Και όμως, φίλτατε συνάδελφε φιλόλογε, εσείς που με τόσο ελαφριά καρδιά αποκαλέσατε "κοτσάνα" το ότι η λέξη "κλασικός" ΔΕΝ είναι αρχαιοελληνικής προέλευσης: δεν θυμάμαι να συνάντησα ποτέ σε αρχαίο ελληνικό κείμενο τη λέξη "κλασικός", ούτε με τη σημερινή, ούτε με καμιά άλλη έννοια - με μια επιφύλαξη πάντοτε, αλλά αν την είχα πετύχει πουθενά, δεν θα υπήρχε περίπτωση να το έχω ξεχάσει. Η "κλασική αρχαιότητα" ονομάστηκε έτσι μεταγενέστερα, από τους Ευρωπαίους (και κυρίως τους Γάλλους) μελετητές. Στην εποχή της δεν λεγόταν "κλασική" - ήταν το παρόν, άρα δεν υπήρχε ανάγκη να ονομαστεί με κάποιον τρόπο για λόγους ιστορικής κατάταξης. Η λέξη "κλασικός" δεν είναι απευθείας παράγωγο του ελληνικού ρήματος "κλάω-κλω" - απλώς έχουν την ίδια ινδοευρωπαϊκή ρίζα (kelh, που σημαίνει "κόβω" αλλά και "καλώ"). Η φθογγική και η κάποια νοηματική ("κόψιμο"/"διαχωρισμός σε κατηγορίες") συγγένεια των λέξεων αυτών έχει προφανώς οδηγήσει σε παρετυμολογία - πιο λογικό, ωστόσο, μου φαίνεται να σχετίζεται εννοιολογικά η "κλάση" (κατάταξη) με το "καλώ" (ονομάζω) παρά με το "κόβω". Καθώς κι εσείς, φίλτατε συνάδελφε μουσικοσυνθέτη που με φανατικό πάθος νεοφώτιστου ευαγγελίζεστε την ακραιφνή παρθενογένεση της τέχνης, πολύ φοβάμαι πως είστε εκ των επιστημονικώς αποδεδειγμένων πραγμάτων υποχρεωμένος να δεχτείτε ότι το DNA ΕΙΝΑΙ μια λούπα - μια διπλή λούπα, συγκεκριμένα, όπως είχε την καλοσύνη να συμπληρώσει φίλη μαθηματικός - η οποία επαναλαμβάνεται με διαρκές copy-paste (ελληνιστί, αντιγραφή & επικόλληση) σε άπειρες παραλλαγές και συνδυασμούς. Διαφορετικά, τα παράπονά σας στον καλό Θεό και τον Dr. Mendel. Ας αφήσουμε, λοιπόν, ορισμένοι ήσυχες τις κοτσάνες και τις κοτρόνες, διότι απλώς εκτιθέμεθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου