Κόκκινος Δράκος (2002)

Εκρηκτικές πρώτες ύλες, χλιαρό αποτέλεσμα

Υπερφιλόδοξη κινηματογραφική διασκευή από τον μόλις τριαντατριάχρονο τότε σκηνοθέτη μουσικών βιντεοκλίπ και τηλεοπτικών σειρών Brett Rattner (Το Τελευταίο Κόλπο, Η Απόδραση) του ομότιτλου μυθιστορήματος του Thomas Harris, το οποίο δεκάξι χρόνια νωρίτερα είχε μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον Michael Mann (με τίτλο Ο Ανθρωποκυνηγός - βλ. αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Πιο σύγχρονη και οφθαλμοφανώς ακριβότερη παραγωγή, με τη "στρατολόγηση" των Ted Tally (σεναριογράφου της Σιωπής των Αμνών) και Dante Spinotti (διευθυντή φωτογραφίας στον Ανθρωποκυνηγό), του συνθέτη Danny Elfman (μόνιμου συνεργάτη του "τρομερού παιδιού" Tim Burton) και ενός απαστράπτοντος cast, με επικεφαλής τον Sir Anthony Hopkins ("θεσμό" πλέον ως Hannibal Lecter) και τον Edward Norton (αλησμόνητο στο Φόβο Ενστίκτου και τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας), ο Κόκκινος Δράκος θα είχε κάθε λόγο να θεωρείται προκαταβολικά κερδισμένο στοίχημα. Έλα όμως που η άτιμη η "στραβή" δεν αργεί να γίνει: λίγο το "ξεχείλωμα" της πλοκής για να χωρέσει το ασυμμάζευτο ταμπεραμέντο του Hopkins - αλήθεια, πόσες φορές μπορεί ένας ηθοποιός να επαναλάβει τον ίδιο ρόλο με την ίδια κι απαράλλαχτη μανιέρα, δίχως στο τέλος να παρωδεί ακούσια (;) τον εαυτό του; - λίγο ο Norton που κοιμάται όρθιος (οι μυστηριώδεις ξανθές ανταύγειες που εμφανίζονται ξαφνικά στη φράντζα του είναι η πιο συναρπαστική συνεισφορά του στο έργο), λίγο η πεποίθηση ότι οι θεατές είναι κρετίνοι και δεν θα καταλάβουν τίποτα αν δεν τους το κάνεις όσο το δυνατόν πιο λιανά... Ως και ο "νεραϊδοπαρμένος" - το λέει και τ' όνομά του - Elfman (Ο Σκαθαροζούμης, Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης), που η μουσική του είναι συνήθως χαρακτηριστικά απροσπέραστη, πρέπει να βαριόταν τη ζωή του όταν έγραφε το soundtrack και το ξεπέταξε σε μισή ώρα το πολύ. Ευτυχώς που ο Ralph Fiennes (κατά συρροήν δολοφόνος Francis Dolarhyde), ο μακαρίτης Philip Seymour Hoffman (γλοιώδης δημοσιογράφος Freddy Lounds) και η Emily Watson (Reba McClane, τυφλή ερωμένη του Dolarhyde) έχουν πάρει κάπως πιο σοβαρά το ζήτημα - αν και ο Fiennes (Quiz Show, Ο Άγγλος Ασθενής), που ήταν στις ομορφιές του εκείνο τον καιρό, όσο και να χτυπιέται και με το ανεπαίσθητο πλαστικό μακιγιάζ δεν πολυπείθει ως ψυχασθενής κομπλεξικός για την εμφάνισή του. Ό,τι κερδίζει στο τεχνικό μέρος (χάρη στον προηγμένο εξοπλισμό) έναντι του "σπαρτιάτικου" Ανθρωποκυνηγού, ο Κόκκινος Δράκος το χάνει σε ουσία και δύναμη, προδίδοντας την απειρία του Rattner και την ανικανότητά του να κυριαρχήσει στο θέμα και στους πρωταγωνιστές του, ώστε να αποσπάσει ομοιογενείς και εξίσου βαρύνουσες ερμηνείες. Ένας υπερβολικά αναγνωρίσιμος Hopkins κι ένας αγνώριστος (με τη χείριστη έννοια) Norton βουλιάζουν κυριολεκτικά το πλοίο και κανείς δεν κουνάει το δαχτυλάκι του για να τους σταματήσει.

Ο Ανθρωποκυνηγός (1986)

Αγνοημένο (παραλίγο) αριστούργημα

Πέντε χρόνια πριν ο Jonathan Demme (Κύκλος Αγωνίας, Φιλαδέλφεια) λανσάρει τον Hannibal Lecter ως επιτομή της σατανικής γοητείας (στο πρόσωπο του γεννημένου για το ρόλο Sir Anthony Hopkins), το μυθιστόρημα του Thomas Harris Κόκκινος Δράκος - πρώτο μιας τετραλογίας αφιερωμένης στον ιδιοφυή ψυχίατρο και... επαγγελματία κανίβαλο - είχε ήδη γυριστεί σε ταινία από τον Michael Mann (Ένταση, Οι Σκληροί του Μαϊάμι), με τίτλο Ο Ανθρωποκυνηγός και το επώνυμο του ήρωα αλλαγμένο σε Lecktor. Πιστό κατά τα άλλα στο βιβλίο (σε σενάριο του σκηνοθέτη με τη συνεργασία του Harris), το φιλμ εξιστορεί τον αγώνα του νεαρού εγκληματολόγου Will Graham (William Petersen) να πιάσει έναν μανιακό δολοφόνο με τη βοήθεια του έγκλειστου στη φυλακή Lecktor (Brian Cox). Ανεπιτήδευτα όμορφος, υπερευαίσθητος και προικισμένος με την ικανότητα να "μπαίνει" στο μυαλό του θύτη ώστε να κατανοεί τα κίνητρα και τις μεθόδους του, ο Graham προσελκύει τον ιδεοληπτικό θαυμασμό του Lecktor (ο οποίος έχει βαλθεί να τον "προσηλυτίσει" στο δικό του αδίστακτο αμοραλισμό, ενώ απ' την άλλη δεν του συγχωρεί το ότι ευθύνεται για τη σύλληψή του) και βρίσκεται στο μάτι ενός κυκλώνα υπόγειων συμπαιγνιών και εξαντλητικού πολέμου νεύρων, να δίνει μάχη με το χρόνο τόσο για τη λύση της υπόθεσης όσο και για τη ζωή της οικογένειάς του... Αποκάλυψη ο τότε νεότατος Petersen (γνωστότερος από την πολυετή θητεία του στην τηλεοπτική σειρά CSI) που πολιορκεί την οθόνη με το μονίμως "στοιχειωμένο" μελαγχολικό του βλέμμα, απέναντι στην επιβλητική παρουσία και τον υποχθόνιο μαγνητισμό του Cox (Grushko, Χωρίς Ταυτότητα), ενώ ο Tom Noonan (The Alphabet Killer, Damages) με την άκρως ιδιαίτερη φυσιογνωμία δίνει ρέστα ως παραμορφωμένος ψυχοπαθής Francis Dolarhyde. Blake, Joyce, πληθώρα βιβλικών συμβόλων και ιστορικών αναφορών, στοιχεία ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας, υπαινικτική χρήση των χρωμάτων, της φωτοσκίασης και της γεωμετρίας των χώρων και ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικό soundtrack: αν και μας τα χαλάει λίγο στο τέλος με μια σκηνή που λες και παρεισέφρησε κατά λάθος στο μοντάζ, Ο Ανθρωποκυνηγός είναι ίσως η πιο "γενναία" και εμβριθής από τις υπάρχουσες οπτικοποιήσεις της τετραλογίας (με εξαίρεση το πρόσφατο σίριαλ του NBC, όπου οι πρωταγωνιστές Mads Mikkelsen και Hugh Dancy σίγουρα εμπνεύστηκαν από τις ερμηνείες των Cox και Petersen αντίστοιχα - έχοντας πιθανώς επιλεγεί για την εμφανισιακή ομοιότητα αλλά και την ιδιοσυγκρασιακή τους συγγένεια με τους "πρώτους διδάξαντες") και κλάσεις ανώτερη από τη βασισμένη στο ίδιο βιβλίο (και ομότιτλή του) ταινία του 2002, παρά την all-star διανομή της τελευταίας (Anthony Hopkins και Edward Norton ως Lecter και Graham, ένας "φιλότιμος" - αν μη τι άλλο - Dolarhyde από τον αναμενόμενα επαρκή Ralph Fiennes και οι Harvey Keitel, Philip Seymour Hoffman, Mary Louise Parker και Emily Watson στους υπόλοιπους ρόλους).