Το "οιδιπόδειο" αίνιγμα ενός εστέτ σκηνοθέτη
Ένας νεαρός πατέρας - δεν ξέρω πόσων χρονών τον θέλει ο σεναριογράφος (Sergei Potepalov), πάντως ο ηθοποιός (Andrei Shchetinin) δεν φαίνεται ούτε με σφαίρες πάνω από 35 - ζει αποκλεισμένος απ' τον κόσμο μαζί με τον εικοσάχρονο γιο του (Alexsei Nejmyshev), που φοιτά σε στρατιωτική ακαδημία. Πενθεί ακόμα την πρόωρα χαμένη γυναίκα του, ενώ βασανίζεται από τύψεις κι ερωτηματικά για την εξαφάνιση ενός παλιού φίλου και συμπολεμιστή του σ' έναν πόλεμο χωρίς ταυτότητα. Τον πατέρα και το γιο συνδέει μια σχέση αγάπης και αλληλεξάρτησης, τόσο δυνατή και βαθιά ώστε αναγκάζει ως και τη φίλη του δεύτερου (Marina Zasukhina) να τον εγκαταλείψει, μια και κανένας ενοχλητικός τρίτος δεν έχει θέση στο μικρό τους σύμπαν.
Τα δυο κυρίαρχα πρόσωπα του δράματος πλαισιώνονται από λιγοστούς χαρακτήρες, που έρχονται και φεύγουν χωρίς στην ουσία να φέρουν καμιά χημική μεταβολή. Η ζωή τους κυλάει αργά και αποσπασματικά, σαν διαρκής φαντασίωση που είναι μαζί κι εφιάλτης, μέσα σε μια σπινθηροβόλα ομίχλη όπου τα περιγράμματα γίνονται ρευστά και κυριαρχούν οι τόνοι του πορτοκαλί και της ώχρας.
