Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Μαύρη Ραψωδία της Αγάπης (2014)

Όταν η ζωή μιμείται την οθόνη

Black Rapsody of Love

Με τον ωραίο ελληνικό τίτλο Μαύρη Ραψωδία της Αγάπης να αποδίδει ευφάνταστα και ατμοσφαιρικά τον πρωτότυπο ιταλικό Questa non E una Canzone d'Amore ("αυτό δεν είναι ερωτικό τραγούδι" - ειρωνικά, υπάρχουν τουλάχιστον δυο τρία ομότιτλα, αν και μεταγενέστερα ιταλικά τραγούδια), οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα συστήνουν στο αναγνωστικό κοινό της χώρας μας τον τηλεοπτικό παραγωγό και ερασιτέχνη ντετέκτιβ Carlo Monterossi, ήρωα σειράς μυθιστορημάτων του δημοσιογράφου και σεναριογράφου Alessandro Robecchi, υπεύθυνου, μεταξύ άλλων, και για την αφιερωματική βιογραφία του Γάλλου τραγουδοποιού και ακτιβιστή Manu Chao (2000). Η υπέροχη μετάφραση της Ελένης Τουλούπη αναδεικνύει τη σαρωτική ζωντάνια και τη μοχθηρά σατιρική διάθεση ενός κειμένου χειμαρρώδους αλλά και πυκνού, γραμμένου κυρίως σε χρόνο ενεστώτα, σαν σενάριο - και επίκαιρου, με τον τρόπο του, για τους απανταχού έγκλειστους λόγω κορονoϊού, καθώς (εν μέρει, τουλάχιστον) αφορά μια εκπομπή reality, η οποία συνδέεται όσο και συγχέεται άμεσα ή/και έμμεσα με την πραγματικότητα. Γεμάτες μαύρο χιούμορ, δράση και μυστήριο, οι 430 σελίδες του είναι ιδανική συντροφιά για τις ώρες της επιβεβλημένης μας μοναξιάς και απραξίας. Κυκλοφορεί στην Ελλάδα από το Μάρτιο του 2019.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Διάστιχο (28.3.20), στο πλαίσιο δράσης για την προώθηση του διαβάσματος στο σπίτι κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονoϊού.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2020

Ηλεκτρικά (Μαύρα) Πρόβατα

All You Zombies

Και ξαφνικά, βρεθήκαμε να ζούμε μια δυστοπία. Την ίδια εκείνη δυστοπία που χαζεύαμε ως τώρα στις οθόνες μας, απ' την ασφάλεια του μοντέρνου, απαλλαγμένου - έτσι νομίζαμε - από τέτοιου είδους απειλές τρόπου ζωής μας. Μέσα σε λίγες μέρες, ένα απίστευτο σενάριο για thriller επιβίωσης/τρόμου έγινε η καθημερινότητά μας. "Αδιάβαστοι" και απροετοίμαστοι, αναγκαστήκαμε να εγκλωβιστούμε στα ίδια μας τα σπίτια μέσα σε πόλεις φαντάσματα, με την ανοιξιάτικη γλύκα του ήλιου να καγχάζει έξω απ' τα παράθυρά μας.

Περπάτησα μ' ένα Ζόμπι

Η γενιά & ο "μαγεμένος αυλός" των οθονών αφής

Περιστατικό λίγο πριν τον κορονοϊό, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας. Έξω από σουπερμάρκετ γνωστής αλυσίδας σε μεγάλη και πολυσύχναστη λεωφόρο, όπου λόγω της κίνησης τα τροχοφόρα, ευτυχώς, δεν αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Ετοιμαζόμασταν μαζί με τη Βερίνα να μπούμε στο κατάστημα, όταν ακούμε πίσω μας σαματά. Γυρνάμε και τι να δούμε: ένα μηχανάκι πεσμένο κάτω, τον οδηγό όρθιο αλλά κάτασπρο σαν φάντασμα και μια κοπέλα μπρούμυτα στη μέση του δρόμου, ακίνητη. Εκεί που λέγαμε ότι πάει, έγινε το κακό, η κοπέλα σηκώνεται κρατώντας μπροστά στο πρόσωπό της ένα κινητό, όπου ήταν προφανώς απορροφημένη καθώς περνούσε απέναντι και τη χτύπησε το μηχανάκι. Δίχως να πάρει ούτε στιγμή τα μάτια της απ' την οθόνη, ξεσκονίζεται μηχανικά με το άλλο χέρι και συνεχίζει το δρόμο της, με το κινητό πάντα μπροστά της, ενώ οι πεντέξι άνθρωποι που ήμασταν εκεί, μαζί με τον πανικόβλητο οδηγό της μηχανής, πασχίζαμε ακόμα να συνέρθουμε απ' το σοκ.