Ιαματική Τραχανόσουπα

Round about the cauldron go!

Αν και είναι ακόμα νωρίς για σούπες (με τις κάθε άλλο παρά φθινοπωρινές θερμοκρασίες του φετινού Σεπτέμβρη), η μεταβατική φύση της εποχής ευνοεί τις κάθε είδους αλλεργίες, κρυολογήματα και γρίπες. Τι πιο εκνευριστικό απ' το να σέρνεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο μ' ένα χαρτομάντιλο στο χέρι, βήχοντας ακατάπαυστα και φυσώντας τη μύτη σου, ενώ έξω είναι χαρά Θεού κι ο κόσμος κυκλοφορεί ακόμα με το μαγιό μέσα απ' τα ρούχα του... Δεν πάει και πολύς καιρός που ελλείψει επιστημονικών επιχειρημάτων, είχα κι εγώ τις επιφυλάξεις μου για τις πολυδιαφημισμένες θαυματουργές δυνάμεις της κοτόσουπας σε τέτοιες περιπτώσεις. Ώσπου σήμερα μόλις, μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω πως η ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη περί κοτόσουπας έχει όντως βάση - τουλάχιστον εμπειρική. Βέβαια, εξαιτίας της δυσανεξίας μου στα λευκώματα, η σούπα που έφτιαξα δεν περιείχε κοτόπουλο ούτε την αυγόκοψα όπως είθισται, αλλά μισό λίτρο φυσικός ζωμός βοδινού (ευγενική προσφορά της μαμάς μου) και μια δυο αυτοσχέδιες πινελιές της τελευταίας στιγμής αναπλήρωσαν επάξια τα θεμελιώδη αυτά συστατικά.

Στα παιδικά μου χρόνια, το γιατρικό "διά πάσαν νόσον" δεν ήταν άλλο απ' το "σερμπέτι" της συχωρεμένης της γιαγιάς μου - ένα θεσπέσια αρωματικό μαντζούνι από ανάμεικτα βότανα και μπαχαρικά (ό,τι έβρισκε κάθε φορά στο σπίτι, δεν υπήρχε συγκεκριμένη συνταγή ή δοσολογία) βρασμένα όλα μαζί σ' ένα μεγάλο μπακιρένιο μπρίκι. Δυο τρεις στάλες πευκόμελο θα αναδείκνυαν θαυμάσια το αποτέλεσμα, αλλά η γιαγιά μου, που ως γνήσια ολοστρόγγυλη και ηδονίστρια Μικρασιάτισσα υπήρξε επίσης αθεράπευτη γλυκατζού (με τη συνενοχή μιας αψεγάδιαστης, άτρωτης οδοντοστοιχίας την οποία πήρε άθικτη μαζί της "φεύγοντας", δίχως μάλιστα να τη φροντίζει ιδιαίτερα και χωρίς να ανεβάσει ποτέ ζάχαρο) έκρινε σκόπιμο να ρίχνει μέσα πεντέξι γεμάτες κουταλιές της σούπας ζάχαρη. Για καλή μου τύχη, κληρονόμησα τα γερά δόντια και την ανθεκτική ιδιοσυγκρασία της, όχι όμως και τα γαστριμαργικά της γούστα: μεγαλώνοντας, άρχισα να αποφεύγω όλο και περισσότερο τα γλυκά και τη ζάχαρη ώσπου σχεδόν τα έβγαλα απ' τη διατροφή μου. Δεν ξέρω πώς θα της φαινόταν η δική μου εκδοχή του "σερμπετιού" της - μ' ένα κοφτό κουταλάκι του τσαγιού μέλι, λίγη τριμμένη πιπερόριζα κι ένα δυο σφηνάκια ουίσκι ή κονιάκ - αν και φαντάζομαι πως η υπεροχή του καυτερού και ελαφρώς στυφού απέναντι στο γλυκό δεν θα την ενθουσίαζε και τόσο. Εξάλλου, η λατρεία της για το φαγητό δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη εκτίμηση για το αλκοόλ, το οποίο είχε προφανώς συνδυάσει με κάποια δυσάρεστη εμπειρία και δεν εννούσε να του αναγνωρίσει ούτε τις αποδεδειγμένες θεραπευτικές του ιδιότητες.

Η "ιαματική τραχανόσουπα" αποτελεί ιδανικό σύμμαχο του προαναφερθέντος "σερμπετιού", είτε στην αρχική είτε στην παραλλαγμένη του μορφή. Δυο γενναίες μερίδες απ' την πρώτη και μερικές κούπες απ' το δεύτερο αρκούν για να χτυπήσουν στη ρίζα της την όποια επίδοξη φθινοπωρινή ενόχληση. Η θεαματική αποτελεσματικότητα της σούπας, έστω και με βοδινό αντί για κοτόπουλο, μπορεί να μην εξηγείται ιατρικά, αποδεικνύει όμως περίτρανα το δίκιο των γιαγιάδων παγκοσμίως και διαχρονικώς.

Για 5-6 μερίδες, θα χρειαστούμε:

• 1/2 λίτρο φυσικό ζωμό βοδινού (ή κοτόπουλου, ή ψαριού - καλό είναι να μην πολυχρησιμοποιούμε έτοιμους κύβους του εμπορίου και ειδικά όταν είμαστε άρρωστοι, γιατί τα συντηρητικά τους δεν βοηθούν το ήδη ταλαιπωρημένο ανοσοποιητικό και πεπτικό μας σύστημα).
• 1,5 λίτρο νερό (αν έχουμε αρκετό ζωμό, μπορούμε να αντικαταστήσουμε με αυτόν όλη την ποσότητα του νερού).
• 1-1,5 ποτήρι τραχανά γλυκό (με γάλα/αυγά ή χωρίς).
• 1/2 κουταλάκι του γλυκού πιπερόριζα τριμμένη ή σε σκόνη.
• 4-5 κουταλιές της σούπας αγνό παρθένο ελαιόλαδο.
• 1 μεγάλο κόκκινο κρεμμύδι καθαρισμένο και ψιλοκομμένο.
• 10-12 κουταλιές της σούπας γιαούρτι στραγγιστό (κατά προτίμηση πλήρες, μια και χρειαζόμαστε όλα τα θρεπτικά συστατικά του).
• Φρέσκο δυόσμο ή βασιλικό.
• Αλάτι, πιπέρι (ή μείγμα φρεσκοτριμμένων πιπεριών) κατά βούληση.

Βάζουμε το νερό στην κατσαρόλα μαζί με το αλάτι και το αφήνουμε να βράσει. Μόλις κοχλάσει, προσθέτουμε το ζωμό κρέατος, τον τραχανά και την πιπερόριζα και βράζουμε για 20-30 λεπτά περίπου, ανακατεύοντας συχνά με ξύλινη κουτάλα για να μην κολλήσει. Γύρω στα μισά του μαγειρέματος ρίχνουμε το κρεμμύδι και το ελαιόλαδο και χαμηλώνουμε τη φωτιά. Καταλαβαίνουμε ότι η σούπα είναι έτοιμη όταν έχει "χυλώσει", δηλαδή τα πιο πολλά υγρά έχουν απορροφηθεί ή εξατμιστεί και αρχίζει να μοιάζει σαν κρέμα, χωρίς όμως να "αντιστέκεται" στο ανακάτεμα. Αν έχει πήξει παραπάνω απ' όσο πρέπει, την αραιώνουμε με λίγο ακόμα βραστό νερό. Αν πάλι είναι πολύ αραιή, προσθέτουμε 2-3 κουταλιές της σούπας νιφάδες βρώμης ή 1 κουταλιά της σούπας ρυζάλευρο ή corn flour, διαλυμένο σε λίγο ζεστό νερό για να μη σβολιάσει (μερικές συνταγές περιλαμβάνουν εξαρχής προληπτικά το corn flour, αλλά επειδή έτσι κινδυνεύει να πήξει υπερβολικά το φαγητό, προσωπικά προτιμώ τη μέθοδο "βλέποντας και κάνοντας") και ανακατεύουμε καλά. Κατεβάζουμε από το μάτι και μοιράζουμε σε ατομικά μπολ, προσθέτοντας στο κέντρο του καθενός 1-2 κουταλιές της σούπας γιαούρτι. Ρίχνουμε από πάνω τα πιπέρια (όσο πιο καυτερό αντέχουμε το φαγητό, τόσο καλύτερα) και γαρνίρουμε με τα φυλλαράκια δυόσμου ή βασιλικού. Σερβίρεται πολύ ζεστή, με φετάκια μαύρο ψωμί ξεροψημένα στην τοστιέρα ή κριτσίνια ολικής άλεσης και (προαιρετικά) φρέσκο τυρί κρέμα.