Hitchcock-Lang: 1-0
Μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού της (Paul Cavanagh), η όμορφη Αμερικανίδα κληρονόμος Celia Barrett (Joan Bennett) πολιορκείται από τον καλοπροαίρετο Robert Dwight (James Seay), αλλά ενδίδει στη σκοτεινή γοητεία του αρχιτέκτονα Mark Lamphere (Michael Redgrave), τον οποίο γνωρίζει και παντρεύεται στο Μεξικό. Σύντομα όμως αρχίζει να το ξανασκέφτεται, καθώς ο σύζυγός της γίνεται όλο και πιο επιθετικός και απόμακρος μαζί της και οι σοκαριστικές αποκαλύψεις για τις συνήθειες, τη ζωή και το παρελθόν του διαδέχονται η μια την άλλη... Από μια ιδέα του θεατρικού συγγραφέα Rufus King βασισμένη στο γαλλικό λαϊκό θρύλο του Γαλαζογένη, με το ανατριχιαστικό σασπένς της φωτογραφίας (Stanley Cortez) και του soundtrack (Miklos Rosza) και τη βαριά σκηνοθετική υπογραφή του Fritz Lang (Metropolis, M), το Μυστικό του 7ου Δωματίου όφειλε να είναι ένα αξιοπρεπέστατο ψυχολογικό thriller στην παράδοση του Hitchcok (Rebecca, Έκσταση) ή του Cukor (Το Φως του Γκαζιού, Διπλή Ζωή). Μα έλα που ακόμα και μια σύμπραξη "ιερών τεράτων" δεν εγγυάται υποχρεωτικά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος - ιδίως όταν το σενάριο (της τότε φίλης του Lang και πρωτοεμφανιζόμενης Silvia Richards, με την οποία ο σκηνοθέτης ξανασυνεργάστηκε το 1952 στη Σειρήνα του Καμπαρέ) ξεπατικώνει αναίσχυντα τις λογοτεχνικές πηγές του (Charlotte Bronte, Daphne du Maurier), εκχυδαΐζοντας τις φροϊδικές θεωρίες που ήταν προφανώς του συρμού τα χρόνια εκείνα, σε βαθμό ώστε η τελική αιτιολόγηση της ψυχικής διαταραχής του Mark να φαντάζει παράταιρα κωμική (αν πάντως πρόκειται για ηθελημένη παρωδία των αμέτρητων συναφών θεματολογικά ταινιών της εποχής, ως το σημείο αυτό η πλοκή και το γενικό κλίμα του έργου δεν έχουν δώσει κανένα σχετικό στοιχείο). Αδιαμφισβήτητο ωστόσο το εικαστικό ενδιαφέρον του φιλμ, όπως και η ιστορική του αξία, μια και είναι από τα πρώτα που ο Lang γύρισε μεταπολεμικά στην Αμερική.
