Πίσω από τα Μάτια της (2017)

Εδώ παπάς, εκεί παπάς... κι αλλού τα ράσα του

Υπάρχουν βιβλία "σοβαρά", ταγμένα στο να υπηρετήσουν με συνέπεια ένα λογοτεχνικό είδος ή το προσωπικό όραμα του συγγραφέα τους, χαρίζοντάς μας μια στέρεη, ελκυστική, περιεκτική πλοκή ή μια ιδιαίτερη/απροσδόκητη αναγνωστική εμπειρία. Υπάρχουν κι άλλα που γράφονται με εσκεμμένη και ασυγκάλυπτη σατιρική διάθεση. Υπάρχουν, ακόμα, βιβλία που παρωδούν "υπόγεια" τον εαυτό τους και το είδος τους, με μια επίφαση σοβαρότητας που αφήνει, ωστόσο, ξεκάθαρες χιουμοριστικές αιχμές. Και τέλος, εκείνα που ακούσια προξενούν το γέλιο, αν και υποτίθεται ότι ανήκουν στην κατηγορία των "σοβαρών".

Αυτά τα τελευταία απαρτίζουν μια συνομοταξία άκρως ενδιαφέρουσα. Διότι δεν συμβαίνει να είναι πάντοτε κακογραμμένα, με πλοκές υπερβολικά αφελείς ή εξωφρενικά απίθανες. Ενίοτε, μάλιστα, δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις τι ακριβώς τους φταίει. Σ' αυτά συγκαταλέγεται ένα μυθιστόρημα που σημείωσε πρόσφατα σαρωτικό σουξέ διεθνώς και με ανάλογη επιτυχία μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη, ενώ παράλληλα συγκέντρωσε ουκ ολίγες επικρίσεις. Πρόκειται για το Πίσω από τα Μάτια της, της Βρετανίδας Sarah Pinborough, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2017 από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Εδώ πρέπει να πω ότι διάβασα το βιβλίο στο αγγλικό πρωτότυπο, οπότε η γνώμη μου στηρίζεται σ' αυτό. Έχοντας όμως υπόψη μου άλλες δουλειές του Έλληνα μεταφραστή Χρήστου Καψάλη, φαντάζομαι πως κι εδώ θα έχει αποδώσει σωστά και προσεγμένα το κείμενο.

Bad Dream - Fever (2018)

Αναμνήσεις από το μέλλον μιας πανδημίας

Είχα πρωτοπαίξει το Bad Dream - Coma (ή έστω ένα μέρος του, αν θυμάμαι καλά) την εποχή που ήταν ακόμα δωρεάν διαθέσιμο στην ιστοσελίδα της ανεξάρτητης πολωνικής Desert Fox. Με είχε τότε γοητεύσει το πολυεπίπεδο βάθος της ιδιότυπης, σουρεαλιστικά βίαιης ιστορίας του - και ενθουσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι είχε στο μεταξύ ανέβει και στο Steam. Αγόρασα λοιπόν σε προσφορά το πακέτο που περιείχε το προαναφερόμενο παιχνίδι μαζί με την άτυπη συνέχειά του, το Bad Dream - Fever. Και δεν απογοητεύτηκα: η δουλειά που έχει γίνει είναι μοναδική, εξαίσια μακάβρια αλλά και γεμάτη χιούμορ, συνδυασμός που πάντα με ελκύει. Και στα δυο παιχνίδια διακρίνεται έντονα το "μετα"-στοιχείο - ιδίως στο Fever, όπου αποτελεί και οργανικό, δομικό συστατικό της πλοκής. Απίστευτα έως εξωφρενικά (με την καλή έννοια) ιδιόρρυθμο, σε μεγάλο βαθμό το Fever στηρίζεται στην αυτοαναφορικότητα, πράγμα που ίσως απώθησε ορισμένους, ενώ σε άλλους δεν έγινε καν κατανοητό. Για μένα, ωστόσο, η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη: το να μπαίνεις κυριολεκτικά στην "καρδιά" και το μυαλό ενός παιχνιδιού, να το αποδομείς σ' ένα απαιτούμενο και καθοδηγούμενο, μάλιστα, reverse engineering ώστε να προχωρήσει η δράση, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφερθεί σ' έναν παίκτη με αγάπη και έφεση σε τέτοια πράγματα. Με αγωνιώδες ενδιαφέρον θα παρακολουθούμε τις επόμενες κινήσεις στο σαγηνευτικά αιματοβαμμένο σύμπαν του "Κακού Ονείρου", που ήδη προαναγγέλλονται συναρπαστικές.

LIVE @ ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Και όμως: Όλοι Άνθρωποι (Εξακολουθούμε να) Είμαστε.

Η επικίνδυνη "σκέπη" της πολιτικής ορθότητας

Καταρχάς, οφείλω να ομολογήσω ότι όποιος το σκαρφίστηκε αυτό το πράγμα, ήταν μοχθηρά ευφυής. Είναι έτσι οργανωμένο ώστε να σε πείθει πως πρόκειται για ριζοσπαστική θεώρηση που αποκαθιστά το δίκαιο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το ακριβώς αντίθετο: όχι επανάσταση, αλλά μια "άνωθεν εγκεκριμένη" επίφαση επανάστασης (που ο στόχος της πιθανώς είναι η πρόληψη, ή η κατάπνιξη στη ρίζα της, μιας ενδεχόμενης πραγματικής επανάστασης). Με άλλα λόγια, λέμε στον κόσμο όλα όσα θα του άρεσε να ακούει, για να κάθεται φρόνιμος και να τον έχουμε του χεριού μας.