Υποσχέσεις που... δεν κρατάμε
Πριν εκφραστώ σχετικά με τη συγκεκριμένη ταινία, οφείλω να ομολογήσω πως η πολυβραβευμένη, διεθνώς "ευπώλητη" Gillian Flynn (συγγραφέας του ομότιτλου μυθιστορήματος στο οποίο βασίστηκε το φιλμ και σεναριογράφος του τελευταίου) είναι κατά τη γνώμη μου αδικαιολόγητα υπερτιμημένη. Στεγνό και άνευρο γράψιμο, δίχως καμιά ειδοποιό σφραγίδα - ή, μάλλον, με ένα ανεπεξέργαστο και αναφομοίωτο συνονθύλευμα από γνώριμα παραδειγματικά στυλ - και πλοκές ασυνάρτητες, γεμάτες "τρύπες" που βγάζουν μάτι. Με δυο λόγια, τα βιβλία της δεν διαβάζονται. Δεν ξέρω τι περίμενα από μια μεταφορά έργου της στη μεγάλη οθόνη, γεγονός πάντως είναι ότι αυτό που είδα, δεν το περίμενα. Σε σύγκριση πάντα με το κάτω του μετρίου πρωτότυπο, η ταινία είναι σχεδόν αριστουργηματική. Σχεδόν. Η σκηνοθετική μαεστρία του David Fincher (Se7en, Το Κορίτσι με το Τατουάζ), το πνιγηρά "ξεπλυμένο" παστέλ της φωτογραφίας (Jeff Cronenweth) που θυμίζει παλιές επιχρωματισμένες καρτ ποστάλ, η ιδιοφυής μουσική των Trent Reznor (Nine Inch Nails) & Atticus Ross (The Social Network, Days of Grace) και πάνω απ' όλα, η τρομερή από κάθε άποψη ερμηνεία της Rosamund Pike (Πέθανε μια Άλλη Μέρα, Ερωτευμένες Γυναίκες) στον κύριο ρόλο κάνουν ό,τι μπορούν για να καλύψουν τη χαλαρότητα και την αμήχανη διεκπεραίωση της υπόθεσης και ως ένα σημείο, το καταφέρνουν: η πρώτη θέαση ξεγελά χάρη στο άμεμπτο αισθητικά περιτύλιγμα, που μεταμφιέζει ένα ατσούμπαλο, αν όχι παιδαριώδες Άρλεκιν με κάποιες συμπαθητικές ανατροπές σε thriller αξιώσεων. Οι Ben Affleck (Pearl Harbor, Η Κατάσταση των Πραγμάτων) και Neil Patrick Harris (The Best and the Brightest, American Horror Story) δεν είναι στην καλύτερή τους φόρμα, αλλά γι' αυτό δεν φταίνε τόσο οι ίδιοι όσο η μάλλον απλοϊκή, ασταθής δομή των χαρακτήρων που υποδύονται. Αντίθετα, η θεατρική ηθοποιός Carrie Coon (Intelligence, The Leftovers) στην παρθενική της κινηματογραφική εμφάνιση και ο σκηνοθέτης και κωμικός Tyler Perry (Good Deeds, The Single Moms Club) δεν γινόταν να είναι πιο πειστικοί - αν και την παράσταση κλέβουν τελικά ο... γάτος του Affleck (διακριτικά απαράκαμπτη μασκότ) και ο προφανώς ανεξάντλητος καφές της Kim Dickens (Αόρατο Άγγιγμα, Οι Αγνοούμενοι).
