Ύστερα από τρία Αντίστροφα Ημερολόγια Γρίφων (Advent Calendars, "που λέτε κι εσείς εκεί") τα οποία είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα του 2020, 2022 και 2024 αντίστοιχα, παρουσιάζω ένα καινούργιο παιχνίδι γρίφων με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Στο πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Οι Κληρονόμοι της Κατάρας (εκδόσεις Πνοή 2025), η Ευαγγελία Πέτρογλου αφηγείται ένα οικογενειακό έπος/δράμα με αφετηρία όσο και άξονα ένα αρχέτυπο "αμάρτημα": το φθόνο μεταξύ αδελφών. Ένα από τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα - προπατορικό κι εκείνο σαν την ανυπακοή των Πρωτοπλάστων - ο φθόνος με τις αιτίες, τις συνέπειές του και τα άμεσα ή έμμεσα παρεπόμενά τους, συνεπικουρούμενος από το επίσης θανάσιμο αμάρτημα της απληστίας, κατευθύνει την πορεία, τα κίνητρα και τη δράση των προσώπων σε χωροχρόνους παράλληλους, διασταυρούμενους και εγκιβωτισμένους ενίοτε, ξετυλίγοντας τις ατομικές τους ιστορίες μέσα από τις διαπλεκόμενες διαδρομές τους.
Αν και σε αντιδιαστολή με τον Κάιν και τον Άβελ, το κεντρικό δίδυμο εδώ είναι άντρας και γυναίκα (ο Γιάννης και η Δωροθέα) γύρω στην εποχή μας, με τις ανάλογες μετατροπές στη μυθοπλαστική και ψυχολογική δυναμική, η αναγωγή της "κατάρας" στις βιβλικές καταβολές του αδελφικού ανταγωνισμού και φ(θ)όνου είναι αναπόφευκτη - αφού, στην ουσία, οι θρησκείες δεν αποτελούν παρά συμπιλήματα αιτιολογικών μύθων που επιχειρούν να ερμηνεύσουν το μέγα μυστήριο του περιβάλλοντος κόσμου σε απευθείας συνάρτηση μ' αυτό της ανθρώπινης, συγκεκριμένα, φύσης. Η οποία έμελλε να περάσουν αιώνες ολόκληροι ώσπου να "γεννήσει" και να απασχολήσει, σε επίσημα θεωρητικό αλλά και πρακτικό επίπεδο, επιστήμες όπως η ψυχανάλυση και η ψυχιατρική, που καταπιάστηκαν με τον δυσεπίλυτο γρίφο του ανθρώπινου όντος, τη λαβυρινθώδη - και συχνά βαραθρώδη - περιπλοκότητα του εσώτερου σύμπαντός του.
Γεννήθηκα μέσα στην καταιγίδα
ημέρα Τρίτη ώρα εβδόμη πρωινή
- απ' την αρχή με κυνηγούσαν τα στοιχεία
και οι αριθμοί: τρία, έξι, εφτά, εννέα, δεκατρία
ακολουθία σημαδιακή, σημαδεμένη
απ' το δυσοίωνο μιας λαθραίας δυσαρμονίας
Σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν, είδε το "φως" το δεύτερο μυθιατόρημα και τέταρτο έντυπο βιβλίο μου, Obliqua.
Όταν φτιάχνεις μια λούπα ή ένα ηχητικό εφέ 5-10 δευτερολέπτων και (ισχυρίζεσαι ότι) το προσφέρεις δωρεάν για οποιαδήποτε χρήση, δεν βγάζει νόημα το να του κοτσάρεις επάνω ένα ανιχνεύσιμο Copyright. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αποτελεί πλήρες και αυτόνομο μουσικό κομμάτι, αλλά υποτυπωδώς κατεργασμένο δομικό στοιχείο, εξ ορισμού προορισμένο να χρησιμοποιηθεί σε μια ευρύτερη σύνθεση. Έτσι - όσο πεζό, άμουσο ή κυνικό και αν ακούγεται - είναι σαν να κατοχυρώνεις και να απαιτείς πνευματικά δικαιώματα για ένα τούβλο ή ένα κομμάτι ύφασμα, έναν κόκκο ρυζιού ή μια ωμή ντομάτα.
