Photobucket Kicks the Bucket?

Κίνηση απελπισίας ή απάτη με τις πλάτες του νόμου;

Το Photobucket ιδρύθηκε πριν μια δεκαπενταετία περίπου, με έδρα το Ντένβερ του Κολοράντο. Σκοπός της ύπαρξής του ήταν να φιλοξενεί εικόνες τις οποίες οι χρήστες θα ανέβαζαν για να τις "ενσωματώνουν" σε εξωτερικές διαδικτυακές τοποθεσίες, όπως προσωπικές ιστοσελίδες, ιστολόγια και φόρουμ. Και αυτή ακριβώς η βασική και στοιχειώδης υπηρεσία προσφερόταν δωρεάν, με την υποστήριξη διαφημίσεων.

Τα τελευταία χρόνια οι εν λόγω διαφημίσεις είχαν βέβαια γίνει άκρως ενοχλητικές (στην ουσία, είχαν κάνει "κατάληψη" στο site, με αποτέλεσμα να μην μπορείς ούτε να συνδεθείς στο λογαριασμό σου) και τα επικριτικά σχόλια όλο και πλήθαιναν, κανένας όμως δεν περίμενε την τροπή που έμελλε να πάρει η υπόθεση στα τέλη του φετινού Ιουνίου. Εν μια νυκτί και δίχως την παραμικρή προειδοποίηση, η διεύθυνση του Photobucket αποφάσισε να μην επιτρέπει πια τoυς εξερχόμενους συνδέσμους ούτε την εξωτερική "ενσωμάτωση" των φιλοξενούμενων εικόνων, παρά μόνο αν οι χρήστες ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν γύρω στα 600 δολάρια (520 ευρώ) το χρόνο. Διαφορετικά, οι λογαριασμοί τους θα απενεργοποιούνταν ή θα κλειδώνονταν και φυσικά, όλοι οι σύνδεσμοι προς τις εικόνες τους θα έπαυαν να λειτουργούν.

Όπως ήταν λογικό, ξέσπασε γενική κατακραυγή και μάλιστα ορισμένοι κατήγγειλαν την ενέργεια αυτή ως κυνικότατο εκβιασμό. Δεν είχαν και άδικο - ήταν εμφανές πως η αιφνίδια και εξωφρενική οικονομική απαίτηση της εταιρίας πατούσε ίσα ίσα πάνω στο ότι ελάχιστοι από τους χρήστες θα είχαν το χρόνο ή την όρεξη να μεταφέρουν αλλού δεκάδες, εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες εικόνες και να αλλάξουν ισάριθμους συνδέσμους σε πλήθος εξωτερικών προορισμών, άρα θα προτιμούσαν να πληρώσουν για να το αποφύγουν. Από την άλλη, υπήρξαν και υπερασπιστές του Photobucket που μέμφονταν τους αγανακτισμένους για αδικαιολόγητη πλεονεξία, ενώ θεωρούσαν αυτονόητο δικαίωμα της εταιρίας να ζητήσει χρήματα για τις υπηρεσίες της και επομένως, να αλλάξει τους όρους χρήσης τους όπως και όποτε της κάπνιζε. Χωρίς να διαφωνώ προσωπικά με το τελευταίο και επειδή, ωστόσο, έτυχε να είμαι από εκείνους που επηρεάστηκαν άμεσα από την κίνηση του Photobucket, θα επιχειρήσω ψύχραιμα και χωρίς εμπάθεια να αναλύσω τα αντικειμενικά δεδομένα της κατάστασης, τα οποία παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον.

Πρώτα απ' όλα, η εκ των υστέρων ειδοποίηση που έλαβαν οι χρήστες ήταν διατυπωμένη με τέτοιον τρόπο ώστε φαινόταν σαν να είχαν εν γνώσει τους διαπράξει κάτι παράνομο, πιστεύοντας με θράσος πως δεν θα γίνουν τσακωτοί, ενώ στην πραγματικότητα, λίγα μόλις λεπτά νωρίτερα ίσχυαν ακόμα οι αρχικοί όροι χρήσης του Photobucket, που επέτρεπαν τους εξερχόμενους συνδέσμους. Σαν να κάνεις ένα δώρο σε κάποιον και ύστερα από μερικά χρόνια τον κατηγορείς ότι το έκλεψε. "Στήνεις", δηλαδή, απροκάλυπτα τις συνθήκες για μια δήθεν παράβαση ώστε να θορυβήσεις και στη συνέχεια να παρενοχλείς τον υποτιθέμενο ένοχο, προκειμένου να του αποσπάσεις ένα υπέρογκο αντίτιμο που θα εξαγοράσει την "επιείκειά" σου απέναντί του. Ορθώς, κατά τη γνώμη μου, η εν λόγω τακτική παραλληλίστηκε με τα λεγόμενα ransomware, που όλως τυχαίως έχουν την "τιμητική" τους αυτό τον καιρό.

Δεύτερον, το γεγονός ότι η ανακοίνωση της αλλαγής των όρων έγινε στα μισά της χρονιάς και όσοι αποφάσιζαν για οποιονδήποτε λόγο να πληρώσουν, έπρεπε να καταθέσουν ολόκληρο και μπροστά το ποσό (δεν πηγαίνει με το μήνα η πληρωμή, αλλά με το χρόνο) για φιλοξενία των εικόνων τους μονάχα ως το τέλος του έτους - δηλαδή, για λιγότερο από ένα εξάμηνο - σήμαινε πως θα έδιναν, στην ουσία, τα διπλά λεφτά για κάτω από μισό χρόνο φιλοξενίας. Και μόνο αυτό θα αρκούσε για να βάλει σε σκέψεις και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του Photobucket.

Τρίτον και φαρμακερόν - και εδώ παραθέτω επωνύμως την προσωπική μου εμπειρία - όποιος δοκίμασε να αδειάσει το λογαριασμό του και στη συνέχεια να τον κλείσει, έπεσε κυριολεκτικά πάνω σε τοίχο. Διότι κάθε απόπειρα μαζικής διαγραφής των εικόνων οδηγούσε σε απανωτά σφάλματα που καθυστερούσαν αποκαρδιωτικά τη διαδικασία. Άκουσα μάλιστα ιστορίες τρόμου από χρήστες που δεν μπορούσαν καν να μπουν στο λογαριασμό τους - το Photobucket τους ζητούσε τα περιπόθητα 600 δολάρια απλώς και μόνο για να τους αφήσει να συνδεθούν ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ, ώστε να σώσουν τις εικόνες τους και να διαγράψουν οριστικά το προφίλ τους. Σ' εμένα, δε, συνέβη το εξής ευτράπελο: αφού - μετά βασάνων και κόπων - άδειασα τελικά και τους δυο μου λογαριασμούς (ως και τις φωτογραφίες προφίλ έσβησα, για παν ενδεχόμενο), αναζήτησα την επιλογή άμεσης διαγραφής τους, για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι είχε γίνει άφαντη. Ζητούσες μονάχα το κλείσιμο του λογαριασμού και λάβαινες ένα μήνυμα πως το αίτημά σου θα ολοκληρωνόταν εντός δύο εργάσιμων ημερών. Λοιπόν, σχεδόν ένα μήνα αργότερα, συνεχίζουν να μου έρχονται ειδοποιήσεις ότι παρατηρήθηκε παράβαση των όρων χρήσης από την πλευρά μου και οι λογαριασμοί μου θα κλειδωθούν. Οι ΑΔΕΙΟΙ λογαριασμοί μου, που υποτίθεται πως είχαν ήδη προ πολλού διαγραφεί.

Μόνο μια εξήγηση μπορώ να σκεφτώ για το συγκεκριμένο παράδοξο - ή μάλλον δύo: είτε η υπηρεσία αυτοματοποιημένων μηνυμάτων του Photobucket έχει "κολλήσει" και συνεχίζει να στέλνει ό,τι της κατέβει, είτε (το πιθανότερο) δεν έχουν πραγματικά κλείσει οι λογαριασμοί. Για κάποιο λόγο τον οποίο εύκολα υποπτεύεται κανείς, το Photobucket δεν θέλει να φανεί πως οι χρήστες του εγκατέλειψαν κακήν κακώς το πλοίο (άρα να επιβεβαιωθεί η αδιανόητη ηλιθιότητα της πολιτικής του) και γι' αυτό, έχοντας ως ένα βαθμό προβλέψει την άτακτη υποχώρηση, φρόντισε να κρατήσει δέσμια τα προφίλ τους. Ας είναι και κλειδωμένα, ας είναι και χωρίς περιεχόμενο, φτάνει να μένουν καταχωρημένα στις δικές του βάσεις δεδομένων. Έτσι θα έχει πάτημα για να ισχυρίζεται ότι όλα πάνε κατ' ευχήν και κανένας πελάτης δεν δυσαρεστήθηκε τόσο που να την κοπανήσει άρον άρον. Αν πάλι τα διευθύνοντα στελέχη του έχουν την πεποίθηση πως όσοι από τους εξοργισμένους "πληγέντες" επέλεξαν να αποχωρήσουν, πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν ως μετανοούσες Μαγδαληνές και να σκάσουν τα μαλλιοκέφαλά τους για μια δυνατότητα που αλλού προσφέρεται με απείρως οικονομικότερους όρους ή και δωρεάν... τι να πω, το διαζύγιό τους με την πραγματικότητα με ξεπερνά.

Κυκλοφορεί και μια άλλη θεωρία, που όσο τη σκέφτομαι μου φαίνεται ολοένα και πιο πιστευτή. Η εταιρία πνέει μάλλον τα λοίσθια και σκαρφίστηκε το "δαιμόνιο" (λέμε τώρα) αυτό κόλπο για να αρπάξει ό,τι προλάβει από τυχόν τρομαγμένα κορόιδα προτού βάλει λουκέτο. Διόλου απίθανο, λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερθέντα.

Το καθαρά πρακτικό θέμα είναι πως η αποκατάσταση των κατεστραμμένων εξαιτίας της όλης ιστορίας συνδέσμων προς εκατοντάδες εκατομμύρια εικόνες (και ολόκληρων ιστοτόπων που βασίζονταν σ' αυτές) είναι στη συντριπτική, δυστυχώς, πλειονότητα των περιπτώσεων εξαιρετικά επαχθής και χρονοβόρα, αν όχι και εντελώς αδύνατη. Μέσα σε μερικά λεπτά, το Photobucket εξαφάνισε εκτενέστατες περιοχές του διαδικτύου με ιστορικής αξίας, δυσεύρετο ή και ανύπαρκτο πλέον οπτικό υλικό, ένεκα μάλιστα της ολέθριας συνήθειας πολλών να μην κρατούν τοπικά αντίγραφα των εικόνων που ανεβάζουν, είτε από έλλειψη χώρου στον υπολογιστή τους, είτε από άγνοια, είτε από υπερβολική εμπιστοσύνη στον άυλο κόσμο του ψηφιακού cloud. Μακάρι το πάθημα να γίνει μάθημα, ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες "συμφορές" στο μέλλον. Ίσως είναι και το μόνο καλό που μπορεί να βγει από το θεαματικό φιάσκο του Photobucket - το οποίο, είχε δεν είχε, κατάφερε στη "δύση", προφανώς, της πορείας του (και αντί να περιέλθει αθόρυβα σε κατάσταση "φυτοζωίας" όπως το πάλαι ποτέ απαράκαμπτο MySpace) να γίνει παγκόσμιο πρωτοσέλιδο και θέμα συζήτησης για όλους τους λάθος λόγους.