Ό,τι θεός, ή μη θεός, ή... ο Θεός βοηθός
Από πού να πιάσω και τι ν' αφήσω εδώ. Ένα μόνο έχω να πω: Κρίμα. Κρίμα στον ωραίο τίτλο και τη "γαργαλιστική" ιδέα που αποδεικνύεται πιο "ζόρικη" απ' όσο οι σχετικά πρωτάρηδες σεναριογράφοι (Peter Aperlo & Clay Staub - ο δεύτερος ευθύνεται και για τη σκηνοθεσία) ήταν, προφανώς, σε θέση να διαχειριστούν, με αποτέλεσμα να τους φύγει απ' τα χέρια και να πάθει ό,τι και ο δύσμοιρος, συμπαθέστατος πλην γκαντέμης συμπρωταγωνιστής (Shawn Ashmore, γνωστός και αγαπητός στους φίλους των βιντεοπαιχνιδιών από το πολυπαινεμένο Quantum Break και το παράλληλο, συμπληρωματικό ομότιτλο σίριαλ) της τηλεοπτικής Amanda Schull (Pretty Little Liars, Murder in the First), της οποίας η φάτσα, η κόμμωση και η μονίμως δυσκοίλια έκφραση - όπως και η προσεγμένη, κατά τα άλλα, φωτογραφία του έμπειρου στο είδος Miroslaw Baszak (Pontypool, The Strain) - κραυγάζουν από μακριά "Scandi-noir του φτωχού". Κρίμα και για τις ευσυνείδητες προσπάθειες του φωτογενούς Milo Ventimiglia να στριμώξει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του σ' έναν ρόλο τόσο ατσούμπαλα άνισο και ασυνεπή στον εαυτό του, ώστε η άρδην ανατροπή που τον αφορά φέρνει τελικά γέλιο αντί για σοκ. Έχω δε την υποψία ότι μέρος της φετινής, όγδοης σεζόν (Apocalypse) του American Horror Story παρωδεί, μεταξύ άλλων, αυτή συγκεκριμένα την ταινία. Οφείλω, ωστόσο, να αναγνωρίσω ένα απροσδιόριστο "κάτι" που σώζει το όλο εγχείρημα από τον πλήρη καταποντισμό - ίσως μια ειλικρίνεια προθέσεων που εμποδίζει τον αθέλητο σουρεαλισμό της υπόθεσης να υπονομεύσει την ατμοσφαιρικότητα του εικαστικού μέρους και κατορθώνει να κρατήσει, έστω και από μια κλωστή, το ενδιαφέρον. Το από φυσικού του σκιαχτερό πρόσωπο του ταλαντούχου μικρού Spencer Drever (Fargo, Strange Empire) θα στοιχειώσει για καιρό τους εφιάλτες σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου