Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Με το τουφέκι επ' ώμου
περνούν καμαρωτά
σε τέμπο μετρονόμου
κι απ' τις άκριες του δρόμου
το πλήθος τους κοιτά.
Περήφανο το βήμα
και φρόνημα εθνικό.
Εμπρός για την πατρίδα,
θάνατος κι αλυσίδα
σε ενάντιο και σε εχθρό.
Στον πόλεμο ριχτήκαν
χωρίς αναβολή,
ρημάξανε ό,τι βρήκαν,
σφάξανε και σφαχτήκαν
και πάνε οι πιο πολλοί.
Κι οι πόλεμοι στημένοι
και φούμο οι στρατηγοί
και οι ίδιοι πάντα ξένοι
σε θώκους θρονιασμένοι
θα κυβερνούν τη γη.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το αντιπολεμικό αυτό ποίημά μου το "ξέθαψα" πρόσφατα και τυχαία από ένα παμπάλαιο στικάκι, ενώ έψαχνα για κάτι άσχετο. Μια πρώτη του μορφή είχε γραφτεί πριν πάνω από 30 χρόνια, με αφορμή τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Μέχρι τώρα, είχα την εντύπωση ότι συμπεριλαμβανόταν σε μια απ' τις δυο ποιητικές μου συλλογές που έχουν εκδοθεί (Η Εξορία των Αρχαγγέλων & Μαύρος Καθρέφτης). Προφανώς, όμως, δεν ήταν έτσι. Το αναρτώ λοιπόν ξαναδουλεμένο, σε πρώτη παρουσίαση, για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - αλλά και επειδή εξακολουθεί, δυστυχώς, να είναι επίκαιρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου