W. H. Auden
Δεκέμβριος του 1938
Στην οδύνη δεν λάθεψαν ποτέ
Οι Παλιοί Δάσκαλοι: πόσο βαθιά κατανοούσαν
Τη θέση της στα ανθρώπινα - τον ερχομό της
Την ώρα που κάποιος άλλος τρώει, ανοίγει το παράθυρο ή περνά βαριεστημένα απέξω,
Το πώς, ενώ με πάθος και κατάνυξη προσμένουν οι μεγάλοι
Της γέννησης το θαύμα, πάντα θα υπάρχουν
Παιδιά που δεν θέλανε και πολύ να γεννηθούν, γλιστρώντας με τα παγοπέδιλά τους
Σε μια λιμνούλα στην άκρη του δάσους:
Ποτέ τους δεν λησμόνησαν
Πως μέχρι και το ανείπωτο μαρτύριο πρέπει να περατωθεί
Με κάποιον τρόπο, κάπου, σε μια αφρόντιστη γωνιά
Εκεί όπου πάνε τα σκυλιά με τη σκυλίσια ζωή τους, και του βασανιστή το άλογο
Ξύνει τα αθώα του καπούλια σ' ένα δέντρο.
Στον Ίκαρο του Brueghel, λόγου χάρη - πόσο νωχελικά όλα στρέφουν
Αντίθετα απ' τη συμφορά: ο γεωργός μπορεί
Ν' άκουσε της βύθισης τον παφλασμό, την κραυγή της απόγνωσης,
Μα δεν ήταν γι' αυτόν σπουδαία η πτώση. Έλαμπε ο ήλιος
Όπως έπρεπε πάνω στα πόδια τα λευκά που χάνονταν μες στα σμαραγδένια
Νερά - και το ακριβό λυγερό πλεούμενο που αντίκρισε κάτι
Πρωτοφανές, ένα αγόρι να πέφτει απ' τον ουρανό,
Είχε δικό του προορισμό και γαλήνια συνέχισε τη ρότα του.
W. H. Auden, Περιοδικό New Writing (1939)
Μετάφραση από τα Αγγλικά: Μάριον Χωρεάνθη (Δεκέμβριος 2024)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου