Copyright ή Copywrong? #1

Ο φαύλος κύκλος της κατάχρησης ενός διάτρητου νόμου

Γράφεις, ας πούμε, τη φράση "η πόρτα και το παράθυρο" (τυχαίο παράδειγμα). Κι ένα αυτόματο script αναγνώρισης περιεχομένου εντοπίζει τις διαδοχικές συλλαβές "και το πα" και θεωρεί ότι τις... έκλεψες από κάποιον που για οποιονδήποτε λόγο πιστεύει ότι δικαιούται να έχει π.χ. την αποκλειστική χρήση της φράσης "ο καφές και το παξιμάδι". Η οποία επίσης περιέχει τις συλλαβές "και το πα".

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και κοινότατες ή στερεότυπες εκφράσεις όπως "η κάλτσα και το παπούτσι" ή "η μάνα και το παιδί", που εντελώς κατά τύχη περιέχουν τις ίδιες συλλαβές ή τα ίδια γράμματα στη συγκεκριμένη διάταξη και κατανομή, θεωρούνται κι αυτές προϊόντα λογοκλοπής (!).

Ας μεταθέσουμε τώρα το παράδειγμα σε μια μουσική φράση, όπου τρεις νότες στη σειρά τυχαίνει να συμπίπτουν μ' εκείνες ενός άλλου κομματιού. Πρόκειται όμως για νότες που μέσα στη μελωδική/αρμονική ακολουθία, είναι λογικό και πολύ συνηθισμένο να βρίσκονται μαζί και μάλιστα με την ίδια σειρά.

Τι γίνεται, λοιπόν; Όποιος πρόλαβε και δημοσίευσε το δικό του κομμάτι έστω και δευτερόλεπτα πριν από δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλα, ή/και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα αναγνώρισης περιεχομένου, δικαιούται να απαιτεί την αποκλειστικότητα της διαδοχής αυτής των νοτών και να θεωρεί συλλήβδην κλέφτες όσους άλλους επίσης τη χρησιμοποιούν, όχι μόνο χωρίς να έχουν ποτέ ακούσει το δικό του κομμάτι, αλλά και δίχως, πιθανότατα, να γνωρίζουν καν την ύπαρξή του; Ή ακόμα και ενώ οι δικές τους συνθέσεις μπορεί να προηγούνται χρονικά;

Το πιο ωραίο είναι ότι όχι μόνο τους θεωρεί κλέφτες, αλλά το παίρνει αυτό ως αδιαμφισβήτητο δεδομένο και αρχίζει να τους απειλεί με ποινικές κυρώσεις, χωρίς να τους δίνεται η παραμικρή ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν και ακόμα λιγότερο, να αποδείξουν την αθωότητά τους. Ή, επειδή οι μηνύσεις κοστίζουν και την σήμερον ημέρα δεν συμφέρει, προτιμά να δείξει τη... μεγαλοψυχία του με το να τους επιβάλλει "απλώς" να διαφημίζουν τη δική του μουσική σε κάθε αναπαραγωγή του τραγουδιού τους και να μαζεύει αυτός τα ποσοστά.

Για να γίνει ξεκάθαρο τι ακριβώς λέω, αν ορισμένοι τον αφήσουν να βάλει τη διαφήμισή του πάνω στο δικό τους πρωτότυπο τραγούδι, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ ΤΡΕΙΣ ΝΟΤΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ, κάθε φορά που αναπαράγεται το τραγούδι τους, ΑΥΤΟΣ θα παίρνει ποσοστά. Θα βγάζει, δηλαδή, απροκάλυπτα λεφτά στην καμπούρα τους, απ' τον δικό τους δημιουργικό κόπο.

Κι αυτό θα το κάνει ακόμα κι εκεί που εξ ορισμού δεν τον καλύπτει κανένας νόμος, γραπτός ή άγραφος. Σ' ένα κομμάτι του Mozart, λόγου χάρη, όπου υπάρχει ο ίδιος συνδυασμός νοτών. Επειδή στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί, φυσικά, να ισχυριστεί "κλοπή", διότι θα πρόκειται για έργο πολύ προγενέστερο του δικού του, πιθανότατα πασίγνωστο και επιπλέον ελεύθερο δικαιωμάτων, θα βρει σύγχρονες εκτελέσεις του συγκεκριμένου κομματιού από ερασιτέχνες ή ανεξάρτητους επαγγελματίες μουσικούς και θα επιχειρήσει να κοτσάρει πάνω εκεί τη διαφήμισή του, με την ίδια αιτιολογία.

Όποιος έχει τολμήσει να ανεβάσει πρωτότυπη δουλειά του σε πλατφόρμες φιλοξενίας όπως π.χ. το YouTube, το Vimeo κλπ. δίχως να έχει τις "πλάτες" κάποιας μεγάλης εταιρίας παραγωγής, διαπιστώνει από πρώτο χέρι σε τι δυσθεώρητα ύψη παραλόγου έχει οδηγηθεί η ιστορία με τα "πνευματικά δικαιώματα", την οποία ουκ ολίγοι εκμεταλλεύονται ασύστολα, διαστρεβλώνοντας το νόημα και το πνεύμα της, εξευτελίζοντας και τελικά ακυρώνοντάς την.

Όταν μάλιστα και άτομα που υποτίθεται ότι υπηρετούν το νόμο ΕΞ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ δεν διστάζουν να υποστηρίζουν - ποιος ξέρει με τι οικονομικά ανταλλάγματα - την εσκεμμένη παραποίηση και παρερμηνεία των δεδομένων, φιμώνοντας με σοκαριστικό θράσος την πραγματικά θιγόμενη πλευρά και δένοντάς της παντοιοτρόπως τα χέρια, τότε είναι εμφανές ότι η κατάσταση έχει πλέον βγει εκτός ελέγχου.