Bowie-Manson: 1-0

Αγαπητό ΠΟΠ & ΡΟΚ,

Με ενδιαφέρον διάβασα το γράμμα του φίλου Στάθη Σόλου στο τεύχος Νοεμβρίου '98 του περιοδικού, όπου παραλληλίζει κατά κάποιον τρόπο το "φαινόμενο" Marilyn Manson με τον David Bowie. Οι παρατηρήσεις του είναι όντως εύστοχες και ως ένα σημείο θα συμφωνήσω μαζί του - πριν όμως από οτιδήποτε άλλο θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ούτε φανατική θαυμάστρια του Bowie, τον οποίο βέβαια εκτιμώ ως καλλιτέχνη που έφερε "καινά δαιμόνια" στο χώρο της σύγχρονης μουσικής, ούτε και ορκισμένη εχθρός του (;) Manson, με τον οποίο θα απαξιούσα να ασχοληθώ αν η τελευταία δισκογραφική παραγωγή του συγκροτήματός του δεν έδινε ορισμένα υποφερτά, ίσως, δείγματα γραφής. Οι ακόλουθες επομένως επισημάνσεις πρέπει να εκληφθούν ως απλές διαπιστώσεις, οι οποίες γεννήθηκαν ενώ παρακολουθούσα στην τηλεόραση το πρόσφατο (και επίμαχο) βίντεο των M. M.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τόσο ο Bowie όσο και ο Manson είναι σημεία των καιρών και ως τέτοια πρέπει καταρχάς να τους δει κανείς. Εφόσον λοιπόν οι καιροί αλλάζουν, είναι απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο να μεταβάλλονται και τα σημεία τους: Ο Bowie υπήρξε εκφραστής μιας αντίδρασης στον γκρίζο, απρόσωπο καθωσπρεπισμό της εποχής του, αντιπαραβάλλοντας σ' αυτόν την πολύχρωμη, θεατρινίστικη, φιγουράτη, νεραϊδένια γοητεία της φαντασίας του και της σκηνικής του παρουσίας, ενώ ο Manson, παιδί, ή μάλλον αποκύημα, μιας τερατώδους εποχής, δεν κάνει τίποτ' άλλο από το να παρωδεί μέχρι τελικής πτώσεως τη φρίκη που μας περιβάλλει, δίνοντάς της μια διάσταση ακόμα πιο τρομακτική στην προσπάθειά του να την απομυθοποιήσει, ίσως και να την εξορκίσει. Αν δεν κινδύνευα να παρεξηγηθώ, θα τολμούσα να πω ότι ο Manson παρωδεί ακόμα κι αυτόν τον Bowie, φτάνοντας στο σημείο να εμφανιστεί με γυναικεία ανατομία στο βιντεοκλίπ του, υπονοώντας, πιθανώς, ότι κάτι τέτοιο θά έπρεπε λογικά να κρύβεται κάτω από τα φουστάνια του Bowie! Επίσης, το ζοφερό κλίμα στα βιντεοκλίπ των M. M. θα μπορούσε να πει κανείς ότι σχολιάζει, τραβώντας την στα άκρα, την απόκοσμη, "εξωγήινη" ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ο "Ziggy" ύφαινε τις παραληρηματικές παρεκτροπές του. Αν ο Manson είναι αδελφός του "Ziggy", τότε είναι ο νόθος και αποκηρυγμένος αδελφός του, αν όχι ο ίδιος ο Bowie κοιταγμένος σε παραμορφωτικό καθρέφτη, με μια μάσκα αποκρουστική στη θέση του δικού του εκλεπτυσμένου εστετισμού.

Συμφωνώ με τον Στάθη ότι οι αντιστοιχίες με τον Bowie στο Mechanical Animals παραείναι καίριες και κραυγαλέες για να αποτελούν απλή σύμπτωση, αλλά ας μου επιτραπεί να έχω τις επιφυλάξεις μου όσον αφορά τη σύγκριση ανάμεσα στα δυο αυτά πρόσωπα: πρώτα πρώτα, πιστεύω ότι δεν είναι πρόσφορο να αντιπαραθέτει κανείς μεταξύ τους δυο περιπτώσεις τόσο διαφορετικές και στο κάτω-κάτω της γραφής, τόσο άνισες. Ο David Bowie είχε να προτάξει ένα όραμα, μια προοπτική. Οι μεταμορφώσεις του είχαν ως εφαλτήριο την πνευματώδη, σπιρτόζα ειρωνία απέναντι στα πράγματα, πικρόχολη ενίοτε αλλά ποτέ κακομοιριασμένη. Οι M. M., από την άλλη, ντύνονται τα σκουπίδια του καιρού μας και κλαίνε τη μοίρα τους, παραμορφωμένοι σε βαθμό που να μην αντέχεις να τους κοιτάξεις, κάνοντας δήθεν προκλητικές δηλώσεις που φωνάζουν από μακριά ότι το μόνο που τις παρακινεί είναι οι πωλήσεις κι η άτιμη η δημοσιότητα - και το χειρότερο, μαυρίζοντας την ψυχή του ακροατή των άλμπουμ τους και θεατή των βιντεοκλίπ τους. Αλήθεια, τόση ανάγκη έχουμε να τρώμε στη μάπα την ασχήμια και την αηδιαστική κακογουστιά κάποιων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τα τσεπώσουν; Δεν μας φτάνουν τα όσα η ζωή μας υποχρεώνει να υπομένουμε καθημερινά; Αν για να φύγω απ' την πραγματικότητα πρέπει να περάσω πάνω απ' το κάθε άλλο παρά εξαίσιο, γιαλαντζί ανδρόγυνο πτώμα του "κυρίου" Marilyn και να 'ρθω μούρη με μούρη μ' ένα σύμπαν ακόμα πιο εφιαλτικό, τότε καλύτερα να μου λείπει...