True Detective (Season 2, 2015)

Ιστορικά ψεύδη και νεκρές αλήθειες

"Ζούμε στον κόσμο που μας αξίζει". Με αυτό το motto και με τη σχεδόν ψιθυριστή ρυθμική απαγγελία του Leonard Cohen στο Nevermind (από το περσινό του άλμπουμ Popular Problems) να συνοδεύει ανατριχιαστικά τα ζοφερά, βουτηγμένα σε "βιομηχανικούς" τόνους κόκκινου, πράσινου και μπλε φόντα των τίτλων της, η πολυαναμενόμενη δεύτερη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς ανθολογίας True Detective ξεχνά το νωχελικό τέμπο και το ασφυκτικά ποτισμένο απ' την υγρή ζέστη του αμερικανικού Νότου κλίμα μεταφυσικού τρόμου της πρώτης, για να μας προσεδαφίσει απότομα στoυς σιδηροδρόμους της Καλιφόρνιας και στην καρδιά μιας αλλόκοτης, απελπιστικά μπερδεμένης υπόθεσης δολοφονίας. Τόσο μάλιστα αλλόκοτης και απελπιστικά μπερδεμένης, ώστε ακόμα και ο σεναριογράφος Nic Pizzolato (The Killing, Galveston) φαίνεται πως τα βρήκε σκούρα και κόντεψε να τα παρατήσει στο δεύτερο κιόλας επεισόδιο. Οι παθιασμένες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό τρίο (Colin Farrell, Rachel McAdams και Taylor Kitsch) και τον απρόσμενα επαρκή έως απολαυστικό σε κόντρα ρόλο Vince Vaughn (Ψυχώ, Το Κελί) δίνουν πνοή σε μια ενδιαφέρουσα αλλά "δυσκίνητη" και αχρείαστα πολυσχιδή πλοκή, που θα λειτουργούσε ίσως πιο αποτελεσματικά ως καθαρόαιμο πεζογράφημα. Στοιχεία και θέματα του προηγούμενου κύκλου (ονόματα προσώπων και τοποθεσιών, η έλλειψη ευκρινών ηθικών και ιδεολογικών ορίων, η υφέρπουσα ερωτική έλξη μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων) βρίσκουν εδώ ακριβείς ή κατά προσέγγιση αντιστοιχίες και συχνά την ευθαρσή πραγμάτευση και ολοκλήρωσή τους, χωρίς παρ' όλα αυτά να καταφέρνουν να αφομοιωθούν σε ένα συμπαγές σύνολο. Αν και ομολογουμένως γοητευτικές, οι ηθελημένες ή μη αναφορές στον David Lynch (ιδίως στον Ύποπτο Κόσμο του Twin Peaks και την Οδό Mulholland) δεν χρησιμεύουν παρά στο να εντείνουν την περιρρέουσα σύγχυση, προδίδοντας μια (μάλλον κερατιάτικη) διεκπεραιωτική αμηχανία. Η τελευταία πιθανώς οφείλεται στην επιστράτευση έξι διαφορετικών σκηνοθετών (Daniel Attias, John Crowley, Justin Lin, Janus Metz Pedersen, Jeremy Podeswa και Miguel Sapochnik) για τα οχτώ μόλις επεισόδια της σεζόν, ενώ η παντελώς ανεξήγητη συμμετοχή της παντελώς ανεξήγητα δημοφιλούς Τεξανής τραγουδοποιού Lera Lynn στο ρόλο του... εαυτού της (με παντελώς ανεξήγητα μονίμως γδαρμένα γόνατα) κάθε άλλο παρά βοηθά την κατάσταση. Ευτυχώς, κάπου προς το φινάλε τα πράγματα αρχίζουν να στρώνουν, αφήνοντάς μας τουλάχιστον με μια όχι τελείως απογοητευτική εντύπωση. Ας είναι καλά οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί και ο Βάρδος, που σκέφτηκαν όλα τα κόλπα δραματουργικού "ξελασπώματος" πριν από μας για μας.

LIVE @ ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ

BrowserQuest (2012)

Μια ιστοσελίδα - ένας κόσμος περιπέτειας

Γλυκύτατο point & click MMORPG φαντασίας από τη Mozilla Corporation, βασισμένο εξ ολοκλήρου στις γλώσσες σήμανσης HTML5 & JavaScript και το πρωτόκολλο WebSocket - το οποίο στην πράξη σημαίνει ότι όλα τα συστατικά του παιχνιδιού φορτώνουν μέσα στο παράθυρο ενός προγράμματος περιήγησης, επομένως δεν χρειάζεται να κατεβάσει κανείς και να εγκαταστήσει τίποτα στον υπολογιστή του. Φαινομενικά απλό στη σύλληψη αλλά δαιμόνια προγραμματισμένο και νοσταλγικά σχεδιασμένο από τους Γάλλους αδελφούς Franck & Guillaume Lecollinet (Little Workshop), ντυμένο με πολύ όμορφες, ατμοσφαιρικές και ιδιαίτερα "κολλητικές" λούπες (των CamoShark, DayJo, Freakified & GyroWolf), το BrowserQuest είναι δωρεάν και ανοιχτού κώδικα, χωρίς υποχρέωση εγγραφής και με τη δυνατότητα επικοινωνίας σε πραγματικό χρόνο και συνεργασίας μεταξύ των παικτών. Μη σας ξεγελούν οι τρισχαριτωμένες φιγούρες, το παραμυθένιο γραφικό περιβάλλον και το διάχυτο "μετα-κομπιουτερίστικο" χιούμορ της όλης διεκπεραίωσης: οι εχθροί είναι πάμπολλοι, εφτάψυχοι και δεν αστειεύονται καθόλου (ορισμένοι, μάλιστα, είναι αδύνατο να κατατροπωθούν χωρίς τη βοήθεια τουλάχιστον ενός επιπλέον ατόμου). Ευτυχώς, η ενδελεχής εξερεύνηση των διαφόρων εμφανών και μη χώρων και περιοχών εφοδιάζει τον παίκτη με κλιμακούμενης ισχύος όπλα, πανοπλίες και θεραπευτικά φίλτρα, ξεκλειδώνοντας συγχρόνως 20 επιτεύγματα (28 στην έκδοση για Windows Phone 8), από τα οποία 2-3 κρυφά. Ενδιαφέρον (αν όχι και εθιστικό) τόσο για τους αρχάριους όσο και για τους ήδη εξοικειωμένους, το BrowserQuest κλείνει συνένοχα και συνομωτικά το μάτι σε πολυαγαπημένα βιντεοπαιχνίδια (The Quest, Duke Nukem, Indiana Jones, Tomb Raider) όπως και στα αρχετυπικά δισδιάστατα arcade, 8-bit και 16-bit. To μόνο "μείον" του είναι ότι ουσιαστικά δεν καταλήγει πουθενά (ή ίσως εμένα μου διαφεύγει κάτι - δεν κατάφερα πάντως να βρω καμιά σχετική πληροφορία), καθώς ο final boss ψόφο δεν έχει και οι παίκτες συνεχίζουν να περιπλανιούνται σαν τις άδικες κατάρες, αφού τον έχουν νικήσει άπειρες φορές και έχουν μαζέψει όλα τα achievements, τις στολές και τα όπλα. Αν αυτό είναι εσκεμμένο, ομολογώ πως η λογική του με ξεπερνά. Για τους... αχόρταγους υπάρχει και επηυξημένη εκδοχή, ενώ μια επέκταση για τον Chrome δίνει πρόσβαση απευθείας στον κώδικα του παιχνιδιού, επιτρέποντάς μας να υποδυθούμε οποιονδήποτε χαρακτήρα - ακόμα και τον final boss! - δίχως όμως τις δυνάμεις του και χωρίς να μπορούμε να επιτεθούμε σε άλλους παίκτες. Το BrowserQuest ΔΕΝ είναι συμβατό με τον Internet Explorer.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν και δυστυχώς το BrowserQuest δεν είναι πια διαθέσιμο στην πρώτη του εκείνη μορφή, υπάρχει ομότιτλη εφαρμογή για κινητά στο Google Play η οποία βασίζεται προφανώς στο αρχικό παιχνίδι, καθώς και ορισμένες παραλλαγές του σε ιστοτόπους που απαιτούν εγγραφή.