Inmates (2017)

Της φυλακής τα σίδερα

Μας λένε Jonathan και ξυπνάμε σ' ένα κελί, δίχως την παραμικρή ιδέα για το πώς βρεθήκαμε εκεί και με πλήρη αμνησία του πρότερου βίου μας. Ένα σημείωμα όπου, μάλιστα, κάποιος (ή κάποια) μας απευθύνει τρυφερές προσφωνήσεις, μας προτρέπει να "νιώθουμε σαν στο σπίτι μας" και συγχρόνως να μείνουμε μακριά απ' "το Γραφείο του Διευθυντή" ώσπου το μυστηριώδες αυτό άτομο να επιστρέψει. Περιέργως, η πόρτα μας είναι ξεκλείδωτη και μπορούμε άνετα να τριγυρίσουμε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της φυλακής και να εξερευνήσουμε τα υπόλοιπα κελιά, για να ανακαλύψουμε στο καθένα τους παράδοξα συνθήματα, ανησυχητικά graffiti και σύμβολα στους τοίχους, παρατημένα βιβλία, τετράδια (μεταξύ των οποίων και ένα παιδικό ημερολόγιο με χρωματιστές ζωγραφιές, συνοδευόμενο σκιαχτερά από ξύλινο αλογάκι) και χαρτάκια με αποσπάσματα ιερών γραπτών, κρυπτικές παραινέσεις και αποφθέγματα, καθώς και αντικείμενα χριστιανικής αλλά και σατανιστικής λατρείας και άφθονα κουτιά με σπίρτα, που η φλόγα τους μάλλον μας στραβώνει παρά φωτίζει την πορεία μας στο σκοτάδι. Ορισμένα κελιά έχουν μέσα ημίγυμνους νεαρούς που χτυπιούνται σαν δαιμονισμένοι, αγνοώντας μας όταν τους μιλάμε, ενώ μια γυναικεία φωνή απ' το πουθενά επαναλαμβάνει σε άτακτα διαστήματα το όνομά μας. Σύντομα αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως έχουμε παγιδευτεί σ' ένα κακό όνειρο απ' το οποίο δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε και ότι όλα όσα συναντάμε είναι η αλληγορική "μετάλλαξη" μιας ακόμα πιο εφιαλτικής πραγματικότητας... Νομίζω πως έχω μαντέψει πού το πάει ο δημιουργός του Inmates, Αρμένιος φωτογράφος και εικαστικός Davit Andreasyan, ο οποίος διαθέτει το παιχνίδι του μέσω Steam και με εκδότρια εταιρία την ολλανδική Iceberg Interactive. Και μακάρι να καταφέρω να φτάσω ως το τέλος (γιατί με το αλλοπρόσαλλο σύστημα αυτόματης αποθήκευσης - που όποτε σταματάς το παιχνίδι και μετά πας να το συνεχίσεις σε πετάει σε εντελώς τυχαίο σημείο, κατά προτίμηση άσχετο από εκεί όπου το άφησες - δεν το βλέπω). Είναι πάντως όμορφα σχεδιασμένο, ενδιαφέρον και πολύ ατμοσφαιρικό και φαντάζομαι ότι όποιος έχει το χρόνο ή την υπομονή να το παίξει μονοκοπανιά - κρατάει γύρω στο δίωρο, που με οικονομία κινήσεων γίνεται, ίσως, μιάμιση ώρα - δεν θα αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ώσπου να βρεθεί καλύτερη λύση, προτείνεται με επιφυλάξεις.