Οι γιαχνιστές πατάτες του παππού μου προξενούσαν συνήθως ακατάσχετη σιελόρροια στους καλεσμένους του πολύ πριν σερβιριστούν στο τραπέζι, μαζί με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων. Ήταν η σπεσιαλιτέ του, για την οποία καυχιόταν με αθώο καμάρι. Απόλυτα θεμιτό, άλλωστε, αφού η επιτυχία του συγκεκριμένου πιάτου ήταν, λίγο πολύ, εγγυημένη.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Ανατριχιαστικά προφητικό και επίκαιρο, το βιντεοπαιχνίδι The Moment of Silence (έκφραση αντίστοιχη με το "ενός λεπτού σιγή") των THQ Nordic και The Adventure Company αναφέρεται σε μια φουτουριστική - τοποθετημένη στο 2044, δηλαδή ακριβώς 40 χρόνια από την κυκλοφορία του - δυστοπία, που το 2004 φάνταζε πολύ πιο μακρινή και... φουτουριστική απ' ό,τι τελικά αποδείχτηκε. Σ' ένα σύμπαν όπου έχει επικρατήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση και η τεχνολογία της επικοινωνίας έχει τόσο εξελιχθεί ώστε ούτε οι σκέψεις των ανθρώπων δεν μένουν κρυφές, ενώ η "ελευθερία" επιβάλλεται κυριολεκτικά με τα όπλα, ο Peter Wright, φιλήσυχος διαφημιστής που έχασε πρόσφατα τη γυναίκα και το γιο του σε αεροπορική επίθεση, γίνεται άθελά του αυτόπτης μάρτυρας της σύλληψης - απαγωγής, ουσιαστικά, από την αστυνομία - του δημοσιογράφου γείτονά του Graham Oswald. Νιώθοντας χρέος του να παρασταθεί στην οικογένεια του Oswald, ο Peter ξεκινά ένα επικίνδυνο όσο και αποκαλυπτικό οδοιπορικό στα ίχνη εκείνου, με οδηγό ένα μυστικό χειρόγραφο ημερολόγιο - τα χειρόγραφα, όπως και κάθε μορφής έντυπο υλικό, έχουν απαγορευτεί διότι "υπονομεύουν την προσβασιμότητα της πληροφορίας" και η γραφή δεν διδάσκεται πια στα σχολεία - το οποίο περιέχει στοιχεία των παράλληλων, "ανεπίσημων" ερευνών του άτυχου δημοσιογράφου. Μεγαλωμένος μέσα σ' ένα καθεστώς όπου η προπαγάνδα της εξουσίας έχει πείσει (σχεδόν) τους πάντες για την ανάγκη πλήρους και αδιαπραγμάτευτης καταστολής με υποτιθέμενο σκοπό την "προστασία" (γκουχ, γχουχ) των νομοταγών και νομιμοφρόνων "νοικοκυραίων", ο Peter βλέπει να ανατρέπονται βαθμιαία όλα όσα πίστευε πως γνώριζε, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με την τρομακτικά απάνθρωπη και αδίστακτη "άλλη" πλευρά του συστήματος... Αυστριακή, γερμανική και ρουμανική συμπαραγωγή, με ενδιαφέρον και καλογραμμένο σενάριο (Martin Gantefohr), εντυπωσιακά για την εποχή γραφικά (Andreas Moll) και κινηματογραφικής ποιότητας μουσική (Pierre Gerwig Langer & Tilman Sillescu), αλλά και με εξαιρετικά δύστροπο χειρισμό που σε ορισμένα σημεία γίνεται ως και αποθαρρυντικός, το The Moment of Silence εισέπραξε (όχι εντελώς άδικα) ανάμεικτες κριτικές στον καιρό του. Σήμερα, ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε τη διορατικότητα και την ακρίβεια των επισημάνσεων σε πολιτικοκοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο: ακατάπαυστη πλύση εγκεφάλου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ασφυκτικός έλεγχος της κοινωνικής δραστηριότητας, εξαγορά και χειραγώγηση της επιστήμης από εμπορικούς και φαρμακευτικούς κολοσσούς (τα προϊόντα, μάλιστα, των οποίων καταναλώνονται υποχρεωτικά από τους πολίτες για δήθεν βελτίωση της υγείας και της ζωής τους), διαστρέβλωση θεμελιωδών εννοιών/αξιών, "αναθεώρηση" της ιστορίας, λογοκρισία στις τέχνες και τα γράμματα, εξάλειψη και της παραμικρής αμφισβήτησης με τη νομιμοποιημένη χρήση ακραίας βίας - είναι πράγματι δύσκολο να φανταστούμε ότι μόλις 17 χρόνια νωρίτερα, όλα αυτά θεωρούνταν αξιογέλαστες συνωμοσιολογικές υπερβολές στον "ελεύθερο", "ανεπτυγμένο" κόσμο μας. Κούνια που μας κούναγε τότε, τους αφελείς και ανυποψίαστους.
Η Janet (Kerry Bishe) και ο Tom (Joel McHale) είναι ένα αγαπημένο αστικό ζευγάρι που εξακολουθεί, ύστερα από 14 χρόνια γάμου, να συμπεριφέρεται σαν νεόνυμφο και μονίμως ερωτευμένο, προξενώντας απορία και φθόνο σε φίλους, συναδέλφους και γνωστούς του, οι προσωπικές σχέσεις των οποίων παρουσιάζουν τα συνήθη συμπτώματα κόπωσης. Ένα πρωί, εμφανίζεται στην πόρτα τους ένας μυστηριώδης κύριος (Stephen Root), ο οποίος, ισχυριζόμενος ότι ανήκει σε μια "ανώτερη αρχή", προσφέρεται να τους εμβολιάσει με μια ουσία που θα τους επαναφέρει σε "φυσιολογική" κατάσταση, μειώνοντας την ασυγκράτητη επιθυμία του καθενός τους για τον άλλον και δημιουργώντας μεταξύ τους τις αναμενόμενες συγκρούσεις μιας μακρόχρονης συμβίωσης. Όταν εκείνοι αρνούνται, ο επισκέπτης επιμένει με τρόπο απειλητικά φορτικό, αναγκάζοντας την Janet να τον σκοτώσει σε αυτοάμυνα. Πανικόβλητοι, η ίδια και ο σύζυγός της ξεφορτώνονται το πτώμα θάβοντάς το στο γειτονικό δάσος. Προκειμένου να γλιτώσουν τα μπλεξίματα με το νόμο, επωφελούνται από την πρόσκληση ενός φιλικού τους ζευγαριού (Natalie Morales & Jon Daly) να περάσουν μαζί τους και με άλλους φίλους ένα Σαββατοκύριακο σε νοικιασμένη εξοχική βίλα: μια ευκαιρία που παραείναι "εξυπηρετική" για να μην εγκυμονεί κινδύνους... Ως τα μισά και λίγο παρακάτω, η παρθενική αυτή σκηνοθετική απόπειρα του νεαρού σεναριογράφου BenDavid Grabinski (Οι Σαματατζήδες, Are You Afraid of the Dark?) κρατά το ενδιαφέρον και - γιατί όχι - την περιέργειά μας με απανωτές, κλιμακούμενες υποσχέσεις μιας συναρπαστικής ανατροπής, τις οποίες όμως δεν καταφέρνει να τηρήσει. Από ένα σημείο κι έπειτα, η εξέλιξη της ιστορίας δίνει την εντύπωση ότι ο δημιουργός της κατέβασε μια ιδέα λίγο πολύ ιδιοφυή, την οποία δεν είχε, ωστόσο, την τόλμη ή τη "μαγκιά" να υποστηρίξει με ανάλογο σθένος. Σχεδόν τη βλέπεις να του φεύγει μέσα απ' τα χέρια και να "ξεκουρντίζεται" ανεπανόρθωτα, χάνοντας με ραγδαίους ρυθμούς την όποια κεκτημένη της ταχύτητα ως το μάλλον αμήχανο, απογοητευτικά προβλέψιμο φινάλε. Κι είναι κρίμα. Τόσο για τη σπιρτόζα χημεία και το κέφι των πρωταγωνιστών, όσο και για ορισμένα ευφάνταστα ευρήματα σε επίπεδο κινηματογράφησης, που δυστυχώς αφήνονται να πάνε στράφι. Ίσως αν εμπλέκονταν λιγότεροι χαρακτήρες, η θεατρικότητα που εξαρχής διακρίνει το σενάριο θα ήταν πιο σταθερά αισθητή και το αποτέλεσμα συνεπέστερο στις προσδοκίες μας. Επίσης δεν με εντυπωσίασε καθόλου η πολυπράγμων και παραδόξως αγαπητή στους κριτικούς Charlyne Yi (γνωστή περισσότερο ως θεατρική και φωνητική ηθοποιός), η οποία, στον υπερβάλλοντα ζήλο της να πείσει ως σεμνή και ανασφαλής κορασίδα, παίζει σαν να πάσχει από κάποιο είδος νοητικής υστέρησης: οπτικά και ερμηνευτικά παράταιρη, ασυντόνιστη με το υπόλοιπο cast σε βαθμό ώστε να διασπά τον προσεγμένο γενικά ρυθμό, με φωνή και άρθρωση τόσο αλλοιωμένη - επίτηδες, άραγε; - που χωρίς υποτίτλους είναι αδύνατον να καταλάβεις τι λέει. Μπορεί βέβαια να φταίει και ο ρόλος της, τουλάχιστον ακατανόητος από δραματουργική άποψη, σαν "εγκάθετος" (που δεν αποκλείεται κιόλας να ήταν) μέσα στο έργο. Όμορφη νοσταλγική πινελιά τα εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας του '80 και του '90 που διανθίζουν το soundtrack (Joseph Trapanese), ενώ η φωτογραφία (Adam Bricker), φροντισμένη και ατμοσφαιρική, στήνει αλλεπάλληλους "ζωντανούς πίνακες", αξιοποιώντας την αρχιτεκτονική των εσωτερικών (κυρίως) χώρων.
Η βαριά ευωδιά του μούστου μού έφερνε πάντα ένα σκάσιμο, ιδίως ύστερα απ' τα νερομπούλια που μας τάιζε η θεία Μερόπη για να μη μας βαραίνουν, λέει, το στομάχι. Βέβαια η μουσταλευριά για επιδόρπιο αναιρούσε την ευγενή αυτήν πρόθεση, σε συνδυασμό, μάλιστα, με τα σκυλάδικα που έπαιζε το ραδιόφωνο στο παρασκήνιο όσο τρώγαμε. Εκείνη ειδικά την ημέρα, με είχε πιάσει τέτοιος κοιλόπονος μετά το φαΐ, που βγήκα στον κήπο να περπατήσω λιγάκι, μπας και συνέρθω.
