Ιστορικά ψεύδη και νεκρές αλήθειες
"Ζούμε στον κόσμο που μας αξίζει". Με αυτό το motto και με τη σχεδόν ψιθυριστή ρυθμική απαγγελία του Leonard Cohen στο Nevermind (από το περσινό του άλμπουμ Popular Problems) να συνοδεύει ανατριχιαστικά τα ζοφερά, βουτηγμένα σε "βιομηχανικούς" τόνους κόκκινου, πράσινου και μπλε φόντα των τίτλων της, η πολυαναμενόμενη δεύτερη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς ανθολογίας True Detective ξεχνά το νωχελικό τέμπο και το ασφυκτικά ποτισμένο απ' την υγρή ζέστη του αμερικανικού Νότου κλίμα μεταφυσικού τρόμου της πρώτης, για να μας προσεδαφίσει απότομα στoυς σιδηροδρόμους της Καλιφόρνιας και στην καρδιά μιας αλλόκοτης, απελπιστικά μπερδεμένης υπόθεσης δολοφονίας. Τόσο μάλιστα αλλόκοτης και απελπιστικά μπερδεμένης, ώστε ακόμα και ο σεναριογράφος Nic Pizzolato (The Killing, Galveston) φαίνεται πως τα βρήκε σκούρα και κόντεψε να τα παρατήσει στο δεύτερο κιόλας επεισόδιο. Οι παθιασμένες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό τρίο (Colin Farrell, Rachel McAdams και Taylor Kitsch) και τον απρόσμενα επαρκή έως απολαυστικό σε κόντρα ρόλο Vince Vaughn (Ψυχώ, Το Κελί) δίνουν πνοή σε μια ενδιαφέρουσα αλλά "δυσκίνητη" και αχρείαστα πολυσχιδή πλοκή, που θα λειτουργούσε ίσως πιο αποτελεσματικά ως καθαρόαιμο πεζογράφημα. Στοιχεία και θέματα του προηγούμενου κύκλου (ονόματα προσώπων και τοποθεσιών, η έλλειψη ευκρινών ηθικών και ιδεολογικών ορίων, η υφέρπουσα ερωτική έλξη μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων) βρίσκουν εδώ ακριβείς ή κατά προσέγγιση αντιστοιχίες και συχνά την ευθαρσή πραγμάτευση και ολοκλήρωσή τους, χωρίς παρ' όλα αυτά να καταφέρνουν να αφομοιωθούν σε ένα συμπαγές σύνολο. Αν και ομολογουμένως γοητευτικές, οι ηθελημένες ή μη αναφορές στον David Lynch (ιδίως στον Ύποπτο Κόσμο του Twin Peaks και την Οδό Mulholland) δεν χρησιμεύουν παρά στο να εντείνουν την περιρρέουσα σύγχυση, προδίδοντας μια (μάλλον κερατιάτικη) διεκπεραιωτική αμηχανία. Η τελευταία πιθανώς οφείλεται στην επιστράτευση έξι διαφορετικών σκηνοθετών (Daniel Attias, John Crowley, Justin Lin, Janus Metz Pedersen, Jeremy Podeswa και Miguel Sapochnik) για τα οχτώ μόλις επεισόδια της σεζόν, ενώ η παντελώς ανεξήγητη συμμετοχή της παντελώς ανεξήγητα δημοφιλούς Τεξανής τραγουδοποιού Lera Lynn στο ρόλο του... εαυτού της (με παντελώς ανεξήγητα μονίμως γδαρμένα γόνατα) κάθε άλλο παρά βοηθά την κατάσταση. Ευτυχώς, κάπου προς το φινάλε τα πράγματα αρχίζουν να στρώνουν, αφήνοντάς μας τουλάχιστον με μια όχι τελείως απογοητευτική εντύπωση. Ας είναι καλά οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί και ο Βάρδος, που σκέφτηκαν όλα τα κόλπα δραματουργικού "ξελασπώματος" πριν από μας για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου