Ωραίο το φουστάνι σου, Joan μου
Βρε μανία κι αυτή των υπερατλαντικών παραγόντων του θεάματος να μεταλλάσσουν προς το πολιτικά ορθότερο (ήτοι "αποστειρωμένο" ώσπου να μην του μείνει ίχνος ουσίας και φυσικότητας) ό,τι έχει την κακοτυχία να πέσει στα χέρια τους... Δεν τους γλίτωσε ούτε ο Sherlock Holmes, ένας από τους πλέον εμβληματικούς λογοτεχνικούς ντετέκτιβ των τελευταίων τριών αιώνων. Σε αντίθεση με την εκμοντερνισμένη αγγλική εκδοχή των περιπετειών του - η οποία προηγείται μεν χρονικά (2010), εξακολουθεί όμως να προβάλλεται παράλληλα και όπου το πρωταγωνιστικό δίδυμο παραμένει ως έχει - το αμερικανικό Elementary ("Στοιχειώδες", από την κλασική ρήση του Holmes) μεταμορφώνει τον πρώην στρατιωτικό γιατρό John Watson, αχώριστο φίλο, συνεργάτη, συγκάτοικο και βιογράφο του Holmes (και όχι μονάχα αυτόν - αλλά εδώ δεν κάνουμε χαλάστρες, "ελληνιστί" spoilers, ή τουλάχιστον προσπαθούμε), σε γυναίκα ονόματι Joan και μάλιστα ασιατικής καταγωγής. Δυο τρυγόνια στο σμπάρο της πολιτικής ορθότητας. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, μέρες που είναι, να διευκρινίσω ότι δεν με ενοχλεί καθόλου η εθνικότητα ούτε, φυσικά, το φύλο της ηθοποιού (Lucy Liu). Μόνο που όσο και να το φιλοσοφώ, "κάπως μου έρχεται" η (αναπόφευκτη) μεταβολή της δυναμικής ανάμεσα στα δυο κεντρικά πρόσωπα: ο Johnny Lee Miller (Byron, Dexter) αναπλάθει ριζοσπαστικά τον Holmes δίχως ωστόσο να απομακρύνεται ασυγχώρητα απ' το πρωτότυπο, διατηρώντας τον ιδιότυπα "τραβηχτικό" με όλους τους εθισμούς και τις εμμονές του (αν και υπερτονίζοντας την οριακά αυτιστική ακοινωνησία του), ενώ η γενικά συμπαθής, χαμηλών τόνων Liu (Ally McBeal, Southland) απλούστατα δεν υποδύεται καμιά εκδοχή του Watson - το επώνυμο του χαρακτήρα της είναι η μοναδική αναφορά στον πρωταρχικό ήρωα του Conan Doyle. Η τηλεοπτική Joan Watson δεν είναι δημιούργημα εκείνου, αλλά ενός λόχου σεναριογράφων και σκηνοθετών που θεώρησαν ότι η συνύπαρξη επί της οθόνης (χωρίς, ευτυχώς, το χιλιοξεζουμισμένο κλισέ του ρομάντζου) ενός στριμμένου και αζαχάρωτου, ακραία ιδιόρρυθμου πλην υπερφυσικά ιδιοφυούς μουντρούχου με μια εμφανίσιμη, (φυσιο)λογική και (φυσιο)λογικά ευφυή γυναίκα θα είχε ενδιαφέρον. Και για να λέμε την αλήθεια, έχει - με τον όρο να ξεχάσει κανείς ό,τι ήξερε "παραδοσιακά" για τον Sherlock Holmes και να παρακολουθήσει το Elementary σαν ένα σύγχρονο αστυνομικό σίριαλ, με κάποιες δειλές νύξεις "παραμυθιού" και συχνά (έξυπνα ενίοτε) κλεισίματα του ματιού στα θεμελιώδη δεδομένα του πηγαίου υλικού. Γιατί κατά τα άλλα, η σειρά βλέπεται: είναι καλογραμμένη, καλογυρισμένη και με αξιοπρεπείς ερμηνείες. Για την έως ανύπαρκτη, δυστυχώς, χημεία μεταξύ Miller και Liu (που ακόμα και στις κοινές τους σκηνές είναι σαν να παίζουν σε άλλο έργο ο καθένας) μας αποζημιώνει η πληθωρική, φιγουράτη παρουσία του αειθαλούς Aidan Quinn (Ολική Έκλειψη, Ο Ωραίος Harry) στον "υβριδικό" ρόλο του αστυνόμου Gregson - συνδυασμό του συνονόματου, δευτερεύοντος στα βιβλία προσώπου με τον τακτικά επανακάμπτοντα επιθεωρητή Lestrade (τόσο ο Quinn στο Elementary όσο και ο επίσης "θεωρητικός" Rupert Graves στον Sherlock του BBC One αποκαθιστούν με το παραπάνω τη χαμένη τιμή του ευσυνείδητου αλλά κοντόφθαλμου και ενοχλητικά τυπολάτρη Lestrade του πρωτοτύπου). Με τις ευλογίες σύσσωμης σχεδόν της κριτικής και παρά τη συνεχιζόμενα μάλλον επιφυλακτική υποδοχή από τους θεατές, βρισκόμαστε αισίως στα τέλη της τέταρτης σεζόν και όπου να 'ναι θα ανακοινωθεί η ημερομηνία για την έναρξη της πέμπτης.
