Το Ψωμί (1942)

Francis Ponge

ΤΟ ΨΩΜΙ

Η επιφάνεια του ψωμιού είναι θαυμαστή, πρώτα απ' όλα χάρη στη σχεδόν πανοραμική εντύπωση που μας δίνει: σαν να έχουμε μπροστά μας, στο χέρι μας, τις Άλπεις, την οροσειρά του Ταύρου ή την Κορδιλιέρα των Άνδεων.

Έτσι λοιπόν, μια άμορφη μάζα σε διαδικασία ερυγμού μπήκε για χάρη μας στην αστρική χόβολη, όπου, καθώς ξεροψηνόταν, σχημάτισε κοιλάδες, υψώματα, κυματισμούς, χάσματα... Κι ένα σωρό πεδία επιμελώς αρθρωμένα, πλάκες λεπτεπίλεπτες όπου το φως με ζήλο αραδιάζει τις σπίθες του - δίχως στιγμή να λογαριάσει την ταπεινή υποβόσκουσα μαλθακότητα.

Το δειλό, ψυχρό υπέδαφος που αποκαλούμε ψίχα, έχει υφή παρόμοια με των σπόγγων: φύλλα ή ανθούς σαν σιαμαία αδέλφια παντού ενωμένα, στην κάθε τους καμπύλη. Όσο το ψωμί μπαγιατεύει, τα άνθη μαραίνονται και ζαρώνουν: ξεκολλούν τότε το ένα απ' το άλλο, και η μάζα διαλύεται σε ψίχουλα.

Μα ας τη δαγκώσουμε: γιατί στο στόμα μας, το ψωμί οφείλει να γίνεται αντικείμενο κατανάλωσης μάλλον παρά εξύμνησης.

Francis Ponge, Le Parti Pris des Choses (1942)
Μετάφραση από τα Γαλλικά: Μάριον Χωρεάνθη (Οκτώβριος 2024)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η μετάφραση του ποιήματος έγινε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Άρτου (16 Οκτωβρίου).