Κόκκινος Δράκος (2002)

Εκρηκτικές πρώτες ύλες, χλιαρό αποτέλεσμα

Υπερφιλόδοξη κινηματογραφική διασκευή από τον μόλις τριαντατριάχρονο τότε σκηνοθέτη μουσικών βιντεοκλίπ και τηλεοπτικών σειρών Brett Rattner (Το Τελευταίο Κόλπο, Η Απόδραση) του ομότιτλου μυθιστορήματος του Thomas Harris, το οποίο δεκάξι χρόνια νωρίτερα είχε μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον Michael Mann (με τίτλο Ο Ανθρωποκυνηγός - βλ. αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Πιο σύγχρονη και οφθαλμοφανώς ακριβότερη παραγωγή, με τη "στρατολόγηση" των Ted Tally (σεναριογράφου της Σιωπής των Αμνών) και Dante Spinotti (διευθυντή φωτογραφίας στον Ανθρωποκυνηγό), του συνθέτη Danny Elfman (μόνιμου συνεργάτη του "τρομερού παιδιού" Tim Burton) και ενός απαστράπτοντος cast, με επικεφαλής τον Sir Anthony Hopkins ("θεσμό" πλέον ως Hannibal Lecter) και τον Edward Norton (αλησμόνητο στο Φόβο Ενστίκτου και τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας), ο Κόκκινος Δράκος θα είχε κάθε λόγο να θεωρείται προκαταβολικά κερδισμένο στοίχημα. Έλα όμως που η άτιμη η "στραβή" δεν αργεί να γίνει: λίγο το "ξεχείλωμα" της πλοκής για να χωρέσει το ασυμμάζευτο ταμπεραμέντο του Hopkins - αλήθεια, πόσες φορές μπορεί ένας ηθοποιός να επαναλάβει τον ίδιο ρόλο με την ίδια κι απαράλλαχτη μανιέρα, δίχως στο τέλος να παρωδεί ακούσια (;) τον εαυτό του; - λίγο ο Norton που κοιμάται όρθιος (οι μυστηριώδεις ξανθές ανταύγειες που εμφανίζονται ξαφνικά στη φράντζα του είναι η πιο συναρπαστική συνεισφορά του στο έργο), λίγο η πεποίθηση ότι οι θεατές είναι κρετίνοι και δεν θα καταλάβουν τίποτα αν δεν τους το κάνεις όσο το δυνατόν πιο λιανά... Ως και ο "νεραϊδοπαρμένος" - το λέει και τ' όνομά του - Elfman (Ο Σκαθαροζούμης, Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης), που η μουσική του είναι συνήθως χαρακτηριστικά απροσπέραστη, πρέπει να βαριόταν τη ζωή του όταν έγραφε το soundtrack και το ξεπέταξε σε μισή ώρα το πολύ. Ευτυχώς που ο Ralph Fiennes (κατά συρροήν δολοφόνος Francis Dolarhyde), ο μακαρίτης Philip Seymour Hoffman (γλοιώδης δημοσιογράφος Freddy Lounds) και η Emily Watson (Reba McClane, τυφλή ερωμένη του Dolarhyde) έχουν πάρει κάπως πιο σοβαρά το ζήτημα - αν και ο Fiennes (Quiz Show, Ο Άγγλος Ασθενής), που ήταν στις ομορφιές του εκείνο τον καιρό, όσο και να χτυπιέται και με το ανεπαίσθητο πλαστικό μακιγιάζ δεν πολυπείθει ως ψυχασθενής κομπλεξικός για την εμφάνισή του. Ό,τι κερδίζει στο τεχνικό μέρος (χάρη στον προηγμένο εξοπλισμό) έναντι του "σπαρτιάτικου" Ανθρωποκυνηγού, ο Κόκκινος Δράκος το χάνει σε ουσία και δύναμη, προδίδοντας την απειρία του Rattner και την ανικανότητά του να κυριαρχήσει στο θέμα και στους πρωταγωνιστές του, ώστε να αποσπάσει ομοιογενείς και εξίσου βαρύνουσες ερμηνείες. Ένας υπερβολικά αναγνωρίσιμος Hopkins κι ένας αγνώριστος (με τη χείριστη έννοια) Norton βουλιάζουν κυριολεκτικά το πλοίο και κανείς δεν κουνάει το δαχτυλάκι του για να τους σταματήσει.