100 λέξεις σε 24 ώρες
Κοιμάμαι στον αφρό της θάλασσας. Πικρό και πράσινο, το κύμα με λικνίζει. Μέσα μου κλείνω μια κραυγή. Η γοργόνα με μάζεψε, με περιεργάστηκε καλά καλά, με κούνησε στον αέρα και με ξανάριξε στο νερό. Δεν ξέρει να διαβάζει τις κραυγές. Μα και να 'ξερε, σε τι θα βοηθούσε; Στη στεριά πρέπει να βγω, να ξεβραστώ για να με βρουν. Να ταράξω τους κύκλους της μέρας τους με το αίνιγμά μου. Ποιος με στέλνει και γιατί; Αυτό ούτ' εγώ το ξέρω. Δεν είμαι παρά ένα μπουκάλι που μέσα του κλείνει μια κραυγή και ταξιδεύει κοιμισμένο στον αφρό της θάλασσας.
