Μισό Βήμα Μπροστά

Μια διάβαση πεζών, ένα φανάρι & ένα μηχανάκι: μαντέψτε τη συνέχεια.

Μισό βήμα απ' τη νησίδα στην απέναντι πλευρά της διάβασης πεζών, ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΑΝΑΡΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΑΝΑΜΜΕΝΟ. Μισό βήμα προς τα εμπρός, που αν η ακοή και τα αντανακλαστικά μου δεν το είχαν ακαριαία ανακόψει μετατρέποντάς το σε ένα βήμα προς τα πίσω, πιθανώς να μην ήμουν τώρα εδώ για να γράψω αυτή την ανάρτηση.

Όταν είσαι πεζός, έχεις να αναμετρηθείς με την εξής ιδιόμορφη συνθήκη: για τα μισά τροχοφόρα αποτελείς μια ενοχλητική πλην αναγκαστική στιγμιαία διακοπή στην πορεία τους πάνω στην άσφαλτο και για τα άλλα μισά, απλώς είσαι αόρατος. Ειδικά για τους οδηγούς μοτοσικλετών, στους οποίους έχω αναλυτικότερα αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο/ανοιχτή επιστολή μου. Ορισμένοι, δε, από τους τελευταίους λες και βρίσκονται σε διαρκή αποστολή εξολόθρευσης οποιουδήποτε όντος μετακινείται με τα πόδια, αν η κακή του μοίρα το φέρει μπροστά τους.

Μέρα μεσημέρι λοιπόν, σε κεντρική λεωφόρο της Αθήνας, περιμένω με υπομονή ώσπου γίνεται πράσινο το φανάρι των πεζών. Ένα αυτοκίνητο φρενάρει (προς τιμήν του οδηγού του) κανονικά, πριν τη διάβαση, κι εγώ αρχίζω να τη διασχίζω με μάλλον γρήγορο περπάτημα (το βάδισμά μου γενικά είναι γρήγορο). Αν και το συγκεκριμένο σημείο είναι συνήθως πολυσύχναστο, την ώρα εκείνη δεν υπάρχει άλλος πεζός ούτε άλλο τροχοφόρο εκτός από μένα και το σταματημένο αμάξι. Έχω σχεδόν φτάσει απέναντι, ΜΕ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΜΜΕΝΟ (άρα KAI το ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΟΧΟΦΟΡΑ), όταν ξάφνου το αυτί μου πιάνει έναν κινούμενο θόρυβο στα αριστερά μου.

Μισό βήμα μού μένει για να ανέβω στη νησίδα. ΜΙΣΟ ΒΗΜΑ.

Από ένστικτο κάνω λίγο πίσω, χωρίς καλά καλά να έχω αντιληφθεί τι συμβαίνει. Και αίφνης πετάγεται απ' τα αριστερά ένα μηχανάκι, το οποίο με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνάει από μπροστά μου. Ξυστά. Μόλις που δεν μου πατάει τα πόδια. Παραλίγο να πέσω κάτω απ' τη φόρα του. Ο οδηγός του δεν κοιτάζει καν το δρόμο - έχει το κεφάλι του συνεχώς στραμμένο προς το αντίθετο ρεύμα της λεωφόρου - και αγνοεί επιδεικτικά τόσο τη διάβαση πεζών, όσο και το κόκκινο για τα τροχοφόρα. Μέσα στον πανικό μου, προσέχω πως δεν φοράει ούτε κράνος. Ενώ φεύγει βολίδα, γυρίζει προς το μέρος μου κι έχω μια φευγαλέα εντύπωση ότι γελάει κοροϊδευτικά. Εις βάρος μου, για τη δυνητικά μοιραία τρομάρα που μου προκάλεσε; Εις βάρος όλων των κανόνων οδικής κυκλοφορίας που παραβιάζοντάς τους, αισθάνθηκε έστω και για τόσο λίγο "κάποιος";

Δεν μπόρεσα να κρατήσω τον αριθμό της πινακίδας του. Αφενός δεν καλοβλέπω, αφετέρου είχα κοκαλώσει απ' τον αιφνιδιασμό και το φόβο, και τελικά είναι κιόλας ζήτημα αν θα προλάβαινα, έτσι όπως έτρεχε του σκοτωμού.

Το έχω συχνότατα, και προς μεγάλη μου λύπη, διαπιστώσει το φαινόμενο. Ιδίως για τους οδηγούς διτρόχων (βενζινοκίνητων - να διευκρινίσω - όχι ποδηλάτων ή ηλεκτρικών πατινιών, αν και μ' αυτά τα τελευταία επικρατεί ένα ιδιάζον αυτοσχέδιο "καθεστώς" το οποίο δεν είναι, ωστόσο, της παρούσης), εμείς οι πεζοί είναι σαν να μην υπάρχουμε. Η παρουσία μας στο δρόμο δεν γίνεται καν αντιληπτή - ή εάν γίνεται, απαξιώνεται ως μηδαμινής σημασίας και έτσι ακριβώς αντιμετωπίζεται. Το ίδιο και οι διαβάσεις και τα φανάρια που προορίζονται για μας. Αφήνω πια τα πεζοδρόμια, που ούτε αυτά πλέον δεν μας προσφέρουν τη στοιχειώδη ασφάλεια και άνεση κίνησης. Η πόλη μας έχει καταντήσει πέρα για πέρα αφιλόξενη, έως εχθρική και επικίνδυνη για όποιον δεν διαθέτει άλλο μέσο μεταφοράς πέρα απ' τα πόδια του.

Αλήθεια, πώς νιώθουν αυτά τα άτομα - όχι όλα, να μη γενικεύω, αλλά δυστυχώς ανησυχητικά πολλά - πάνω στη σέλα της μοτοσικλέτας τους (καθώς και μερικά πίσω από το τιμόνι του αμαξιού τους), για να ενεργούν με τρόπο σχεδόν πανομοιότυπο; Πώς σκέφτονται (ΑΝ σκέφτονται καθόλου), πώς λειτουργούν; Τι θα γινόταν, για παράδειγμα, αν στη δική μου θέση βρισκόταν κάποιος με - για οποιονδήποτε λόγο - μειωμένα αντανακλαστικά ή δυσκολία κίνησης; Και αν ο άτυχος αυτός κάποιος ΔΕΝ πρόφταινε να σταματήσει πριν το κρίσιμο εκείνο μισό βήμα μπροστά, και τον έπαιρνε σβάρνα η μηχανή; Ο κατά τα άλλα "ευυπόληπτος" δράστης θα την κοπάναγε παρατώντας τον τραυματισμένο ή ημιθανή και θα συνέχιζε τη ζωή του ωραία και καλά, εξίσου ασυνείδητος, αναίσθητος και αμετανόητος, διαπράττοντας με την αδιόρθωτη οδηγική του συμπεριφορά και άλλα παρόμοια δυνάμει εγκλήματα;

Ποια, τότε, η διαφορά του από έναν σεσημασμένο, αδίστακτο κατά συρροήν δολοφόνο;