Μια αρκετά απλουστευμένη παραλλαγή του απολαυστικά θερμαντικού όσο και ιαματικού ανατολίτικου "σερμπετιού" όπως το έμαθα από τη Μικρασιάτισσα γιαγιά μου. Εκτός από εξαιρετικό ως αφέψημα, είναι και θεαματικά δραστικό εναντίον των χειμωνιάτικων κρυωμάτων και ιώσεων.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λόγω πολλαπλών τεχνικών δυσκολιών, στη θέση της Ελένης Γκίκα και του Νίκου Μακρή μίλησε η συγγραφέας και εικονογράφος Φιλομήλα Βακάλη. Ποιήματα από τη συλλογή διάβασαν η Βερίνα και η Μάριον Χωρεάνθη, ενώ η πρωτότυπη μουσική δεν ακούστηκε.
Δυο κυρίες στο λεωφορείο κουβέντιαζαν. Η μια περίμενε απ' τα φετινά Χριστούγεννα ένα θαύμα - τη λύση, αυτόματη και ριζική, προβλήματός της προσωπικού και κατ' επέκταση οικογενειακού. Η άλλη γελούσε, της έλεγε πως θαύματα δεν γίνονται. Η πρώτη έβλεπε τον εαυτό της σαν θύμα των περιστάσεων, η δεύτερη αρνιόταν το θαύμα. Για δες, σκέφτηκα ακούγοντάς τις. Ένα άλφα κάνει τη διαφορά. Το θύμα ελπίζει σ' ένα θαύμα για ν' απαλλαγεί απ' την ιδιότητα του θύματος. Ένα θαύμα συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα. Και προσμένοντας το βαρύγδουπο, θεαματικό αυτό θαύμα - κάτι σαν θεϊκή ταχυδακτυλουργία - προσπερνά και αγνοεί τα μύρια θαύματα που συντελούνται ακατάπαυστα γύρω μας. Θαύμα είναι και ο ήλιος του χειμώνα και το αγέννητο φεγγάρι, το άστρο που δεν ξεστρατίζει απ' την τροχιά του, η ομορφιά μέσα στην ασχήμια, το φως που διώχνει τα σκοτάδια, η αρχή που πάντα ακολουθεί το τέλος. Η εποχή των Χριστουγέννων είναι και τέλος και αρχή - το τέλος της χρονιάς που έχει περάσει και ο προάγγελος εκείνης που έρχεται, με την ευλογία των καθαγιασμένων συμβολισμών της. Αυτό είναι το ύψιστο, εγγενές και αδιαμφισβήτητο θαύμα της. Ας ανοίξουμε λοιπόν μάτια, αυτιά, ψυχή και πνεύμα στα μεγάλα και τα μικρά, στα "πεζά", απαρατήρητα καθημερινά θαύματα που έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα ή αυτονόητα και πρώτα απ' όλα, στο υπέρτατο θαύμα της ίδιας μας της ύπαρξης. Χρόνια Πολλά.
Ακολουθώντας πιστά τα χνάρια του ευπώλητου, βραβευμένου προκατόχου του, The Room (Το Δωμάτιο, 2012) - ενός πανέμορφου εικαστικά παιχνιδιού που απαρτιζόταν αποκλειστικά από αλληλένδετους και μη γρίφους - το Room Two της μικρής ανεξάρτητης βρετανικής εταιρίας Fireproof Studios συνεχίζει την ίδια "παράδοση", τη φορά αυτή με μια υποτυπώδη πλοκή να ξεδιπλώνεται παράλληλα με τα επίπεδα δυσκολίας. Έχουμε και πάλι στη διάθεσή μας τον περίφημο φακό υπεριωδών ακτίνων που μας επιτρέπει να διακρίνουμε στοιχεία αόρατα στο γυμνό μάτι, τώρα όμως με ένα δυο επιπλέον βοηθητικά εξαρτήματα. Η λογική των γρίφων είναι σε γενικές γραμμές οικεία σε όσους έχουν ασχοληθεί με το πρώτο παιχνίδι της σειράς, αν και εδώ μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα μέσα στον κάθε χώρο και να τον εξερευνήσουμε σχολαστικά, αντί να μένουμε καθηλωμένοι σε ένα μόνο σημείο του - ως και βάρκα μας δίνεται η ευκαιρία να οδηγήσουμε! - πράγμα που για τους μανιώδεις των γρίφων, περιπλέκει ευπρόσδεκτα την κατάσταση. Η κυριότερη, ωστόσο, διαφορά έγκειται στην ευφάνταστα παράδοξη και τραγική συγχρόνως ιστορία που αποκαλύπτεται στην πορεία και της οποίας μια εμβρυϊκή ακόμα ιδέα είχαμε πάρει στο προηγούμενο παιχνίδι. Το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα που εντόπισα ήταν ότι ενώ σε ορισμένους γρίφους η μέθοδος λύσης είναι προφανής, η "κάμερα" πρέπει να τοποθετηθεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο για να ενεργοποιηθούν οι εντολές του κέρσορα. Τόσο συγκεκριμένο, μάλιστα, ώστε δημιουργείται (εσφαλμένα) η εντύπωση ότι έχει "κολλήσει" η οθόνη και μπορεί κανείς να απογοητευτεί και να τα παρατήσει. Κατά τα άλλα, το Room Two δεν παύει να είναι μια θαυμάσια, απολαυστική οπτικά και ακουστικά πνευματική άσκηση που προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του είδους και όχι μόνο. Με χαρά και αγωνία αναμένουμε την έκδοση για υπολογιστές του τρίτου (που έχει ήδη κυκλοφορήσει για κονσόλες και κινητά) και του τέταρτου (με τον "γαργαλιστικό" υπότιτλο Old Sins) "επεισοδίου", η οποία πιθανολογείται για τα τέλη του 2018.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (28.11.17).
Στη δέκατη έβδομη ως τώρα ποιητική της συλλογή, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος με τον ευρηματικό, προκλητικό για τη σκέψη τίτλο Η Συνήθεια του Αριθμού, η συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Ελένη Χωρεάνθη ιχνηλατεί την ελληνική πατρίδα ως γεωγραφικό χώρο αλλά και ως διαχρονική σκηνή της ιστορίας, από τα απαράκαμπτα ορόσημα του λαμπρού χτες ως την καταναγκαστικά ταλαίπωρη και "αντιηρωική" καθημερινότητα του σήμερα. Με λόγο αδρό, ευθύ και καθαρό, εμπνευσμένο από την αμεσότητα των αρχαίων τραγικών, υμνεί την ανθρώπινη ύπαρξη σε κάθε έκφανση του είναι της - καθρέφτη όσο και κινητήρια δύναμη του κόσμου που την περιβάλλει. Ποίηση ελληνοκεντρική με ό, τι αυτό σηματοδοτεί και συνεπάγεται, με "αρχιμήδειο τόπο" το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, μα και με σταθερό άξονα τον ίδιο τον άνθρωπο, τους προβληματισμούς και τα έργα του, τις αντιφάσεις και τα λάθη του σε επίπεδο ατομικό, κοινωνικό και εν τέλει συμπαντικό. Το πολύ όμορφο, αφαιρετικό και μαζί ταιριαστά υπαινικτικό εξώφυλλο είναι έργο της εικονογράφου, χαράκτριας και επίσης συγγραφέα Φιλομήλας Βακάλη, η οποία φιλοτέχνησε και τις ασπρόμαυρες βινιέτες που κοσμούν τα ποιήματα.
Λοιπόν, κάποιος μέσα απ' τη βιομηχανία του θεάματος μισεί τον Stephen King και έχει βαλθεί να τον υπονομεύσει παντοιοτρόπως. Μονάχα έτσι εξηγείται η κατά συρροήν, σε βαθμό κακουργήματος διαστρέβλωση πασίγνωστων και εμβληματικών του βιβλίων, σχεδόν σε κάθε διασκευή τους για τη μικρή ή μεγάλη οθόνη (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια: από το... αποστεωμένο στην κυριολεξία Bag of Bones (2011) και το ανεκδιήγητο φιάσκο του Under the Dome (2013) ως την ασυγχώρητη φετινή κινηματογραφική κακοποίηση του επικού Μαύρου Πύργου. Μα εκεί που οι προφανώς ορκισμένοι δυσφημιστές του τα έδωσαν όλα, χωρίς περίσκεψη και (κυρίως) χωρίς αιδώ, ήταν η πρόσφατη σειρά του καλωδιακού καναλιού Spike TV, βασισμένη (λέμε τώρα) στη νουβέλα The Mist, που το 2007 είχε γίνει ταινία - όχι κακή - από το λάτρη του είδους και του King, Frank Darabont (Τελευταία Έξοδος - Rita Hayworth, Το Πράσινο Μίλι). Μια δεκαετία αργότερα, η Ομίχλη του Δανού παραγωγού Christian Torpe (Store Dromme, Laerkevej) έρχεται να ανασκευάσει κατά το πολιτικώς ορθότερον την καθαρόαιμη αυτή ιστορία φανταστικού τρόμου, ανακατεύοντας ό,τι εξόφθαλμο κλισέ βάζει ο νους σε μια απερίγραπτη τηλεοπτική "σούπα" που φιλοδοξεί να είναι οχτακόσια πράγματα μαζί και τελικά δεν είναι τίποτα. Ως και το έσχατο δευτερόλεπτο, η πολυπληθής ομάδα των σεναριογράφων της δεν είχε αποφασίσει ποιο ακριβώς ήταν το συστατικό της θανατηφόρας ομίχλης, απ' την οποία, ωστόσο, γλίτωνε επιλεκτικά όποιο πρόσωπο δεν τους βόλευε να εξοντωθεί. Σμήνος από ανθρωποφάγους σκόρους; Ένας απέραντος... ταραμάς από αιμοσταγείς σκουληκαντέρες; Μεταλλαξιογόνος ανάσα άμορφου τέρατος; Λευκό "μελάνι" γιγάντιου χταποδιού της ξηράς; Αφήνω πια τα οικογενειακά, ερωτικά, ταξικά και άλλα συναφή δράματα που εκτυλίσσονταν στο προσκήνιο, προκαλώντας άθελά τους το γέλιο αντί της επιδιωκόμενης συγκίνησης ή αποτροπιασμού, για να κορυφωθούν σε μια "ανατροπή" (ή μάλλον, σειρά "ανατροπών") που απ' την αρχή κιόλας έβγαζε μάτι. Και οι φάτσες... οι φάτσες! Λες και η κακομουτσουνιά όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών ήταν προϋπόθεση της ακρόασης για τους ρόλους τους - ώρες ώρες νόμιζες ότι παρακολουθούσες φτηνό κακέκτυπο του American Horror Story. Γι' αυτό δεν έφταιγαν βέβαια οι ίδιοι οι άνθρωποι και υπό διαφορετικές συνθήκες, θα αποτελούσε ίσως σκηνοθετικό ατού. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, υπερτονίζει την αίσθηση thriller της πλάκας που αφήνει γενικά η σειρά: δεν του πάει καθόλου του King η (ψευδο)νεορεαλιστική ατημελησία του λεγόμενου "Scandi-noir". Και η παραμικρή διατάραξη της σχολαστικά ζυγισμένης μυθοπλαστικής του ισορροπίας είναι ικανή να φέρει τον όλεθρο - όπως κι εδώ, για πολλοστή φορά, συνέβη.
Ο τίτλος του παιχνιδιού ("μαντείο" στα Αγγλικά) προϊδεάζει πιθανώς για κάτι προς το μεταφυσικότερον, ενώ η λαμπερή χρωματική παλέτα των τοπίων δίνει εκ πρώτης όψεως ειδυλλιακή εντύπωση. Στην ουσία, ωστόσο, πρόκειται για μια "εσωτερική", προσωπική αναδρομή η οποία βαθμηδόν παίρνει τροπή κάθε άλλο παρά "ρομαντική" ή ευφρόσυνη. Ο πρωταγωνιστής, άλλωστε - και αφηγητής της ιστορίας - δεν κάνει και πολλά εκτός απ' το να περιφέρεται αδιάκοπα και ακούραστα στις κοιλάδες, στα βουνά και στις ακρογιαλιές ενός εγκαταλελειμμένου, απροσδιόριστου γεωγραφικά νησιού, εξερευνώντας ερειπωμένα μνημεία εξίσου ακαθόριστης εποχής και τεχνοτροπίας και αναπολώντας τα στάδια της σχέσης του με τη γυναίκα που του κατέστρεψε τη ζωή. Κάθε "σταθμός" φέρνει ολοένα και εντονότερα στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή και εκδικητικότητα του ήρωα, μετουσιώνοντας την ήρεμη και ευχάριστη αρχικά περιπλάνησή του σε πικρό, σκοτεινό ταξίδι με ξεκάθαρα δυσοίωνη κατάληξη. Βασισμένο στη μηχανή της Unity, το Oracle είναι κατά κύριο λόγο ένας "προσομοιωτής βαδίσματος" (walking simulator) σχεδόν χωρίς αλληλεπίδραση του παίκτη με το εικονικό περιβάλλον του παιχνιδιού. Αναρωτιέμαι αν η παράδοξη επιλογή του προγραμματιστή (Constantin Nicorescu) να επεκτείνει τις διαδρομές ως και κάτω απ' το νερό, δίχως μάλιστα την παραμικρή ανάγκη οξυγόνου (εδώ οφείλω να επισημάνω το ποιητικά σουρεαλιστικό εφέ της συγχώνευσης ξηράς και βυθού σε έναν εξαίσιο υβριδικό βιότοπο με ολάνθιστη υποβρύχια βλάστηση που πότε πότε ξεμυτίζει απ' την επιφάνεια της θάλασσας) και να μετατρέπει τις πτώσεις από γκρεμό σε... αναίμακτο τρέξιμο κατά μήκος των κάθετων βράχων, έγινε με σκοπό να παρακαμφθούν άλλοι τεχνικοί σκόπελοι, ή εξυπηρετεί το υπόβαθρο της κεντρικής ιδέας - πάνω σ' αυτό έχω μια θεωρία, αλλά δεν θα την αναλύσω προς αποφυγήν χαλάστρας (spoiler). Οι θέσεις των καλοφτιαγμένων, αρκούντως σκιαχτερών μνημείων είναι σχετικά εύκολες στον εντοπισμό και όχι ιδιαίτερα δυσπρόσιτες (εκτός από το υπέροχα σχεδιασμένο παλιό ορυχείο και ένα δυο ακόμα σημεία που μάταια εξάπτουν την περιέργεια, αφού δεν είναι καν προσβάσιμα). Αν και εξαιτίας των ασαφειών της πλοκής (σε σενάριο της Ioana Serban) και του κάπως απότομου φινάλε, το Oracle θυμίζει μάλλον demo παρά ολοκληρωμένο project, η εμπειρία στο σύνολό της είναι ευπρόσδεκτα εμβυθιστική, αναπληρώνοντας την έλλειψη δράσης με την υποβλητικότητα των γραφικών (Alex Dumitrache & Sami Al Nayef) και του soundtrack, τη ζωντάνια της ηχητικής επένδυσης και την ωραία εκφραστική φωνή του Brynjar Gunnarsson.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.8.17).
Ο σουρεαλιστικός κόσμος των "μαγικών" μαντζουνιών και εφευρέσεων διά πάσαν νόσον (υπαρκτή ή ανύπαρκτη), μέσα από τις παλιές διαφημίσεις - το εκπληκτικό στις περισσότερες από τις οποίες είναι οι απίθανοι συσχετισμοί ανάμεσα στις ιδιότητες της φαρμακευτικής (ή "φαρμακευτικής") ουσίας ή της "θαυματουργής" πατέντας και τη στόχευση των υποτιθέμενων αποτελεσμάτων της.
Ανέβηκαν στο λεωφορείο σκοντάφτοντας άτσαλα πάνω σ' αυτούς που ακόμα κατέβαιναν, αγνοώντας τις διαμαρτυρίες τους και κλείνοντας το δρόμο στους υπόλοιπους που περίμεναν να μπουν κι εκείνοι στο όχημα. Ο νεαρός με το μισό κεφάλι ξυρισμένο, από καμιά δεκαριά καρφάκια στο κάθε αυτί και αδιευκρίνιστο τατουάζ στο σβέρκο, ντυμένος πατόκορφα στα τζιν. Η κοπέλα με στυλιζαρισμένα μοντέρνο μαλλί, τεράστια σκουλαρίκια κρίκους, δέκα τόνους μπογιά στο πρόσωπο και ντύσιμο μάλλον ασυνάρτητο, πιθανώς αντιγραμμένο από κάποιο περιοδικό ή ιστολόγιο μόδας. Ο κόσμος γύρω τους δεν υπήρχε, είχαν μάτια, αυτιά και αντίληψη μονάχα ο ένας για τον άλλον.
Το Photobucket ιδρύθηκε πριν μια δεκαπενταετία περίπου, με έδρα το Ντένβερ του Κολοράντο. Σκοπός της ύπαρξής του ήταν να φιλοξενεί εικόνες τις οποίες οι χρήστες θα ανέβαζαν για να τις "ενσωματώνουν" σε εξωτερικές διαδικτυακές τοποθεσίες, όπως προσωπικές ιστοσελίδες, ιστολόγια και φόρουμ. Και αυτή ακριβώς η βασική και στοιχειώδης υπηρεσία προσφερόταν δωρεάν, με την υποστήριξη διαφημίσεων.
Ένα πολύ δροσιστικό επιδόρπιο, που θυμίζει γρανίτα και συνοδεύει επίσης θαυμάσια τον απογευματινό καφέ. Φτιάχνεται κυριολεκτικά στη στιγμή και τα μόνα υλικά που χρειαζόμαστε δεν είναι άλλα από το παγωτό και τη σόδα.
Καλοστημένο σύντομο adventure από την ιταλική Monkeys Tales Studio, το οποίο διατίθεται δωρεάν μέσω Steam. Ενώ βρίσκεται σε επαγγελματικό ταξίδι, ο χαρακτήρας που ελέγχουμε παθαίνει αεροπορικό ατύχημα και ξεβράζεται σε μυστηριώδες εγκαταλελειμμένο νησί, γεμάτο βαρέλια με εκρηκτικές ύλες. Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού τον καθοδηγεί στη λεπτομερή εξερεύνηση μιας παραθαλάσσιας σπηλιάς, μιας μισογκρεμισμένης οικογενειακής έπαυλης, μιας εγκατάστασης τηλεπικοινωνιών και ενός φάρου, ώστε να συνθέσει βαθμιαία τη λύση του τραγικού αινίγματος που κυριολεκτικά στοιχειώνει το (όχι και τόσο) έρημο νησί. Τα θαυμάσια γραφικά, το υποβλητικό soundtrack και η ενδιαφέρουσα υπόθεση με τη μάλλον αναπάντεχη εξέλιξη και το συγκινητικό φινάλε αποζημιώνουν για την κάποια βιασύνη στον προγραμματισμό και τα "ανυπάκουα" χειριστήρια (το ποντίκι ειδικά, είναι ψυχοβγάλτης). Ως πρώτη γεύση από τη δουλειά των τριών νεαρών προγραμματιστών από την Μπολόνια που στελεχώνουν τη Monkeys Tales Studio (καμιά σχέση με τη βελγική Monkey Tales Games, η οποία καταπιάνεται κυρίως με βιντεοπαιχνίδια εκπαιδευτικού περιεχομένου), το NADI Project είναι εντυπωσιακό αισθητικά και πολλά υποσχόμενο δραματουργικά και μακάρι να διαρκούσε αρκετά παραπάνω, μ' όλες τις τεχνικές του "δυστροπίες". Ένα ακόμα παιχνιδάκι δικής τους παραγωγής, το αφιερωμένο στους ανέλπιδα ερωτοχτυπημένους... κομπιουτεράδες PROTOThYPE_a love story, είναι επίσης διαθέσιμο σε συμβολική τιμή μέσω Steam, ενώ έχουν στα σκαριά και ένα τρίτο project, το επιστημονικής φαντασίας Pandora - The Journey. Θα τους παρακολουθούμε...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (21.6.17).
Ωραίο ατμοσφαιρικό παιχνιδάκι διεθνούς συμπαραγωγής, από την εξ Αργεντινής ανεξάρτητη Senscape σε συνεργασία με τις CBE Software, Digital Media Workshop, Guys from Andromeda & Infamous Quests. Ο πρωταγωνιστής του, ένας ξεπεσμένος συγγραφέας, βρίσκεται in media res κλεισμένος σε ένα ξύλινο σπίτι στο δάσος, πασχίζοντας να θυμηθεί τι του συνέβη και να ανασυνθέσει το πρόσφατο παρελθόν του μέσα από τις αναμνήσεις που του φέρνουν τα αντικείμενα γύρω του. Η Serena του τίτλου δεν είναι άλλη από τη σύζυγο του ήρωα, η οποία έχει προφανώς εξαφανιστεί κάτω από μάλλον ανησυχητικές συνθήκες (το όνομά της αποτελεί φόρο τιμής στην ακτιβίστρια Serena Nelson, ένθερμη υποστηρίκτρια των ανεξάρτητων παιχνιδιών adventure, η οποία αντιμετώπισε συστηματική παρενόχληση όταν αποκαλύφθηκε ότι έχει πραγματοποιήσει αλλαγή φύλου). Όσες εκπλήξεις μπορεί να χωρέσει το σενάριο ενός παιχνιδιού που ζήτημα να διαρκεί ένα μισάωρο και εκτυλίσσεται μέσα σε δυο όλα κι όλα δωμάτια, οι δημιουργοί της Serena τις σκαρφίζονται και τις "ξετινάζουν" με ανενδοίαστο κέφι, χαρίζοντάς μας το οπτικοποιημένο και διαδραστικό αντίστοιχο ενός ευφυούς διηγήματος μυστηρίου: η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Poe ή τον Oscar Wilde, τους οποίους εξάλλου τιμά με πανούργα κλεισίματα του ματιού. Το κλειδί της υπόθεσης είναι οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις του κεντρικού χαρακτήρα (στον οποίο δανείζει τη φωνή του ο βετεράνος σχεδιαστής και σεναριογράφος βιντεοπαιχνιδιών Josh Mandel, πρώην συνεργάτης της θρυλικής Sierra) που επηρεάζουν όχι μονάχα την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και το "άψυχο" περιβάλλον. Μοναδική αιτία "γκρίνιας" από την πλευρά μου, η τάση της κάμερας να περιστρέφεται αυτοβούλως και ασταμάτητα αν τυχόν δεν τοποθετήσουμε τον κέρσορα ακριβώς στο σημείο που πρέπει ώστε να μετακινηθούμε μέσα στο χώρο. Κατά τα άλλα, το έξυπνο και αρκετά πρωτότυπο αυτό παιχνίδι - που διατίθεται μάλιστα εντελώς δωρεάν μέσω Steam - προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του είδους και ιδίως στους νεοφώτιστους (ή τους ενδιαφερόμενους, πλην αμύητους).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.12.18).
Πάντα νηστεύαμε τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αν και οι γονείς μου, λόγω τραυματικών εμπειριών από τα (τότε υποχρεωτικά) κατηχητικά σχολεία των δικών τους παιδικών χρόνων, έβλεπαν με σκεπτικισμό τα θεοτικά, το τυπικό της θρησκευτικής λατρείας το τηρούσαμε μάλλον ευσυνείδητα. Πηγαίναμε συχνά στην κυριακάτικη λειτουργία και ενίοτε κοινωνούσαμε κιόλας, ενώ τις νηστείες στις μεγάλες γιορτές τις τιμούσαμε απαρεγκλίτως. Το γεγονός ότι το τελευταίο αυτό καθήκον δεν επιβλήθηκε ποτέ διά ροπάλου σ' εμάς τα παιδιά, αλλά εντασσόταν με τρόπο αβίαστο στην οικογενειακή μας καθημερινότητα, είχε ως αποτέλεσμα να το αποδεχόμαστε και να το ακολουθούμε αγόγγυστα ως και στην ενήλικη ζωή μας. Διότι πέρα από τα επιστημονικά τεκμηριωμένα οφέλη της νηστείας για την υγεία, δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη η ηθική ικανοποίηση (αν όχι και η τόνωση της αυτοπεποίθησης) που αισθάνεται κανείς όταν καταφέρνει να επιβληθεί στον εαυτό του και να δείξει εγκράτεια, ας είναι και απέναντι σε κάτι τόσο "πεζό" ή ασήμαντο φαινομενικά όσο το αγαπημένο του, μη νηστίσιμο φαγητό ή γλυκό.
Αμάν πια με τους νεοφώτιστους κοσμοπολίτες (λέμε τώρα) που μόλις ανακάλυψαν τον τροχό και αυτοχρίστηκαν αυθεντίες και τιμητές των πάντων. Το να αμολάμε σνομπίστικες απαξιωτικές εξυπνάδες είναι εύκολο. Το να προβάλλουμε πραγματικά επιχειρήματα που να μπορούμε να τα στηρίξουμε σε μια συζήτηση, όχι και τόσο. Οι εξυπνάδες άλλωστε, όσο κούφιες ή παράλογες και αν είναι, χάφτονται εύκολα φτάνει να έχουν ένα βαρύγδουπο κατιτίς, ενώ τα πεζά και βαρετά επιχειρήματα φέρνουν όσο να 'ναι μια δυσπεψία.
Πριν κάποιες μέρες, έκανα το μέγα λάθος να πιω αργά το απόγευμα μια κούπα ζεστό φρέσκο γάλα. Παρ' όλο που ξέρω ότι με πειράζει σε εποχές έξαρσης των αλλεργιών, το ζήλεψα. Τα προβλήματα που μου δημιουργεί συνήθως το γάλα (και σε αρκετά μικρότερο βαθμό, το γιαούρτι αν το φάω σκέτο) είναι φούσκωμα και πόνος στο στομάχι, ρινική καταρροή και βραχνάδα, μερικές φορές σε βαθμό που να μου κόβεται σχεδόν τελείως η φωνή. Εκτός όμως απ' το συγκεκριμένο λάθος, έκανα ένα ακόμα μεγαλύτερο - να δοκιμάσω γάλα χωρίς λακτόζη, αυτό της γνωστής εταιρίας που διαφημίζει η τηλεόραση και υποτίθεται ότι είναι ακίνδυνο και ανώδυνο για όσους έχουν δυσανεξία. Θα το 'θελα...
Στηριγμένο σε ένα αρκετά ευφυές, αν και όχι απόλυτα νεοφανές μυθοπλαστικό εύρημα - κάτι μου θυμίζει, ίσως κινηματογραφικό, που δεν μπορώ αυτήν τη στιγμή να το εντοπίσω - το βραβευμένο σε διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών θεατρικό της Σερραίας φιλολόγου Αντωνίας Θεοχαρίδου Κάθε Δεύτερη Τρίτη, εκ πρώτης όψεως υπόσχεται πολλά. Σε μια γεωγραφικά απροσδιόριστη, τεχνολογικά προηγμένη κοινωνία του μέλλοντος, κάθε δεύτερη Τρίτη οι κάτοικοι μιας μεγαλούπολης αφήνουν στην άκρη του δρόμου ό,τι τους είναι πια άχρηστο, με την προοπτική να το μαζέψει και να το χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος, που με τη σειρά του (και με τον ίδιο σκοπό) θα εγκαταλείψει ό,τι και εκείνος θεωρεί πλέον ανεπιθύμητο για τον εαυτό του.
Στα "ανταλλάξιμα" και "ανακυκλώσιμα" αυτά αγαθά συμπεριλαμβάνονται και... άνθρωποι, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζονται ως έμψυχα και έλλογα όντα, αλλά ως αντικείμενα που άβουλα και παθητικά περιμένουν τον επόμενο ιδιοκτήτη τους, τυλιγμένα πατόκορφα με σελοφάν.
Αρκετά καλοφτιαγμένο υβρίδιο ψυχολογικού thriller και δικαστικού δράματος σε παραγωγή του BBC, βασισμένο στο ομότιτλο πολυσέλιδο μυθιστόρημα της βραβευμένης Αγγλίδας (καταγωγής Ρομά) δημοσιογράφου Louise Doughty. Τα τέσσερα ωριαία επεισόδια της μίνι σειράς (σε σενάριο της συγγραφέα μαζί με την Amanda Coe και σκηνοθεσία της Jessica Hobbs) κυλούν με μάλλον άστατο ρυθμό, πότε στριμώχνοντας πεντακόσια πράγματα μέσα σε λίγα λεπτά δράσης και πότε δοκιμάζοντας την αντίσταση του θεατή στα θέλγητρα του... Μορφέα με μακρόσυρτα πλάνα άδειων διαδρόμων και βουβών βλεμμάτων χαμένων στο κενό. Έχει ωστόσο το ενδιαφέρον της και δεν σε αφήνει να την παρατήσεις στη μέση, εν μέρει επίσης χάρη στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών Emily Watson (Κόκκινος Δράκος, Πορτοκάλια στον Ήλιο), Ben Chaplin (Dorian Gray, Mad Dogs) και Mark Bonnar (Jeckyl & Hyde, Shetland). Διακεκριμένη μεσήλιξ πανεπιστημιακός ονόματι Yvonne Carmichael (Watson) με καλοπροαίρετο, πλην επιρρεπή στα εκτός γάμου "ξινά" σύζυγο (Bonnar) συνάπτει ευκαιριακή σχέση με ωραίο αινιγματικό άγνωστο (Chaplin), η οποία όμως παίρνει συνταρακτική τροπή όταν η Yvonne πέφτει θύμα βιασμού και συστηματικής παρενόχλησης από λιγούρη κρυπτοψυχάκια συνάδελφό της (Steven Elder) και ο μυστικοπαθής εραστής της, που ως τα μισά του τρίτου επεισοδίου εκείνη και εμείς τον ξέρουμε μονάχα ως "X", αναλαμβάνει να "καθαρίσει"... Το ότι οι κακοποιημένες γυναίκες συχνά τυχαίνει να αντιμετωπίζονται απάνθρωπα από την κοινωνία και (ειρωνικά) τη δικαιοσύνη δεν παύει βέβαια να είναι μια θλιβερά επαίσχυντη αλήθεια, όπως και το ότι οι δικηγόροι καταφεύγουν στα πιο ποταπά μέσα προκειμένου να κερδίσουν μια υπόθεση. Από κει και πέρα όμως, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε όντως να γίνει δεκτή στο δικαστήριο μια αφελέστατη έως εξωφρενική σειρά ισχυρισμών υπέρ ή εναντίον ενός προσώπου. Φτάνεις μάλιστα στο σημείο να αγανακτείς όχι τόσο με την αδικία εις βάρος της ηρωίδας, όσο με τις ασύστολες μπαρούφες που αμολάνε αβέρτα οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς - και να απορείς πώς οι έρμοι οι ένορκοι δεν κατέληξαν ομαδικά στο τρελάδικο. Το εσκεμμένα (φαντάζομαι) "ανοιχτό" φινάλε δείχνει κάπως αδύναμο αμέσως μετά τις γεμάτες ένταση σκηνές της δίκης, επισφραγίζοντας με τη διφορούμενη ανατροπή (;) του τη γενική αίσθηση "ξενερώματος". Ίσως ένα επεισόδιο λιγότερο θα βοηθούσε την πλοκή να βρει εξαρχής τις ισορροπίες και το δρόμο της, δίχως να παραπαίει αδιάκοπα μεταξύ αμήχανου σασπένς και μιας ελαφρώς εξυπνακίστικης αυτοϋπονομευτικής διάθεσης. Ο ρόλος του Ben Chaplin, το "κλειδί" όλης της ιστορίας, τελικά αποδεικνύεται ο πιο προχειρογραμμένος και αδύναμος (αν όχι αθέλητα κωμικός), σχεδόν χαραμίζοντας τον πολύ καλό ηθοποιό αντί να προβάλλει και να αξιοποιεί το φανερά "ψαγμένο" παίξιμο και τη σκοτεινά αντισυμβατική γοητεία του.
"Βίντεο" με τη φωτογραφία προφίλ και το όνομά μας που μας έρχονται σε μηνύματα από φίλους στο Facebook (υποτίθεται από το YouTube και με κάτι χιλιάδες επισκέψεις) είναι ΙΟΙ και ΔΕΝ τα ανοίγουμε. Αν τα ανοίξουμε κατά λάθος ή υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να έχουμε μολυνθεί, κοιτάζουμε τις επεκτάσεις στον Firefox ή τον Chrome (ή όποιο άλλο πρόγραμμα περιήγησης έχουμε) και απεγκαθιστούμε όσες δεν αναγνωρίζουμε ή δεν θυμόμαστε να τις εγκαταστήσαμε εμείς. Δεν τις απενεργοποιούμε απλώς, τις απεγκαθιστούμε και όταν επανεκκινήσουμε το πρόγραμμα περιήγησης, ελέγχουμε και πάλι για να βεβαιωθούμε ότι τις ξεφορτωθήκαμε οριστικά. Πηγαίνουμε στις ρυθμίσεις του προφίλ μας και αποσυνδέουμε όποιες εφαρμογές μας φαίνονται ύποπτες, επιλέγοντας τη διαγραφή όλης της δραστηριότητας που σχετίζεται με αυτές. Επίσης για καλό και για κακό αλλάζουμε τον κωδικό μας, ώστε να μπλοκάρουμε κάθε κακόβουλη πρόσβαση στο εξής. Τέλος ρίχνουμε μια ματιά στα Στοιχεία Λήψης μας και αν βρούμε εκεί τίποτα που δεν το έχουμε κατεβάσει εμείς, το πετάμε αμέσως και αδειάζουμε τον κάδο. Για επιπλέον ασφάλεια, σκανάρουμε τον υπολογιστή μας με το MalwareBytes και το MalwareBytes AntiRootkit και τον καθαρίζουμε με το CCleaner.
Για όσους παραξενεύονται με την ιδιότυπη κλίση του σταυρού στο λαιμό μου, να διευκρινίσω ότι ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε κομματική, πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτηση. Λέγεται Croix Sinestre (λοξός σταυρός), είναι αποκλειστικό (και συλλεκτικό, καθώς δεν βγαίνει πια) σχέδιο της Alchemy Gothic εμπνευσμένο από τη βικτωριανή εποχή και τους σταυρούς-στιλέτα (crossdaggers) των ιπποτών του Μεσαίωνα και συμβολίζει ό,τι αγαπημένο έχουμε χάσει.
Καλά μπαίνει η χρονιά. Με 38 πυρετό (τιμή ανήκουστη για τα δικά μου δεδομένα) και κλεισμένο λαιμό στα καλά καθούμενα. Δηλαδή όχι ακριβώς στα καλά καθούμενα, αλλά όσο να 'ναι, περίμενα κάπως μεγαλύτερη αντοχή στις κακουχίες από το συνήθως απτόητο ανοσοποιητικό μου. Το μάτιασα φαίνεται. Ή με μάτιασαν.
