυχώς, να ξεχνάμε πως οι διανομείς είναι σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που τρέχουν στους δρόμους απ' το πρωί ως το βράδυ, βάζοντας την υγεία τους σε κίνδυνο για να μην ξεκουνηθούμε εμείς απ' τον καναπέ μας (ή, απολύτως αυθαίρετα, το θεωρούμε εξ ορισμού υποχρέωσή τους). Ας τους δώσουμε λοιπόν το χρόνο και την ευχέρεια να εξυπηρετούν όσους έχουν πραγματικά ανάγκη και εμείς οι υπόλοιποι ας ανασκουμπωθούμε. Εξάλλου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση απ' το να τρως ένα φαγητό που έφτιαξες με τα χεράκια σου: πέρα απ' το αποτέλεσμα, η δραστηριότητα αυτή καθαυτήν της μαγειρικής είναι ενδιαφέρουσα και ευχάριστη, σαν πρόκληση παιχνιδιού κι ένα είδος επιστημονικού πειράματος μαζί.

Four Last Things (2017)

Ξεκαρδιστικό συχωροχάρτι μετά... μουσικής

Εμπνευσμένο από αριστουργήματα της αναγεννησιακής ζωγραφικής αλλά και τους Monty Python, το Four Last Things είναι δημιουργία του Σκοτσέζου σχεδιαστή Joe Richardson και αφηγείται τις περιπέτειες ενός τυπικού... αμαρτωλού του Μεσαίωνα, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να αποκτήσει συχωροχάρτι από την Εκκλησία. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να διαπράξει ξανά απ' την αρχή όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα - και μάλιστα όχι οπουδήποτε, αλλά αυστηρά μέσα στην περιοχή όπου έχουν δικαιοδοσία οι ιερείς της ενορίας του... Πασίγνωστοι πίνακες ζωντανεύουν με συνοδεία υπέροχης μουσικής και φλεγματικού, "βλάσφημου" χιούμορ, με ξεκαρδιστικές "μετα"-αναφορές και εσκεμμένους αναχρονισμούς. Τα "τέσσερα τελευταία πράγματα" του τίτλου (quattuor novissima στα Λατινικά) είναι τα τέσσερα τελευταία στάδια που διανύει η ψυχή στην πορεία της ζωής του ανθρώπου: Θάνατος, Κρίση, Παράδεισος και Κόλαση.

Ασφαλείς (2018)

Κεκλεισμένων των (αυλο)θυρών

Συνεχίζοντας την άγρα μίνι (κατά προτίμηση) σειρών για ολονύκτιους μαραθώνιους ελέω καραντίνας, έπεσα πάνω σ' ένα ακόμα τηλεοπτικό thriller οχτώ επεισοδίων βασισμένο σε ιδέα του Harlan Coben (και σε παραγωγή του ίδιου, πάλι με κυρίως σεναριογράφο τον Daniel Brocklehurst). Ο λόγος για το προπέρσινο Safe, με πρωταγωνιστή τον Michael C. Hall (γνωστό και αγαπητό από το μακάβριο πλην μακρόβιο Six Feet Under και τον εμβληματικό Dexter) ως χαροκαμένο χειρουργό που σαν να μην του έφταναν τα υπόλοιπα βάσανά του, πρώτα η μεγάλη (Amy James-Kelly) και μετά η μικρή (Isabelle Allen) του κόρη εξαφανίζονται, ενώ ο παιδιόθεν κολλητός του (Marc Warren), ο οποίος, μάλιστα, τρέφει παραπάνω από φιλικά συναισθήματα γι' αυτόν, αρχίζει να συμπεριφέρεται μάλλον ύποπτα. Τα γεγονότα αυτά συμπίπτουν με την άφιξη μιας λιγόλογης νεόκοπης αστυνομικού (Hannah Arterton) που δεν φροντίζει ιδιαίτερα να γίνει αρεστή στους καινούργιους συναδέλφους της, ενώ στην αγωνιώδη του προσπάθεια να βρει τις κόρες του, ο ήρωας κάνει, ως είθισται, μαντάρα την επίσημη έρευνα, εκμεταλλευόμενος στυγνά την αφοσίωση του ερωτοχτυπημένου κολλητού και ανακαλύπτοντας έναν λαβύρινθο από σκιαχτερά αινίγματα που θα του γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα. Ο τίτλος της σειράς αναφέρεται στην περιφραγμένη κοινότητα που έχουν σχηματίσει ορισμένες οικογένειες, με σκοπό να διαφυλάξουν την ασφάλεια και την τάξη στην καθημερινότητά τους. Ως γνωστόν, όμως - και όπως δυσοίωνα αποφαίνεται ένας ιδιόρρυθμος ηλικιωμένος γείτονας (Ben Onwukwe) - κλειδώνεις, αμπαρώνεις κι ο "κλέφτης" (ή ο "μπαμπούλας") είναι μέσα... Δεν ξέρω τι έχει κάνει εδώ στη φάτσα του ο Hall και σχεδόν δεν γνωρίζεται - υποπτεύομαι Botox, το οποίο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν χρειαζόταν. Εκτός του ότι είναι ακόμα νέος άνθρωπος, ήταν πολύ γοητευτικός με τις χαρακτηριστικές γραμμές έκφρασης και τις έντονες γωνίες του προσώπου του. Οι ηθοποιοί που αλλάζουν τόσο δραστικά τη φυσιογνωμία τους δίχως να το απαιτεί κάποιος ρόλος, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξενίζουν τους θεατές και να μονοπωλούν την προσοχή με λάθος τρόπο. Τέλος πάντων. Οι αρκετά προγενέστεροι Πέντε (2016) που παρουσίασα στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση με είχαν προϊδεάσει θετικά για το Safe, το οποίο δεν θα έλεγα, βέβαια, πως με απογοήτευσε ακριβώς, αλλά στο σύνολο είναι σαν κάτι να του φταίει, κάτι να του λείπει. Παρ' ότι δίνονται (σχετικά) πειστικές λύσεις και εξηγήσεις για όλα, το φινάλε αφήνει πίσω του μια διάχυτη αίσθηση εκκρεμότητας, η οποία ίσως είναι και ηθελημένη. Οι ερμηνείες κυμαίνονται από το απλώς αξιοπρεπές ως το ελαφρώς άνω του μετρίου, με έναν ευσυνείδητα διεκπεραιωτικό Hall να εντυπωσιάζει λιγότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς (μπορεί εξαιτίας του Botox, που του έχει "παγώσει" το πρόσωπο σ' ένα μόνιμο ύφος θιγμένης απορίας). Υπέροχα, πάντως, τα τραγούδια των τίτλων στην αρχή και το τέλος κάθε επεισοδίου (Glitter & Gold και Fire αντίστοιχα), από το άλμπουμ The Attractions of Youth του νεαρού Βρετανού τραγουδοποιού Barns Courtney, πρώην μέλους της βραχύβιας ανεξάρτητης μπάντας Dive Bella Dive.

Οι Πέντε (2016)

The one that got away

Η κεντρική ιδέα των Πέντε προοριζόταν αρχικά για υλικό βιβλίου του διακεκριμένου Αμερικανού συγγραφέα Harlan Coben, αλλά εξαιτίας των πολλών προσώπων και των περίπλοκων παράλληλων και τεμνόμενων πλοκών, δεν βρήκε τελικά το δρόμο της με μυθιστορηματική μορφή. Ευτύχησε όμως να μετατραπεί σε σενάριο τηλεοπτικής μίνι σειράς, από τον ίδιο το συγγραφέα και ένα εκλεκτό επιτελείο σεναριογράφων, με επικεφαλής τον πολυβραβευμένο Daniel Brocklehurst (Shameless, Ασφαλείς). Μια άλλοτε αχώριστη παρέα εφήβων έχει πια μεγαλώσει και σχεδόν αποξενωθεί, στοιχειωμένη απ' το τραύμα της εξαφάνισης του μικρότερου αδελφού (Alfie Bloor) ενός από τα μέλη της (Tom Cullen). Ο φερόμενος ως δράστης (Rade Serbedzija), σεσημασμένος δολοφόνος αγοριών - ένας σύγχρονος Gilles de Rais - βρίσκεται ισόβια στη φυλακή, έχοντας ομολογήσει με υπερβολική προθυμία και περιγράψει με κάθε φρικτή λεπτομέρεια το φόνο του παιδιού. Ώσπου είκοσι χρόνια αργότερα, το DNA του χαμένου Jesse εντοπίζεται σε δωμάτιο ξενοδοχείου όπου βρέθηκε νεκρή μια συνοδός πολυτελείας. Γεγονός το οποίο αναμοχλεύει καταχωνιασμένες αναμνήσεις και επικίνδυνα μυστικά, επανασυνδέοντας με τρόπο άκρως επώδυνο και επισφαλή τους υπόλοιπους τέσσερις φίλους, ο καθένας απ' τους οποίους έχει δικούς του ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν... Αντί για μια ενιαία σεζόν δέκα επεισοδίων, η αστυνομική σειρά μυστηρίου που σκηνοθέτησε ο ειδικευμένος στο είδος Mark Tonderai (Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου, Παράνοια) θα μπορούσε να χωρίζεται σε δύο των πέντε, με τα ίδια πρόσωπα να πρωταγωνιστούν σε δυο ξεχωριστές, αμυδρά αλληλένδετες ιστορίες. Γύρω στα μισά χάνει ελαφρώς η μάνα το παιδί (στην κυριολεξία), αλλά προς το τέλος η αφήγηση ξαναβρίσκει το ρυθμό της και μας αποζημιώνει με μια εκπληκτικά αναπάντεχη, απίθανη όσο και παραδόξως αληθοφανή ανατροπή. Το εικαστικό/αισθητικό μέρος - η υπέροχη φωτογραφία (Tico Poulakakis) και το ιδιαίτερα φωτογενές cast, με τον προαναφερθέντα Tom Cullen (Downton Abbey, Knightfall) και τους O-T Fagbenle (Material Girl, The Interceptor), Hannah Arterton (Atlantis, Βερσαλλίες), Martin McCreadie (The Alienist, The Angel of Darkness), Tom Brittney (Outlander, Grantchester) και Sophia La Porta (Into the Mirror, On the Edge) να λάμπουν με την ομορφιά τους στην οθόνη - αποτελεί επιπλέον δέλεαρ για να παρακολουθήσει κανείς τους Πέντε σε μια καθισιά. Διατίθεται σε κασετίνα τριών DVD από την Amazon.

Home Before Dark (2020)

Επάγγελμα ρεπόρτερ, ετών... εννέα

Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της δεκατετράχρονης, σήμερα, Αμερικανίδας Hilde Kate Lysiak, η οποία εκδίδει την τοπική εφημερίδα Orange Street News και κατόρθωσε να γίνει το μικρότερο σε ηλικία μέλος της Εταιρίας Επαγγελματιών Δημοσιογράφων (Society of Professional Journalists), το Home Before Dark αφηγείται τον αγώνα μιας μαθήτριας του δημοτικού να πείσει τον οικογενειακό και ευρύτερο περίγυρό της για τη σοβαρότητα των δημοσιογραφικών της ερευνών, καθώς και για την αθωότητα ενός ισοβίτη (Michael Greyeyes) που καταδικάστηκε για την απαγωγή και το φόνο ενός παιδικού φίλου (Kiefer O'Reilly) του πατέρα της (Jim Sturgess), επίσης δαιμόνιου δημοσιογράφου ο οποίος έχει πέσει σε δυσμένεια εξαιτίας ιδεολογικών διαφορών με τους πρώην εργοδότες του. Η πρόωρη ωριμότητα της Hilde (Brooklynn Prince) - που για τις ανάγκες του έργου, το επίθετό της άλλαξε σε Lisko - και η ανένδοτη εμμονή της στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης τη μετατρέπουν σε αξιογέλαστο "θέαμα" για τους συμμαθητές και τους συμπολίτες της, προξενώντας συγχρόνως τη δυσφορία και τη ζήλια της μεγαλύτερης αδελφής της, Izzy (Kylie Rogers), που έχει μόλις μπει στην εφηβεία. Σε πείσμα όλων όσοι κάνουν τα πάντα για να την αποθαρρύνουν, βολεμένοι με την υποκριτική αποσιώπηση μιας αλήθειας που θα τους χαλούσε αμετάκλητα την ησυχία, η Hilde συνεχίζει ακάθεκτη το ψάξιμο - και φυσικά, όσο ψάχνει, τόσο βρίσκει... Η άψογη ερμηνεία της μικρούλας Prince (The Florida Project, Η Γκουβερνάντα) και οι δυο τρισχαριτωμένοι μπόμπιρες (Jibrail Nantambu & Deric McCabe) που την πλαισιώνουν ως... εξωτερικοί ανταποκριτές στην εφημερίδα της Hilde, είναι από τα πιο γερά "χαρτιά" της καλογυρισμένης αυτής ψευδοβιογραφίας δέκα επεισοδίων, που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτη ως το τέλος την ένταση του μυστηρίου, της αγωνίας και της δράσης. Ωστόσο, αν και η ηρωίδα είναι παιδί, δεν πρόκειται για παιδική σειρά, γι' αυτό καλό είναι οι τυχόν μικροί θεατές να μην την παρακολουθήσουν χωρίς επίβλεψη. Αξιοσημείωτη η παρουσία του διακεκριμένου τραγουδοποιού και κιθαρίστα Jim Sturgess (ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή σε ηλικία 15 ετών, ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως οι φημισμένες Cloud Atlas και Βερολίνο, σ' Αγαπώ) και του μόλις δεκαοχτάχρονου βιρτουόζου πιανίστα Rio Mangini, που πέρα απ' τις υποκριτικές τους ικανότητες, έχουν επίσης την ευκαιρία να μας δώσουν "ζωντανά" δείγματα του μουσικού τους ταλέντου.

Now You See (2019)

Παιχνίδι απόδρασης a la Argento

Παρθενική απόπειρα δημιουργίας βιντεοπαιχνιδιού από τον Αυστραλό εικαστικό και εικονογράφο βιβλίων Jack Martin, ιδρυτή της ανεξάρτητης Screaming Void, το Now You See είναι εξ ολοκλήρου ζωγραφισμένο στο χέρι και αποτίνει φόρο τιμής στις αγαπημένες του ταινίες τρόμου (ιδίως του Argento και του Carpenter), αλλά και σε εμβληματικά παιχνίδια ανάλογης θεματολογίας (Dark Fall, Resident Evil). Ο πρωταγωνιστής, τον οποίο ελέγχουμε σε πρώτο πρόσωπο, χάνεται σε ερημική περιοχή και καταφεύγει στο μοναδικό αγροτόσπιτο που συναντά στο δρόμο του, παρά το κακό προαίσθημα που του προξενεί. Και φυσικά, ένα τέτοιο προαίσθημα ποτέ δεν είναι να το αγνοεί κανείς... Απολαυστικά σκοτεινό και... αγχωτικό διαμαντάκι για τους φίλους του είδους, με υπέροχα ατμοσφαιρική, πρωτότυπη μουσική επένδυση από τη συμπατριώτισσα του Martin, ιδιόρρυθμη industrial καλλιτέχνιδα Roxxi Wallace (γνωστότερη ως Isserley), το Now You See έχει κάθε λόγο να καυχιέται για ένα απ' τα πιο... αιματοβαμμένα μπάνια, ένα απ' τα πιο λαβυρινθώδη υπόγεια και μια απ' τις πιο τρομακτικά αλλόκοτες εχθρικές παρουσίες που κόσμησαν ποτέ παιχνίδι απόδρασης. Θα μπορούσε μια χαρά να είναι αυτοτελές επεισόδιο από το Masters of Horror ή το Fear Itself.

Αφράτες Τηγανίτες χωρίς Αυγά

Μια γλυκιά οικογενειακή τελετουργία

Εγκλεισμός τέχνας κατεργάζεται - και τι καλύτερη απασχόληση απ' τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, που ικανοποιούν όλες τις αισθήσεις τόσο με τη διαδικασία της παρασκευής ενός φαγητού ή γλυκού, όσο και με το τελικό τους αποτέλεσμα. Γι' απόψε είπα να επιχειρήσω ένα έδεσμα με γλυκές οικογενειακές συνδηλώσεις: τις τηγανίτες, απλή μα και πολυαγαπημένη λιχουδιά, που πάντα ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους.

Κοτσάνας & Κοτρόνας το Ανάγνωσμα

Και όμως, φίλτατε συνάδελφε φιλόλογε, εσείς που με τόσο ελαφριά καρδιά αποκαλέσατε "κοτσάνα" το ότι η λέξη "κλασικός" ΔΕΝ είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης: δεν θυμάμαι να συνάντησα ποτέ σε αρχαίο ελληνικό κείμενο τη λέξη "κλασικός", ούτε με τη σημερινή, ούτε με καμιά άλλη έννοια - με μια επιφύλαξη πάντοτε, αλλά αν την είχα πετύχει πουθενά, δεν θα υπήρχε περίπτωση να το έχω ξεχάσει. Η "κλασική αρχαιότητα" ονομάστηκε έτσι μεταγενέστερα, από τους Ευρωπαίους (και κυρίως τους Γάλλους) μελετητές. Στην εποχή της δεν λεγόταν "κλασική" - ήταν το παρόν, άρα δεν υπήρχε ανάγκη να ονομαστεί με κάποιον τρόπο για λόγους ιστορικής κατάταξης. Η λέξη "κλασικός" δεν είναι απευθείας παράγωγο του ελληνικού ρήματος "κλάω-κλω" - απλώς έχουν την ίδια ινδοευρωπαϊκή ρίζα (kelh, που σημαίνει "κόβω" αλλά και "καλώ"). Η φθογγική και η κάποια νοηματική ("κόψιμο"/"διαχωρισμός σε κατηγορίες") συγγένεια των λέξεων αυτών έχει προφανώς οδηγήσει σε παρετυμολογία - πιο λογικό, ωστόσο, μου φαίνεται να σχετίζεται εννοιολογικά η "κλάση" (κατάταξη) με το "καλώ" (ονομάζω) παρά με το "κόβω". Καθώς κι εσείς, φίλτατε συνάδελφε μουσικοσυνθέτη που με φανατικό πάθος νεοφώτιστου ευαγγελίζεστε την ακραιφνή παρθενογένεση της τέχνης, πολύ φοβάμαι πως είστε εκ των επιστημονικώς αποδεδειγμένων πραγμάτων υποχρεωμένος να δεχτείτε ότι το DNA ΕΙΝΑΙ μια λούπα - μια διπλή λούπα, συγκεκριμένα, όπως είχε την καλοσύνη να συμπληρώσει φίλη μαθηματικός - η οποία επαναλαμβάνεται με διαρκές copy-paste (ελληνιστί, αντιγραφή & επικόλληση) σε άπειρες παραλλαγές και συνδυασμούς. Διαφορετικά, τα παράπονά σας στον καλό Θεό και τον Dr. Mendel. Ας αφήσουμε, λοιπόν, ορισμένοι ήσυχες τις κοτσάνες και τις κοτρόνες, διότι απλώς εκτιθέμεθα.

"Ξυπνάτε" & "Διαδώσται"!

"Μουσική" για τις μάζες

Με αφορμή τα διάφορα "αφυπνιστικά" κατεβατά που καταφθάνουν κατά καιρούς στο inbox μου, ξεκινώντας συνήθως με ένα μελιστάλαχτο "ΞΥΠΝΑΤΕ ΠΡΟΒΑΤΑ/ΓΙΔΙΑ!!!!!!!" ή "ΦΑΤΕ ΣΑΝΟ!!!!!!!! ΜΠΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!! ΜΠΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!!" και καταλήγοντας στην ευγενική προτροπή "ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ (sic) ΣΟΥ ΠΑΤΗΜΕΝΟ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ (sic) ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ", διαπιστώνω πως τα εν λόγω ανυπόγραφα, αμφιβόλου προελεύσεως "σεντόνια" μαζεύουν εννεαψήφιες επιδοκιμασίες ("ελληνιστί" likes) και διασπείρονται πιο ραγδαία και επιθετικά κι απ' τον κορονοϊό. Ως και άτομα τα οποία δεν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία να διαβάσουν ένα άρθρο της προκοπής, ξέρουν απέξω κι ανακατωτά αυτά τα μακρυνάρια και βρίσκουν μια χαρά το χρόνο να τα προωθούν ασταμάτητα.