Επικίνδυνες Αποστολές

Φίλοι οδηγοί (βενζινοκίνητων) διτρόχων,

Θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως εάν είχατε την ευγενή καλοσύνη να με διαφωτίσετε σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεστε, ειδικά εσείς, τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ). Διότι παρατηρώ, όχι βέβαια - και ευτυχώς - σε όλους σας, αλλά σε αρκετά ανησυχητικό ποσοστό σας μια συγκεκριμένη, πανομοιότυπη συμπεριφορά.

Μπορείτε λοιπόν να μου λύσετε τις εξής απορίες:

1. Σε ποιο σημείο του ο ΚΟΚ αναφέρει ότι οι διαβάσεις των πεζών, ιδίως σε διασταυρώσεις πολυσύχναστων λεωφόρων, έχουν φτιαχτεί για να καταλαμβάνονται πλήρως από μηχανάκια που περιμένουν στο κόκκινο φανάρι, με αποτέλεσμα οι πεζοί να αναγκάζονται να εκτελούν ακροβατικούς ελιγμούς που θα τους ζήλευαν και οι ninja στα ελάχιστα έως ανύπαρκτα κενά ανάμεσα σε τιμόνια και εξατμίσεις, προκειμένου να περάσουν απέναντι; Αν δε τύχει να έχουν καρότσι με μωρό ή πράγματα, η διέλευση είναι εντελώς αδύνατη.
2. Πού ακριβώς λέει ότι τα μηχανάκια μπορούν να μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα για να προσπεράσουν ΟΛΗ τη σειρά των σταματημένων οχημάτων και να διασχίζουν με πλήρη ταχύτητα τις διαβάσεις, ενώ το φανάρι είναι πράσινο για τους πεζούς και μάλιστα διέρχεται κόσμος;
3. Ποιο άρθρο του σας απαλλάσσει από την υποχρέωση να κοιτάτε μπροστά σας, λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν και άλλα κινούμενα όντα γύρω σας, αντί να βάζετε το κεφάλι κάτω και να τρέχετε του σκοτωμού; Ειδικά όταν πάτε να στρίψετε και πετάγεστε ξαφνικά απ' το αντίθετο ρεύμα (βλ. περίπτωση #2), "κόβοντας" τις διαβάσεις διαγώνια χωρίς να ελαττώνετε την ταχύτητά σας, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για τους πεζούς;
4. Από πού βγάζετε το συμπέρασμα πως ένας ηλικιωμένος που μετά βίας στέκει στα πόδια του και κατά πάσα πιθανότητα δεν βλέπει ούτε ακούει καλά, έχει τα αντανακλαστικά για να σας αποφύγει ενώ ορμάτε σαν δαιμονισμένοι καταπάνω του, παραβιάζοντας τα φανάρια όπως και τις διαβάσεις; Ή ότι με τη φόρα που έχετε, ακόμα και νέος να είναι ο πεζός και με όλα του τα αντανακλαστικά άθικτα, θα προλάβει έστω και να αντιδράσει;
5. Πώς φιλοδοξείτε να φτάνουν οι πεζοί στον προορισμό τους όταν σας είναι αδιανόητο το ότι κι εκείνοι χρειάζεται να διασχίσουν ενίοτε την πολύτιμη άσφαλτό σας; Γιατί το άκουσα με τ' αυτιά μου αυτό το αμίμητο, από φουριόζο ντελιβερά που παραλίγο να με πατήσει σε περιστατικό της περίπτωσης #2. Ο πεζός, λέει, δεν έχει δικαίωμα να ακουμπάει καν το πόδι του στην άσφαλτο (την οποία, σημειωτέων, έχει χρυσοπληρωμένη απ' τους φόρους του). Μόνο απ' το πεζοδρόμιο μπορεί να πηγαίνει. Δηλαδή, σύμφωνα με τη "λογική" του, ο καθένας από μας τους ενοχλητικούς που επιμένουμε να μετακινούμαστε με τα πόδια πρέπει να πιάνει από ένα οικοδομικό τετράγωνο και να γυρίζει συνεχώς γύρω από αυτό σαν πλανήτης σε σταθερή τροχιά (ή να μάθει parkour. Ή να αποκτήσει ικανότητες τηλεμεταφοράς. Ή να μη βγαίνει καθόλου απ' το σπίτι του).
6. Σε κατάφωρη αντίφαση με το αμέσως παραπάνω, πού βασίζετε την πεποίθησή σας ότι ΚΑΙ τα πεζοδρόμια, οι πεζόδρομοι και οι πλατείες σάς ανήκουν αποκλειστικά και δικαιούστε να βρίζετε και να απειλείτε ασυστόλως τους πεζούς που "έχουν το θράσος" να τα χρησιμοποιούν;
7. Το ότι ΟΙ ΠΕΖΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΧΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΟΔΩΝ όπως και τα τροχοφόρα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ, δεν σας το έμαθε ποτέ κανείς; Ή επειδή δεν σας βολεύει, αποφασίσατε πως δεν σας αφορά;
8. Το ότι τα όρια του ενός σταματούν εκεί όπου αρχίζουν τα όρια του άλλου, συνθήκη απολύτως αναγκαία και αυτονόητη για την καθημερινή μας συνύπαρξη και επιβίωση, στα πόσο παλαιότερα των υποδημάτων σας το έχετε γράψει;

Το να κάθεστε πίσω απ' το τιμόνι ενός οχήματος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε φονική μηχανή, δεν σας δίνει προνόμια εις βάρος όλων των άλλων. Αντίθετα, σας δημιουργεί σοβαρότατες υποχρεώσεις, που με το να τις αγνοείτε και να τις περιφρονείτε αλαζονικά, βάζετε σε κίνδυνο όχι μόνο τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των άλλων, μα και τη δική σας.

Ξέρω πως είναι βαρύ αυτό που θα πω και ο Θεός να με συγχωρέσει, αλλά όποτε ακούω για τροχαίο ατύχημα με θύμα οδηγό μοτοσικλέτας, σχεδόν δυσκολεύομαι να τον λυπηθώ. Γιατί έχω δει επανειλημμένα πώς συμπεριφέρονται στο δρόμο, σαν να είναι άτρωτοι και παντοδύναμοι. Πώς απαξιώνουν την ύπαρξη των άλλων και συγχαίρουν κι από πάνω τον εαυτό τους για τις παρανομίες που διαπράττουν κάθε λεπτό της ώρας, χωρίς να λογαριάζουν τίποτα και κανέναν.

Δεν είναι "μαγκιά" ούτε "παλικαριά" το να παρασύρεις και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, να τον ακρωτηριάσεις ή να τον αφήσεις φυτό. Είναι ΕΓΚΛΗΜΑ. Ακόμα κι όταν το θύμα είσαι εσύ ο ίδιος.