"Αναμάρτητες" ανοιξιάτικες γεύσεις και μυρωδιές
Πάντα νηστεύαμε τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αν και οι γονείς μου, λόγω τραυματικών εμπειριών από τα (τότε υποχρεωτικά) κατηχητικά σχολεία των δικών τους παιδικών χρόνων, έβλεπαν με σκεπτικισμό τα θεοτικά, το τυπικό της θρησκευτικής λατρείας το τηρούσαμε μάλλον ευσυνείδητα. Πηγαίναμε συχνά στην κυριακάτικη λειτουργία και ενίοτε κοινωνούσαμε κιόλας, ενώ τις νηστείες στις μεγάλες γιορτές τις τιμούσαμε απαρεγκλίτως. Το γεγονός ότι το τελευταίο αυτό καθήκον δεν επιβλήθηκε ποτέ διά ροπάλου σ' εμάς τα παιδιά, αλλά εντασσόταν με τρόπο αβίαστο στην οικογενειακή μας καθημερινότητα, είχε ως αποτέλεσμα να το αποδεχόμαστε και να το ακολουθούμε αγόγγυστα ως και στην ενήλικη ζωή μας. Διότι πέρα από τα επιστημονικά τεκμηριωμένα οφέλη της νηστείας για την υγεία, δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη η ηθική ικανοποίηση (αν όχι και η τόνωση της αυτοπεποίθησης) που αισθάνεται κανείς όταν καταφέρνει να επιβληθεί στον εαυτό του και να δείξει εγκράτεια, ας είναι και απέναντι σε κάτι τόσο "πεζό" ή ασήμαντο φαινομενικά όσο το αγαπημένο του, μη νηστίσιμο φαγητό ή γλυκό.
