Oracle (2017)

Ο χρησμός επτασφράγιστος

Ο τίτλος του παιχνιδιού ("μαντείο" στα Αγγλικά) προϊδεάζει πιθανώς για κάτι προς το μεταφυσικότερον, ενώ η λαμπερή χρωματική παλέτα των τοπίων δίνει εκ πρώτης όψεως ειδυλλιακή εντύπωση. Στην ουσία, ωστόσο, πρόκειται για μια "εσωτερική", προσωπική αναδρομή η οποία βαθμηδόν παίρνει τροπή κάθε άλλο παρά "ρομαντική" ή ευφρόσυνη. Ο πρωταγωνιστής, άλλωστε - και αφηγητής της ιστορίας - δεν κάνει και πολλά εκτός απ' το να περιφέρεται αδιάκοπα και ακούραστα στις κοιλάδες, στα βουνά και στις ακρογιαλιές ενός εγκαταλελειμμένου, απροσδιόριστου γεωγραφικά νησιού, εξερευνώντας ερειπωμένα μνημεία εξίσου ακαθόριστης εποχής και τεχνοτροπίας και αναπολώντας τα στάδια της σχέσης του με τη γυναίκα που του κατέστρεψε τη ζωή. Κάθε "σταθμός" φέρνει ολοένα και εντονότερα στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη οργή και εκδικητικότητα του ήρωα, μετουσιώνοντας την ήρεμη και ευχάριστη αρχικά περιπλάνησή του σε πικρό, σκοτεινό ταξίδι με ξεκάθαρα δυσοίωνη κατάληξη. Βασισμένο στη μηχανή της Unity, το Oracle είναι κατά κύριο λόγο ένας "προσομοιωτής βαδίσματος" (walking simulator) σχεδόν χωρίς αλληλεπίδραση του παίκτη με το εικονικό περιβάλλον του παιχνιδιού. Αναρωτιέμαι αν η παράδοξη επιλογή του προγραμματιστή (Constantin Nicorescu) να επεκτείνει τις διαδρομές ως και κάτω απ' το νερό, δίχως μάλιστα την παραμικρή ανάγκη οξυγόνου (εδώ οφείλω να επισημάνω το ποιητικά σουρεαλιστικό εφέ της συγχώνευσης ξηράς και βυθού σε έναν εξαίσιο υβριδικό βιότοπο με ολάνθιστη υποβρύχια βλάστηση που πότε πότε ξεμυτίζει απ' την επιφάνεια της θάλασσας) και να μετατρέπει τις πτώσεις από γκρεμό σε... αναίμακτο τρέξιμο κατά μήκος των κάθετων βράχων, έγινε με σκοπό να παρακαμφθούν άλλοι τεχνικοί σκόπελοι, ή εξυπηρετεί το υπόβαθρο της κεντρικής ιδέας - πάνω σ' αυτό έχω μια θεωρία, αλλά δεν θα την αναλύσω προς αποφυγήν χαλάστρας (spoiler). Οι θέσεις των καλοφτιαγμένων, αρκούντως σκιαχτερών μνημείων είναι σχετικά εύκολες στον εντοπισμό και όχι ιδιαίτερα δυσπρόσιτες (εκτός από το υπέροχα σχεδιασμένο παλιό ορυχείο και ένα δυο ακόμα σημεία που μάταια εξάπτουν την περιέργεια, αφού δεν είναι καν προσβάσιμα). Αν και εξαιτίας των ασαφειών της πλοκής (σε σενάριο της Ioana Serban) και του κάπως απότομου φινάλε, το Oracle θυμίζει μάλλον demo παρά ολοκληρωμένο project, η εμπειρία στο σύνολό της είναι ευπρόσδεκτα εμβυθιστική, αναπληρώνοντας την έλλειψη δράσης με την υποβλητικότητα των γραφικών (Alex Dumitrache & Sami Al Nayef) και του soundtrack, τη ζωντάνια της ηχητικής επένδυσης και την ωραία εκφραστική φωνή του Brynjar Gunnarsson.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.8.17).