Περί Ελευθερίας & Λοιπών Δαιμονίων

Δικό σας.

Τα Πεφταστέρια & Άλλα Παραμύθια (1970)

Τρυφερές ιστορίες για παιδιά & όχι μόνο

Η Μαργαρίτα Δαλμάτη (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Μαρίας-Νίκης Ζωρογιαννίδη, Χαλκίδα 1921-Αθήνα 2009) ήταν μουσικός - δεξιοτέχνις του τσέμπαλο - πανεπιστημιακός (δίδασκε νεοελληνική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Παλέρμο), ποιήτρια, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και πολυγραφότατη μεταφράστρια από πολλές γλώσσες. Στον πόλεμο του '40 υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό. Είχε επίσης διατελέσει ειδική γραμματέας του αρχιεπισκόπου Κύπρου Mακαρίου του Γ' και συνέβαλε στη σύσταση του Αρχείου Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ από το 1996 έβγαζε το περιοδικό παλιάς μουσικής & ποίησης Πλατεία Αμερικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Σχολή Vignanelli Αθηνών, την οποία ίδρυσε με σκοπό τη διάδοση της παλιάς μουσικής για τσέμπαλο, δεχόταν μαθητές χωρίς χρήματα. Παρ' όλο που το 1972 απέσπασε βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών, το εντυπωσιακά πλούσιο και πρωτοφανώς πολυδιάστατο έργο της δεν της χάρισε την ανάλογη υστεροφημία. Η εξαιρετικά δυσεύρετη σήμερα συλλογή διηγημάτων της Τα Πεφταστέρια & Άλλα Παραμύθια (1970), αν και απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, στην ουσία συμπυκνώνει βαθιά ευαισθησία, στοχασμό και σοφία σε χαριτωμένες παραβολές με στοιχεία δανεισμένα απ' τη λαϊκή παράδοση, οι οποίες διαβάζονται πολύ ευχάριστα και από ενήλικες.

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος (μας;)

Οι πιο εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας ωχριούν μπροστά στα όσα ζούμε τα δυο τελευταία χρόνια. Κι εμείς οι "ορθολογιστές" που με τόση βεβαιότητα και τουπέ (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) τις χλευάζαμε, τώρα τις βλέπουμε να υλοποιούνται καθημερινά, και μάλιστα με τόκο. Και απορώ και εξίσταμαι που δεν το αναγνωρίζουν όσοι - και δυστυχώς, δεν είναι λίγοι - εξακολουθούν να υπεραμύνονται της καθεστυκυίας "τάξεως" με τέτοιο πάθος και φανατισμό: σαν να ζουν σε παράλληλο σύμπαν, όπου όλα (μα ΟΛΑ) όσα προσάπτουν στην "ανίατη βλακεία" των "psek" κάθονται και τα τρώνε οι ίδιοι στη μάπα αδιαμαρτύρητα, δίχως καν (;) να το αντιλαμβάνονται. Άλλο να μένεις σταθερός στις ιδέες σου (;) και ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο να σου κάνουν με απροκάλυπτη, αισχρή ξεδιαντροπιά το μαύρο άσπρο μπροστά στα ίδια σου τα μάτια και πεισματικά να μη θέλεις να το δεις. Αυτήν τη στιγμή, το να κατέβουν οι εξωγήινοι είναι, ειλικρινά, το τελευταίο που θα με ξάφνιαζε.