Νυχτερίδες, αράχνες & ο κατηραμένος όφις
Μια τριετία μετά το Giallo, που δίχασε το κοινό και σύμφωνα με τους κριτικούς σήμανε οριστικά το τέλος της έμπνευσης για τον Ιταλό μετρ του τρόμου, ο Dario Argento (Βαθύ Κόκκινο, Φαινόμενα) ξαναχτυπά προσθέτοντας άλλη μια - και μάλιστα στερεοσκοπική - εκδοχή στην ήδη μακροσκελέστατη λίστα διασκευών του κατά Bram Stoker Δράκουλα για την οθόνη. Παρότι οι φίλοι του ιδιάζοντος ύφους του θεωρούσαμε αναμενόμενη μια τέτοια κίνηση (που είναι απορίας άξιο πώς και δεν την επιχείρησε όταν ακόμα ήταν στις δόξες του), εδώ φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με τους επικριτές του. Αν το συγκεκριμένο φιλμ είχε γυριστεί καμιά τριανταριά χρόνια νωρίτερα, η αισθητική, τα ειδικά εφέ και η όλη του σκηνοθετική αντίληψη ίσως του έδιναν κάποιο λόγο ύπαρξης. Σήμερα όμως δείχνει σχεδόν θλιβερά παρωχημένο, λες και ο Argento αντιγράφει άτεχνα ή διακωμωδεί ακούσια τον εαυτό του, αλλά και το κινηματογραφικό είδος που κάποτε έπαιζε στα δάχτυλα (αφήστε που τα ψηφιακά γραφικά σε σκηνές όπως εκείνη του Van Helsing στο ξέφωτο, το όνειρο της Mina με τους λύκους στο χιονισμένο δάσος και η μεταμόρφωση του Δράκουλα επίσης σε λύκο προτού επιτεθεί στον Jonathan, μου θύμισαν ΠΟΛΥ ύποπτα το βιντεοπαιχνίδι του 1996 Gabriel Knight 2 - The Beast Within). Όσο και να βάζουν τα δυνατά τους το γοητευτικότατο πρώην μοντέλο του Hugo Boss και νυν φωνητικός (κυρίως) ηθοποιός Thomas Kretschmann (Blade II, The Big Bang) ως απέθαντος αιματοπότης και ο βετεράνος Rutger Hauer (Blade Runner, Το Γεράκι και ο Λύκος) στο ρόλο του ατρόμητου κυνηγού βρυκολάκων Van Helsing, απ' το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο η υπόθεση έχει χαθεί. Οι αισθησιακές παρουσίες των Marta Gastini (Mina), Asia Argento (Lucy), Miriam Giovanelli (Tania) και Unax Ugalde (Jonathan - ή καλύτερα κλώνος του Brad Pitt από τη Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα), που δεν κάνουν και πολλά πέρα απ' το να τριγυρνούν ημίγυμνοι και σαν ναρκωμένοι και να ενδίδουν σε αιματηρές περιπτύξεις με τον πρίγκιπα του σκότους, η προσεγμένη φωτογραφία (Luciano Tovoli) και το πανέμορφο soundtrack (Claudio Simonetti) δεν είναι παρά το από σπόντα δελεαστικό κερασάκι σε μια τούρτα που δυστυχώς, δεν τρώγεται με τίποτα. Κρίμα και για τις ως επί το πλείστον καλαίσθητες και ατμοσφαιρικές αφίσες, που θα ήταν ευχής έργο αν η ταινία πραγματοποιούσε έστω και το ένα χιλιοστό απ' όσα υπόσχονται.
