Apple Tree Yard (2017)

Η αποκτήνωση του φόβου

Αρκετά καλοφτιαγμένο υβρίδιο ψυχολογικού thriller και δικαστικού δράματος σε παραγωγή του BBC, βασισμένο στο ομότιτλο πολυσέλιδο μυθιστόρημα της βραβευμένης Αγγλίδας (καταγωγής Ρομά) δημοσιογράφου Louise Doughty. Τα τέσσερα ωριαία επεισόδια της μίνι σειράς (σε σενάριο της συγγραφέα μαζί με την Amanda Coe και σκηνοθεσία της Jessica Hobbs) κυλούν με μάλλον άστατο ρυθμό, πότε στριμώχνοντας πεντακόσια πράγματα μέσα σε λίγα λεπτά δράσης και πότε δοκιμάζοντας την αντίσταση του θεατή στα θέλγητρα του... Μορφέα με μακρόσυρτα πλάνα άδειων διαδρόμων και βουβών βλεμμάτων χαμένων στο κενό. Έχει ωστόσο το ενδιαφέρον της και δεν σε αφήνει να την παρατήσεις στη μέση, εν μέρει επίσης χάρη στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών Emily Watson (Κόκκινος Δράκος, Πορτοκάλια στον Ήλιο), Ben Chaplin (Dorian Gray, Mad Dogs) και Mark Bonnar (Jeckyl & Hyde, Shetland). Διακεκριμένη μεσήλιξ πανεπιστημιακός ονόματι Yvonne Carmichael (Watson) με καλοπροαίρετο, πλην επιρρεπή στα εκτός γάμου "ξινά" σύζυγο (Bonnar) συνάπτει ευκαιριακή σχέση με ωραίο αινιγματικό άγνωστο (Chaplin), η οποία όμως παίρνει συνταρακτική τροπή όταν η Yvonne πέφτει θύμα βιασμού και συστηματικής παρενόχλησης από λιγούρη κρυπτοψυχάκια συνάδελφό της (Steven Elder) και ο μυστικοπαθής εραστής της, που ως τα μισά του τρίτου επεισοδίου εκείνη και εμείς τον ξέρουμε μονάχα ως "X", αναλαμβάνει να "καθαρίσει"... Το ότι οι κακοποιημένες γυναίκες συχνά τυχαίνει να αντιμετωπίζονται απάνθρωπα από την κοινωνία και (ειρωνικά) τη δικαιοσύνη δεν παύει βέβαια να είναι μια θλιβερά επαίσχυντη αλήθεια, όπως και το ότι οι δικηγόροι καταφεύγουν στα πιο ποταπά μέσα προκειμένου να κερδίσουν μια υπόθεση. Από κει και πέρα όμως, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε όντως να γίνει δεκτή στο δικαστήριο μια αφελέστατη έως εξωφρενική σειρά ισχυρισμών υπέρ ή εναντίον ενός προσώπου. Φτάνεις μάλιστα στο σημείο να αγανακτείς όχι τόσο με την αδικία εις βάρος της ηρωίδας, όσο με τις ασύστολες μπαρούφες που αμολάνε αβέρτα οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς - και να απορείς πώς οι έρμοι οι ένορκοι δεν κατέληξαν ομαδικά στο τρελάδικο. Το εσκεμμένα (φαντάζομαι) "ανοιχτό" φινάλε δείχνει κάπως αδύναμο αμέσως μετά τις γεμάτες ένταση σκηνές της δίκης, επισφραγίζοντας με τη διφορούμενη ανατροπή (;) του τη γενική αίσθηση "ξενερώματος". Ίσως ένα επεισόδιο λιγότερο θα βοηθούσε την πλοκή να βρει εξαρχής τις ισορροπίες και το δρόμο της, δίχως να παραπαίει αδιάκοπα μεταξύ αμήχανου σασπένς και μιας ελαφρώς εξυπνακίστικης αυτοϋπονομευτικής διάθεσης. Ο ρόλος του Ben Chaplin, το "κλειδί" όλης της ιστορίας, τελικά αποδεικνύεται ο πιο προχειρογραμμένος και αδύναμος (αν όχι αθέλητα κωμικός), σχεδόν χαραμίζοντας τον πολύ καλό ηθοποιό αντί να προβάλλει και να αξιοποιεί το φανερά "ψαγμένο" παίξιμο και τη σκοτεινά αντισυμβατική γοητεία του.

Αμαρτωλή Πόλη

Εκδήλωση-παρουσίαση

Μυοκτονίαι-Απεντομώσεις

"Βίντεο" με τη φωτογραφία προφίλ και το όνομά μας που μας έρχονται σε μηνύματα από φίλους στο Facebook (υποτίθεται από το YouTube και με κάτι χιλιάδες επισκέψεις) είναι ΙΟΙ και ΔΕΝ τα ανοίγουμε. Αν τα ανοίξουμε κατά λάθος ή υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να έχουμε μολυνθεί, κοιτάζουμε τις επεκτάσεις στον Firefox ή τον Chrome (ή όποιο άλλο πρόγραμμα περιήγησης έχουμε) και απεγκαθιστούμε όσες δεν αναγνωρίζουμε ή δεν θυμόμαστε να τις εγκαταστήσαμε εμείς. Δεν τις απενεργοποιούμε απλώς, τις απεγκαθιστούμε και όταν επανεκκινήσουμε το πρόγραμμα περιήγησης, ελέγχουμε και πάλι για να βεβαιωθούμε ότι τις ξεφορτωθήκαμε οριστικά. Πηγαίνουμε στις ρυθμίσεις του προφίλ μας και αποσυνδέουμε όποιες εφαρμογές μας φαίνονται ύποπτες, επιλέγοντας τη διαγραφή όλης της δραστηριότητας που σχετίζεται με αυτές. Επίσης για καλό και για κακό αλλάζουμε τον κωδικό μας, ώστε να μπλοκάρουμε κάθε κακόβουλη πρόσβαση στο εξής. Τέλος ρίχνουμε μια ματιά στα Στοιχεία Λήψης μας και αν βρούμε εκεί τίποτα που δεν το έχουμε κατεβάσει εμείς, το πετάμε αμέσως και αδειάζουμε τον κάδο. Για επιπλέον ασφάλεια, σκανάρουμε τον υπολογιστή μας με το MalwareBytes και το MalwareBytes AntiRootkit και τον καθαρίζουμε με το CCleaner.

My Cheap Violin & My Cross

Για όσους παραξενεύονται με την ιδιότυπη κλίση του σταυρού στο λαιμό μου, να διευκρινίσω ότι ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε κομματική, πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτηση. Λέγεται Croix Sinestre (λοξός σταυρός), είναι αποκλειστικό (και συλλεκτικό, καθώς δεν βγαίνει πια) σχέδιο της Alchemy Gothic εμπνευσμένο από τη βικτωριανή εποχή και τους σταυρούς-στιλέτα (crossdaggers) των ιπποτών του Μεσαίωνα και συμβολίζει ό,τι αγαπημένο έχουμε χάσει.