Ένας σύγχρονος ιππότης στις χωματερές του Μανχάταν
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως τα παιχνίδια για υπολογιστές έδωσαν το φιλί της ζωής στο παραμύθι του παλιού καιρού με τους γενναίους πολεμιστές, τους δράκους και τις φυλακισμένες βασιλοπούλες, παντρεύοντάς το με τις σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες της τεχνολογίας, ανοίγοντάς του πρωτόγνωρους, μαγευτικούς δρόμους και ορίζοντες αλλά και σχολιάζοντάς το με τα ίδια του τα δεδομένα, χρησιμοποιώντας ανατρεπτικά τα στοιχεία και τους κανόνες του.
Έτσι λοιπόν, ο Duke Nukem παρουσιάζεται σαν ένα είδος Δον Κιχώτη της διαστημικής εποχής, σαν ένας αθυρόστομος, βλάσφημος ιππότης χωρίς άλογο και πανοπλία, αλλά ζωσμένος με πιστόλια, πολυβόλα, φλογοβόλα, τηλεβόλα και βόμβες, ήρωας ενός σύγχρονου παραμυθιού για ενήλικες. Αντί για ανεμόμυλους, πολεμάει γιγάντιους αρουραίους και φτερωτές κατσαρίδες, αλιγάτορες μεταμορφωμένους σε αεικίνητους μαχητές-ακροβάτες, μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους (στην κυριολεξία!), θηλυκά ρομπότ (Fem-Mechs) με σαδομαζοχιστική περιβολή και ηλεκτροφόρα μαστίγια, ως και ιπτάμενες κάμερες-ραντάρ που πυροβολούν. Τα υβριδικά κυβερνοτέρατα και μηχανικά κατασκευάσματα είναι οι "δράκοι" που φρουρούν το θησαυρό (nukes) ή τις αιχμάλωτες "πριγκίπισσες" (Babes).
Στην εποχή που οι βασιλοπούλες έχουν μαύρη ζώνη στο καράτε και ξεπαστρεύουν μόνες τους τον κακό δράκο, αφήνοντας τον επίδοξο σωτήρα τους με τη... χειροβομβίδα στο χέρι, ο Duke έρχεται ν' αποκαταστήσει την καταρρακωμένη τιμή των αρσενικών. Ή μήπως όχι;
Το Duke Nukem: Manhattan Project είναι η τέταρτη κατά σειρά περιπέτεια του Duke για PC, μετά το πρώτο δισδιάστατο παιχνίδι με τίτλο το όνομα του ήρωα και σε μορφή arcade (1991), το Duke Nukem II (1992) και το Duke Nukem 3D (1996), έναν τίτλο για κονσόλα Nintendo 64, το Duke Nukem: Total Meltdown ή (για την Ευρώπη) Zero Hour (1997), καθώς και δύο ακόμα για PlayStation, το Duke Nukem: Time to Kill (1998) και το Duke Nukem: Land of the Babes (2000) και μια δισδιάστατη εκδοχή για Game Boy Color (1999).
Το Manhattan Project συνδυάζει τα πλούσια σε χρώματα και υφές τρισδιάστατα γραφικά με την πλάγια (side-scrolling) κίνηση των arcade παιχνιδιών, αλλά με αρκετά πιο ευέλικτο χειρισμό της κεντρικής φιγούρας και βολικές αλλαγές στη γωνία της κάμερας όπου είναι απαραίτητο. Χωρίζεται σε οχτώ επεισόδια (επίπεδα) που το καθένα τους διαιρείται σε τρεις υποενότητες. Οι τίτλοι των επεισοδίων αποτελούνται από ένα επίθετο και ένα ουσιαστικό που αρχίζουν με το ίδιο γράμμα, σε... μελοδραματικούς συνδυασμούς που φέρνουν στο νου B-movies ή λαϊκά αναγνώσματα περασμένων εποχών. Η ιστορία είναι εντελώς γραμμική και έχει μια υποτυπώδη πλοκή (μεταξύ των επιπέδων εμφανίζονται μικρά επεξηγηματικά κείμενα που όσο κι αν ο παίκτης ανυπομονεί να συνεχίσει το πιστολίδι, αξίζει τους αφιερώσει λίγα δευτερόλεπτα για το εξοντωτικό τους χιούμορ και μόνο), οδηγώντας μας από τις στέγες των ερειπωμένων ουρανοξυστών του Μανχάταν (Rooftop Rebellion) στα κακόφημα στέκια της κινέζικης συνοικίας (Chinatown Chiller), στους δύσοσμους λαβυρίνθους του μετρό (Metro Mayhem) και του δικτύου αποχέτευσης (Unholy Underworld), σ' ένα φουτουριστικό εργοστάσιο (Fearsome Factory) όπου παράγεται η μεταλλαξιογόνος ουσία GLOPP (αρχικά του Gluon Liquid Omega-Phased Plasma) κι από κει στο λιμάνι με τα φορτηγά πλοία (Tanker Trouble), σε μια παραθαλάσσια εγκατάσταση γεωτρήσεων (Deviant Drill) και τέλος στο... διάστημα, στο αρχηγείο του ορκισμένου εχθρού του Duke, του ιδιοφυούς αλλά διεστραμμένου Mech Morphix (Orbital Oblivion).
Το παιχνίδι προσφέρει τρία επίπεδα δυσκολίας (Easy, Normal και Hard) και ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να ξεκινήσει με όποιο θέλει. Τερματίζοντας την κάθε ενότητα και για να μπορέσει να προχωρήσει στην επόμενη, πρέπει να έχει "ξετρυπώσει" την αντίστοιχη κάρτα-κλειδί (ο Duke μάλιστα κάνει ένα πικρόχολο σχόλιο γι' αυτό, αν φτάσει στην έξοδο χωρίς να έχει βρει την κάρτα) και να έχει απελευθερώσει την αιχμάλωτη κοπελιά. Ο αριθμός των εχθρών που σκοτώνει ο Duke ή των μυστικών περιοχών που ενδέχεται ν' ανακαλύψει δεν προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις η πολυπόθητη κάρτα μπορεί να είναι κρυμμένη σε μια μυστική περιοχή ή να τη φυλάει κάποιος επικίνδυνος εχθρός. Οι bosses στο τέλος κάθε ενότητας και κάθε επιπέδου είναι συνήθως ενισχυμένες και πιο άγριες "εκδόσεις" των μεταλλαγμένων τεράτων που ήδη έχει συναντήσει και κατατροπώσει ο Duke στα προηγούμενα επίπεδα.
Απ' την πρώτη ως την τελευταία σκηνή το παιχνίδι ξεχειλίζει από χιούμορ "κάφρικο", σεξίστικο αλλά αφοπλιστικό, που συνδυάζει την ετοιμόλογη ευρηματικότητα ενός περπατημένου ενήλικα με την πονηρή αφέλεια των παιδιών. Η χρήση των κλισέ γίνεται σχεδόν υπερβατική, οδηγώντας στην απομυθοποίηση και την αναίρεσή τους: πρόκειται για μια ακατάπαυστη διαδοχή αντιστροφών, ανατροπών και αντιθέσεων σε κάθε επίπεδο. Οι φονικές στιχομυθίες του Duke με τις Fem-Mechs γεννούν συνένοχο χαμόγελο αλλά και αυθόρμητο γέλιο. Άπειρες camp αναφορές τσαλακώνουν την εικόνα του αήττητου υπερήρωα που σφύζει από τεστοστερόνη. Όταν τραυματίζεται (ή πεθαίνει) βγάζει κωμικά θρηνητικές κραυγές, ενώ κάθε φορά που σώζει μια κοπέλα, απορρίπτει με εύσχημο τρόπο τη γεμάτη ευγνωμοσύνη "προσφορά" της: "Sorry honey, I've got some ass-kicking to do first", "You must be 18 or older to ride" ("ride" λένε στη Νέα Υόρκη την κάρτα απεριόριστων διαδρομών για το μετρό). Αδύνατον να προσπεράσει κανείς τον τολμηρό αυτοσαρκασμό και το διπλό υπονοούμενο της ατάκας "I like big guns and I cannot lie", τη στιγμή μάλιστα που βλέποντας τον Duke, κάποιες Fem-Mechs αναφωνούν "That's a big gun you've got!" (ο χαρακτηρισμός "big guns" στην αμερικάνικη αργκό μπορεί να υπαινίσσεται τόσο το γυναικείο στήθος, όσο και τα αντρικά γεννητικά όργανα). Και σαν να μην έφταναν αυτά, στο δεύτερο μέρος του Tanker Trouble ένας μπάτσος-γουρούνι και ο Duke "κολλάνε" (προφανώς από bug του παιχνιδιού) σε μια γωνία καθώς παλεύουν στήθος με... πλάτη, σε στάση και με κινήσεις που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Επίσης, ενώ έπαιζα το τρίτο μέρος του Rooftop Rebellion, μια "στραβή" παλιότερων drivers της nVidia αποκάλυψε το σκελετό των τρισδιάστατων γραφικών και μαζί μ' αυτόν, ένα μαύρο string και... ζαρτιέρες κάτω απ' το παντελόνι του Duke (δυστυχώς, είχε κολλήσει όλο το σύστημα και δεν κατάφερα να πάρω screenshot, ούτε σκέφτηκα να τραβήξω φωτογραφία - έχω όμως αυτόπτη μάρτυρα).
Το όνομα του Duke είναι τίτλος ευγενείας (Δούκας, στην παλιά λονδρέζικη αργκό, ωστόσο, ως ρήμα σημαίνει "γρονθοκοπώ") και ομοιοκαταληκτεί κωμικά με το nuke, που επίσης ως ρήμα σημαίνει "εξολοθρεύω" - Nukem=nuke (th)em, "κάν' τους σκόνη" - και ως ουσιαστικό υποδηλώνει τα 10 ραδιενεργά αντικείμενα που πρέπει να βρει ο Duke σε καθεμιά απ' τις τρεις ενότητες κάθε επιπέδου, προκειμένου να ξεκλειδώσει κάποια κρυφά στοιχεία στο τέλος του παιχνιδιού (τα οποία διαφέρουν ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας). Θυμίζει επίσης, ίσως εσκεμμένα (όπως, μάλλον αμυδρά, και η φυσιογνωμία του Duke) τον David Bowie, που είναι γνωστός και ως Thin White Duke, πιθανώς ύστερα από εντατικό πρόγραμμα body building ή/και... διασταύρωση με τον Jean Claude van Damme - ή μήπως πρόκειται για μια ακόμα μετάλλαξη κατ' αναλογία με τα υπόλοιπα υβρίδια; Στο τέλος μάλιστα, ο Duke μονομαχεί με μια πελώρια, τερατόμορφη μηχανική καρικατούρα του... εαυτού του που την ελέγχει ο ίδιος ο Mech Morphix, κρυμμένος μέσα στο κρανίο της (εδώ οι σημειολογικές/συμβολικές προεκτάσεις είναι, νομίζω, παραπάνω από οφθαλμοφανείς).
Αμέτρητες είναι οι χιουμοριστικές παραπομπές σε μιούζικαλ (Rats/Cats), εκπομπές τηλεόρασης (Who Wants to Be a Tranny/Who Wants to Be a Millionaire), ιδρύματα, φαρμακευτικά σκευάσματα και πολλά άλλα που οι τίτλοι και τα ονόματά τους παραποιούνται με ανελέητη διάθεση παρωδίας, σε αφίσες όπου τα ανθρώπινα πρόσωπα κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στα δεδομένα πρότυπα ομορφιάς, νιότης και καλής ζωής. Από καμιά περιπέτεια του Duke δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να λείπουν και οι αναφορές σε άλλα παιχνίδια, όπως τα Tomb Raider (ο χειρισμός του Time to Kill είναι πανομοιότυπος με αυτόν των πρώτων παιχνιδιών της σειράς και συχνά γίνεται ειρωνική αναφορά στο συγκεκριμένο γεγονός), το Sanitarium (το πράσινο δηλητηριώδες GLOPP, οι ιπτάμενες κάμπιες και οι "αποικίες" των μεταλλαγμένων κατσαρίδων, καθώς και οι σχετικές ατάκες του Duke - "I killed bugs dead", "The only good bug is a dead bug" - είναι σχεδόν αυτούσια "κλεμμένα" από κει), το Max Payne ("Time to deliver max pain on an A-train", δηλώνει ο Duke με την αμίμητη φωνή του Jon Saint John στην πρώτη σκηνή του Metro Mayhem), το Doom ή το Quake (το μονόγραμμα του Morphix στο επεισόδιο Fearsome Factory μοιάζει με το σήμα του Quake αναποδογυρισμένο), ταινίες όπως Το Βιβλίο των Νεκρών, Επιστροφή στο Μέλλον και Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος ή κλασικές τηλεοπτικές σειρές όπως ο Doctor Who και ο Wiseguy (στο επεισόδιο του Duke Nukem 3D με το σινεμά, τα γραφικά είναι ολόιδια με την αλησμόνητη cult σκηνή όπου ο μαφιόζος φίλος του ήρωα αυτοκτονεί μπροστά του, με υπόκρουση το Nights in White Satin των Moody Blues).
Ο "μύθος" του παιχνιδιού φέρνει ακόμα στο νου την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (Wonderland) - μόνο που εδώ πρόκειται για την ιστορία της αντεστραμμένη μέσα/πίσω από παραμορφωτικό καθρέφτη, στους σκουπιδότοπους μιας Έρημης Χώρας (Waste Land). Παραπέμποντας στο εμπνευσμένο από το βιβλίο του Lewis Carroll παιχνίδι για υπολογιστές, που κυκλοφόρησε το 2000 με τον τίτλο American McGee's Alice, η Αλίκη μιλάει η ίδια στον Duke από τηλεφωνικό θάλαμο και τον συμβουλεύει να "ακολουθήσει το Άσπρο Κουνέλι". Επίσης οι Fem-Mechs είναι "ντυμένες" στα κόκκινα και τα μαύρα, θυμίζοντας τις ντάμες και τα χρώματα της τράπουλας.
Ξεχωριστή θέση στο κάθε επίπεδο έχουν οι τηλεφωνικοί θάλαμοι ("δανεισμένοι" ίσως από το σκηνικό του θεατρικού έργου Ψηλά απ' τη Γέφυρα του Arthur Miller), που δεν προσφέρουν τίποτα σημαντικό στην εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά χρησιμοποιώντας τους μπορεί κανείς ν' ακούσει από μηνύματα αυτόματου τηλεφωνητή και "ροζ" συνομιλίες (μεταξύ των οποίων και του... Clinton με τη Monica) ως τη φωνή του Duke αυτοπροσώπως, που υπόσχεται ένα... δωρεάν μαστίγωμα!
Κατά τα άλλα, στο Manhattan Project το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει παντελώς από τη δράση, με εξαίρεση τον Duke, τα αιχμάλωτα κορίτσια (που έχουν κυρίως διακοσμητικό ρόλο, πέρα απ' το ότι η απελευθέρωσή τους οδηγεί τον Duke στην επόμενη ενότητα) και πιθανώς τις μεταλλαγμένες, αλλά ακίνδυνες φιγούρες των χορευτών στην ντισκοτέκ του Chinatown Chiller.
Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι μάλλον απλός αν συνηθίσει κανείς την πλάγια κίνηση και προσαρμόσει τα αντανακλαστικά του σ' αυτήν (αφού τα κατάφερα εγώ, δεν βλέπω το λόγο να δυσκολευτεί οποιοσδήποτε σχετικά έμπειρος παίκτης, λιγότερο απροσανατόλιστος και με ελάχιστα καλύτερα αντανακλαστικά απ' τα δικά μου). Οι μυστικές περιοχές, όπου υπάρχουν, είναι άλλοτε προφανείς και άλλοτε εξωφρενικές, με αποτέλεσμα να "κολλάς" σε ορισμένα σημεία και να γυρίζεις σαν την άδικη κατάρα, χωρίς να μπορείς να προχωρήσεις. Η δυσκολία κυμαίνεται γενικά σε μέτρια επίπεδα, με εξαίρεση την πρώτη ενότητα του Metro Mayhem, την αντίστοιχη του Unholy Underworld και τη δεύτερη του Fearsome Factory, οι οποίες (ειδικά η τελευταία) είναι περίπλοκες σε εφιαλτικό βαθμό, με κάτι απίθανες μυστικές περιοχές απ' τις οποίες πρέπει υποχρεωτικά να περάσεις για να πάρεις την κάρτα ή να μπορέσεις να συνεχίσεις σε άλλη (όχι μυστική) περιοχή της ίδιας ενότητας. Άλλες πάλι, όπως η τρίτη του Unholy Underworld, είναι εντελώς γραμμικές (μια βόλτα πάνω και μια κάτω, πυροβολώντας και ανατινάζοντας ό,τι βρίσκεις μπροστά σου, αρκούν για να σε εφοδιάσουν με όλα τα nukes και την κάρτα και να σε οδηγήσουν στην κοπελιά και την έξοδο) και άλλες κυκλικές, αν και στην περίπτωση αυτή, η άμεσα ή έμμεσα υποδεικνυόμενη γραμμή πορείας είναι αρκετά πιο προσιτή από την αντίθετη (στο τρίτο μέρος του Fearsome Factory δοκίμασα να ακολουθήσω τη λιγότερο "λογική" κατεύθυνση και πράγματι ξαναβρέθηκα στην αρχή, αλλά με πολύ μεγαλύτερη δυσκολία και αφού ο Duke γκρεμοτσακίστηκε καμιά πενηνταριά φορές. Ακόμα, στο λαβυρινθώδες τρίτο μέρος του Tanker Trouble, αν κι έχω επανειλημμένα τερματίσει το παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα δυσκολίας, είναι αδύνατον να συγκρατήσω το δρόμο που παίρνω κάθε φορά και φτάνω μάλλον κατά τύχη στην έξοδο).
Όσο για τους εχθρούς, έχουν γελοιογραφικά τρομακτική όψη και μονάχα μια στοιχειώδη, αν όχι μηδενική νοημοσύνη - αναπόφευκτος ο παραλληλισμός με τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, εμπόδια συχνά χωρίς λογική που εξογκώνονται σε βαθμό τερατώδη κι εφιαλτικό, ταλαιπωρώντας μας κερατιάτικα. Ο Duke μας καλεί να εκτονωθούμε χωρίς ενοχές, ξαναφέρνοντάς τα στις πραγματικές τους, ασήμαντες διαστάσεις με τη "μαγική" βοήθεια του GLOPP Ray (μιας hi-tech εκδοχής ραβδιού της Κίρκης) και συνθλίβοντάς τα κάτω απ' τις φτέρνες μας. Άλλωστε, όπως έλεγε κι η γιαγιά του, "Life is like a box of ammo..."
Το 1997 η εταιρία 3D Realms ανακοίνωσε ότι μια νέα περιπέτεια του Duke ήταν στα σκαριά, με τον τίτλο Duke Nukem Forever. Μια δεκαετία αργότερα, η κυκλοφορία του παιχνιδιού εξακολουθεί να πηγαίνει από αναβολή σε αναβολή, αφήνοντας τους φίλους του Duke στα κρύα του λουτρού. Ήδη από το 2001 ο Duke Nukem Forever είχε ανακηρυχθεί Νο. 1 vaporware (σχέδιο που "εξατμίστηκε"). Η εταιρία ακόμα και σήμερα επιμένει ότι το παιχνίδι θα κυκλοφορήσει "όταν είναι έτοιμο" ("When it's done") - δηλαδή κάποτε στο μακρινό μέλλον, ή μήπως ποτέ;
(Αθήνα, Ιανουάριος 2007)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Από τον καιρό που γράφτηκε αυτή η παρουσίαση, υπήρξαν εξελίξεις στην υπόθεση του Duke Nukem Forever. Το Δεκέμβριο του 2007, η 3D Realms ανακοίνωσε επίσημα την επικείμενη έκδοση του παιχνιδιού και μάλιστα κυκλοφόρησε και ένα teaser trailer. Παρ' όλα αυτά και εξαιτίας των συνεχιζόμενων αναβολών και καθυστερήσεων, σχεδόν κανείς δεν πίστευε στα μάτια του όταν τον Ιούνιο του 2011 ο Duke Nukem Forever βγήκε τελικά στην αγορά. Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο αρχείο του DNF.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου