Περπάτησα μ' ένα Ζόμπι

Η γενιά & ο "μαγεμένος αυλός" των οθονών αφής

Περιστατικό λίγο πριν τον κορονοϊό, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας. Έξω από σουπερμάρκετ γνωστής αλυσίδας σε μεγάλη και πολυσύχναστη λεωφόρο, όπου λόγω της κίνησης τα τροχοφόρα, ευτυχώς, δεν αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Ετοιμαζόμασταν μαζί με τη Βερίνα να μπούμε στο κατάστημα, όταν ακούμε πίσω μας σαματά. Γυρνάμε και τι να δούμε: ένα μηχανάκι πεσμένο κάτω, τον οδηγό όρθιο αλλά κάτασπρο σαν φάντασμα και μια κοπέλα μπρούμυτα στη μέση του δρόμου, ακίνητη. Εκεί που λέγαμε ότι πάει, έγινε το κακό, η κοπέλα σηκώνεται κρατώντας μπροστά στο πρόσωπό της ένα κινητό, όπου ήταν προφανώς απορροφημένη καθώς περνούσε απέναντι και τη χτύπησε το μηχανάκι. Δίχως να πάρει ούτε στιγμή τα μάτια της απ' την οθόνη, ξεσκονίζεται μηχανικά με το άλλο χέρι και συνεχίζει το δρόμο της, με το κινητό πάντα μπροστά της, ενώ οι πεντέξι άνθρωποι που ήμασταν εκεί, μαζί με τον πανικόβλητο οδηγό της μηχανής, πασχίζαμε ακόμα να συνέρθουμε απ' το σοκ.

Δεύτερο περιστατικό, παλιότερο. Στέκομαι στην ουρά σε καφετέρια γνωστής αλυσίδας, περιμένοντας να παραγγείλω. Μπροστά μου είναι πεντέξι άτομα κι άλλα δυο τρία πίσω μου. Ξαφνικά μπουκάρουν μέσα τρεις κοπέλες, κρατώντας τα κινητά μπροστά στο πρόσωπό τους και χασκογελώντας θορυβωδώς (ο πλεονασμός για έμφαση). Χωρίς προφανώς να έχουν πάρει είδηση ότι υπάρχει κόσμος που περιμένει, πέφτουν με φόρα πάνω μας, κάνοντάς μας να χάσουμε την ισορροπία μας και να κοντέψουμε να πέσουμε κάτω, σαν ντόμινα. Απτόητες απ' το ότι συναντούν εμπόδιο, επιμένουν μηχανικά να προχωρήσουν σπρώχνοντας με δύναμη τον τελευταίο της σειράς, κολλημένες πάντα στα κινητά τους. Στο τέλος, ένας κύριος τους βάζει τις φωνές. Με αρκετά δευτερόλεπτα καθυστέρηση, παίρνουν είδηση ότι κάτι συμβαίνει, παραμερίζουν τα κινητά και μας κοιτάζουν αποσβολωμένες. Προφανώς μας είχαν περάσει για ολογράμματα, ή μάλλον δεν μας είχαν δει καθόλου. Μια δεκαριά ολόκληροι άνθρωποι στη σειρά, ούτε που υποπέσαμε στην αντίληψή τους.

Τρίτο περιστατικό, ένα από τα πολλά παρόμοια που έχω συναντήσει στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Νεαρός με αθλητική φόρμα και σάκο έχει αράξει σε κάθισμα προς τη μεριά του κεντρικού διαδρόμου του συρμού, ενός από κείνους που δεν έχουν βαγόνια, αλλά είναι μια και μόνη συνεχής "κάψουλα". Με τις αρίδες του απλωμένες μες στη μέση του διαδρόμου, είναι κολλημένος στο κινητό του, ακούνητος, δίχως να του καίγεται καρφί για το ότι εμποδίζει την κυκλοφορία και δημιουργεί πιθανό κίνδυνο για τους διερχόμενους επιβάτες. Σκοντάφτουν στα πόδια του, του φωνάζουν, τον σκουντάνε, αυτός τίποτα. Για μια στιγμή σκέφτομαι μήπως έχει μείνει στον τόπο. Αλλά σε κάποια στάση σηκώνεται απ' το κάθισμα και βγαίνει, περπατώντας σαν κουρδισμένος, κολλημένος πάντα στο κινητό.

Τέταρτο και φαρμακερό, σε λεωφορείο πολυσύχναστης γραμμής. Τύπισσα με έξαλλο μαλλί, καυτό σορτσάκι και καρότσι μωρού περιμένει σε στάση, θρονιασμένη στη μέση του καθίσματος και μιλώντας έντονα σε λεοπαρδαλέ κινητό. Όταν το λεωφορείο σταματά, σηκώνεται εξακολουθώντας να μιλάει στο κινητό, ανεβάζει στο όχημα το καρότσι και μπαίνει κι αυτή. Το καρότσι είναι άδειο - το παιδί που περιείχε ξέφυγε προφανώς απ' την προσοχή της τύπισσας και απομακρύνθηκε, για να παίξει με τα χώματα γύρω από ένα δέντρο πιο κάτω. Ενώ το λεωφορείο ξεκινά, οι υπόλοιποι επιβάτες τής επισημαίνουν πως "κάτι" ξέχασε κι αυτή, δίχως να πάρει το τηλέφωνο απ' το αυτί της, ουρλιάζει στον οδηγό να σταματήσει. Βγαίνει έξω, αρπάζει βίαια το παιδί απ' το μπράτσο και το τραβάει σηκωτό στο λεωφορείο, για να το παρατήσει στην τύχη του ευθύς μόλις κλείνουν οι πόρτες και να συνεχίσει τη συνομιλία της. Το παιδάκι - είναι δεν είναι τριών χρονών - δεν έχει από πού να στηριχτεί, χάνει την ισορροπία του κι ένας κύριος το πιάνει για να μην πέσει και χτυπήσει. Η τύπισσα τότε πατάει τις τσιρίδες: "Κάτω τα ξερά σου!" και βουτώντας πάλι απ' το μπράτσο το άμοιρο πιτσιρίκι, το εκσφενδονίζει κυριολεκτικά μέσα στο καρότσι. Μάλλον εξαρθρωμένο απ' το τραβολόγημα, το μικρό βάζει τα κλάματα. Ενώ έχουμε μείνει να κοιτάμε άφωνοι και απολιθωμένοι τη σκηνή, η τύπισσα εξακολουθεί τη συνδιάλεξη στο κινητό σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα, έχοντας γι' άλλη μια φορά ξεχάσει την ύπαρξη του παιδιού.