Αν και μεγαλώνυμος, δεν ήταν παρά ένας σαυροειδής λιμοκοντόρος που περνούσε τον εαυτό του για πολύ σπουδαίο. Ποτέ δεν άνοιγε την πόρτα στα παιδάκια που χτυπούσαν για τα κάλαντα των Χριστουγέννων και τις σπάνιες φορές που καταδεχόταν να τους ανοίξει, τα έδιωχνε με το χειρότερο τρόπο, ώσπου κι αυτά είδαν κι απόειδαν και δεν ξανασχολήθηκαν μαζί του.
Είχα αρχίσει από πέρσι να βλέπω το Hightown (παραγωγής του διάσημου Αμερικανού βετεράνου Jerry Bruckheimer, για το δεδηλωμένα εκσυγχρονισμένων αντιλήψεων συνδρομητικό κανάλι Starz), με κάθε καλή πρόθεση μια και επρόκειτο για αστυνομικό thriller, που διαδραματιζόταν σ' ένα παραθαλάσσιο θέρετρο με ξέφρενη νυχτερινή ζωή και άκρως αυξημένη εγκληματικότητα. Κεντρικοί του ήρωες η Jackie Quinones (Monica Raymund), νεαρή αστυνομικός ειδικευμένη στην πάταξη της λαθραλιείας, και ο Ray Abruzzo (James Badge Dale), "ψημένος" εκπεσών συνάδελφός της από τη Δίωξη Ναρκωτικών. Αν και δεν συνεργάζονται εξαρχής ούτε και συμπαθιούνται ιδιαίτερα, στην πορεία (φυσικά) αναγκάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν το Δομηνικανό αρχιμαφιόζο Frankie Cuevas (Amaury Nolasco) και τα τσιράκια του, που σπέρνουν το θάνατο με νοθευμένες ουσίες στα νεανικά στέκια της περιοχής. Παρά τους τραβηγμένους απ' τα μαλλιά (αντι)ήρωες - η Jackie είναι λεσβία, με παραδοσιακά "αντρική" συμπεριφορά απέναντι στις κατά καιρούς κοπέλες της (αυτό κρατήστε το για αργότερα), αλκοολική και τοξικομανής, ενώ ο Ray έχει αχαλίνωτο εθισμό στο σεξ - η πρώτη σεζόν είχε κάποιο ενδιαφέρον χάρη στην πλοκή της και τους καλογραμμένους σχετικά χαρακτήρες του τυπολάτρη αστυνόμου Alan Saintille (Dohn Norwood), του παχύσαρκου πληρωμένου φονιά Osito (Atkins Estimond) και του ταλαίπωρου μικροαπατεώνα Junior McCarthy (Shane Harper), οι οποίοι ενσαρκώνονται από εξίσου επαρκείς ηθοποιούς. Μια επίμονη αίσθηση που μου γεννήθηκε όσο η ιστορία προχωρούσε, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στη δεύτερη σεζόν, η οποία βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη: ο ρόλος της Jackie είχε γραφτεί για άντρα. Gay άντρα. Διότι μ' όλη την ελκυστική θηλυκότητα του παρουσιαστικού της, αυτό το πράγμα που έβαλαν τη Raymund (Αστυνομικό Τμήμα Σικάγου, Chicago Fire) να υποδυθεί, δεν είναι γυναίκα που να χτυπιέται κάτω. Μόνο εξωγήινη δεν την έκαναν. Αφήστε δε που τα σενάρια των νέων επεισοδίων μοιάζουν ύποπτα με fan fiction και δη σαχλό, γραμμένο από δεκαπεντάχρονα - όποιος παρακολουθεί τη σειρά έχοντας έστω και αμυδρή ιδέα από fan fiction, θα καταλάβει τι ακριβώς εννοώ. Επίσης το ότι η σεξουαλικότητα της πρωταγωνίστριας, όπως και οι εξαρτήσεις της, γίνεται αβίαστα αποδεκτή από τον επαγγελματικό και κοινωνικό της περίγυρο (πιο πολύ τη στραβοκοιτάνε επειδή είναι Λατίνα) σε μια κατά βάση πουριτανική κοινωνία όπως η αμερικανική, συνιστά περισσότερο πολιτικά ορθό ευσεβή πόθο παρά απόπειρα αντανάκλασης της οποιασδήποτε πραγματικότητας. Πολύ θα ήθελα απ' την ομάδα των σεναριογράφων να είχε δείξει αληθινή πυγμή αναθέτοντας όντως σε άντρα το ρόλο της Jackie, όπως προφανέστατα ήταν η αρχική πρόθεση. Εκεί να τους δω, αντί να "χαϊδεύουν" εντέχνως τα κλισέ των αντρικών φαντασιώσεων με πιο ανώδυνη (κατά τη γνώμη τους) "τόλμη" soft τσόντας, παρουσιάζοντας κάθε λογής χιλιοαναμασημένο στερεότυπο σαν απαύγασμα ριζοσπαστικής έμπνευσης. Κάπως έτσι έχει καταντήσει κι ένα άλλο, αρκετά υποσχόμενο (θεωρητικά τουλάχιστον) εγχείρημα, το In the Dark (2019), με ηρωίδα μια τυφλή κοπέλα (Perry Mattfeld) που μπλέκει με το οργανωμένο έγκλημα στην προσπάθειά της να εξιχνιάσει έναν φόνο - το οποίο διανύει την τέταρτη σεζόν του, μα δεν το άντεξα πέρα απ' τα μισά της δεύτερης. Είναι λες και το κάνουν επίτηδες, για να δουν ως πού είναι ικανή να φτάσει η ανοχή των θεατών στη μετά βίας συγκαλυμμένη ηθικολογία, στην κοινοτοπία και τη μετριότητα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λίαν προσφάτως και κατόπιν εορτής, υπέπεσε στην αντίληψή μου η προγενέστερη (2017) ισλανδική σειρά Stella Blomkvist, την οποία το Hightown έχει - ας το πούμε ευγενικά - ως πηγή έμπνευσης. Επιφυλάσσομαι για συγκρίσεις.
Πολύ καλοφτιαγμένο παιχνιδάκι που αποτίνει φόρο τιμής σ' ένα απ' τα εμβληματικά και πολυαγαπημένα adventure (το Gabriel Knight 2 - The Beast Within) - χρησιμοποιώντας, επιπλέον, την τεχνολογία FMV (Full-Motion Video), με αληθινούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η λατρεία των δημιουργών του στα χαρακτηριστικά και τη θεματολογία του είδους γίνεται παραπάνω και από εμφανής. Εξαιρετική ατμόσφαιρα και όμορφη μουσική, ενώ το σενάριο βρίθει από χιουμοριστικές αναφορές και συνωμοτικά κλεισίματα του ματιού στις αρχικές του πηγές έμπνευσης. Λόγω της δυσκολίας μου στον προσανατολισμό, δεν βρήκα διόλου αναληθοφανή την ατέρμονη, άκαρπη περιπλάνηση μέσα στο λαβυρινθώδες κοιμητήριο του φινάλε. Πού και πού, τα χειριστήρια ίσως φαίνονται κάπως δύστροπα, πρόκειται όμως για ασήμαντο προβληματάκι που δεν υποβαθμίζει τη συνολική εμπειρία. Με ανυπομονησία περιμένουμε το πλήρες παιχνίδι, για να δούμε πώς θα αποδεχτεί ο Markus και θα εκπληρώσει το πεπρωμένο του.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (26.11.21).
Η τραγωδία ως είδος δραματικού ποιητικού λόγου γεννήθηκε στην Ελλάδα της προκλασικής εποχής και άνθισε κατά τον Χρυσό Αιώνα. Τις δραματουργικές της βάσεις έθεσε υποδειγματικά στην πράξη ο Αισχύλος;, ενώ οι νεότεροι Σοφοκλής & Ευριπίδης διεύρυναν, ο καθένας με τον τρόπο του, τη θεματολογία και τις υφολογικές επιταγές της. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος κωδικοποίησε τους κανόνες της, τη θεωρούσε ύψιστο καλλιτεχνικό δημιούργημα. Πρότυπο συμπαγούς πλοκής και αυστηρά οργανωμένης δομής, το τραγικό δραματικό ποίημα αφηγείται τα γεγονότα μιας ημέρας, εμπνεόμενα από τη μυθολογία και ενίοτε με ιστορικό υπόβαθρο. Με αφορμή τα πρόσωπα του μύθου, οι τραγικοί ποιητές θίγουν θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης κατάστασης: την προσήλωση στις αρχέτυπες αξίες, το ιερό βάρος της συζυγικής πίστης και των οικογενειακών δεσμών, τη διατάραξη της τάξης του κόσμου από την ύβρη προς θεούς και ανθρώπους και τη συχνά αιματηρή της κάθαρση. Τολμηρός νεωτεριστής των καιρών του, ο Ευριπίδης - ο νεότερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς μας - εστιάζει περισσότερο στον άνθρωπο, θέτοντας καίρια υπαρξιακά ερωτήματα, σε συνδυασμό με κοινωνικούς αλλά και θρησκευτικούς προβληματισμούς, αντιπολεμικά όσο και αντιηρωικά μηνύματα. Γι' αυτό και πάντα παραμένει συγκλονιστικά επίκαιρος, αγγίζοντας διαχρονικά με το έργο του τις βαθύτερες χορδές της συναίσθησής μας. Ο Σοφοκλής, πάλι, υπήρξε πολυδιάστατη και δημοφιλής πνευματική μορφή της εποχής του, εισηγητής της λατρείας του Ασκληπιού στην Αθήνα. Παρά την πίστη του στους θεούς, η δραματική του ποίηση έχει επίκεντρο τη σύγκρουση της ανθρώπινης ατομικότητας με τη συντριπτική παντοδυναμία της θεϊκής βούλησης. Από κει, καθώς και απ' το αναπόφευκτο του πεπρωμένου που κατατρύχει τους θνητούς, πηγάζει και το τραγικό στοιχείο στο έργο του. Η ανάπλαση των ποιητικών δραμάτων σε μυθιστορηματική μορφή από την Ελένη Χωρεάνθη διευρύνει την προσβασιμότητά τους, καθώς η ανάγνωση γίνεται ευκολότερη, ενώ αναδεικνύονται θέματα και στοιχεία που αφορούν άμεσα τη σημερινή πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά, διατηρήθηκε στο ακέραιο η ζωντάνια των διαλόγων και η υπέροχη ποιητικότητα των χορικών, με απόλυτο σεβασμό όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά και στο γράμμα των πρωτότυπων έργων.
Για τη ζωή του Αριστοφάνη δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα - φαίνεται όμως ότι διακρινόταν, όπως και το έργο του, από χτυπητές όσο και γοητευτικές αντιφάσεις. Γνήσιος Αθηναίος πολίτης, με εξαιρετική μόρφωση και αμείλικτα δηκτικό πνεύμα και λόγο στις κωμωδίες του, κατόρθωνε να συνδυάζει την καυστικότητα της σάτιρας με ατόφιο ποιητικό λυρισμό. "Αντίπαλος" και μαζί θαυμαστής του σύγχρονού του Ευριπίδη, δεν δίσταζε να τον διακωμωδεί σε κάθε ευκαιρία, ενώ υποδειγματικό δραματικό ποιητή θεωρούσε τον Αισχύλο. Από τις πιο χαρακτηριστικές του κωμωδίες, οι Βάτραχοι, οι Όρνιθες και η Ειρήνη σκιαγραφούν μια ολοζώντανη εικόνα της εποχής πριν, κατά και μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, σε μια Αθήνα που είχε συγχρόνως να αντιμετωπίσει εσωτερικές πολιτικοκοινωνικές διαμάχες, αλλά και καλλιτεχνικές αντιζηλίες. Κοινοί παρονομαστές του έργου του, η έντονα αντιπολεμική διάθεση και η επικέντρωση στον άνθρωπο, στις χαρές και τα προβλήματα της καθημερινότητάς του - καθώς επίσης και η καίρια κριτική ματιά στα ευρύτερα τεκταινόμενα, στην τέχνη, τη θρησκεία, τους πολιτικούς χειρισμούς. Ωστόσο, αν και στόχος του ήταν συγκεκριμένα πρόσωπα και γεγονότα των καιρών του, οι κωμωδίες του κάθε άλλο παρά είναι επικαιρικές. Απεναντίας, ακόμα και σήμερα παραμένουν επίκαιρες, σχολιάζοντας με ευστοχία και γλαφυρότητα τα κακώς κείμενα του τόπου και του κόσμου μας. Η ανάπλαση των ποιητικών δραμάτων σε μυθιστορηματική μορφή από την Ελένη Χωρεάνθη διευρύνει την προσβασιμότητά τους, καθώς η ανάγνωση γίνεται ευκολότερη, ενώ αναδεικνύονται θέματα και στοιχεία που αφορούν άμεσα τη σημερινή πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά, διατηρήθηκε στο ακέραιο η τολμηρή ζωντάνια των διαλόγων και η υπέροχη ποιητικότητα των χορικών, με απόλυτο σεβασμό όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά και στο γράμμα των πρωτότυπων έργων.
Επάνω, το γνωστό γιγάντιο ομοίωμα "προσφυγοπούλας" που εσχάτως πραγματοποιεί τουρνέ ανά την επικράτεια. Κάτω, σκηνή από την ταινία τρόμου Το Καταραμένο Σκιάχτρο (Robin Hardy, 1973 - το χέρι που φαίνεται στα δεξιά είναι του αείμνηστου Christopher Lee). Φταίω εγώ τώρα για τους συνειρμούς; (Σημειωτέον, δεν έχω τίποτα απολύτως εναντίον των φίλων προσφύγων).
Η συνήθεια των ξυλοπέδιλων να κάνουν θόρυβο ήταν το μεγαλύτερο πρόσκομμα που αντιμετώπιζε η γκέισα Futzitsu, ενώ σχεδίαζε τη δολοφονία του αυτοκράτορα. Έπρεπε να προμηθευτεί άλλου είδους υποδήματα, που να διευκολύνουν την αθόρυβη προσέγγιση.
Στη νέα της, δέκατη ένατη ποιητική συλλογή με τον τίτλο Στα Περιθώρια της Λύπης, η Ελένη Χωρεάνθη επισκέπτεται ξανά τις δημιουργικές της απαρχές - τον ομοιοκατάληκτο παραδοσιακό στίχο με την εγγενή αίσθηση προσωδίας που διέπει και χαρακτηρίζει την ελληνική γλώσσα, στον γραπτό όσο και στον προφορικό μας λόγο - με την ωριμότητα και την έμπειρη σιγουριά της μακρόχρονης συγγραφικής της πορείας. Στίχοι γραμμένοι για να τραγουδηθούν, με ποικιλία μέτρων και ρυθμών, και οι οποίοι μελοποιήθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους από τον μουσικοσυνθέτη Χρήστο Κοτσαύτη. Για μια ακόμα φορά, η Ελλάδα είναι πρωταγωνίστρια και πανταχού παρούσα, με τα αρχέτυπα στοιχεία και σύμβολά της. Τη θάλασσα που πότε συντροφεύει και νανουρίζει, πότε πνίγει ή παίρνει μακριά τις αγάπες και τις ελπίδες. Την άγρια ομορφιά του στεριανού τοπίου, με το κελάηδημα των αηδονιών και την ευωδιά απ' τα βοτάνια και τα αγριολούλουδα. Την έμφυτη πίστη σ' έναν Θεό ουράνιο όσο και γήινο, συνοδοιπόρο στις καθημερινές έγνοιες και τα βάσανα, εξομολόγο και παρηγορητή. Το σάστισμα του ανθρώπου μπροστά στους καιρούς που υποκύπτουν στην παντοδυναμία των μηχανών, ξεπερνώντας και προσπερνώντας τον. Τη λυρική τρυφερότητα και αρμονία της ποίησης αντικατοπτρίζει το υπέροχο πρωτότυπο σχέδιο εξωφύλλου και οι εσωτερικές βινιέτες που φιλοτέχνησε η Βερίνα Χωρεάνθη. Σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσει το CD με τα μελοποιημένα ποιήματα του βιβλίου.
Όταν αποφασίζεις να υποκύψεις σ' έναν εκβιασμό ύστερα από εξουθενωτικά μακρόχρονες, ανηλεείς πιέσεις και απάνθρωπους εξαναγκασμούς, έχεις την αφελή εντύπωση (ή ελπίδα) ότι ο εκβιαστής θα σ' αφήσει επιτέλους στην ησυχία σου. Αμ' δε...
Πείθουν (εκβιάζουν παντοιοτρόπως) ορισμένοι (ας πούμε) "ειδικοί" έναν άνθρωπο ότι είναι ζωτική ανάγκη να πάει να σταθεί για κάποιες ώρες πάνω στις γραμμές ενός τρένου, οι οποίες διασχίζουν μια παντελώς άγνωστη περιοχή, χωρίς ούτε αυτοί, ούτε εκείνος να ξέρουν αν και πότε θα περάσει αμαξοστοιχία. Τον διαβεβαιώνουν ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο να εμφανιστεί όντως τρένο και ότι εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στάθηκαν ως τώρα στο ίδιο (ή αντίστοιχο) μέρος χωρίς να τους πειραχτεί ούτε τρίχα.
Οι γιαχνιστές πατάτες του παππού μου προξενούσαν συνήθως ακατάσχετη σιελόρροια στους καλεσμένους του πολύ πριν σερβιριστούν στο τραπέζι, μαζί με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων. Ήταν η σπεσιαλιτέ του, για την οποία καυχιόταν με αθώο καμάρι. Απόλυτα θεμιτό, άλλωστε, αφού η επιτυχία του συγκεκριμένου πιάτου ήταν, λίγο πολύ, εγγυημένη.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Ανατριχιαστικά προφητικό και επίκαιρο, το βιντεοπαιχνίδι The Moment of Silence (έκφραση αντίστοιχη με το "ενός λεπτού σιγή") των THQ Nordic και The Adventure Company αναφέρεται σε μια φουτουριστική - τοποθετημένη στο 2044, δηλαδή ακριβώς 40 χρόνια από την κυκλοφορία του - δυστοπία, που το 2004 φάνταζε πολύ πιο μακρινή και... φουτουριστική απ' ό,τι τελικά αποδείχτηκε. Σ' ένα σύμπαν όπου έχει επικρατήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση και η τεχνολογία της επικοινωνίας έχει τόσο εξελιχθεί ώστε ούτε οι σκέψεις των ανθρώπων δεν μένουν κρυφές, ενώ η "ελευθερία" επιβάλλεται κυριολεκτικά με τα όπλα, ο Peter Wright, φιλήσυχος διαφημιστής που έχασε πρόσφατα τη γυναίκα και το γιο του σε αεροπορική επίθεση, γίνεται άθελά του αυτόπτης μάρτυρας της σύλληψης - απαγωγής, ουσιαστικά, από την αστυνομία - του δημοσιογράφου γείτονά του Graham Oswald. Νιώθοντας χρέος του να παρασταθεί στην οικογένεια του Oswald, ο Peter ξεκινά ένα επικίνδυνο όσο και αποκαλυπτικό οδοιπορικό στα ίχνη εκείνου, με οδηγό ένα μυστικό χειρόγραφο ημερολόγιο - τα χειρόγραφα, όπως και κάθε μορφής έντυπο υλικό, έχουν απαγορευτεί διότι "υπονομεύουν την προσβασιμότητα της πληροφορίας" και η γραφή δεν διδάσκεται πια στα σχολεία - το οποίο περιέχει στοιχεία των παράλληλων, "ανεπίσημων" ερευνών του άτυχου δημοσιογράφου. Μεγαλωμένος μέσα σ' ένα καθεστώς όπου η προπαγάνδα της εξουσίας έχει πείσει (σχεδόν) τους πάντες για την ανάγκη πλήρους και αδιαπραγμάτευτης καταστολής με υποτιθέμενο σκοπό την "προστασία" (γκουχ, γχουχ) των νομοταγών και νομιμοφρόνων "νοικοκυραίων", ο Peter βλέπει να ανατρέπονται βαθμιαία όλα όσα πίστευε πως γνώριζε, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με την τρομακτικά απάνθρωπη και αδίστακτη "άλλη" πλευρά του συστήματος... Αυστριακή, γερμανική και ρουμανική συμπαραγωγή, με ενδιαφέρον και καλογραμμένο σενάριο (Martin Gantefohr), εντυπωσιακά για την εποχή γραφικά (Andreas Moll) και κινηματογραφικής ποιότητας μουσική (Pierre Gerwig Langer & Tilman Sillescu), αλλά και με εξαιρετικά δύστροπο χειρισμό που σε ορισμένα σημεία γίνεται ως και αποθαρρυντικός, το The Moment of Silence εισέπραξε (όχι εντελώς άδικα) ανάμεικτες κριτικές στον καιρό του. Σήμερα, ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε τη διορατικότητα και την ακρίβεια των επισημάνσεων σε πολιτικοκοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο: ακατάπαυστη πλύση εγκεφάλου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ασφυκτικός έλεγχος της κοινωνικής δραστηριότητας, εξαγορά και χειραγώγηση της επιστήμης από εμπορικούς και φαρμακευτικούς κολοσσούς (τα προϊόντα, μάλιστα, των οποίων καταναλώνονται υποχρεωτικά από τους πολίτες για δήθεν βελτίωση της υγείας και της ζωής τους), διαστρέβλωση θεμελιωδών εννοιών/αξιών, "αναθεώρηση" της ιστορίας, λογοκρισία στις τέχνες και τα γράμματα, εξάλειψη και της παραμικρής αμφισβήτησης με τη νομιμοποιημένη χρήση ακραίας βίας - είναι πράγματι δύσκολο να φανταστούμε ότι μόλις 17 χρόνια νωρίτερα, όλα αυτά θεωρούνταν αξιογέλαστες συνωμοσιολογικές υπερβολές στον "ελεύθερο", "ανεπτυγμένο" κόσμο μας. Κούνια που μας κούναγε τότε, τους αφελείς και ανυποψίαστους.
Η Janet (Kerry Bishe) και ο Tom (Joel McHale) είναι ένα αγαπημένο αστικό ζευγάρι που εξακολουθεί, ύστερα από 14 χρόνια γάμου, να συμπεριφέρεται σαν νεόνυμφο και μονίμως ερωτευμένο, προξενώντας απορία και φθόνο σε φίλους, συναδέλφους και γνωστούς του, οι προσωπικές σχέσεις των οποίων παρουσιάζουν τα συνήθη συμπτώματα κόπωσης. Ένα πρωί, εμφανίζεται στην πόρτα τους ένας μυστηριώδης κύριος (Stephen Root), ο οποίος, ισχυριζόμενος ότι ανήκει σε μια "ανώτερη αρχή", προσφέρεται να τους εμβολιάσει με μια ουσία που θα τους επαναφέρει σε "φυσιολογική" κατάσταση, μειώνοντας την ασυγκράτητη επιθυμία του καθενός τους για τον άλλον και δημιουργώντας μεταξύ τους τις αναμενόμενες συγκρούσεις μιας μακρόχρονης συμβίωσης. Όταν εκείνοι αρνούνται, ο επισκέπτης επιμένει με τρόπο απειλητικά φορτικό, αναγκάζοντας την Janet να τον σκοτώσει σε αυτοάμυνα. Πανικόβλητοι, η ίδια και ο σύζυγός της ξεφορτώνονται το πτώμα θάβοντάς το στο γειτονικό δάσος. Προκειμένου να γλιτώσουν τα μπλεξίματα με το νόμο, επωφελούνται από την πρόσκληση ενός φιλικού τους ζευγαριού (Natalie Morales & Jon Daly) να περάσουν μαζί τους και με άλλους φίλους ένα Σαββατοκύριακο σε νοικιασμένη εξοχική βίλα: μια ευκαιρία που παραείναι "εξυπηρετική" για να μην εγκυμονεί κινδύνους... Ως τα μισά και λίγο παρακάτω, η παρθενική αυτή σκηνοθετική απόπειρα του νεαρού σεναριογράφου BenDavid Grabinski (Οι Σαματατζήδες, Are You Afraid of the Dark?) κρατά το ενδιαφέρον και - γιατί όχι - την περιέργειά μας με απανωτές, κλιμακούμενες υποσχέσεις μιας συναρπαστικής ανατροπής, τις οποίες όμως δεν καταφέρνει να τηρήσει. Από ένα σημείο κι έπειτα, η εξέλιξη της ιστορίας δίνει την εντύπωση ότι ο δημιουργός της κατέβασε μια ιδέα λίγο πολύ ιδιοφυή, την οποία δεν είχε, ωστόσο, την τόλμη ή τη "μαγκιά" να υποστηρίξει με ανάλογο σθένος. Σχεδόν τη βλέπεις να του φεύγει μέσα απ' τα χέρια και να "ξεκουρντίζεται" ανεπανόρθωτα, χάνοντας με ραγδαίους ρυθμούς την όποια κεκτημένη της ταχύτητα ως το μάλλον αμήχανο, απογοητευτικά προβλέψιμο φινάλε. Κι είναι κρίμα. Τόσο για τη σπιρτόζα χημεία και το κέφι των πρωταγωνιστών, όσο και για ορισμένα ευφάνταστα ευρήματα σε επίπεδο κινηματογράφησης, που δυστυχώς αφήνονται να πάνε στράφι. Ίσως αν εμπλέκονταν λιγότεροι χαρακτήρες, η θεατρικότητα που εξαρχής διακρίνει το σενάριο θα ήταν πιο σταθερά αισθητή και το αποτέλεσμα συνεπέστερο στις προσδοκίες μας. Επίσης δεν με εντυπωσίασε καθόλου η πολυπράγμων και παραδόξως αγαπητή στους κριτικούς Charlyne Yi (γνωστή περισσότερο ως θεατρική και φωνητική ηθοποιός), η οποία, στον υπερβάλλοντα ζήλο της να πείσει ως σεμνή και ανασφαλής κορασίδα, παίζει σαν να πάσχει από κάποιο είδος νοητικής υστέρησης: οπτικά και ερμηνευτικά παράταιρη, ασυντόνιστη με το υπόλοιπο cast σε βαθμό ώστε να διασπά τον προσεγμένο γενικά ρυθμό, με φωνή και άρθρωση τόσο αλλοιωμένη - επίτηδες, άραγε; - που χωρίς υποτίτλους είναι αδύνατον να καταλάβεις τι λέει. Μπορεί βέβαια να φταίει και ο ρόλος της, τουλάχιστον ακατανόητος από δραματουργική άποψη, σαν "εγκάθετος" (που δεν αποκλείεται κιόλας να ήταν) μέσα στο έργο. Όμορφη νοσταλγική πινελιά τα εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας του '80 και του '90 που διανθίζουν το soundtrack (Joseph Trapanese), ενώ η φωτογραφία (Adam Bricker), φροντισμένη και ατμοσφαιρική, στήνει αλλεπάλληλους "ζωντανούς πίνακες", αξιοποιώντας την αρχιτεκτονική των εσωτερικών (κυρίως) χώρων.
Η βαριά ευωδιά του μούστου μού έφερνε πάντα ένα σκάσιμο, ιδίως ύστερα απ' τα νερομπούλια που μας τάιζε η θεία Μερόπη για να μη μας βαραίνουν, λέει, το στομάχι. Βέβαια η μουσταλευριά για επιδόρπιο αναιρούσε την ευγενή αυτήν πρόθεση, σε συνδυασμό, μάλιστα, με τα σκυλάδικα που έπαιζε το ραδιόφωνο στο παρασκήνιο όσο τρώγαμε. Εκείνη ειδικά την ημέρα, με είχε πιάσει τέτοιος κοιλόπονος μετά το φαΐ, που βγήκα στον κήπο να περπατήσω λιγάκι, μπας και συνέρθω.
Υπάρχουν βιβλία "σοβαρά", ταγμένα στο να υπηρετήσουν με συνέπεια ένα λογοτεχνικό είδος ή το προσωπικό όραμα του συγγραφέα τους, χαρίζοντάς μας μια στέρεη, ελκυστική, περιεκτική πλοκή ή μια ιδιαίτερη/απροσδόκητη αναγνωστική εμπειρία. Υπάρχουν κι άλλα που γράφονται με εσκεμμένη και ασυγκάλυπτη σατιρική διάθεση. Υπάρχουν, ακόμα, βιβλία που παρωδούν "υπόγεια" τον εαυτό τους και το είδος τους, με μια επίφαση σοβαρότητας που αφήνει, ωστόσο, ξεκάθαρες χιουμοριστικές αιχμές. Και τέλος, εκείνα που ακούσια προξενούν το γέλιο, αν και υποτίθεται ότι ανήκουν στην κατηγορία των "σοβαρών".
Αυτά τα τελευταία απαρτίζουν μια συνομοταξία άκρως ενδιαφέρουσα. Διότι δεν συμβαίνει να είναι πάντοτε κακογραμμένα, με πλοκές υπερβολικά αφελείς ή εξωφρενικά απίθανες. Ενίοτε, μάλιστα, δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις τι ακριβώς τους φταίει. Σ' αυτά συγκαταλέγεται ένα μυθιστόρημα που σημείωσε πρόσφατα σαρωτικό σουξέ διεθνώς και με ανάλογη επιτυχία μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη, ενώ παράλληλα συγκέντρωσε ουκ ολίγες επικρίσεις. Πρόκειται για το Πίσω από τα Μάτια της, της Βρετανίδας Sarah Pinborough, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2017 από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Εδώ πρέπει να πω ότι διάβασα το βιβλίο στο αγγλικό πρωτότυπο, οπότε η γνώμη μου στηρίζεται σ' αυτό. Έχοντας όμως υπόψη μου άλλες δουλειές του Έλληνα μεταφραστή Χρήστου Καψάλη, φαντάζομαι πως κι εδώ θα έχει αποδώσει σωστά και προσεγμένα το κείμενο.
Είχα πρωτοπαίξει το Bad Dream - Coma (ή έστω ένα μέρος του, αν θυμάμαι καλά) την εποχή που ήταν ακόμα δωρεάν διαθέσιμο στην ιστοσελίδα της ανεξάρτητης πολωνικής Desert Fox. Με είχε τότε γοητεύσει το πολυεπίπεδο βάθος της ιδιότυπης, σουρεαλιστικά βίαιης ιστορίας του - και ενθουσιάστηκα διαπιστώνοντας ότι είχε στο μεταξύ ανέβει και στο Steam. Αγόρασα λοιπόν σε προσφορά το πακέτο που περιείχε το προαναφερόμενο παιχνίδι μαζί με την άτυπη συνέχειά του, το Bad Dream - Fever. Και δεν απογοητεύτηκα: η δουλειά που έχει γίνει είναι μοναδική, εξαίσια μακάβρια αλλά και γεμάτη χιούμορ, συνδυασμός που πάντα με ελκύει. Και στα δυο παιχνίδια διακρίνεται έντονα το "μετα"-στοιχείο - ιδίως στο Fever, όπου αποτελεί και οργανικό, δομικό συστατικό της πλοκής. Απίστευτα έως εξωφρενικά (με την καλή έννοια) ιδιόρρυθμο, σε μεγάλο βαθμό το Fever στηρίζεται στην αυτοαναφορικότητα, πράγμα που ίσως απώθησε ορισμένους, ενώ σε άλλους δεν έγινε καν κατανοητό. Για μένα, ωστόσο, η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη: το να μπαίνεις κυριολεκτικά στην "καρδιά" και το μυαλό ενός παιχνιδιού, να το αποδομείς σ' ένα απαιτούμενο και καθοδηγούμενο, μάλιστα, reverse engineering ώστε να προχωρήσει η δράση, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφερθεί σ' έναν παίκτη με αγάπη και έφεση σε τέτοια πράγματα. Με αγωνιώδες ενδιαφέρον θα παρακολουθούμε τις επόμενες κινήσεις στο σαγηνευτικά αιματοβαμμένο σύμπαν του "Κακού Ονείρου", που ήδη προαναγγέλλονται συναρπαστικές.
Καταρχάς, οφείλω να ομολογήσω ότι όποιος το σκαρφίστηκε αυτό το πράγμα, ήταν μοχθηρά ευφυής. Είναι έτσι οργανωμένο ώστε να σε πείθει πως πρόκειται για ριζοσπαστική θεώρηση που αποκαθιστά το δίκαιο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το ακριβώς αντίθετο: όχι επανάσταση, αλλά μια "άνωθεν εγκεκριμένη" επίφαση επανάστασης (που ο στόχος της πιθανώς είναι η πρόληψη, ή η κατάπνιξη στη ρίζα της, μιας ενδεχόμενης πραγματικής επανάστασης). Με άλλα λόγια, λέμε στον κόσμο όλα όσα θα του άρεσε να ακούει, για να κάθεται φρόνιμος και να τον έχουμε του χεριού μας.
Το γεγονός και μόνο το ότι ένας καλλιτέχνης μπήκε στον κόπο να δημιουργήσει ειδική (έστω και βραχύβια) στήλη σε διαδικτυακό μέσο, όπου "έκρινε τους κριτικούς" σε πνεύμα και με λεξιλόγιο παντελώς στερούμενα σοβαρότητας, νομίζω λέει πολλά. Δεν είναι τυχαίο που θεωρείται αντιδεοντολογικό το να απαντά κανείς σε κριτικές, και μάλιστα εν βρασμώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναξιοπρεπές ως αντίδραση σ' έναν από περιωπής και ενυπόγραφο αναλυτικό σχολιασμό, απ' το "τι είπες ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ" και το να χρησιμοποιείς ένα δημόσιο βήμα για να λύνεις τις προσωπικές σου διαφορές μέσω απροκάλυπτων ad hominem επιθέσεων και προσβλητικών χαρακτηρισμών. Άρα δεν έχεις τίποτα πιο ουσιαστικό να πεις, το οποίο να μη σε εκθέτει ανεπανόρθωτα με το να ξεγυμνώνει, τελικά, την ανεπάρκεια και τα κόμπλεξ σου. Το υγιές είναι να δεχτείς ότι ο άλλος έχει και εκφράζει μια γνώμη για τη δουλειά σου, η οποία γνώμη μπορεί (και δικαιούται) να είναι οποιαδήποτε, είτε θετική είτε αρνητική - και καμιά φορά, ακόμα και μέσα σε παρατηρήσεις που μπορεί να μη σου αρέσουν, ίσως βρεις κάτι εποικοδομητικό. Κι αυτό δεν το γράφω όντας "έξω απ' το χορό", δηλαδή μονομερώς απ' τη θέση του κριτικού, αλλά έχοντας επίσης βρεθεί στη θέση του (ενίοτε αυστηρά) κρινόμενου. Αυτό, άλλωστε, είναι και το νόημα της κριτικής. Να δεις πώς εισπράττει ο άλλος αυτό που φτιάχνεις. Τα εμφανώς κακοπροαίρετα σχόλια (γιατί δεν αρνούμαι πως υπάρχουν και τέτοια) τα προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή και το έργο σου. Αν θες ν' ακούς μόνο διθυράμβους και επευφημίες και δεν ανέχεσαι καμιά άλλη, έστω και απλώς συγκρατημένη τοποθέτηση, κανένας δεν σου φταίει.
Για να πω τη μαύρη αλήθεια, ο κύριος λόγος για τον οποίο κάθισα και παρακολούθησα τη μίνι αυτή σειρά τεσσάρων σαρανταπεντάλεπτων επεισοδίων του βρετανικού Channel 5, ήταν η περιέργειά μου βλέποντας ανάμεσα στους συντελεστές το πολύ χαρακτηριστικό επίθετο του νεαρού πρωτοεμφανιζόμενου πρωταγωνιστή της. Λοιπόν, ο μόλις δεκαεξάχρονος Cody Molko τυχαίνει όντως να είναι γιος του θρυλικού εναλλακτικού ροκά Brian Molko (Velvet Goldmine), αρχηγού της μπάντας Placebo - η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της μουσικής "ιδεολογίας" της δεκαετίας του '90 - και της φωτογράφου Helena Berg. Η υπόθεση της σειράς φαινόταν επίσης ενδιαφέρουσα: η Jodie Walsh (Jill Halfpenny), μια κάπως "φευγάτη" γεωπόνος και χαροκαμένη μάνα, που δέκα χρόνια πριν έχασε το μικρούλη, τότε, μοναχογιό της Tom (Aaron Kane) από πνιγμό στη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής, έχει μια μέρα την εντύπωση ότι τον βλέπει, μαθητή γυμνασίου πια, σ' ένα σχολικό λεωφορείο. Απο κείνη την ώρα η ζωή της έρχεται τα πάνω κάτω, καθώς πασχίζει με κάθε λογικό και παράλογο (με έμφαση στο "παράλογο") τρόπο να τον πλησιάσει, να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη του και να τον σώσει από τον "απαγωγέα" (Rupert Penry-Jones) που εκείνη θεωρεί ότι παριστάνει τον πατέρα του. Το σενάριο "κλέβει" εν πολλοίς την ιδέα από μια παλιότερη (2007) τηλεοπτική παραγωγή, βασισμένη, μάλιστα, σε πραγματικά γεγονότα. Από υπερβάλλοντα, προφανώς, ζήλο να απομακρυνθούν απ' την πηγή έμπνευσής τους, οι τρεις σεναριογράφοι της σειράς σκαρφίζονται και συρράπτουν τη μια σουρεαλιστική απιθανότητα πάνω στην άλλη, στέλνοντας στον αγύριστο τους στοιχειωδέστερους κανόνες λογικής και πλάθοντας μια ηρωίδα τόσο σπασμωδικά ασυνάρτητη και παρορμητική που αντί να συμπάσχεις μαζί της, σου 'ρχεται να τη δέσεις και να την κλειδώσεις κάπου - μπας και πάψει επιτέλους να διαπράττει ασύλληπτες κατά συρροήν παλαβομάρες KAI παρανομίες, βάζοντας σε δυνητικά θανάσιμο κίνδυνο φίλους και συνεργάτες της και ιδίως τραβολογώντας έναν σχεδόν σπαραξικάρδια άβγαλτο κι απονήρευτο πιτσιρικά σε καταγώγια αδίστακτων μαφιόζων, πρεζάκηδων και προαγωγών που τον κοιτάνε σαν ξερολούκουμο (πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν δείχνει να θορυβεί κανέναν απολύτως από το περιβάλλον της αλλά ούτε και του μικρού), προκειμένου να του εξασφαλίσει πλαστά χαρτιά ώστε να διαφύγουν μαζί στο εξωτερικό. Η λύση, δε, του δράματος κορυφώνει με τον πιο απίστευτ(α προβλέψιμ)ο τρόπο την εξωφρενικότητα του όλου εγχειρήματος, το οποίο μετά βίας σώζεται από τη φιλοτιμία των ηθοποιών, τη χαριτωμένη φατσούλα του ερμηνευτικά αμήχανου, κατά τα άλλα, Molko Jr. και την αντισυμβατική γοητεία του Ιρλανδού Dara Devaney (ο οποίος, δυστυχώς, ίσα που "κάθεται στο δόντι" σ' έναν ρόλο στα όρια της καρικατούρας) ως - δικαιολογημένα (και αυτό δεν αποτελεί καν spoiler, αφού η υποτιθέμενη τελική ανατροπή δεν είναι παρά ό,τι πιο αναμενόμενο) - δύσπιστου πρώην συζύγου της Jodie. Η μοναδική χρησιμότητα σεναρίων σαν το συγκεκριμένο είναι ότι δίνουν ένα ακόμα "λαμπρό" παράδειγμα για το πώς να ΜΗ γράφουμε.
Παραδοσιακά, το παγωμένο ζελέ φρούτων είναι γλύκισμα κατεξοχήν συνυφασμένο με το καλοκαίρι. Η ανάλαφρη, δροσιστική του γεύση γλυκαίνει απολαυστικά τις ζεστές απογευματινές ώρες - και ακόμα καλύτερα σε συνδυασμό με στραγγιστό γιαούρτι, του οποίου η οξύτητα συμπληρώνει υπέροχα τη χαρακτηριστική γευστικότητα των καλοκαιρινών καρπών.
Μια και τα όσα ζούμε εδώ κι έναν χρόνο περίπου δεν παραλλάσσουν και πολύ από βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης/τρόμου, αναπόφευκτα αποτελούν με τη σειρά τους πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς βιντεοπαιχνιδιών. Τοποθετώντας τη δράση στη Νέα Υόρκη του 1920-1930, η ουκρανική εταιρεία FIVE-BN που έπλασε τη δαιμόνια δημοσιογράφο Laura James, προσθέτει ένα ακόμα ατμοσφαιρικό, πανέμορφο οπτικά "επεισόδιο" στην κλασική σειρά παιχνιδιών New York Mysteries, με τον τίτλο The Outbreak. Αυτήν τη φορά η Laura πέφτει θύμα απαγωγής μέσα στο ίδιο της το σπίτι, για να ξυπνήσει σε μια αλλόκοτα παραμυθένια εκδοχή της πόλης, όπου δεν υπάρχει πια ίχνος ζωής. Από έναν γιατρό, τον οποίο βρίσκει παγιδευμένο σε μια σήραγγα του πάρκου, μαθαίνει ότι έχει πέσει μια επιδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Πολύ σύντομα, όμως, ανακαλύπτει πως στην πραγματικότητα, μια ψυχοτρόπος ουσία που έχει απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα κάνει τους ανθρώπους να νομίζουν ότι υπάρχει επιδημία και να βλέπουν τους γύρω τους σαν ζόμπι, ξυπνώντας τους, συγχρόνως, φονικά ένστικτα. Εντείνοντας τις έρευνές της, η Laura πέφτει πάνω στο μυστικό σχέδιο μιας ομάδας υπερφιλόδοξων επιστημόνων που επιχειρούν να δημιουργήσουν συνθήκες μεσαιωνικής πανδημίας, χρησιμοποιώντας τις άκρως ασυνήθιστες ιδιότητες μιας μάσκας γιατρού της πανούκλας που είναι φυλαγμένη στα υπόγεια ενός μουσείου. Θα καταφέρουν η Laura και οι συνεργάτες της να ξεσκεπάσουν και να σταματήσουν το καταστροφικό αυτό έργο πριν ολοκληρωθεί; Όποιος τερματίσει με επιτυχία το παιχνίδι έχει πρόσβαση σ' ένα επιπλέον, αρκετά εκτενές κεφάλαιο, το οποίο αφηγείται την προϊστορία της μυστηριώδους μάσκας.
Αλμυρή παραλλαγή της γλυκιάς κρέμας σιμιγδαλιού, με καλαμποκάλευρο ή πολέντα ("σιμιγδάλι" καλαμποκιού - στην ουσία, χοντροαλεσμένο καλαμποκάλευρο) και γιαούρτι.
