Ο (φαύλος) κύκλος των καταραμένων ποιητών
Ασπρόμαυρη "συναισθηματική βιογραφία" του αυτόχειρα ποιητή Hart Crane από τον πολυπράγμονα James Franco (Pineapple Express, Milk) - ο οποίος την προηγούμενη χρονιά (στο κριτικά αμφιλεγόμενο Ουρλιαχτό) είχε ενσαρκώσει άλλο ένα ανήσυχο και βασανισμένο πνεύμα της σύγχρονης αμερικανικής ποίησης, τον Allen Ginsberg - στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μεγάλου μήκους. Αποτίνοντας διπλό φόρο τιμής σε έναν δημιουργό τον οποίο εμφανέστατα θαυμάζει, ο Franco αναλαμβάνει επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ μπαίνει συγχρόνως στον κόπο να μετριάσει την υποκειμενική διάθλαση του βλέμματός του μέσω μιας ελαφρώς αναφομοίωτης ντοκιμαντερίστικης αισθητικής. Ωστόσο, αν και σε γενικές γραμμές φροντίζει να μην υποπέσει στο... θανάσιμο αμάρτημα της γραφικότητας, η αναμέτρησή του με τη θυελλώδη μανιοκαταθλιπτική προσωπικότητα του ποιητή αποδεικνύεται μάλλον άνιση. Η αποσπασματική ροή της αφήγησης υποθέτω ότι αντικατοπτρίζει το διαταραγμένο ψυχισμό και την πνευματική σύγχυση του Crane (η οποία εντεινόταν από τον αλκοολισμό και την καταπίεση της αμφισεξουαλικότητάς του και ενίοτε διοχετευόταν και στους στίχους του), αλλά δεν βοηθά και τόσο τον "αδιάβαστο" θεατή να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Ο κινηματογραφικός Σπασμένος Πύργος (από το ομότιτλο τελευταίο ποίημα του Crane, το οποίο δημοσιεύτηκε λίγο πριν την αυτοκτονία του) είναι ένα πιθανώς ελκυστικό ως άσκηση ύφους κλείσιμο του ματιού στους μυημένους, ελάχιστα όμως πρόκειται να διαφωτίσει και ακόμα λιγότερο να κινήσει το ενδιαφέρον σε όποιον δεν γνωρίζει ήδη τη ζωή και το έργο του ποιητή.
