Στο Μπαρ "Το Ναυάγιο"

Αγαπητέ κ. Πετρίδη,

Καλό μήνα και καλό χειμώνα. Μόλις πήρα στα χέρια μου το πρώτο χειμωνιάτικο τεύχος του ΠΟΠ & ΡΟΚ και η ερώτησή σας για τους 10 δίσκους που θα θέλαμε να έχουμε μαζί μας αν ναυαγούσαμε σε ένα έρημο νησί μου κίνησε το ενδιαφέρον, παρότι ο χειμώνας είναι, μου φαίνεται, η πιο άβολη εποχή για ναυάγια (εκτός αν κανείς έχει την τύχη να ναυαγήσει κατά Ωκεανία μεριά!). Εν πάση περιπτώσει, μιλώντας πάντοτε υποθετικά, οι δίσκοι (βινυλίου, κατά προτίμηση) που θα ήθελα να με συντροφεύουν στη μοναξιά του ξερονησιού είναι οι εξής (η σειρά είναι απολύτως τυχαία, αν όχι συνειρμική)...

• Leonard Cohen: I'm Your Man - Λατρεμένο το Take This Waltz (Little Viennese Waltz) σε ποίηση Lorca. Εναλλακτικά, Various Positions, προάγγελος κατά κάποιο τρόπο του I'm Your Man τόσο μουσικά και θεματολογικά, όσο και από άποψη ερμηνείας.
• Tindersticks: The First Album - Εδώ δεν έχει γιατί. Τους Tindersticks ή τους λατρεύεις άνευ όρων ή δεν θέλεις να έχεις καμιά σχέση μαζί τους (και δεν μαθαίνεις ποτέ τι χάνεις!).
• Marc Almond: Mother Fist & Her Five Daughters - Από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα και ο πρώτος που κυριολεκτικά "έλιωσα" στο πικάπ. Αυτό το υφολογικό "αλαλούμ" που επικρατεί (μια ιδιότυπη φωνή λυρικού τενόρου πάνω σε ρυθμούς oriental και rock & roll με soul έως και... χατζιδακικές μελωδίες - βλέπε The Room Below - και τολμηρό, ώρες ώρες παραληρηματικό στίχο) είναι ό,τι πιο γοητευτικό έχουν ακούσει τα αυτιά μου ως τώρα.
• Momus: The Poison Boyfriend - Κυριολεκτικά δηλητηριώδης, αλλά και με μια ευαισθησία που τσακίζει κόκαλα - άκρως δολοφονικός συνδυασμός.
• Paul Roland: Danse Macabre - Ρεσιτάλ (αυτο)σαρκασμού, άφθαστης μελωδικότητας και απολαυστικής δαιμονολατρίας. Από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα των τελευταίων δεκαετιών.
• Marc Almond: Enchanted - Το δεύτερο ωραιότερο άλμπουμ του Marc μετά το Mother Fist, μαζί ίσως με το The Stars We Are, όπου η φωνή του δεν είχε ακόμα πνιγεί κάτω από ένα "εκσυγχρονισμένο", υποτίθεται, πανδαιμόνιο μηχανικού θορύβου.
• Nick Cave: Οποιοδήποτε από τα άλμπουμ της καριέρας του σε συνεργασία με τους Bad Seeds - Το ένα καλύτερο απ' το άλλο, με αποκορύφωμα το The Boatman's Call. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι ο πλέον κατάλληλος για να εμψυχώσει έναν ναυαγό, αλλά καμιά φορά η μελαγχολία σε μεγαδόσεις μπορεί και να φανεί σωτήρια...
• Momus: Circus Maximus - Η, πώς είναι δυνατόν να λέει κανείς τα πιο φρικιαστικά πράγματα με τον πιο μελιστάλαχτο τρόπο.
• Marc Almond: Absinthe (The French Album) - Η τελευταία λυρική αναλαμπή του πολύ σημαντικού, κατά τη γνώμη μου, καλλιτέχνη, με μερικές πραγματικά ανατριχιαστικές στιγμές (My Little Lovers του Rimbaud, σε αριστουργηματική αγγλική μετάφραση και θαυμάσια μελοποιημένο από τον Billy Mc Gee).
• Gavin Friday & The Man Seezer: Each Man Kills The Thing He Loves - Fin de siecle και ξερό ψωμί!

Στη λίστα πολύ θα ήθελα επίσης να συμπεριλάβω τη Ghost Sonata ή το Desire των Tuxedomoon, οποιονδήποτε δίσκο των Ultravox ή των Band of Holy Joy και φυσικά των Beatles, αλλά όποτε πρόκειται να ξεχωρίσεις κάποιους απ’ τους δίσκους σου γίνεται της... Εκλογής της Σόφι – και ο νοών νοείτω!

Για να είμαι, βεβαίως, απόλυτα ειλικρινής, το πρώτο πράγμα που θα νοσταλγούσα εάν - ω μη γένοιτο - βρισκόμουν στην "ευχάριστη" θέση του ναυαγού, θα ήταν η κιθάρα μου... Αφήστε δε που για την ακρόαση δίσκων βινυλίου, ένα πικάπ και μια... πρίζα είναι είδη πρώτης ανάγκης, οπότε σε ένα ερημονήσι μια τέτοια προοπτική αποτελεί μάλλον ουτοπία. Για να μην απελπιζόμαστε, όμως, υπάρχει πάντοτε και η λύση του από μηχανής θεού, ο οποίος, αν είναι στις καλές του, μπορεί, ακούγοντας τις προσευχές μου και γνωρίζοντας τα μουσικά μου γούστα, να μου ρίξει αντί για μάννα εξ ουρανού τους προαναφερθέντες δίσκους, τουλάχιστον για να τους βλέπω και να παρηγοριέμαι αν δεν μπορώ να τους ακούσω. Φετίχ είναι αυτά, τι να κάνουμε!

Κλείνοντας, για να μη σας κουράσω άλλο, εύχομαι καλά Χριστούγεννα και φυσικά, να μη ναυαγήσετε με αυτό το ψοφόκρυο - ούτε στον εχθρό μου!